အတွဲ(၄) စာစဉ်(၁၀)
(၁)
လှည်းလမ်းခွရွာရဲ့ ငါးရက်ဈေးက စည်လိုက်တာဗျာ၊ နွားဈေးဆိုရင်လည်း နွားတွေကိုမနည်းဘူးဗျ၊ အစကတော့ ကျုပ်တို့က နွားဝယ်မလို့ပဲ၊ ဒါပေမယ့် ငညိုအရေးပေါ်လာတော့ နွားမဝယ်ဖြစ်တော့ဘဲနဲ့ နိဗ္ဗာန်ရွာဘက်သွားမယ်ပေါ့ဗျာ၊ နိဗ္ဗာန်ရွာဘက်ကိုတော့ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်လို့ခေါ်တယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ ရွာပေါင်းဆယ်ရွာလောက်ရှိတယ်၊ ဗမာစကားအရ ရွာငယ်ရင် ဇနပုဒ်၊ ရွာကြီးရင် တိုက်လို့ခေါ်သဗျ၊ အဲဒီရွာကြီးနဲ့ အနီးအပါးမှ စုပြီးရှိနေကြတဲ့ ရွာကလေးတွေကို စုပေါင်းပြီး တိုက်နယ်ခေါ်တာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီတိုက်ကို အပိုင်စားတဲ့သူကြီးကိုတော့ တိုက်သူကြီးခေါ်တာကိုး၊ သူက တခြားသူကြီးတွေထက် ပိုပြီးရာထူးမြင့်တယ်၊ တိုက်နယ်ထဲက တခြားရွာတွေက သူကြီးတွေရဲ့အချုပ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒါတွေကတော့ ဟိုးအင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းက ခေါ်ခဲ့တဲ့အခေါ်အဝေါ်တွေပေါ့၊ အခုခေတ်တော့ ကျေးရွာအုပ်စုဆိုပြီးဖြစ်သွားတာပေါ့။
ကျုပ်တို့ဈေးထဲဝင်ခဲ့တာလည်း အကြောင်းရှိတယ်ဗျ၊ ငညိုနဲ့ အရင်က သဒိုးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ချိုတူးနဲ့က အဝတ်ကောင်းအစားကောင်းမရှိလှဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ သူတို့အတွက် အထည်လေး၊ ပုဆိုးလေး ရလိုရငြားဆိုပြီး လာခဲ့တာပဲ၊ ကျုပ်တို့ခေတ်ကတော့ ခုခေတ်လို ချုပ်ပြီးသားမရှိဘူးဗျို့၊ ပုဆိုးဆိုရင်လည်း မချုပ်ရသေးတဲ့အကွင်းလိုက်ပေါ့၊ အဲဒီအကွင်းလိုက်ကိုဝယ်ပြီး ကိုယ်နဲ့တော်မယ့် အနံ၊ အလျားကိုတိုင်းဖြတ်ပြီးတော့ ချုပ်ဝတ်ကြတာ၊ အင်္ကျီဆိုရင်လည်း ဒီလိုပဲပေါ့ဗျာ၊ အားလုံးက ပိတ်စဝယ်ပြီး တိုင်းချုပ်ကြတာပဲ။
ပိတ်တွေထဲမှာတောင်မှ စက်ထည်နဲ့ လက်ထည်ဆိုပြီးရှိသေးတယ်၊ ခုခေတ်တော့ လက်ထည်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ၊ အရင်ခေတ်ကတော့ ရက်ကန်းရုံတွေရှိသေးတာကိုးဗျ၊ လက်ထည်ဆိုတာကတော့ တစ်နိုင်တစ်ပိုင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရက်ကန်းရုံတွေကပဲဖြစ်ဖြစ်ရက်လုပ်ထားတဲ့ ပိတ်တွေကိုခေါ်တာ၊ များသောအားဖြင့် ချည်သားတွေပါ၊ လက်ထည်ဆိုတဲ့အတိုင်း အထည်တစ်အုပ်ဖြစ်လာဖို့အတွက် ဟိုးယာခင်းထဲ ဝါစေ့ကျဲတာကနေစပြီးတော့ ရက်လုပ်ပြီးတဲ့အဆင့်အထိကို လက်နဲ့ချည်းလုပ်ရတာကိုး၊ လက်ထည်က အထည်ကြမ်းတယ်၊ ချည်ကလည်း စက်နဲ့လှည့်ထားတာမဟုတ်တော့ ချည်လုံးကြီးတာပေါ့ဗျာ၊ ဈေးကလည်း စက်ထည်ထက်စာရင်တော့ ပေါတယ်ဗျ။
ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့အညာသားတွေတော်တော်များများကတော့ အဲဒီလက်ထည်တွေကိုပဲ ကြိုက်ကြတာ၊ အဖေတို့ဆိုရင် စက်ထည်ပိတ်ပါးပါးနဲ့ချုပ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီဆိုရင် ရှက်လို့ဆိုပြီး မဝတ်ဘူးဗျာ၊ ပါးလို့တဲ့၊ နေရောင်ထဲထွက်ပြီး ချိုင်းမြှောက်လိုက်ရင် ချိုင်းကြားက ချိုင်းမွှေးဘယ်နှပင်ကအစ ရေတွက်လို့ရလို့တဲ့ဗျာ၊ ရှေးလူကြီးများပြောပါတယ်၊ ခုခေတ်ကတော့ ဝတ်ကြတာပါပဲ၊ ပါးတယ်လို့လဲ မထင်ကြတော့ပါဘူးဗျာ။
နယ်ဘက်ကလူကတော့ လက်ထည်အထည်ကြမ်းကြီးတွေကို ပိုကြိုက်တယ်ဗျ၊ ထူသလားလည်းမမေးနဲ့ဗျို့၊ ချည်ရဲ့ထုံးစံက ရက်စကတော့ ခပ်ကျဲကျဲပဲဗျ၊ ဒါပေမယ့် ရေလျှော်လိုက်ရင် ပွတက်လာပြီးတော့ ပိတ်သွားတာပဲဗျာ၊ ပုဆိုးဆိုရင်လည်း ကျုပ်တို့ဆို အမေ့လက်ရာ ပုဆိုးကြမ်းပဲဝတ်တာကိုး၊ ပုဆိုးကြမ်းဆိုတာလည်း နာမည်နဲ့လိုက်အောင် ကြမ်းကြမ်းကြီးဗျ၊ ပိတ်နေတာကတော့ ခုခေတ်ဂျင်းသားလောက်ရှိတယ်၊ ကျုပ်တို့ခေတ်က အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ဘာတို့ ဝတ်တာခေတ်မစားသေးဘူးဆိုတော့ ပုဆိုးကြမ်းနဲ့ပဲ သွားကြလာကြတာဗျ။ ခုခေတ်ပုဆိုးကတော့ နေပူထဲထွက်လိုက်တာနဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ဖောက်မြင်ရလောက်အောင်ကို ပါးသွားကြတာ၊ ပုဆိုးကြမ်း၊ အင်္ကျီကြမ်းဆိုတဲ့အတိုင်း ကျုပ်တို့တောသားတွေက ဒုံးဝတ်တာကိုးဗျ၊ ယာထဲသွား၊ လယ်ထဲဆင်း၊ တောတက် တစ်နေကုန်ဒီအထည်တွေပဲဝတ်ကြတာ၊ အကြမ်းလည်းခံတာကိုး၊ နည်းနည်းဟောင်းသွားရင်တော့ ပုခံုံးပေါ်တင်တဲ့အဝတ်လုပ်မလား၊ ခေါင်းဖုလုပ်မလား၊ အေးအေးဆေးဆေးသုံးလို့ရသေးတယ်ဗျ၊ ဒါထက်ပိုစုတ်သွားရင် လက်နှီးစုတ်လုပ်ကြသေးတယ်၊ တော်တော်ကြီးကို ပေါက်ပြဲနေပြီး ဝတ်မရတော့တဲ့အဆုံးဆိုရင်တော့ အမေက ပုဆိုးတွေကို ကတ်ကြေးနဲ့အပိုင်းလေးတွေညှပ်ပြီး တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ပြန်စပ်ချုပ်လိုက်ရင် ခြေသုတ်ခုံလောက်တော့ ဖြစ်သေးသဗျ၊ အဲ တစ်ခုရှိတာကတော့ အိမ်ထောင်ဦးစီးရဲ့ အင်္ကျီ၊ ပုဆိုးတို့ဆိုရင်တော့ လက်နှီးတို့၊ ခြေသုတ်တို့ မလုပ်ကြပါဘူး၊ ဘုန်းနိမ့်မှာစိုးလို့ထင်တာပဲဗျာ။
ပြောနေရင်းနဲ့ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိဘူး၊ လှည်းလမ်းခွဈေးထဲဝင်ပြီးတော့ ပိတ်ဝယ်တာပေါ့ဗျာ၊ ချုပ်တာကတော့ နောက်ပေါ့၊
“ဦးဘသာ၊ ချိုတူးဝတ်ဖို့ဆိုရင် ကျုပ်မှာလည်း အင်္ကျီအဝတ်အစားတစ်စုံလောက်ပါတယ်၊ သူ့ကိုပေးဝတ်လိုက်ပါလားဗျာ”
“အိုကွာ၊ လူသစ်၊ စိတ်သစ်၊ အဝတ်အစားအသစ်နဲ့စရတယ်ကွ၊ မင်းအင်္ကျီကြီး ပေးမဝတ်ချင်ပါဘူးကွာ”
ဒီလိုနဲ့မချုပ်ရသေးတဲ့ ပုဆိုးသုံးလေးကွင်းဝယ်လိုက်ပါရောဗျာ၊ အဝတ်အတွက်ပိတ်လည်း ဝယ်ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် လောလောလတ်လတ်ဝတ်လို့ရအောင်ဆိုပြီး စွပ်ကျယ်တော့ ဝယ်ပေးလိုက်တယ်ဗျ၊ ဟိုနှစ်ယောက်ကလည်း စုတ်ပြတ်နေတာကိုး။ အဲဒါနဲ့ပဲ သူတို့အဝတ်အစားတွေလွင့်ပစ်ပြီးတော့ စွပ်ကျယ်ဝတ်ခိုင်းရတယ်၊ အောက်ကတော့ မချုပ်ရသေးတဲ့ ပုဆိုးပဲ ပတ်ခိုင်းတာပေါ့ဗျာ။
“ဒီအတိုင်းပတ်ထားစမ်းပါ၊ တို့ဗမာတွေ ရှေးခေတ်ကဝတ်တဲ့တောင်ရှည်ပုဆိုးဆိုရင် ချုပ်တောင်မချုပ်ထားဘူးကွ၊ ဒီလိုပဲ ပတ်ဝတ်ရတာပဲ”
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာကလည်း အတောင်နှစ်ဆယ်ရှည်တဲ့ တောင်ရှည်ပုဆိုးကတော့ ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ အခုပုဆိုးက မချုပ်ရသေးတော့ လမ်းလျှောက်ရင် ဒူးခေါင်းထွက်နေတာဗျ၊ မတော် လေလှန်လိုက်ရင် ပုဆိုးကျွတ်ပါသွားအုံးမယ်”
ပြီးတော့ ဈေးထဲက ပြန်အထွက်မှာ ဦးဘသာက ဈေးသည်တစ်ယောက် ဈေးရောင်းတာကို ရပ်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ဈေးသည်က ထန်းလျက်တွေရောင်းနေတာဗျ၊
“အမကြီးဟောဒီမှာကြည့်နော်၊ ချိန်ခွင်ကြီးဇောက်ထိုးလိုက်နေပြီ၊ ပိုပိုသာသာထည့်ပေးထားတယ်သိလား”
ထန်းလျက်တွေကိုချိန်လိုက် ရောင်းလိုက်ပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်နေတယ်၊ ဈေးဝယ်သုံးလေးဦးကိုလည်း ရောင်းလို့ပြီးရော ဈေးသည်မျက်နှာက တော်တော်ပျက်နေတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ဘေးနားက ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“အဘကြီးနော်၊ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ဘဲနဲ့ ဝင်မပါစမ်းနဲ့”
ဦးဘသာက ပြုံးရင်း
“မလှူတတ်ဈေးရောင်းတဲ့ဟ၊ နင်လည်း ကုသိုလ်ရတာပေါ့၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးဘသာက ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ထွက်သွားတော့ ဈေးသည်က အနောက်ကနေ ဦးဘသာကို မကြားတကြားနဲ့ဆဲတယ်ဗျ၊ သူတို့ဘာဖြစ်နေမှန်း ကျုပ်ဆိုရင်လုံးဝကိုမသိဘူး၊ ဈေးကထွက်လာတော့မှ ဦးဘသာကိုလက်ကုပ်ပြီးမေးရတယ်။
“ဦးဘသာ၊ ခုနက ဈေးသည်မက ဘာဖြစ်သွားလို့လဲဗျ”
“ဘာဖြစ်ရမလဲကွာ၊ ချိန်ခွင်ကိုမပြည့်အောင်လုပ်ထားတာပေါ့ကွ”
“ဗျာ၊ ချိန်ခွင်ကိုမပြည့်အောင်လုပ်ထားတယ်လား၊ ကျုပ်ကြည့်ရသလောက်ကတော့ ပြည့်ပါတယ်”
“သူက ပညာသည်ကွ၊ သူသုံးတဲ့ထန်းခေါက်ချိန်ခွင်ကို ပညာနဲ့လုပ်ထားတော့ သူထည့်တာမပြည့်ပေမယ့် ချိန်ခွင်က မှန်နေတတ်တယ်ကွ၊ ပညာသည်တွေဈေးရောင်းတဲ့အခါ အဲဒီလိုလုပ်လေ့ရှိတယ်၊ အခုနက ငါကသွားကြည့်နေရင်း ဘေးကနေ သူ့ချိန်ခွင်ကို ပိုမှန်သွားအောင်လုပ်ပေးလိုက်တာပေါ့ကွာ၊ ပုံမှန်သူ့ချိန်ခွင်က တစ်ပိဿချိန်ရင် ရှစ်ဆယ်သားလောက်ပဲ ရပေမယ့် ငါလုပ်လိုက်တော့ တစ်ပိဿချိန်ရင် တစ်ပိဿနဲ့နှစ်ဆယ်လောက် ထွက်နေတာ့ သူတွက်ခြေမကိုက်ဘူးဖြစ်သွားတာပေါ့ကွာ”
“ဟာ၊ ဦးဘသာကလည်းဗျာ၊ ဒါကတော့ သူများစီးပွားရေးကို တုတ်နဲ့သွားထိုးသလိုဖြစ်နေပါပြီ”
“ဟေ့ကောင်ရ၊ တန်ရာတန်ကြေးပေးဝယ်တာပဲကွာ၊ မှန်မှန်ကန်ကန်လုပ်ပေါ့၊ ဒီဈေးနဲ့မရောင်းနိုင်ဘူးဆိုရင်လည်း ဈေးတင်ရောင်းပေါ့ကွာ၊ ဒီလိုတော့ မဟုတ်တာမလုပ်နဲ့၊ ဒါသက်သက်လိမ်တာကွ”
ဦးဘသာပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲဗျ။
“ပညာသည်ဈေးရောင်းရင် ပညာတော့ ထည့်ရောင်းတာပဲ၊ တစ်ချို့ကျတော့ ကုန်တွေပွားအောင်လုပ်တယ်၊ အဲဒါကိုတော့ ကုန်နှိုက်တယ်လို့ ခေါ်ကြတယ်၊ ကုန်က ဈေးမှာချိန်ရင် အပြည့်ပဲ၊ အကောင်းပဲပေါ့ကွာ၊ အိမ်ပြန်ရောက်သွားရင်တော့ ကုန်ချိန်တွေက လျော့နေတယ်ကွ၊ တစ်ခါတစ်လေကျတော့ မကောင်းတဲ့ကုန်တွေ ရောပါလာတတ်တယ်၊ အဲဒီလိုမျိုးကို ကုန်နှိုက်တယ်ခေါ်တယ်”
ကျုပ်ဖြင့် အခုမှကြားဖူးတာဗျာ၊ သတိတောင် မထားမိဘူး။
“ခုနကလို အလေး၊ တင်းတောင်း၊ ချိန်ခွင်တွေကို ပြင်တာလည်းရှိသေးတယ်၊ တင်းချိန်ဝင်ဆိုတဲ့နည်းက ဘယ်ထဲထည့်ထည့်အပြည့်ဖြစ်စေတဲ့နည်းပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့တော့ တွေ့ဖူးချင်မှတွေ့ဖူးမှာ။ မြိုင်သာက ဈေးရောင်းတဲ့အဘွားကြီးတစ်ယောက် ငါ့ကိုလက်တွေ့ပြဖူးတယ်ကွ၊ အရင်ဆုံး ပဲကို နို့ဆီနှစ်ဘူးချိန်ပြီး ပြည်တောင်းထဲထည့်လိုက်တာ ပြည်တောင်းကြီးပြည့်သွားပါရောကွာ”
“ရှစ်လုံးတစ်ပြည်လေဗျာ၊ နှစ်ဘူးနဲ့ပြည့်ပါ့မလား”
“တကယ်ပါဆိုကွ၊ အဲဒီပြည်တောင်းကို ဘေးနားမှာထည့်တဲ့ လေးပြည်ဝင်စိတ်တောင်းထဲကောက်ထည့်လိုက်တာ စိတ်တောင်းပြည့်သွားပါရော၊ အဲဒီစိတ်တောင်းထဲက ပဲကို တင်းတောင်းထဲထည့်တာ တင်းတောင်းကြီးလည်းပြည့်တာပဲ”
“မဖြစ်နိုင်တာဗျာ၊ နှစ်လုံးထဲနဲ့ တင်းတောင်းပြည့်တယ်လို့၊ ဒါဆို ကိုင်ကြည့်၊ စမ်းကြည့်တော့ရော မသိဘူးလားဗျ၊ နှစ်လုံးနဲ့တစ်တင်းက အလေးချိန်ချင်းကွာမှာပေါ့”
“ပညာနဲ့လုပ်ထားပါတယ်ဆိုမှကွာ၊ ကြိုက်သလောက်စမ်း၊ ကြိုက်သလိုစမ်း အပြည့်အတိပဲကွ၊ အေး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီကုန်တွေက တစ်ညအိပ်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပညာကုန်သွားတဲ့အခါကျရင် မူရင်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်ကုန်တာပဲ၊ မင်းကြားဖူးရင် ကြားဖူးမှာ တို့ရွာက ဦးရွှေလှစပါးဝယ်သလိုပေါ့”
“ဟုတ်ပြီဗျ၊ မှတ်မိပြီ၊ ကျုပ်ကောင်းကောင်းမီလိုက်ပါတယ်၊ အဖေတောင်မှ သွားပြီးကြည့်ပေးရသေးတာ”
ဦးရွှေလှစပါးဝယ်တာက ကျုပ်တို့ ရှစ်နှစ်သားလောက်မှာဖြစ်တာဗျ၊ စပါးတွေကို တစ်ရွာကနေသွားတိုက်ပြီးတော့ ကျီထဲထည့်ထားလိုက်တယ်ဗျာ၊ သူ့သမက်က ဆန်ကြိတ်တယ်ဆိုတော့ တစ်ခါတစ်ခါစပါးဆင်းဝယ်ရင် ကျီပြတ်တွေဝယ်တာဗျ၊ ဒီလိုနဲ့ ကျီထဲ စပါးပြည့်ပြီဆိုပြီးတော့ ကျီကိုတံခါးပိတ်ထားတာပေါ့၊ နောက်နေ့သမက်လာတော့ စပါးကျီက လေးပုံတစ်ပုံတောင်မရှိဘူးတဲ့ဗျာ၊ ဦးရွှေလှတစ်ယောက် ဒီအဖြစ်ဖြစ်ပြီးတော့ ရူးသလိုလို နှမ်းသလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားတာ၊ ဦးမှတ်ကြီးကတော့ သည်းခြေထိသွားတယ်ပြောတာပဲ၊ တော်တော်ပြန်ကုမှ ကောင်းတာဗျို့။
ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာနဲ့ ပြောဆိုရန်ဖြစ်ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်လာတာကို ချိုတူးနဲ့ ငညိုနဲ့ ကြောင်စီစီနဲ့ကြည့်ရင်း ကျုပ်တို့အနာက်ကိုလိုက်လာခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။
(၂)
“မောင်တို့ရွာကို ယောင်လို့တောင်မလာချင်ဘူးရယ်လို့ xxxxx ကညာခင်ဆိုတဲ့စကား xxxxx မှား ဟား ဟား ဟာ၊ မှား ဟား ဟ ဟာ လိမ့်မဗျ”
လမ်းလျှောက်နေရင်း ချိုတူးက ပျင်းလာတယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ ကိုအံ့ကြီးရဲ့ ကျေးရွာဝါဒသီချင်းအစကို အသံနေအသံထားနဲ့ စလိုက်သဗျ၊
“ဟ သဒိုး၊ အဲလေ၊ ချိုတူး မင်းအသံကလည်း တယ်ကောင်းပါလားကွ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ချိုတူးက သီချင်းဆက်မဆိုဘဲ ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်ရင်း
“မကောင်းပါဘူးဗျာ၊ ကိုအလတ်ကောင် ကျုပ်ကိုမြှောက်နေပါပြီ”
ဦးဘသာလည်းခေါင်းညိတ်တယ်။
“မဟုတ်ဘူး ချိုတူးရ မင်းအသံတကယ်ကောင်းတာပဲ၊ မင်းသာ ဇတ်ထဲလိုက်လို့ကတော့ ခေါင်းဆောင်မင်းသားမဖြစ်ရင်တောင်မှ၊ နောက်လိုက်မင်းသား ဖြစ်ရင်ဖြစ်၊ မဟုတ်ရင် လူရွှင်တောင်တောင်ဖြစ်နိုင်သေးတယ်”
“လုပ်ပြန်ပြီ ဆရာကြီးရာ”
“ငါက အကောင်းပြောတာကွ၊ ဒါနဲ့ မင်းသီချင်းဆိုဘယ်မှာသင်သလဲကွ”
ချိုတူးက ခေါင်းကုပ်ရင်း
“ဘယ်မှာသင်ရမှာလဲဗျာ၊ ဒီအတိုင်း ရွာအပြင်ထွက်ပြီး ရေမရှိတဲ့ချောင်းရိုးထဲမှာ နွားသွားထိုးရင်း သီချင်းတွေအော်အော်ပြီးဆိုခဲ့တာဗျ၊ သရဲကြောက်တာလည်းပါတာပေါ့ဗျာ၊ ဘာပဲပြောပြော သီချင်းဆိုတော့ နည်းနည်းတော့စိတ်ပြေတယ်မဟုတ်လား”
“အောင်မာ၊ လုပ်တော့သဒိုး၊ သရဲကကြောက်တတ်သေးတာလား”
ကျုပ်ကဝင်ပြောတော့ ချိုတူးက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့
“ကိုအလတ်ကောင်ကလည်းဗျာ၊ သရဲကတော့ လူတိုင်းကြောက်တာပေါ့”
ဦးဘသာက ကွမ်းတစ်ချက်ထွေးပြီးတော့
“ဒါနဲ့ ချိုတူး၊ မင်း စစ်ကိုင်းတောင်သီချင်းရသလား”
“ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုအံ့ကြီးတို့၊ ပြည်လှဖေတို့သီချင်းဆိုရင် ကျုုပ်ကအကုန်ရပြီးသားဗျ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ချိုတူးက ခါးပုံစခတ်သလိုလုပ်လိုက်ရင်း ဇာတ်မင်းသားတွေ သီချင်းမဆိုခင် လုပ်သလိုအမူအရာလုပ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပုဆိုးက မချုပ်ရသေးဘူးဆိုတော့ ဗြန်းခနဲလန်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း ချိုတူးကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ ရယ်ကြတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာဆို တော်တော်နဲ့စကားမပြောနိုင်ဘူး။
“ဟေ့ ချိုတူးရေ၊ မင်း တောင်ရှည်စခတ်တာ ကြည့်ခတ်နော်ကွ၊ ငါတို့ကို တုတ်ပြ၊ ခဲပြမလုပ်နဲ့”
ချိုတူးက ခေါင်းကုပ်ရင်း
“ပုဆိုးက မချုပ်ရသေးဘူးဆိုတာ မေ့သွားလို့ပါ၊ ကဲ စဆိုတော့မယ်နော်”
“ပုညရှင် စေတီထံပါး xxxxx စစ်ကိုင်းတောင်၊ စစ်ကိုင်းတောင်အထက်နားဆီက xxxxx အရှေ့တစ်လွှားရှုလိုက်ရင်လေး . . .”
ချိုတူးသီချင်းဆိုတာက သာမန်ကျုပ်တို့သီချင်းဆိုတာနဲ့ မတူဘူးဗျ၊ ဘယ်နေရာမှာ အသံကိုနှိမ့်ရမယ်၊ ဘယ်နေရာမှာ အသံကိုမြှင့်ပြီး ဘယ်နေရာမျာ ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့ ဆိုရမလဲဆိုတာကိုပါ သိတယ်၊ လူပုံမမြင်ရရင်တော့ မသိရင် မင်းသားတစ်ယောက်ယောက် သီချင်းဆိုနေတယ်လို့ ထင်ရမှာဗျ၊ ချိုတူးက သီချင်းလဲဆို၊ လမ်းသွားရင်းနဲ့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့လုပ်ရင်း တစ်ခါတစ်ခါ ကွေးနေအောင်ကို ထကတတ်သေးတာဗျ၊ ကျုပ်တို့ဖြင့် လမ်းသာသွားနေရတယ် တစ်ချက်မှ မပျင်းရဘူးဗျို့။ တစ်ခါတစ်ခါ လမ်းပေါ်သွားနေတဲ့ လှည်းပေါ်က လူတွေက ကျုပ်တို့ကို ပြူးကြောင်ပြီး အထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်သွားကြသေးတာ၊ သူတို့ကလည်း ထင်မှာပဲဗျ၊ လမ်းလျှောက်ရင်း ဒီလိုသီချင်းဆိုပြီး ကသွားတဲ့လူမှ မရှိတာ၊ ကျုပ်တို့ကို အရူးကြီးတွေလို့ ထင်နေတာလားမသိပါဘူးဗျာ။
သိပ်မကြာပါဘူး၊ ဇရပ်ကလေးတစ်ဆောင်ကိုရောက်လာပါရောဗျာ၊
“အောင်မယ်လေး၊ သီချင်းဆိုရ ကရနဲ့မောလိုက်တာဗျာ”
“ဟောဟိုမှာ ဇရပ်တစ်ဆောင်ရှိတယ်ကွ၊ တို့ဗမာတွေရှိတဲ့အရပ် ဇရပ်ရှိရင် ရေမရှားဘူးတဲ့ကွ၊ လာကွာ အဲဒီမှာသွားထိုင်နားရအောင်”
ဦးဘသာပြောတာနဲ့ ကျုပ်တို့လည်းဇရပ်ပေါ်တက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဇရပ်က လမ်းခွဲကလေးတစ်ခုမှာဆောက်ထားတာဗျ၊ တစ်လမ်းကတော့ ကျုပ်တို့လျှောက်နေတဲ့ လှည်းလမ်းကြီး၊ တစ်လမ်းကတော့ ရွာတစ်ခုဆီသွားတဲ့ လမ်းကလေးဖြစ်မယ်ဗျ။ ဇရပ်ပေါ်တက်လိုက်တော့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ရေအိုးကလေးပိုက်ပြီးထိုင်နေကြတယ်ဗျ။ ဇရပ်အတက်အဆင်းနားမှာ ရေအိုးကလေးနှစ်လုံးရှိတာနဲ့ ရေငတ်လာတဲ့ကျုပ်တို့လည်း သောက်လိုက်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ရေကလည်း အခုမှဖြည့်ထားလို့လားတော့မသိဘူး အေးပြီးတော့ ချိုနေတာပဲ။
“သောက်ကြ၊ သောက်ကြ၊ အကိုတို့ရေ၊ အဲဒီရေက ဟိုးရွာဖျားက လက်ယက်တွင်းထဲက ခပ်လာတဲ့ရေ၊ ချိုမှချို၊ အေးမှအေးပဲတော့”
ကျုပ်လည်း ရေသောက်ပြီးတော့ မိန်းကလေးတွေဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်၊ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က အချောလေးတွေဗျ၊ တောသူတောင်သားရုပ်ရည်ဆိုပေမယ့်လည်း အသားအရေဝင်းဝင်းနဲ့ စိုစိုပြေပြောကလေး၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့ပေါ့ဗျာ၊
“အခုလို ရေချိုချိုအေးအေးလေး လှူရတဲ့အတွက်ကြောင့် ငါ့နှမတွေ လှချင်တိုင်းလှနိုင်ကြပါစေဗျာ”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးတော့ ပြုံးတယ်ဗျ။
“ပြည့်ပါစေတော်၊ အဲဒီဆုတောင်းတော့ ပြည့်ပါစေ”
ဦးဘသာက ရေသောက်ပြီးတော့ သေသေချာချာပလုပ်ကျင်းတယ်ဗျ၊ ပြီးတာနဲ့ ကွမ်းထိုင်ယာနေရင်း
“ဒါနဲ့ ကလေးမတွေ၊ ကြက်ကွင်းရွာက ဒီကနေဆို လိုသေးသလား”
“ကြက်ကွင်းရွာက ကျုပ်တို့ရွာပဲ ဘကြီး၊ ဒီကနေလမ်းလျှောက်ရင် တစ်ခေါ်သာသာလောက်ဆို ရောက်ရောပေါ့”
ဦးဘသာက တစ်ချက်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“တို့တွေ၊ ကြက်ကွင်းမှာ တစ်ညဝင်နားမှထင်တယ်ကွ”
“ဟာဗျာ၊ ခရီးဖင့်တာပေါ့”
“ခရိးဖင့်တယ်မလုပ်နဲ့ကွ၊ ဟိုမင်းသားက သီချင်းဆိုလိုက် ကလိုက်နဲ့မို့လို့ တို့တွေခရီးမှသိပ်မတွင်တာ၊ မကြာခင်နေစောင်းတော့မယ်၊ နိဗ္ဗာန်ရွာကလည်း ဝေးသေးတယ်ကွ၊ လမ်းမှာလှည်းကြုံတွေ့ရင်တော့မဆိုးဘူးပေါ့၊ လှည်းကြုံတွေ့ပြန်ရင်လည်း တို့လိုလူလေးယောက်လိုက်ဖို့ ချောင်ချင်မှ ချောင်မှာကွ၊ ကြက်ကွင်းမှာ ငါ့အသိတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သူနဲ့မတွေ့တာလည်း ကြာပြီဆိုတော့ ဝင်နှုတ်ဆက်ရင်း တစ်ညလောက်တည်းပြီး မနက်ကျမှ အေးအေးလူလူထသွားကြတာပေါ့ကွာ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာပြောတာ ဟုတ်နေတာနဲ့ ခေါင်းပဲညိတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ အမှန်တော့ ကျုပ်လည်း ချက်ချင်းတော့ ထမပြန်ချင်သေးဘူး၊ လူပျိုကာလသားဆိုတော့လည်း ခုနကမိန်းကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ စကားစမြည်လေးပြောချင်သေးတာပ။ ကျုပ်ကတောင်နောက်ကျနေသေးတယ်ဗျာ၊ ဟိုသကောင့်သား ချိုတူးက ရေသောက်ပြီးတာနဲ့ မိန်းကလေးတွေနားသွားပြီး သွားကြီးဖြဲပြနေပြီ။
“ဒါနဲ့ အကိုတို့လာရင်း သီချင်းဆိုလာတာထင်ပါ့၊ ညီမတို့ ဒီမှာထိုင်ရင်းတောင် အတိုင်းသားကြားရတယ်၊ နားထောင်လို့လဲကောင်းလိုက်တာရှင်”
ဦးဘသာက ကွမ်းယာကိုပါးစောင်ထဲထည့်လိုက်ပြီး
“ဟာ၊ ချိုတူးရေ၊ မင်းတော့ ပရိသတ်နှစ်ယောက်ရပြီဟေ့”
ချိုတူးကလည်း ဟန်ပါပါနဲ့မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်မှာ သူ့ကိုကမန်းကတန်းနဲ့တားလိုက်ရသေးတယ်။
“ဟေ့ကောင်ချိုတူး၊ သီချင်းဆိုတာတော့ဆို ခါးပုံစတော့ မခတ်နဲ့တော့နော်”
ချိုတူးက ရှက်ပြုံးပြုံးပြီးတော့ ဒီအတိုင်းလက်ဟန်ပဲလုပ်လိုက်တယ်ဗျ။
“အဲ၊ ဘာသီချင်းဆိုပြရမလဲမသိဘူး”
ကျုပ်လည်းက မိန်းကလေးတွေကိုကြည့်ရင်း
“ဟာ၊ မင်းကလည်းကွာ၊ ဒီကမိန်းကလေးတွေက သိပ်လှတာကို၊ ဟို သီချင်းဆိုကွာ၊ မင်းဂံဘုတ်ရွာသူများ xxxxx အသားတော်၊ ဝင်း . . .ဝင်းလို့ xxxxx ဝါဝါရည်ရွှေ၊ ကြည်ကြည်လင်လင်ဆိုတဲ့သီချင်းလေကွာ”
“ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒါ ရွှေမင်းဂံသီချင်းပဲ ကျုပ်သိပ်ရတာပေါ့ဗျာ”
ဒီလိုနဲ့ ချိုတူးက ရွှေမင်းဂံသီချင်းကို ဆိုပါရောဗျာ၊ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က သူဆိုလိုက်၊ ကလိုက်လုပ်နေတာကို လက်ကလေးတွေမေးထောက်ရင်း စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတာဗျာ၊ ဟိုကောင်ကလည်း မိန်းကလေးတွေကြည့်တယ်ဆိုပြီးတော့ အစွမ်းကုန်ထုတ်ပြီး ကပြနေကြတာပေါ့ဗျာ။ သီချင်းလည်းဆုံးရော လက်ခုပ်လက်ဝါးတွေ တီးကြသဗျာ။
“ဟာ၊ ဒီကအကိုဆိုတာ သိပ်နားထောင်လို့ကောင်းတာပဲ၊ ကျုပ်ဖြင့် ပွဲခင်းထဲရောက်သွားသလိုခံစားရတယ်”
“ဟုတ်ပါရဲ့၊ နောက်တစ်ပုဒ်လောက် လုပ်စမ်းပါအုံးအကိုရာ”
ဒီတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ကွမ်းဝါးနေတဲ့ ဦးဘသာက
“ကဲ တော်ပြီ၊ နောက်တစ်ပုဒ်ဆိုရင် နေဝင်သွားလိမ့်မယ်၊ တို့တွေ ရွာကိုမြန်မြန်သွားမှ”
မိန်းကလေးတွေလည်း ဦးဘသာကိုတစ်ချက်မျက်စောင်းထိုးကြည့်ပြီးတော့ ရေအိုးတွေကို ခါးတစ်ခွင်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကြတယ်ဗျ၊ ပြီးတာနဲ့
“ဒါဆိုလည်း ကျုပ်တို့နဲ့အတူတူလိုက်ခဲ့ပေါ့၊ ကျုပ်တို့လည်း ကြက်ကွင်းသွားမှာပဲတော့”
ကျုပ်တို့လည်း မိန်းကလေးတွေနဲ့လိုက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ လမ်းတလျှောက် အဲဒီဟာမလေးတွေက ကျုပ်ကိုတောင်ရှိတယ်လို့ မထင်ကြဘူးဗျ၊ ဟိုကောင် ချိုတူးကိုပဲ အကို၊ အကိုနဲ့ ခွန်းချင်းထပ်ပြီး တစ်ယောက်တစ်ဖက်စကားပြောပြိး သွားကြတာဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ဒီကောင့်ကိုအားကျသလို မနာလိုတောင်ဖြစ်မိပါရဲ့၊ ကျုပ်မျက်နှာကြီးမဲ့နေတာကိုကြည့်ပြီး ဦးဘသာက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ဗျ။
“လာအကို၊ ညီမတို့ ဒီခင်တန်းထဲက ဖြတ်သွားရအောင်”
ဦးဘသာက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး
“ဟုတ်ရဲ့လား၊ ငါရွာကိုသွားဖူးတာတော့ ခင်တန်းမဖြစ်ရဘူးနော်”
“မဟုတ်တာပဲ ဘကြီးရယ်၊ ကျုပ်တို့ကိုယုံပါတော့၊ ဒီလမ်းက ခင်တန်းကိုကွေ့ပြီးဖောက်ထားတာ၊ မိုးရာသီဆိုရင်တော့ ခင်တန်းထဲကသွားမရတာကြောင့် လမ်းအတိုင်းလိုက်ရတာပေါ့၊ ခုလိုရာသီဆိုရင် ခင်တန်းထဲမှာ လမ်းပေါက်သွားပြီ၊ ရွာကိုလမ်းအတိုင်းကွေ့သွားတာက ပိုကြာတယ်၊ ကျုပ်တို့တောင်မှ ခုနက ဒီခင်တန်းထဲကပဲဖြတ်လာခဲ့တာ”
“အေးဟုတ်မယ်၊ ငါတစ်ခါရောက်တာ မိုးတွင်းကြီးကိုးဟ၊ ကဲကဲ နင်တို့ကရွာခံပဲ နင်တို့ကပိုသိမှာပေါ့”
ခင်တန်းထဲဖြတ်တော့ နေဝင်လုပြီဗျ၊ သစ်ပင်တွေကြားဆိုတော့လည်း နည်းနည်းတော့မှောင်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ သွားနေရင်း အရှေ့မှာရွာတစ်ရွာတွေ့တယ်ဗျ၊ ခင်တန်းအလွန်မှာ သစ်ပင်တွေအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ရွာကြီးဗျာ၊ ရွာထိပ်ရောက်တာနဲ့ ရေတွင်းတစ်တွင်းကနေ ရေခပ်နေကျတဲ့ရွာသူတစ်သိုက်ကိုတွေ့တာပဲဗျို့။ ရွာသူတွေက ရေအိုးကိုယ်စီနဲ့ကျုပ်တို့ကို လူစိမ်းတွေမို့ အထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်းရွာသူတွေကိုအသေအချာပြန်ကြည့်တော့ အကုန်လုံးက ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိတယ်ဗျ။
ကျုပ်အငမ်းလွန်ပြီး ခလုတ်တိုက်လဲသွားတော့ ရွာသူတွေက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိနဲ့ရယ်ကြတော့တာပဲ၊ ကျုပ်လည်း အမြန်ကုန်းထလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ရွာထဲမှာတော့ အိမ်ကောင်းတွေရှိတယ်ဗျ။ မှောင်နေပြီဆိုတော့ သိပ်တော့မသဲကွဲဘူးဗျို့၊ ဒီတော့ ကျုပ်တို့ကိုခေါ်လာတဲ့ ရွာသူကပဲ ချိုတူးဘက်လှည့်ပြီးတော့
“အကိုတို့ ဘာမှမစားရသေးဘူးထင်တယ်၊ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ညီမတို့အိမ်မှာ ဝင်စားသွားပေါ့”
ဒီတော့ ဘေးနားက မိန်းကလေးက
“အို၊ မဟုတ်တာ၊ ညီမတို့အိမ်မှာ စားစမ်းပါ၊ ဒီကောင်မအိမ်က ဟင်းချက်လက်ရာ တယ်ညံ့သတော့”
တစ်ဖက်က မိန်းကလေးကလည်းမကျေနပ်ဘူး။
“အကို၊ ဒီကောင်မအိမ်ကိုသွားမစားနဲ့နော်၊ သူ့အိမ်မှာ သူ့အကိုတစ်သိုက်ရှိတယ်၊ တော်ကြာထမင်းစားဖို့လိုက်သွားရင်း သူ့ညီမကိုလာပိုးပန်းတယ်ထင်လို့ ဝိုင်းနှက်နေအုံးမယ်၊ ညီမတို့အိမ်ကိုသာလိုက်ခဲ့ပါ၊ အဘွားနဲ့ ညီမပဲရှိတာ၊ ထမင်းစားပြီးရင်လည်း ညီမတို့ အေးအေးလူလူစကားပြောလို့ရတာပေါ့”
ကြည့်စမ်းဗျာ၊ ချိုတူးတော့ ကံဇာတာတက်တာပဲ၊ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က သူ့အိမ်ကိုထမင်းလိုက်စားပါ၊ ကိုယ့်အိမ်ကိုထမင်းလိုက်စားပါနဲ့ လုတောင်နေကြတာဗျ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာတို့ကို ရှိတယ်လို့တောင်မထင်ဘူးဗျာ။ ဦးဘသာက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်တယ်။
“အဟမ်း၊ ကောင်မလေးတွေ ဒီရွာမှာ လူဝဆိုတဲ့လူကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်မဟုတ်လား”
မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ဦးဘသာကိုလှည့်ကြည့်ပြီးတော့
“ရှိတာပေါ့”
“ရှိရင်လိုက်ပို့စမ်းဟာ၊ ငါတို့အဲဒီမှာတည်းမယ်”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးတော့ သူလိုက်ပို့နိုးနိုး၊ ငါလိုက်ပို့နိုးနိုးနဲ့လုပ်နေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာလည်း စိတ်မရှည်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။
“အေး၊ နင်တို့လိုက်မပို့လဲ၊ ငါ့ဖာသာ မေးမြန်းပြီးသွားမယ်”
ဦးဘသာက စိတ်တိုတိုနဲ့ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ထွက်သွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာအနောက်ပြေးလိုက်ရတာပေါ့။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘာသာ နေအုံးလေ”
ဒီတော့ ချိုတူးကကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး
“ကျုပ်နဲ့ငညိုတော့၊ ဒီညီမလေးတွေအိမ်ကိုလိုက်သွားပြီး ထမင်းစားလိုက်အုံးမယ်ဗျာ၊ သူတို့ခမျာ တကူးတကလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲဖိတ်နေတာဆိုတော့ လိုက်မသွားရင်မကောင်းဘူးဗျ”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်ပြပြီး ရွာထဲဝင်သွားတဲ့ ဦးဘသာအနောက်ကိုပြေးလိုက်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
(၃)
“ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ကိုစောင့်ပါအုံးဗျ”
ဦးဘသာက လမ်းသွားနေရင်း ခြံဝန်းအရှေ့မှာ အဝတ်လှန်းနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်အနားကိုတိုးကပ်သွားလိုက်တယ်ဗျ၊ နောက်ပြီးတော့
“ဒီမယ်ကလေးမ၊ ဒီရွာမှာ ဦးလူဝဆိုတဲ့လူကြီးရှိသလား”
အဲဒီမိန်းကလေးက တစ်ချက်စဉ်းစားပြီးတော့ ခေါင်းခါတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက သေချာချင်တာနဲ့
“ပုပု၀၀နဲ့ အသားကခပ်လတ်လတ်ကွယ် ကလေးမရယ်၊ သူ့ကို ဦးလူဝဆိုရင် လူတွေသိပါတယ်”
မိန်းကလေးက အဝတ်တွေကိုင်ရင်း စဉ်းစားနေတယ်၊ နောက်တော့မှ
“သြော်၊ သိပြီ၊ ကျုပ်တို့ကတော့ ဦးဝတုတ်လို့ခေါ်တာပဲ”
“ဟေ၊ ဝတုတ်တဲ့လား၊ အေးပေါ့၊ အခေါ်အဝေါ်တော့ နည်းနည်းကွာမယ်ထင်ပါ့၊ သူ့အိမ်ကိုဘယ်လိုသွားရမလဲ”
“ဒီလမ်းအတိုင်းတည့်တည့်သွား၊ ရွာလယ်လောက်ရင် ညာဘက်ကိုကွေ့သွားလိုက်၊ ဒုတိယမြောက် လမ်းဂုတ်သားက အိမ်ပဲ၊ အဲဒီအိမ်အနောက်ဘက်ကိုဆက်ဝင်သွားရင် နွားတင်းကုပ်ထဲမှာ ဦးဝတုတ်ကိုတွေ့လိမ့်မယ်”
ဦးဘသာလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ဆက်လျှောက်လာကြတာပေါ့၊ ရွာလယ်လမ်းက သိပ်မရှည်ပါဘူးဗျ၊ အိမ်ဆယ်လုံးလောက်ကိုဖြတ်လည်းပြီးရော လမ်းဆုံတစ်ခုရောက်ပါရော၊ အဲဒီကနေညာဘက်ကွေ့ပြီးတော့ ဒုတိယမြောက်အိမ်ရှေ့ရပ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာက ခြံရှေ့ကနေ ခါးထောက်ပြီးကြည့်နေတယ်ဗျ။
“ဦးဘသာ၊ ခေါ်လိုက်လေဗျာ”
“အေး၊ ငါအရင်ရောက်ဖူးတဲ့ လူဝအိမ်က ဒီလိုပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘူးဗျ”
“သြော်ဗျာ၊ အိမ်ဆိုတာက ပြင်ဆောက်လို့ရတာပဲကိုး၊ အိမ်ပြင်လိုက်တာနေမှာပေါ့”
ကျုပ်ပြောတော့ ဦးဘသာလည်းခေါင်းညိတ်ပြီး
“အေးအေး၊ မင်းအသံကျယ်ကျယ်နဲ့ခေါ်ကြည့်ကွာ”
ကျုပ်လည်း ခေါ်ရတာပေါ့။
“ဦးလူဝ၊ ဗျို့ . . . ဦးလူဝရှိသလားဗျ”
ခြံထဲက ဘာအသံမှပြန်မကြားရဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ နောက်တစ်ခါထပ်ခေါ်တယ်၊ မကြားရပြန်ဘူး၊ ကျုပ်ခေါ်တာများ မကြားလို့လားဆိုပြီးတော့ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ပါးစပ်နားကပ်ပြီးတော့ ဝမ်းခေါင်းသံနဲ့အော်လိုက်တယ်။
“ဗျို့၊ ဦးလူဝ”
ဘာသံမှကိုပြန်မကြားတာဗျ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်တစ်ခုသတိထားလိုက်မိတယ်၊
“ဦးဘသာ၊ ဦးလူဝကို ရွာကလူတွေက ဦးဝတုတ်လို့ခေါ်တယ်ဆိုဗျ၊ ဦးလူဝလို့ခေါ်နေတော့ သူ့ကိုခေါ်တယ်မထင်လို့ ပြန်မထူးတာနေမှာဗျ”
“ဟုတ်ပ့ါမလားကွာ၊ အေးလေ၊ ဘာပဲပြောပြော ခေါ်ကြည့်ပေါ့”
“ဗျို့၊ ဦးဝတုတ်”
“ဟေ့”
ကျုပ်အော်လိုက်တော့ ခြံနောက်ဖက်ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ အော်သံကြားတယ်ဗျာ။
“ဦးဝတုတ်၊ ကျုပ်တို့ ဇီးကုန်းက ဧည့်သည်တွေပါဗျ”
“အေးအေး၊ ဝင်ခဲ့လေကွာ”
အသံကြားတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း ခြံထဲကိုအသာဝင်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ အိမ်ကြီးကတော့ မှောင်နေပြီဗျ၊ အထဲမှာ ဘာရှိသလဲဆိုတာကို မမြင်ရဘူး၊ ကျုပ်လည်း အသံထပ်ပြုတာပေါ့။
“ဦးဝတုတ်၊ ခင်ဗျားဘယ်မှာလဲ”
“အိမ်နောက်ဖေးဝင်ခဲ့ဟေ့”
ဦးဘသာက မျက်မှောင်ကြုတ်တယ်ဗျ။
“ဟုတ်သားပဲ ဦးဘသာ၊ ခုနက မိန်းမပြောတာက နွားတင်းကုပ်ထဲသွားလို့ပြောတယ်မဟုတ်လား”
“လူဝက နွားတင်းကုပ်ထဲဘာသွားလုပ်မှာလဲဗျ”
“ဟောဗျာ၊ နွားစာတွေဘာတွေ သွားကျွေးနေတာနေမှာပေါ့”
ဒါနဲ့ အိမ်ကိုပတ်ပြီးတော့ နွားတင်းကုပ်ထဲလာခဲ့တယ်ဗျ၊ နွားတင်းကုပ်ထဲမှာ နွားချေးတွေက ပြည့်နေတာပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် နွားတွေတော့ တစ်ကောင်မှမရှိဘူးဗျ၊ ထပ်ပြီးအသံပြုတော့ အသံက ဟိုးခြံထောင့်နားကလာသဗျ၊ ကျုပ်တို့လည်း ဦးလူဝတစ်ယောက် အိမ်သာသွားနေတယ်ထင်ပြီးတော့ ဆက်လိုက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ခြံနောက်ဘက်မှာ သစ်ပင်ရိပ်တွေနဲ့ဆိုတော့ အုပ်ဆိုင်းပြီးတော့မှောင်အတိကျနေတာဗျ၊ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင် ဆယ်ပေ၊ ပေနှစ်ဆယ်လောက်ကိုပဲ သဲသဲကွဲကွဲမြင်ရတယ်၊ အိမ်နောက်ရောက်တော့ နွားကြီးတစ်ကောင်က ကျုပ်တို့ကိုကျောပေးလျှက်သားဗျ၊ သူ့အရှေ့မှာတော့ ကျင်းကြီးတစ်ကျင်းရှိတယ်။
“ဗျို့၊ ဦးလူ၀ ခင်ဗျားဘယ်မှာလဲ”
“ငါဒီမှာလေကွာ”
ဒီအချိန်မှာ ကျုပ်တို့ကိုကျောပေးထားတဲ့ နွားကြီးက လှည့်ကြည့်ပြီးပြောတာပဲဗျာ၊ နွားကြီးရဲ့ခေါင်းက နွားခေါင်းမဟုတ်ဘဲ လူခေါင်းကြီးဖြစ်နေတယ်၊ ကျုပ်လည်း အဲဒီနွားကြီးမြင်တော့ လိပ်ပြာလွင့်မတတ် လန့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ နွားကိုယ်လုံးနဲ့ လူကြီးက ကျုပ်တို့ကိုအသေအချာကြည့်ပြီးတော့ အံ့သြသွားပုံရတယ်။
“ဟော၊ လူ၊ လူလာပြီ”
တအံ့တသြဖြစ်သွားတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုလှည့်ကြည့်ပြီးတော့
“ဦးဘသာရဲ့ အသိမိတ်ဆွေကတော့ လူဟုတ်ပါတယ်နော်”
“ငါ့မိတ်ဆွေလူဝက လူပါပဲကွ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့အခုတွေ့နေရတာကြီးကတော့ လူမဟုတ်ဘူးဟေ့”
နွားကြီးက သူ့အရှေ့ကျင်းကြီးထဲက ချီးတွေကို အားရပါးရစားနေတာဗျ၊ ကျင်းထဲမှာလည်း ချီးတွေပြည့်နေတာပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ကိုတွေ့တော့ တစ်ဖက်ကိုလှည့်လာတယ်။
“လူလာပြီ၊ လူလာပြီ၊ လူစားလဲရတော့မယ်၊ ဟေး၊ ဟေး”
ပြောဆိုရင်းနဲ့ နွားကြီးရဲ့ ခြေတွေလက်တွေက လူခြေ၊ လူလက်တွေဖြစ်သွားတယ်ဗျ၊ လူ၀၀ကြီးတစ်ယောက်အဖြစ်ပြောင်းသွားတော့တာပဲ၊ ပြီးတာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်တယ်၊ ၀၀ဖိုင့်ဖိုင့်နဲ့ အဝတ်အစားမပါဘူးဗျို့၊ ဗိုက်ကြီးတွေကလည်း ပူထွက်နေပြီး အဆီတွေနဲ့ တွဲကျနေတာ အင်္ဂါကိုတောင် ဖုံးနေတယ်ဗျာ၊ လက်တွေခြေတွေဆိုတာကလည်း လေထိုးထားတဲ့ဘောကွင်းကြီးလို ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းကြီးဗျ၊ မျက်နှာဆိုရင်လည်း ပါးမို့မို့၊ မေ့စေ့မို့မို့တွေက အစ်ထွက်နေတာပေါ့။
“မင်းတို့ကိုစားမယ်၊ မင်းတို့ကိုစားမယ်”
သူ့မျက်လုံးကြီးက နီရဲလာပြီးတော့ ပါးစပ်ကြီးထဲမှာလည်း အစွယ်ကြီးတွေနဲ့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ အနောက်ကိုခုန်ဆုပ်ပြီးတော့ ဦးဘသာအနောက်မှာ ကွယ်နေလိုက်တာပဲဗျာ။ ဦးဘသာက တောက်ခေါက်လိုက်ပြီးတော့
“အောင်မယ်၊ ငါ့များလုပ်ချင်သေးတယ်”
ဒီလူကြီးက ဦးဘသာကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ဖြန်းခနဲရိုက်တာဗျ၊ သူ့လက်ဝါးတစ်ဖက်တစ်ဖက်ဆိုရင် စကောကြီးလောက်ရှိသဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဦးဘသာ ခေါင်းအပေါ် တစ်တောင်လောက်ရောက်တော့ လက်ကတန့်သွားတယ်ဗျ။
“ရိုက်လေကွ၊ မင်းရိုက်မယ်ဆို”
လူဝကြီးက အားကုန်ဖိတာပဲဗျ၊ နောက်တော့ မရတာနဲ့ နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်နဲ့ထပ်ရိုက်ပါရော၊ အဲဒီလက်လဲ ခုနကလက်လိုပဲ တန့်သွားတယ်။ ဒီတော့ ဦးဘသာက ရယ်မောပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်ပိန်သေး၊ မင်းပိန်ပြီးတော့ သေးသွားစမ်းကွာ”
ဦးဘသာလက်ညှိုးထိုးပြီးတာနဲ့ ဒီလူဝကြီးရဲ့ဖောင်းတင်းနေတဲ့လက်တွေက ချက်ချင်းကျုံ့သွားလိုက်တာဗျာ၊ ကျူရိုးကလေးလို သေးသေးကလေးဖြစ်သွားတယ်၊ ဗိုက်တွေလည်း ချက်ချင်းပြားကပ်ပြီးတော့ နောက်ဆုံးလူပိန်ပိန် သေးသေးလေးဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ သေးလိုက်တာမှ ကလေးလောက်ကိုပြန်ဖြစ်သွားတာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကျူရိုးလေးလိုပဲ၊ ဒီတော့မှ ဒီလူက ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချပြီးတော့ ငိုတော့တာပဲ။ ဦးဘသာက ရှေ့တိုးလိုက်ပြီး
“ဟေ့ကောင် မှန်မှန်ပြော၊ မင်းဘယ်သူလဲ၊ လူဝဘယ်မှာလဲ”
“မသိဘူး၊ မသိဘူး၊ ဘယ်ကလူဝလဲ၊ ကျုပ်နာမည် ဝတုတ်၊ အခုတော့ . . . အခုတော့”
“အခုတော့ ပိန်ပိန်သေးသေး ပိန်သေးပေါ့”
ကျုပ်က ဝင်ထောက်လိုက်တာနဲ့ ဒီလူက ငိုတော့တာပဲဗျာ။
“ပြောစမ်း၊ မင်းကဘာကောင်လဲ၊ ဘာလို့ ငါတို့ကိုရန်ပြုတာလဲ”
“ကျုပ် ဒီရွာမှာ ပိတ်မိနေတာကြာပါပြီ၊ ကျုပ်ထွက်သွားချင်တယ်၊ ကျုပ်လူအစားလိုချင်တယ်”
်ကျုပ်လည်းနားထောင်ရင်း ခေါင်းကုပ်လိုက်တယ်။
“ကျုပ်တော့ ဘာမှနားမလည်တော့ဘူး ဦးဘသာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
“ငါနားလည်ပြီ၊ ငါတို့ရောက်နေတာ လူသားတွေနေတဲ့ရွာမဟုတ်ဘူးကွ၊ ကျတ်တွေနေတဲ့ရွာဖြစ်မယ်”
ကျုပ်ဆို ဦးဘသာစကားကိုနားထောင်ပြီး တော်တော်ထိတ်လန့်သွားတာဗျ။
“သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ”
အသံကြီးကြီး ပြတ်ပြတ်တစ်ခုက ကျုပ်တို့အနားကနေထွက်လာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လှည့်ကြည့်တော့ ကျုပ်တို့ပတ်ပတ်လည်မှာ လူတွေဗျာ၊ အားလုံးကလည်း မိန်းမတွေချည်းဘဲ၊ ကျုပ်တို့ကိုဝိုင်းထားကြတာ၊ လူတွေဆိုပေမယ့်လည်း တစ်မျိုးတော့တစ်မျိုးပဲဗျ၊ သူတို့ကိုယ်လုံးတွေမှာ အဖြူရောင်လိုလို၊ အဝါရောင်လိုလို၊ ဖုန်မှုန့်တွေလိုလို အဲဒီလိုအရာတွေက ထုတက်နေတယ်ဗျ၊ မြင်အောင်ပြောပြရရင်တော့ ဖုန်ထူတဲ့လှည်းလမ်းမှာ လှည်းနောက်ကလိုက်စီးတဲ့သူလိုပေါ့ဗျာ၊
“မင်းတို့နဲ့ငါ သိလည်းမသိဘူး၊ ပတ်လည်းမပတ်သက်ဘူး၊ ငါတို့ကိုပြန်ခွင့်ပေး”
ဦးဘသာက ပြောလိုက်တော့ လူအုပ်ထဲကနေ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ။ ခေါင်းပေါင်းကြီးပေါင်းထားပြီးတော့ မပိန်မဝနဲ့လူကြီးပေါ့ဗျာ၊ မျက်နှာမှာလည်း နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးက စင်းနေတာပဲ၊ မျက်လုံးမျက်ခုံးခပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အတော်ခံ့တဲ့လူကြီးပေါ့။ လူအုပ်ထဲမှာ သူတစ်ယောက်ပဲ ယောက်ျားပါတယ်။
“ခဏနေကြပါအုံးဗျ၊ ကျုပ်တို့ဆီကို ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်၊ ကျုပ်တို့က ဧည့်ခံချင်လို့ပါဗျ”
“တိတ်စမ်း၊ ငါမင်းတို့ဆီကိုလာတာမဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့ပြန်မယ်”
ဦးဘသာကလှည့်ထွက်မယ်လုပ်တော့ အဲဒီလူကြီးက ဦးဘသာအရှေ့မှာ ဘွားခနဲသွားပေါ်တယ်ဗျ၊
“ခင်ဗျားတို့ ဒီရွာကနေ ခြေတစ်လှမ်း ထွက်လို့ရမယ်မထင်နဲ့”
ဦးဘသာကလည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီးတော့
“စမ်းကြည့်လိုက်လေ”
ဒီလူကြီးက ဒေါ်သထွက်သွားပုံရတယ်ဗျ၊ သူ့ကျောကုန်းကနေ လက်လေးဘက်ထွက်လာတယ်ဗျာ၊ စုစုပေါင်း လက်ခြောက်ဖက်ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်စီမှာလည်း ဓါးလှံလက်နက်တွေ ပေါ်လာတယ်ဗျ၊ အဲဒီလက်နက်တွေကလည်း အရောင်တဝင်းဝင်းနဲ့ ဝင်းလက်နေတာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာကြီးဆီ ခုန်ဝင်ပြီး ခုတ်ပါရော။
ဦးဘသာက နောက်ဆုတ်၊ နောက်ဆုတ်နဲ့ရှောင်တယ်ဗျ၊ ဒီလူကြီးရဲ့ဓါးက ဦးဘသာကိုထိတော့ ဓါးကြီးက ချက်ချင်းသစ်ရွက်ကြီးတစ်ရွက်ဖြစ်သွားတာပဲဗျာ၊ ဒီလူကြီးလည်း အတော်အံ့သြသွားတယ်၊ ဒါနဲ့ လှံနဲ့ဦးဘသာရင်ဝကို ပိတ်စောင့်ထိုးတယ်ဗျာ၊ လှံကလည်း ဦးဘသာကိုထိတော့ သစ်ကိုင်းခြောက်ကလေးတစ်ခုဖြစ်သွားတာပဲ၊ သူက အားနဲ့ထိုးတာဆိုတော့ သစ်ကိုင်းခြောက်က ဦးဘသာကိုထိပြိး ကျိုးကျသွားတာပေါ့။
“ဟား၊ ဟား ငါ့ကိုသစ်ရွက်တွေနဲ့ သတ်လို့ရမယ်လို့ ထင်လို့လားကွ”
ဦးဘသာက လှစ်ခနဲပျောက်သွားပြီးတော့ ဒီလူကြီးအနောက်ကိုရောက်သွားတယ်ဗျ၊ ဒီလူကြီးရဲ့လည်ကုပ်ကို အနောက်ကနေလက်နဲ့ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဒီလူကြီးခမျာပျော့ကျသွားတာပဲဗျာ။
“ကဲ၊ မှတ်ပြီလား၊ တားစမ်း၊ မင်းတို့ငါ့ကိုတားကြစမ်း”
ဒီလူကြီးကလည်းမခေဘူးဗျ၊ ဝုန်းဆိုပြီး မီးခိုးလုံးကြီးတွေထွက်လာပြီးတော့ တစ်ခါတည်းပျောက်သွားတာပဲဗျာ၊ နောက်တော့ ဦးဘသာရဲ့အရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာသွားပေါ်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လက်ဝါးကိုဖြန့်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ ခဲလုံးတွေဗျ၊ ခဲလုံးဆိုပေမယ့် ထူးခြားတယ်ဗျို့၊ လောက်စာလုံးလို လုံးဝန်းနေပြီးတော့ ရွှေရောင်ငွေရောင်တွေကလည်း ထွက်နေသေးတာဗျာ။ အဲဒါနဲ့ ဦးဘသာကိုပေါက်တာပဲဗျာ။
ဦးဘသာက လက်နဲ့ကာထားလိုက်တော့ အဲဒီအလုံးတွေက လေထဲမှာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့ပေါက်ကွဲတော့တာပဲဗျာ၊ ဒီလူကြီးလည်း သူ့လက်နက်တွေက မထူးတော့တာနဲ့ အဲဒီခဲလုံးတစ်လုံးကို ပါးစပ်နားကပ်ပြီး မန်းမှုတ်ရင်း လေပေါ်ကိုပစ်တင်လိုက်တာပဲဗျာ၊ လေပေါ်ကိုအလုံးကပျံတက်သွားပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတယ်ဗျ၊ လောက်စာလုံးအရွယ်ကနေ ဥသျှစ်သီးအရွယ်၊ ဥသျှစ်သီးအရွယ်ကနေ နွားခေါင်းလောက်အရွယ်၊ အဲဒီလိုတဖြည်းဖြည်းကြီးလာပြီးနောက်ဆုံး အိမ်လုံးကြီးလောက်အရွယ်ဖြစ်သွားပါရောလားဗျာ၊ ပြီးတာနဲ့ အဲဒီကျောက်တုံးကြီးက ဦးဘသာအပေါ်ကိုကျတာပဲဗျ၊ ဦးဘသာက ကျောက်တုံးကို လက်ဝါးနဲ့ဖြန့်ပြီးခံထားတယ်။ ခံထားရင်းနဲ့ ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းညူနေတယ်ဗျ။
ဦးဘသာက အဲဒီအိမ်လောက်ရှိတဲ့ကျောက်တုံးကြီးကို တော်တော်အားသုံးပြီးတော့ ပင့်ထားရတယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ နောက်တော့ ပင့်ထားရင်း ဒူးခေါင်းတွေလှုပ်လာတယ်၊ ပြီးတာနဲ့ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး ကျသွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဆီကိုပြေးသွားဖို့လုပ်တာပေါ့။
“အလတ်ကောင်၊ ငါ့ဆီမလာနဲ့၊ မင်း . . မင်းပြေးတော့”
“ဦးဘသာမပါဘဲ ကျုပ်မသွားဘူးဗျ”
“ပြေးတော့ဟ၊ မင်း . . . မင်း ငညိုတို့ ချိုတူးတို့ကိုသွားခေါ်ပြီး ရွာထဲကနေထွက်ပြေးတော့”
ကျုပ်လည်းမပြေးချင်ဘူးဗျ၊
“ပြေးပါတော့ဆိုကွာ၊ မင်းငါ့ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား အလတ်ကောင်၊ အေး ငါ့ကိုချစ်ရင် ငါပြောတာကိုနားထောင်စမ်းပါ၊ မင်းသွား၊ အခုပဲ ပြန်ပြေးကြတော့”
ကျုပ်လည်း မပြေးတော့ဘဲနဲ့ ဦးဘသာအရှေ့က လူကြီးအရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ အဲဒီလူကြီးကိုလက်အုပ်ချီပြီးတော့
“မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကို မလုပ်ပါနဲ့တော့၊ ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျုပ်တို့အမှားရှိရင် ခွင့်လွှွှတ်ပေးကြပါ”
ဒီလူကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“မင်းတို့မှားတာပေါ့၊ မင်းတို့အပြစ်က ဒီကဝတုတ်ကို ငိုအောင်လုပ်တယ်မဟုတ်လား”
“ကျုပ်တို့မသိလို့လုပ်မိတာပါဗျာ၊ ပြီးတော့ ဝတုတ်ကလည်း ကျုပ်တို့ကိုအရင်ရန်ရှာလို့ပါ”
ဒီလူကြီးက ငိုနေတဲ့ဝတုတ်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“ဝတုတ်၊ သူပြောတာဟုတ်သလား”
ဝတုတ်က ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သူတို့ကိုမြင်တော့ လူစားလဲချင်တာနဲ့ သူတို့ကိုစားဖို့လုပ်လိုက်မိတာပါ”
ဒီလူကြီးက နည်းနည်းတော့တွေဝေသွားတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကတော့ ခက်ထန်နေတုန်းပဲ။
-သြော်ဝတုတ်၊ မင်းက ငါတို့ကိုစော်ကားချင်တိုင်းစော်ကား၊ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီးတော့ အခုတော့လူစားလဲပြီး ထွက်ပြေးချင်တယ်ပေါ့၊ မင်းဒီလိုလုပ်လို့ရမယ်ထင်လို့လားကွ-
ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုဖိထားတဲ့ကျောက်တုံးကြီးကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့ ကျောက်တုံးကြီးက ဝုန်းခနဲကွဲသွားတော့တာပါပဲဗျာ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပြေးတွဲတာပေါ့။
“မင်းတို့ကိုငါခွင့်လွှတ်တယ်၊ မင်းတို့တွေရွာကပြန်လို့ရပြီ၊ ဒါပေမယ့် ဟိုကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတော့ ထားခဲ့ရမယ်”
“ဘယ်သူလဲဗျ”
“သီချင်းဆိုတဲ့ ကောင်လေးပေါ့ကွာ”
(၄)
အိမ်ဝိုင်းတစ်ခုနားကို ကျုပ်တို့ရောက်တော့ ချိုတူးရဲ့အသံကိုကြားရတာပါပဲဗျာ၊ ချိုတူးက ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ မင်းသားစတိုင်နဲ့ ကနေတယ်ဗျ၊ သူ့အနားမှာလည်း မိန်းကလေးတွေက အုံလိုက်ကျင်းလိုက်ထိုင်နေကြပြီးတော့ လက်ခုပ်တစ်ဖျပ်ဖျပ်တီးလို့ပေါ့ဗျာ၊ ချိုတူးဆိုတဲ့ကောင်ကတော့ ပါးစပ်က သီချင်းဆိုလိုက်၊ ပါးစပ်ဆိုင်းတီးလိုက်နဲ့ လက်ကလည်း ကလို့ဗျ၊ အောင်မယ် ဇာတ်မင်းသားဝတ်စုံတောင်မှ ဘယ်ကရှာထားတယ်မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒီကောင့်ကြည့်ရတာ တကယ့်ဇာတ်မင်းသားဒီဇိုင်းဗျ။
ကျုပ်လည်းအခုမှ သတိထားမိတာဗျ၊ တစ်ရွာလံံုံးမှာ ယောက်ျားနဲ့တူတာ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး၊ အကုန်လုံးက မိန်းမတွေချည်းပဲဗျ၊ မိန်းမတွေမှာတောင်မှ အဘွားကြီးတွေ၊ အဒေါ်ကြီးတွေ မပါဘူးဗျို့၊ အားလုံးက အပျိုအရွယ်၊ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်လောက်တွေချည်းဘဲဗျာ။ ပြောရရင်တော့ ပါးစပ်ဆိုင်းတီးပြီး ကိုယ့်ဖာသာကတဲ့ပွဲ၊ ဗလာပွဲပေါ့ဗျာ။
ဦးဘသာက ဘေးနားကလူကြီးကိုကြည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီလူကြီးက ဒီရွာက အကြီးအကဲဖြစ်မယ့်ပုံပါပဲ။
“ကျုပ်တို့တောင်းပန်ပါတယ် ကျတ်မင်းကြီး၊ ဒီကလေးက ကျုပ်တို့ခေါ်လာတဲ့ကလေးမို့ ပြန်ခေါ်သွားမှရပါမယ်”
ကျုပ်တို့ အတော်ကိုတောင်းပန်ယူရတာဗျာ၊ ဒီလူကြီးကလည်း ခေါင်းမာတယ်ဗျ၊ မပေးဘူးတဲ့၊ နောက်ဆုံးပြောမရတဲ့အဆုံး ဦးဘသာက ကျုပ်အနားကိုကပ်လာတယ်။
“အလတ်ကောင်၊ မင်း သံံဗုဒ္ဓေရသလားကွ”
“ရတာပေါ့ဗျာ”
“ရရင် ရွတ်စမ်းကွာ”
ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း အဖေပြောလိုက်တာကို သတိရသွားတယ်ဗျာ၊ အဖေက တစ်ခါကပြောဖူးတယ်။
“ငါ့သား၊ အပြင်သွားလို့ ဘာဘေးရန်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သံဗုဒ္ဓေရွတ်ရင် ဘေးကင်းတယ်ကွ”
ကျုပ်လည်း လက်အုပ်ချီလက်စနဲ့မို့ စိတ်ထဲကနေ သေသေချာချာနဲ့ကို သံဗုဒ္ဓေ ရွတ်တော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သင်သလိုမျိုး အသံနေအသံံထားနဲ့ကိုရွတ်တာဗျ၊ ဒီတော့ ဒီလူကြီးက သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နားကိုပိတ်တယ်။
“မရွတ်နဲ့ ဆက်မရွတ်နဲ့”
သူတို့မရွတ်နဲ့ပြောလေ၊ ကျုပ်ကဆက်ရွတ်လေပဲဗျာ၊ ရွတ်နေရင်းနဲ့ သူတို့က ပုံစံတွေပြောင်းသွားကြတယ်ဗျ၊ လူသားစင်စစ်ကနေ အရေခွံကြီးတွေ၊ အမြီးကြီးတွေထွက်လာတယ်၊ ပြီးတော့ ခေါင်းကလည်း ရှည်ထွက်သွားပြီးတော့ ဖွတ်ကြီးတွေလိုဖြစ်သွားတယ်၊ ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်လေး၊ မင်းရွတ်နေတာရပ်လိုက်၊ မရပ်လိုက်ရင် မင်းကိုငါတို့စားပစ်မယ်”
သူတို့က စားမယ်ပြောပြီးတော့ လက်ထဲမှာလည်းလက်နက်ကြီးတွေထွက်လာကြတာဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုဝိုင်းပြီးတော့ ထိုးမယ်၊ ခုတ်မယ် တစ်ကဲကဲနဲ့ ရွယ်နေကြတာပေါ့၊ ကျုပ်က ကြောက်တော့ကြောက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့က အနားကိုမကပ်ရဲဘူးဗျ၊ ကျုပ်ရွတ်နေရင်း သုံးခေါက်လောက်လဲရောက်ရော ကြေးစည်သံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရတယ်ဗျ။
တနောင်နောင်နဲ့တီးနေတဲ့ကြေးစည်သံက ရွာကိုလွှမ်းသွားတာပဲ၊ ကြေးစည်သံလဲကြားရော သူတို့တွေအကုန်လုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကုန်ကြတယ်၊ ကြေးစည်သံက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နီးလာတော့ သူတို့တွေအကုန်လံုံး ဖွတ်တွေလိုလေးဘက်ထောက်ပြီးတော့ ဒရောသောပါး ပြေးကုန်ကြတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပြေးထူတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာလည်း တော်တော်ကိုပင်ပန်းနေတာဗျ၊ ဒီအချိန် ကျုပ်မျက်ခွံတွေလေးလာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့အရှေ့မှာ လူကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်ဗျ၊ တစ်ကိုယ်လုံးအဖြူရောင်ဝတ်ထားတဲ့လူဗျ၊ ခေါင်းတုံးပြောင်ပြောင်နဲ့ အဖြူရောင်ပိတ်စကို သင်္ကန်းလိုပတ်ထားတာ၊ လက်ထဲမှာလည်း ကြေးစည်ကလေးနဲ့ဗျ၊ ကျုပ်မျက်လုံးတွေက ေ၀ဝါးနေတော့ သူ့မျက်နှာကိုသေသေချာချာမမြင်ရတော့ဘူး၊ သူက ကြေးစည်ကလေးကို သစ်သားနဲ့လုပ်ထားတဲ့ တူကလေးနဲ့ထုလိုက်တဲ့အချိန် ကျုပ်လည်း မေ့လဲကျသွားတော့တာပါပဲဗျာ။
“ဟေ့ကောင်၊ ထ၊ ထတော့ကွ”
ကျုပ်ကိုလှုပ်နှိုးတဲ့အသံံကြားတော့မှပဲ ကျုပ်လည်းမျက်စိဖွင့်ကြည့်မိတယ်၊ ကျုပ်တို့အိပ်နေတာ တောအုပ်တစ်ခုထဲမှာဗျ၊ ကျုပ်ကိုလာနှိုးတာကတော့ ဦးဘသာကြီးပေါ့ဗျာ၊ မကြာခင် မိုးလင်းတော့မှာမို့လို့ ငှက်တွေကလည်းတကျီကျီနဲ့အော်နေပြီဗျ၊ ကျုပ်လည်း ထပြီးကြည့်လိုက်တော့ ငညိုတစ်ယောက်က သစ်ပင်တစ်ခုကိုမှီပြီး အိပ်လို့ဗျ၊ ဆိုထား၊ ကထားတဲ့ ချိုတူးတစ်ယောက်ကတော့ ကိုယ်တံုံးလံုံးကြီးနဲ့ ဖင်ပူးတောင်းကြီးထောင်ပြီး အိပ်နေလို့ဗျို့။
ကျုပ်လည်းအကုန်လုံးကို လိုက်နှိုးရတယ်၊ ဦးဘသာက သူ့နားထင်ကိုလက်နဲ့ဖိနေရင်း
“ငါတို့တော့ ကျတ်တွေနဲ့တွေ့ခဲ့တာနေမယ်ကွ”
“ဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ”
ကျုပ်က ချိုတူးကိုကန်ပြီးနှိုးလိုက်တော့ ချိုတူးတစ်ယောက် ခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်သူမလုံမလဲနဲ့ လက်နဲ့အုပ်ထားတာပဲ။
“ဘာာ၊ ဘာဖြစ်တာလဲဗျာ”
“ညကတွေ့ခဲ့တာ ကျတ်တွေကွ၊ မင်းအဝတ်အစားတွေဘယ်နားချွတ်ထားလိုက်သလဲ”
သိပ်မရှာရပါဘူးဗျာ၊ ချိုတူးဝတ်ထားတဲ့အဝတ်အစားတွေကို သစ်ကိုင်းတစ်ခုမှာချိတ်လျှက်သား တွေ့တော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်းအဝတ်အစားဝတ်ပြီး ခင်တန်းထဲက ပြန်ထွက်လာကြတော့ သိပ်မကြာဘူး လမ်းကလေးတစ်ခုကိုရောက်လာတယ်ဗျ၊ အဲဒီလမ်းကလေးမှာ ဈေးသည်နှစ်ယောက်က သွားနေကြတယ်၊ တောထဲက ထွက်လာတဲ့ကျုပ်တို့ကိုမြင်တော့ လန့်ပြီးပြေးကြတာပဲ။
“ဟေ့၊ စောင့်ကြပါအုံးဗျ၊ ကျုပ်တို့ကလူတွေပါ”
မနည်းပြောယူမှ အပြေးရပ်တယ်၊ ဒါနဲ့ သူတို့ကိုမေးမြန်းတော့ ကြက်ကွင်းရွာက ဒီအရှေ့နားတင်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဒီခင်တန်းကတော့ သိပ်ပြီးကျတ်ပေါတာဆိုပဲဗျာ၊ ဘယ်သူမှ ခင်တန်းထဲကိုမသွားဝံ့ကြဘူးတဲ့၊ ပိုဆိုးတာက ဒီကျတ်တွေက ဆိုင်းတွေ၊ ဗုံတွေကြိုက်တယ်ဆိုပဲဗျာ၊ ဒါကြောင့် သီချင်းဆိုလာတဲ့ ကျုပ်တို့ကို သူတို့ရွာကိုခေါ်သွားတာနေမှာပေါ့၊ ကျုပ်တို့လည်း ကံသီပေလို့ဗျို့၊ မဟုတ်ရင် ဟိုကောင်ချိုတူးတော့ ကျတ်ရွာမှာ မင်းသားဖြစ်မယ့်ကိန်းဗျ။
လမ်းအတိုင်းဆက်သွားရင်း မကြာခင် ကြက်ကွင်းရွာကို ရောက်တာပါပဲဗျာ၊ ရွာက ကွင်းအလယ်တည့်တည့်မှာရှိတာဗျ၊ ကွင်းတွေကတော့ ယာခင်းတွေစိုက်ထားတာအပြည့်ပဲပေါ့ဗျာ၊ ရွာက အိမ်ခြေလေးငါးဆယ်လောက်ပဲရှိမယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်တို့လည်းဆက်သွားရင်း ရွာထိပ်နားရောက်တော့ လူကြီးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့သဗျ။
“ဟေ့ကောင် လူဝ”
ဦးဘသာက ခေါ်လိုက်တော့ ဒီလူကလှည့်ကြည့်တယ်။
“အောင်မာ၊ ဘယ်သူများလဲလို့ ဘသာပါလားဟ”
သူတို့နှစ်ယောက် ပြေးပြီးနှုတ်ဆက်ကြတယ်ဗျ။
“ဘသာ၊ မင်းဘယ်ကနေလှည့််လာတာလဲကွ”
“လာတာကတော့ နိဗ္ဗာန်ရွာကိုကွ၊ လမ်းခရီးမှာ ဒီနားကနေဖြတ်တော့ မင်းကိုသတိရပြီး ဝင်လည်တာပဲဟေ့၊ မင်းရော အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ပြေပါ့ကွာ၊ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် တို့ရွာမှာ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် နေပြီးမှပြန်ကွာ၊ ဒါနဲ့ မင်းတို့လမ်းခရီးမှာ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်နဲ့ချိုတူးလည်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြီးပြီး
“အဆင်ပြေပါတယ်ဗျာ၊ သိပ်ကိုအဆင်ပြေခဲ့တာပေါ့”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း ဦးလူဝအနောက်ကို လိုက်သွားကြတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျတ်တွေနဲ့ကျုပ်တို့နဲ့က ရေစက်မကုန်သေးဘူးဗျ၊ နောက်တော့ ထပ်တွေ့ကြပါလေရော။
ဆက်ရန်။
