အတွဲ(၂) အပိုင်း (၁၂)
(၁)
ဦးဘသာကြီးနဲ့ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးတို့သူနိုင်ကိုယ်နိုင်စိန်ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ်တို့အတွေအတော်ထိတ်လန့်သွားတယ်၊ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးက ယောမယ်တော်ကိုတောင်မှ စိန်ခေါ်ခဲ့တဲ့သူဆိုတော့ တော်တော်စွမ်းမှာအသေအချာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီညကျတော့ လရောင်ကလည်းအတော်သာတာနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း ကွပ်ပျစ်မှာစုမိကြတယ်။
ကျုပ်ရယ်၊ ဦးဘသာရယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်ရယ် သုံးယောက်ပေါ့ဗျာ၊ မခင်ကြည်ကတော့ သူ့ယောက်ျားပြန်လာပြီဆိုတော့ သူတို့မိသားစုတွေ အိပ်ရာဝင်ကြတာပေါ့၊ မနှင်းကြည်လည်း အိပ်ပြီထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ ဒေါ်အေးကြည်ကတော့ အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ ဘုရားဝတ်ပြုပြီးတော့ ပရိတ်ကြီးဆယ့်တစ်သုတ်ရွတ်နေတယ်ဗျ၊ ပရိတ်သံက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ခြံဝန်းထဲမှာ ချိုချိုအေးအေးလေးထွက်ပေါ်နေတာပေါ့ဗျာ။
လကလည်းသာနေတာမှ ဝင်းနေတာပဲဗျာ၊ ကွပ်ပျစ်ပေါ်က စားပွဲမှာလည်း ရေနွေးကြမ်းကျကျတစ်အိုးရယ်၊ ကြက်သွန်ဖြူနဲ့ထောင်းပြီး ဆီစိမ်နှပ်ထားတဲ့လက်ဖက်ရယ်၊ နောက်ပြီး ယောနယ်ဖြစ် မုန့်လေပွေလည်း ပါသေးသဗျ၊ ဒီမုန့်လေပွေက ယောနယ်ရဲ့အထိမ်းအမှတ်စားစရာတစ်ခုတဲ့ဗျာ၊ နေ့လည်က မခင်ကြည်တို့ညီအမတွေလုပ်ပေးကြတာပဲ၊ တခြားမုန့်လေပွေတွေလို သဲနဲ့ဖောက်တာမဟုတ်ဘဲ ဆီနဲ့ကြော်ထားတာဆိုတော့ စားလိုက်ရင် ကြွပ်ကြွပ်ရွရွနဲ့ ဆိမ့်ဆိမ့်လေးပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ စုန်းအကြောင်းတွေပြောကြလို့၊ ကျုပ်မသိတာမေးချင်တယ်ဗျ၊ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးက ဘာစုန်းလဲ၊ နောက်ပြီး ဦးဘသာကြီးကရော ဘာစုန်းလဲဗျ”
ဦးဘသာကြီးက ပြုံးတယ်ဗျ။
“စုန်းတစ်ယောက်ကို ဘာစုန်းလဲဆိုပြီးမေးတဲ့လူလောက် မိုက်မဲတဲ့မရှိဘူးတဲ့ကွ”
ဦးဘသာပြောတော့ ကျုပ်လည်းမခံချင်ဘူးဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုမိုက်မဲတယ်လို့ဆိုတာကိုးဗျ။
“မဟုတ်ပါဘူးဦးဘသာရာ၊ ကျုပ်ကြားဖူးတာက လက်စုန်းတို့၊ ခြေစုန်းတို့၊ မောက်လုံး၊ မောက်ပြားဆိုလား စုံလို့ဗျ”
ဒီအခါ ဦးဘသာက ဦးအောင်ရှိန်ကိုလှမ်းကြည့်တယ်၊ သူ့သဘောကတော့ ဦးအောင်ရှိန်ကိုပြောစေချင်တဲ့ပုံပဲ၊ ဦးအောင်ရှိန်ကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အဲဒါတွေက တို့အထက်လမ်းဆရာတွေ ကုရလွယ်အောင်လို့ အမျိုးအစားခွဲထားတာတွေပါ၊ တကယ်တော့ ပုံသေမဟုတ်ပါဘူး”
“နေစမ်းပါ အောင်ရှိန်ရာ၊ ဒီငထုံငအ ကလေးကို စုန်းဆိုတာဘာလဲဆိုတာကနေစပြီး ရှင်းပြရမယ်ထင်တာပဲ”
ဦးဘသာဝင်ထောက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရေနွေးတစ်ခွက်ငှဲ့လိုက်ပြီးတော့
“ဒီမှာငါ့တူ၊ စုန်းဆိုတာ ပါဠိစကား ဇုဏှက ဆင်းသက်လာတာကွဲ့၊ ဇုဏှဆိုတာ အတတ်ပညာနဲ့တောက်စားတဲ့လူကိုဆိုလိုချင်တာပဲ၊ ဒီတော့ ဒီစကားက ကျယ်ပြန့်တယ်၊ ပညာတတ်တယ်ဆိုတာ စုန်းပညာတတ်သူကိုပြောချင်တာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ တခြားပညာတတ်တဲ့သူကိုပြောချင်တာလဲဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဇုဏှကနေ နောက်ပိုင်း လူတွေခေါ်ကြရင်း ဇုန်းဆိုပြီးဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမယ့် တို့ဗမာတွေက အသံပြင်းတွေသိပ်မပြောတတ်တော့ စုန်းဆိုပြီးဖြစ်သွားကြတယ်ပေါ့ကွာ”
“ဪ၊ ဒီလိုလား၊ ဒါနဲ့ ရွာတစ်ရွာတည်ရင် စုန်းခုနှစ်ယောက်ပါရတယ်ဆိုတဲ့စကားရရောဗျာ”
“အဲဒါကလည်းတွေးစရာပဲ၊ တကယ့်စုန်းအတတ်ပညာရှင်ခုနှစ်ယောက် ပါမှရတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အခြားအတတ်ပညာတတ်တဲ့လူတွေ ပါရတာလားဆိုတာ စဉ်းစားစရာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ရှေးမြန်မာမင်းတွေလက်ထက်က ရွာတွေတည်ရင် ပညာရှင်ခုနှစ်ဦးထည့်သွင်းလေ့ရှိကြတယ်၊ အဲဒါကတော့ ပန်းပဲသံလှော်အတတ်၊ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးအတတ်၊ ဆေးဝါးကုသမှုအတတ်၊ ဗေဒင်အတတ်၊ လက်သမားအတတ်၊ ဝမ်းဆွဲအတတ်၊ စုန်းအတတ်လို့ရေးသားကြတာကိုကြည့်ချင်းအားဖြင့် စုန်းခုနှစ်ယောက်ဆိုတာထက် ပညာရှင်ခုနစ်ယောက်မှာ စုန်းတစ်ယောက်ပါတာကို ပြောချင်ပုံရတယ်”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်ပြောတာက နည်းလမ်းကျတယ်မဟုတ်လားဗျာ။
“ဒါဆိုဆက်ပါအုံး ကဝေဆိုတာကရောဗျာ၊ ကဝေဆိုတာက စုန်းထက်ပိုမြင့်တာလား၊ ပိုနိမ့်တာလား”
“စုန်းကြီးရင် ကဝေဆိုတဲ့စကားရှိတယ်၊ ကဝေဆိုတဲ့စကားက ပါဠိစကား ကဝိဆိုတဲ့စကားကနေဆင်းသက်လာတယ်ပြောကြတယ်၊ ကဝိဆိုတာ ပညာရှင်ပေါ့၊ ဒီတော့ စုန်းအတတ်တွေကို တစ်ဖက်ကမ်းခတ်တတ်မြောက်တဲ့ ပညာရှင်တွေကိုမှ ကဝေလို့ခေါ်ကြတယ်၊ ရှင်းပြီလားငါ့တူကြီး”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က ရေနွေးတစ်ကျိုက်ကောက်မော့နေတာနဲ့ ကျုပ်လည်း မုန့်လေပွေတစ်ချပ်ကို ဂျွတ်ခနဲဝါးလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ ခုနက စုန်းအမျိုးအစားတို့ ကဝေအမျိုးအစားတို့ကို ပြောပြပါအုံးဆရာကြီး”
“အဲဒါကလည်း လွယ်လွယ်မှတ်လို့ရအောင် ခွဲခြားထားတာမျိုးပါ၊ စုန်း ခုနစ်မျိုးဆိုပြီး တို့အထက်လမ်းဆရာတွေကတော့ ခွဲခြားထားတယ်၊ အဲဒါက ဆင်ကွပ်၊ နဖားတပ်၊ ရွာသူ၊ ရွာသမီး၊ ကဝေ၊ အိမ့်တလိမ့်၊ ဇော်ဂနီ ဆိုပြီး ခုနစ်မျိုးခွဲထားတယ်၊ ကဝေအရှေ့က စုန်းတွေကတော့ စုန်းပညာကိုသင်ယူပြီးဖြစ်ကြတဲ့စုန်းတွေပေါ့ကွာ၊ အိမ့်တလိမ့်တို့ ဇော်ဂနီတို့ကျတော့ စုန်းပညာကိုသင်စရာမလိုဘဲ သူ့အလိုလိုတတ်ကြလို့ ဝမ်းတွင်းပါတွေလို့ခေါ်ကြတာပေါ့”
“ဒါဖြင့် တောက်စလင်းဘွားတော်က အိမ့်တလိမ့်ဆိုတော့ ဝမ်းတွင်းပါပေါ့နော်၊ နောက်ပြီး သူ့မြေးမကလေး မိသက်ကရော အိမ့်တလိမ့်ပဲလား”
ကျုပ်မေးလိုက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရယ်တယ်ဗျ။
“စုန်းကို အဲဒီလိုသွားပြီး ခွဲခြားဖို့မလွယ်ဘူး ငါ့တူရ၊ စုန်းအမျိုးအစားက ဘယ်နှမျိုးရှိတယ်ထင်လို့လဲကွ”
“ဟင်၊ ဆရာကြီးပဲခုနကပြောတော့ စုန်းခုနစ်မျိုးဆိုဗျ”
“အေး၊ အဲဒါက သူတို့ရဲ့သွားပုံလာပုံ၊ ပညာအသုံးပြုပုံကိုကြည့်ပြိးခေါ်ကြတာ၊ တကယ်တော့ စုန်းမျိုးခွဲခြားချင်ရင် ကြိုးတွေကိုလည်း သိထားမှရမယ်”
“ဟုတ်ပြီဗျ၊ ကျုပ်လဲ အဲဒါသိချင်နေတာ၊ ကြိုးဆိုတာလဲ ကြားသာကြားဖူးတယ်၊ ဘာမှန်းမသိဘူး၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက အမြင့်ဆုံးဆိုတာကိုတော့ ကြားဖူးတယ်၊ ဟုတ်သလားဆရာကြီး”
ဦးအောင်ရှိန်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီးခေါင်းခါပြတယ်ဗျ။ ဦးဘသာက ရယ်မောပြီး ဦးအောင်ရှိန်ကိုကြည့်တယ်
“အောင်ရှိန်ရာ ပြောမယ့်ပြောတော့ ပြီးဆုံးအောင်ပြောပြလိုက်စမ်းပါ”
“အေးကွာ၊ ငါကလည်း စကားသိပ်ပြောချင်တာမဟုတ်ဘူး၊ ပြောလက်စနဲ့ ဆက်ပြောရမှာပေါ့”
(၂)
“စုန်းတွေမှာ ကြိုးတွေရှိတယ်၊ ကြိုးဆိုတာ အဆင့်အတန်းတစ်ခုလို့အများကထင်ကြပေမယ့် တကယ်တော့ အမျိုးအစားကိုဆိုလိုတာ တကယ်တမ်းစုန်းတွေမှာ ကြိုး(၉၉) ကြိုး၊ စုန်း (၉၉) မျိုးရှိတယ်ကွ”
“ဗျာ၊ အများကြီးပါလား၊ ဆရာကြီးသိရင် ထပ်ပြောပြပါအုံး”
“မှတ်ထားကွ၊ စမျဉ်းတိုင်စုန်း (၆) မျိုး၊ ရူပဝိပရိ (၆)မျိုး၊ ကဋဒိပ္ပ (၁၂)မျိုး၊ စက်စုန်း (၄) မျိုး၊ နာနာရုပ်စုန်း (၉)မျိုး၊ ကုလဝံသစုန်း (၇)မျိုး၊ ဗာလိစုန်း (၇)မျိုး၊ ကဝေပျံ (၇)မျိုး၊ တေဇစုန်း (၆)မျိုး၊ ဂန္ဓဗ္ဗ (၇)မျိုး၊ တက္ခစုန်း (၇)မျိုး၊ နာဂဝံသစုန်း (၆)မျိုး၊ တိရစ္ဆာန်စုန်း (၉)မျိုး၊ စဏ္ဍလစုန်း (၆)မျိုးနဲ့ အားလုံးစုစုပေါင်း စုန်း(၉၉)ကြိုး၊ (၉၉)မျိုး ရှိတယ်ကွ”
ဦးအောင်ရှိန်ကလက်တွေချိုးပြီး တစ်ခုချင်းပြောနေပေမယ့် ကျုပ်ကတော့မှတ်ရတာခေါင်းတွေရှုပ်နေတာပါပဲဗျာ၊ ဦးအောင်ရှိန်က ဆက်ပြောတယ်ဗျ။
“အဲဒီကြိုးတွေထဲမှာ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက အမြင့်ဆုံးလို့ပြောကြတယ်၊ ကြိုးအားလုံးကတော့ သူ့အစွမ်းနဲ့သူရှိကြတယ်၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးအုပ်စုကိုကြည့်ရင် နာဂဝံသစုန်းတွေကွ၊ နာဂဝံသစုန်းဆိုတာ ငယ်ရင်မြွေနိုင်တယ်၊ ကြီးရင်နဂါးတောင်နိုင်သတဲ့၊ အဲဒီတော့ ဆယ့်နှစ်ကြိုးဖြစ်တဲ့ နာဂဝံသစုန်းတွေက တန်ခိုးကြီးလို့ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက သိပ်စွမ်းတယ်လို့ယူဆကြတယ်”
ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ။ နာဂဝံသမရင်မြဆိုတာ သိပ်စွမ်းတာမဟုတ်လား။ ဦးဘသာကြီးကိုတောင် ဖမ်းချုပ်ထားနိုင်တယ်လေဗျာ။ဟ
“ဆယ့်နှစ်ကြိုးက စွမ်းပေမယ့် တစ်ခါ ဆယ့်သုံးကြိုးကတော့ တိရစ္ဆာန်စုန်းတွေကွ၊ တိရစ္ဆာန်စုန်းတွေထဲမှာ မြွေစုန်းတို့၊ ဖားစုန်းတို့၊ တီကောင်စုန်းတို့ စတဲ့စုန်းတွေကြတော့ နာဂဝံသလောက်မစွမ်းဘူးကွ၊ ဒီတော့ လူတွေထင်နေသလို ကြိုးအရေအတွက်များမှ ပိုစွမ်းတာမဟုတ်ဘူး၊ တကယ်က ကြိုးဆိုတာ အမျိုးအစားပဲ၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးကစွမ်းပေမယ့် ဆယ့်သုံးကြိုးက သိပ်မစွမ်းဘူးပေါ့ကွာ”
“ဪ၊ ဒါကြောင့်ကိုး”
ဦးအောင်ရှိန်က စကားပြောရတာများသွားလို့ မောသွားပုံရတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဘက်ကိုလှည့်လိုက်တာပေါ့။
“ဒါဆိုရင် ဦးဘသာကရော ဟောဒီ စုန်း (၉၉)မျိုးထဲမှာ ဘယ်စုန်းအမျိုးအစားလဲဗျ”
ဦးဘသာကရယ်ပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့
“စုန်းတစ်ယောက်ကို ခင်ဗျားဘာစုန်းအမျိုးအစားလဲလို့ မေးတဲ့လူလောက် မိုက်မဲတဲ့သူမရှိဘူးတဲ့ကွ”
လုပ်ပြန်ပြီဗျာ၊ သူမဖြေချင်တာနဲ့ မေးတဲ့လူကိုချည်း မိုက်မဲတယ်ပဲပြောတော့တာ။
“အိုဗျာ၊ ကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ပါမှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလားဆရာကြီး”
“ကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးက အကင်းကွ၊ အဲဒီကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးကို ကဝေလကဏာ (၉၉)မျိုးနဲ့ ပြန်မြှောက်ရတယ်၊ ဒီတော့ မြှောက်ကြည့်စမ်းကွာ၊ ဘယ်လောက်ရသလဲ”
“အင်း ကိုးဆယ့်ကိုးကို ကိုးဆယ့်ကိုးနဲ့မြှောက်မှာဆိုတော့ ကိုးဆယ့်ကိုးတစ်လီ ကိုးဆယ့်ကိုး၊ ကိုးဆယ့်ကိုး နှစ်လီ အင်း . . . .”
နဂိုကတည်းကမှ သင်္ချာညံ့တဲ့ကျုပ်က အခုတော့တိုင်ပတ်တာပေါ့ဗျာ၊ လက်တွေထောင်ပြီးတော့ တတ်သလောက်တော့ မြှောက်ကြည့်နေတာပဲ၊ ကျုပ်ချီတုံချတုံဖြစ်နေတာကို ဦးဘသာကကြည့်ပြီး
“မင်းကလည်းညံ့ပါကွာ၊ ကိုးထောင့်ရှစ်ရာ့တစ်ပေါ့ကွ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးကို ချီးကျူးသွားမိတယ်၊ ကျုပ်ကသာလက်တွေချိုးပြီး ရေနေတာ သူက စိတ်မှန်းနဲ့တွက်တာ ဒက်ခနဲပဲဗျာ။ ဦးဘသာပြောပြီးတော့ ဦးအောင်ရှိန်ကခေါင်းညိတ်ပြီး
“အဲဒီကိုးထောင့်ရှစ်ရာ့တစ်မျိုးကိုမှ နဂိုမူရင်း စုန်းဆယ့်လေးမျိုးနဲ့ ထပ်မြှောက်ကြည့်၊ ဒါဆိုရင် ဘယ်လောက်ရမလဲ”
လုပ်ပြန်ပြီဗျာ၊ ကျုပ်ကအတွက်အချက်ညံ့ပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်ကိုချည်းတွက်ခိုင်းနေတော့တာပဲ၊ ကျုပ်မှာ စာရွက်ခဲတံလဲမရှိတော့ ဘယ်လိုတွက်ရမှာလည်းဗျာ။ ကျုပ်ခေါင်းကုပ်ဖင်ကုပ်လုပ်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဦးဘသာက ရေနွေးတစ်ကျိုက်သောက်လိုက်ပြီး
“တစ်သိန်းသုံးသောင်း ခြောက်ထောင် လေးရာ တစ်ဆယ့်လေးပေါ့ကွ”
ကျုပ်မျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးရဲ့ စိတ်တွက်တွက်ပုံတွက်နည်းကိုတော့ ကျုပ်လိုက်မမီတော့ဘူး၊ ကျုပ်က နောက်ဆုံးအလုံးတောင်မရသေးဘူး၊ သူက ရေနွေးသောက်ရင်းတွက်လိုက်တာ မြန်ပါ့ဗျာ။
“ဦးဘသာကိုတော့ ကျုပ်လေးစားသွားပြီဗျာ၊ စုန်းအတတ်ထဲမှာရော အဲဒီလို သင်္ချာတွက်တဲ့ ပတတ်ပါတာလား”
ဦးဘသာက ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်တော့တယ်။
“ဟားဟား ငါတွက်တာမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ အလွတ်ကျက်ထားလို့ပါကွ”
ဦးအောင်ရှိန်က ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“အေး၊ အဲဒါပဲ အဲဒီစုန်းအမျိုးပေါင်း တစ်သိန်းသုံးသောင်းကျော်ထဲမှာ ဘယ်သူက ဘယ်စုန်း၊ ဘယ်ကြိုး၊ ဘယ်အမျိုးလဲဆိုတာကို အတိအကျသိမှာလဲကွ၊ ဒါကြောင့်မို့ စုန်းကို ဘာစုန်းအမျိုးအစားလဲလို့ မေးတာလောက် မိုက်မဲတဲ့လူမရှိဘူးလို့ အဆိုရှိတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း နောက်ဆုံးလက်ခံလိုက်ရတော့တယ်၊ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်၊ ဒီလောက်အမျိုးအစားအများကြီးထဲမှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးခွဲခြားလို့ ဖြစ်နိုင်မှာလဲဗျာ။
ကျုပ်တို့စကားကောင်းနေတာနဲ့ ဘုရားစာအသံတိတ်သွားတာကို သတိမထားလိုက်မိဘူးဗျာ၊ နောက်တော့ ဒေါ်အေးကြည်က အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတယ်။
“အကိုတို့ မအိပ်ကြသေးဘဲ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
“စကားကောင်းနေတာပေါ့အကြည်ရာ၊ အကြည်ရော မအိပ်သေးဘူးလား”
“ခုပဲအိပ်တော့မလို့၊ အကိုတို့လည်း နားတော့လည်း၊ မိုးတောင်အတော်ချုပ်နေပြီ၊ တစ်ရွာလုံးမှာ အကိုတို့အသံပဲရှိတော့တာ”
ဒေါ်အေးကြည်ပြောတာနဲ့ ကျုပ်တို့စကားဝိုင်းကလေးဖျက်ပြီးတော့ အလျှိုလျှိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
(၃)
မိုးတောင်မလင်းသေးဘူး၊ ဆက်ရက်အုပ်က တမာပင်အပေါ်ကိုရောက်လာတော့တာပဲဗျာ၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ဖိုးတွမ်တီးကလည်း တကြော်ကြော်အော်ရင်းရောက်လာတယ်ဗျ။
“ကိုကြီး . . . ကိုကြီး”
ဦးဘသာကြီးအိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ တဲတံခါးပွင့်နေတာနဲ့ ဖိုးတွမ်တီးက တဲထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်ခြင်ထောင်ကို လာလှန်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ မှောက်ခုံကြီးအိပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကျောကုန်းကို လက်သီးနဲ့ထုတယ်။
“ထစမ်းပါကိုကြီးရဲ့၊ ကိုကြီးက အိပ်ပုတ်ကြီးလိုက်တာ၊ အမြဲနေမြင့်မှထတယ်”
ကျုပ်လည်း ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်၊ ငါ့ဘာသာ နေမြင့်မှထတော့ရော မင်းအပူပါသလား”
ဖိုးတွမ်တီးက သူ့ကိုငေါက်လိုက်တော့ မှိုင်ကျသွားတယ်ဗျ။
“ကျွန်တော့်အပူတော့မပါဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အကိုကြီးကိုနှိုးရတယ်ဆိုတာ အကိုကြီးအတွက်ပဲ”
“လုပ်ပြန်ပြီကွာ စကားကြီးစကားကျယ်ပြောပြန်ပြီ”
“တကယ်ပြောတာကိုကြီးရဲ့၊ ကိုကြီး ဒေါ်လေးကိုယူမယ်ဆိုရင်တော့ မနက်အစောထမှဖြစ်မှာ၊ ကျွန်တော့် ဒေါ်လေးက အိပ်ရာထနောက်ကျတဲ့လူကို သိပ်မုန်းတာဗျ၊ နောက်ပြီးတော့ အမေကလည်းပြောတယ်၊ အိမ်မှာ နောက်ဆုံးမှအိပ်ရာထတဲ့သူက ခွေးဖြစ်မယ့်လူတဲ့ဗျ”
ဖိုးတွမ်တီးပြောမှ ကျုပ်လည်းခွေးလုံးလုံးဖြစ်တော့မှာမို့ လူးလဲပြီးထလိုက်ရတယ်ဗျာ၊ ခြင်ထောင်သိမ်းပြီးတော့ အိပ်ရာလိပ်ကိုပုံလိုက်တယ်။
“ကဲပြောပါအုံး ဖိုးတွမ်တီး၊ စောစောစီးစီးဘာဖြစ်ရပြန်တာတုန်း”
“ကျွန်တော်တို့သွားကစားကြမယ်ဗျာ”
“အောင်မာ၊ ငါကမင်းနဲ့ကစားရအောင် ငါ့ရုပ်က ကလေးရုပ်ပေါက်နေလို့လား၊ မင်းပဲသွားဆော့စမ်းပါ”
“လုပ်စမ်းပါကိုကြီးရာ၊ ကျွန်တော်လည်း တစ်ယောက်တည်းပျင်းလို့ပါဗျ”
ကျုပ်လည်း အိပ်ရာထပြီးမျက်နှာသစ်လိုက်တယ်၊ ဦးဘသာတို့က မနက်စာ ထမင်းစားနေကြပြီဆိုတော့ ကျုပ်လည်း လက်ဆေးပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်တာပေါ့ဗျာ၊ ထမင်းစားနေတုန်းမှာပဲ မခင်ကြည်က ဖိုးတွမ်တီးကိုကြည့်ပြီးတော့
“ဟဲ့ကောင်လေး၊ ပြီးရင် ရွာထဲက ဖိုးချိုဆီသွားပြီးတော့ ဒီပိုက်ဆံပေးလိုက်၊ နှမ်းမျိုးစေ့အကြွေးကျန်တာအတွက် အမေပေးခိုင်းလိုက်တယ်လို့ ပြောနော်”
စားသောက်ပြီးတော့ ဖိုးတွမ်တီးက ကျုပ်ကိုခေါ်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ထဲနေရတာပျင်းတာနဲ့ သူ့အနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တာပေါ့။ ဖိုးချိုတို့အိမ်က သိပ်မဝေးပါဘူးဗျာ၊ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးက အော်ခေါ်တယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် အိမ်ကလူရှိပုံမရဘူး၊ ဒီအခါ ဘေးနားက အိမ်က အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ထွက်ပြောတယ်။
“ဟေ့ ဖိုးချိုမရှိဘူး၊ မောက်လင်းရွာဘက်ကိုသွားတယ်”
ဒါနဲ့ပဲကျုပ်တို့ပြန်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ လမ်းခုလတ်ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးက ပြောတယ်ဗျ။
“အကိုကြီး၊ ကျုပ်တို့မောက်လင်းရွာကို လိုက်သွားရအောင်ဗျာ”
“ဟာ ဖြစ်ပါ့မလားကွ”
“ဖြစ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်လမ်းသိပါတယ်၊ နောက်ပြီး အကိုကြီးပါတယ်ဆိုတော့ အမေတို့ကလည်း ခွင့်ပြုမှာပါ”
ကျုပ်ခေါင်းညိတ်လိုက်တုန်းရှိသေးတယ် ဖိုးတွမ်တီးက အိမ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းကို ပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ သူ့အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့တာပေါ့၊ ရွာထိပ်နားမှာ အကြော်တဲကလေးတွေရှိတယ်ဗျ၊ အဲဒီအကြော်တဲကလေးတွေအနားမှာ မိသက်က ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေတယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က မိသက်နဲ့မပေါင်းနဲ့လို့ပြောထားပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မိသက်ဘ၀အကြောင်းကိုကြားထားပြီးတော့ မိသက်ကိုသနားနေတာဗျ၊ အပျိုဖြစ်တော့မယ့် မိသက်ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကြီးက အပြဲအစုတ်ကြီးဗျ၊ ထမီကလည်း အရောင်အကွက်တောင်မပေါ်တော့ဘဲ ဒူးလောက်သာသာပဲရှိတော့တာ၊ အင်းလေ၊ ရွာထဲမှာမနေရဘဲ အင်္ကျီအဝတ်အစားမပါတဲ့အဘွားကြီးနဲ့ ရွှေဘကုန်းပေါ်က အုတ်ဂူကြီးတွေကြားမှာ နေရတာဆိုတော့လည်း စုတ်ပြတ်ညစ်ပတ်နေတာပေါ့ဗျာ။
“ဟဲ့ မိသက်ဘာလုပ်နေတာလဲ”
ကျုပ်ကအရင်စခေါ်မိလိုက်တယ်၊ မိသက်က အကြော်တဲထဲကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာဗျ၊ ကျုပ်အထင် မိသက်ဗိုက်ဆာနေပုံရတယ်၊ အကြော်တဲထဲက အကြော်ကိုစားချင်လို့ ကလေးပီပီငမ်းနေတာပေါ့ဗျာ။
“နင်အကြော်စားချင်လို့လား”
“ဟုတ်တယ်ကိုကြီး၊ မုန့်နီကြော်စားချင်တာ”
ကျုပ်လည်း ပုဆိုးစထဲကျစ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံကိုထုတ်လိုက်ပြီး မိသက်ကို ငါးကျပ်တန်တစ်ရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“သွားမိသက်၊ နင်စားချင်ရင် သွားဝယ်စားလေ”
မိသက်က ပျော်သွားပြီး ပိုက်ဆံကိုလှမ်းယူလိုက်ပေမယ့် နောက်တော့ မျက်နှာပျက်သွားပြီး ကျုပ်ကိုပိုက်ဆံပြန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လည်းထူးဆန်းနေတာပေါ့၊ ဖိုးတွမ်တီးက မိသက်လက်ထဲက ပိုက်ဆံကိုလှမ်းယူလိုက်တယ်။
“ကဲ ကျွန်တော်ပဲသွားဝယ်ပေးမယ်ကိုကြီး၊ မိသက်က အဲဒီအကြော်တဲအနားကို သွားလို့မရဘူး”
“ဟေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲကွ”
ဖိုးတွမ်တီးက မိသက်မျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့
“မိသက်က စုန်းဆိုတော့ သူတို့တဲအနားကိုလာရင် လာဘ်တိတ်တယ်လို့ အကြော်သည်အဒေါ်ကြီးပြောတာပဲ၊ သူအနားသွားရင် သူ့ကိုထင်းစနဲ့ရိုက်လိမ့်မယ်”
ဖိုးတွမ်တီးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့အကြော်တဲထဲကိုပြေးဝင်သွားတယ်၊ အပြင်မှာ မှိုင်မှိုင်ကလေးကျန်နေခဲ့တဲ့ မိသက်ကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်သနားမိသွားတယ်၊ မကြာပါဘူး ဖိုးတွမ်တီးက အကြော်တွေကို ဖက်ရွက်နဲ့ထုပ်ပြီးယူလာတယ်။
“ဟေ့ကောင်၊ အကြော်တွေများလိုက်တာ၊ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲ”
“မသိဘူးလေ ကိုကြီးပဲ ငါးကျပ်တန်ထုတ်ပေးတာဆိုတော့ ငါးကျပ်ဖိုးဝယ်ခဲ့တာပေါ့”
“ဟာကွာ၊ သွားပါပြီ၊ မင်းအကြော်တွေကို ငါတို့စားလို့ကုန်ပါ့မလားကွ”
“မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်စားရင် ကုန်မှာပါဗျ၊ ကဲ သွားရအောင်၊ ဪ၊ ဒါနဲ့မိသက်၊ နင်ရောငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့မလား”
မိသက်က မုန့်နီစားရင်း ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်တို့သုံးယောက် ရွာပြင်ကိုထွက်လာပြီး မောက်လင်းရွာဘက်ကို ဦးတည်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးတွမ်တီးဝယ်လာတဲ့အကြော်တွေက စားလို့ကောင်းသားဗျ၊ မုန့်နီဆိုတာကတော့ မုန့်ဆီခွက်လိုပါပဲဗျာ၊ ကောက်ညှင်းကို ထန်းလျက်နဲ့ဖောက်ပြီးကြော်ထားတာဆိုတော့ ချိုချိုဆိမ့်ဆိမ့်လေးပေါ့၊ ကောက်ညှင်းမှာ မြေပဲစေ့လေးတွေကပ်ပြီးကြော်ထားတဲ့ ပဲကပ်ကြော်တို့၊ နှမ်းလေးတွေကပ်ပြီး သကြားရည်ဆမ်းထားတဲ့ နှမ်းကပ်ကြော်ကလည်း ဆိမ့်နေတာပဲ၊ ကျုပ်တို့ အကြော်ဝါးရင်း မောက်လင်းရွာဘက်ဆို ဆက်ခဲ့ကြတာပေါ့။
ကျုပ်တော့ တစ်လမ်းလုံး မိသက်ကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချည်းအခါခါချမိတာဗျ၊ သူ့ပုံစံကလည်း လူရုပ်မထွက်ဘူးလေ၊ ဆီမရှိတဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကလည်း ဖွာလန်ကျဲနေပြီးတော့ သန်းတွေဗရပွနဲ့ဗျ၊ အဝတ်အစားတွေလည်းစုတ်ပြတ်နေသလို မဖြူတဲ့အသားကလည်း ချေးတွေနဲ့မည်းညစ်နေတာပဲ၊ သွားတွေကလည်း သွားမတိုက်လို့ဝါထိန်နေတာပဲ၊ မကြာခင် အသက်ဆယ့်ငါး ဆယ့်ခြောက်ဖြစ်တော့မယ့် မိန်းကလေးက အခုတော့ ပေစုတ်ပြီး ညစ်ပတ်နေတာပဲဗျာ။
“ဟဲ့ မိသက်၊ နင်တို့ဘယ်မှာအိပ်ကြတာလဲ၊ ရွှေဘကုန်းမှာပဲလား”
မိသက်က ခေါင်းညိတ်တယ်၊ ပါးစပ်ထဲက အကြော်ကိုဝါးနေရင်း
“ရွှေဘကုန်းက အုတ်ဂူကြီးတွေပေါ်မှာအိပ်တယ်၊ ဦးရွှေဘအုတ်ဂူက သမီးကိုယ်ပိုင်အုတ်ဂူပေါ့”
“နင်တို့ စားတော့ရော၊ ဘာတွေစားကြသလဲ”
“ကြုံရာပေါ့ကိုကြီးရာ၊ ထမင်းနပ်မမှန်တဲ့နေ့ကများပါတယ်၊ တစ်ခါတစ်လေတော့ အဘွားက ထမင်းတွေ၊ အသားတွေကို စကောလေးနဲ့ယူလာပြီးကျွေးတယ်”
ကျုပ်သိလိုက်ပါပြီ၊ သူ့အဘွားက သူ့မြေးစားရအောင်လို့ ရွာထဲကတစ်ယောက်ယောက်ကိုပြုစားပြီး၊ ရွာစာချတယ်လို့ခေါ်တဲ့ ခေါ်စာဗန်းကိုယူလာပြီးကျွေးတာနေမှာပါ။
“နင် ရေရောမချိုးဘူးလား”
“မြစ်ထဲမှာဆင်းချိုးတာပေါ့”
“အဝတ်ရောမလျှော်ဘူးလား”
“ဟာ ကိုကြီးကလည်း အဝတ်က ဒီတစ်ထည်တည်းရှိတာကို ရေချိုးရင်း အဝတ်လျှော်ပြီးသားပဲလေ၊ နောက်တော့ သူ့အလိုလိုခြောက်သွားတာပဲ”
မိသက်က အပူအပင်မရှိဘဲ ပြောဆိုနေပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ သက်ပြင်းချည်းချနေမိတယ်၊ ဘာအပြစ်မှမရှိသေးတဲ့ကလေးတစ်ယောက်က စုန်းပညာတတ်တယ်ဆိုတာနဲ့ အခုလိုရွာပြင်မှာ ဖြစ်သလိုစားသောက်ပြီးနေရတဲ့ဘ၀ကို ခင်ဗျားတို့ဆိုရင်ရော မသနားပဲနေမလားဗျာ။ အကြော်တွေစားရင်း ကျုပ်တို့သုံးယောက်စလုံး ထပ်မစားနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ပဲ လွှင့်ပစ်မယ်လုပ်တော့ မိသက်က တားတယ်။
“ဟဲ့ နင်စားနိုင်သေးလို့လား၊ အကြော်က သုံးခုလားပဲကျန်တော့တာ၊ လွှင့်ပစ်လိုက်မယ်လေ”
“မလွှင့်ပစ်ပါနဲ့ကိုကြီးရယ်၊ ကိုကြီးတို့မစားဘူးဆိုရင် မိသက်ကိုပေး”
အကြော်သုံးခုကို ဖက်နဲ့ထုပ်ပြီးတော့ မိသက်က သေသေချာချာကိုင်လာတယ်ဗျ၊ အင်းလေ၊ ထမင်းတောင်အနိုင်နိုင်ဆိုတော့ နောက်တစ်ခါဗိုက်ဆာရင်စားဖို့သိမ်းထားတာနေမှာပေါ့ဗျာ။
မောက်လင်းရွာက သိပ်မဝေးပါဘူး၊ မြစ်သာမြစ်ဘေးနားက လှည်းလမ်းအတိုင်း မြောက်ဘက်ကိုဆက်တက်သွားပြီးတော့ မြစ်အနောက်ဘက်ကိုကူးလိုက်ရင် မောက်လင်းရွာရောက်ပါပြီ၊ ကြားမှာ မြစ်သာမြစ်ကြီးခံနေတာဆိုတော့ မြစ်သာမြစ်ကျဉ်းတဲ့နေရာမှာ ဝါးလုံးတွေနဲ့ တံတားကလေးထိုးထားတာပေါ့၊ ကျုပ်တို့တံတားပေါ် တက်လာတော့ တံတားပေါ်မှ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ပါရောဗျာ။
ကျုပ်ဖြင့် ကြောက်လွန်းလို့ လှည့်ပြေးရင်ကောင်းမလားဆိုပြီးတွေးနေမိတာ၊ ဖိုးတွမ်တီးကလည်း အားကိုးရပါတယ်၊ ကျုပ်အနောက်မှာကပ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးစနဲ့ကာထားတယ်၊ တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ဘယ်သူလဲဆိုတာသိတော့ ကျုပ်ကိုမီးရောင်တွေဝင်းလက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး အရှေ့ကိုတစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဇောချွေးတွေပါ ပြန်တယ်။
အနားရောက်တော့ မိသက်က အရှေ့ကိုတိုးသွားတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲက အကြော်တွေထုတ်ထားတဲ့ အထုတ်ကိုလှမ်းပေးတယ်ဗျ။
“အဘွားစားဖို့ သမီးချန်ထားတာ”
တောက်စလင်းဘွားတော်က မိသက်ကိုကြည့်ရင်း
“နင်ဘယ်က ရလာခဲ့တာလဲ”
“ကိုကြီးဝယ်ကျွေးတာလေ”
မိသက်က ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ ကျုပ်လည်း လန့်သွားတာပေါ့၊ တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ကိုတစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့
“သူများမသထာတာ မစားချင်ဘူး”
“စားပါအဘွားရဲ့၊ ကိုကြီးက တမင်သက်သက်သမီးကို စားစေချင်လို့ဝယ်ကျွေးတာ”
တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်တော့ ကျုပ်လည်းဘာပြောရမှန်းမသိတာနဲ့။
“စားပါ . . . စားပါ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့မှ တောက်စလင်းဘွားတော်က မိသက်ပေးတဲ့အကြော်ထုတ်ကိုယူတယ်၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီကိုလျှောက်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့လက်တစ်ကမ်းအကွာရောက်တော့
“ဟဲ့ကောင်လေးတွေ၊ လမ်းဖယ်ပေးအုံးလေ၊ ငါလုပ်လိုက်ရ”
လူနှစ်ယောက်ယှဉ်သွားလောက်တဲ့ တံတားကလေးဆိုတော့ ကျုပ်တို့ကပိတ်နေသလိုဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်တို့ဘေးကပ်ပေးလိုက်တော့ တောက်စလင်းဘွားတော်က တောင်ဝှေးတဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကျုပ်တို့ဘေးကဖြတ်သွားတော့တာပေါ့၊ ကျုပ်တို့လည်း သူသွားမှ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်၊ ဒါနဲ့ပဲ မောက်လင်းရွာဘက်ကိုဆက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
မောက်လင်းရွာက စည်ကားပါတယ်၊ ရွာလည်းအတော်ကြီးတယ်၊ ကျုပ်တို့လမ်းလျှောက်လာရင်း ဖိုးချိုတို့ဘယ်နားရှိသလဲဆိုတာကို မေးစမ်းပြီးလာခဲ့တယ်၊ ရွာအလယ်နားမှာ ဈေးဆိုင်ကလေးတွေရှိတယ်၊ ရွာမှာ ချည်ထည်လုပ်ငန်းနဲ့ ရက်ကန်းလုပ်ငန်းလည်းအတော်များများလုပ်တယ်ဗျ။
ဈေးဆိုင်တစ်ဆိုင်အနားကဖြတ်တော့ မိသက်က ရပ်ပြီးငေးကြည့်နေတယ်ဗျ။ အဲဒီဈေးဆိုင်က ကုန်စုံဆိုင်သဘောပါ၊ ဒါပေမယ့် ဆိုင်ဘေးနားမှာတော့ မိန်းမဝတ်အင်္ကsDတွေ အထည်စတွေချိတ်ထားတယ်ဗျ၊ မိသက်ကြည့်နေတာက အကျီချိတ်တစ်ခုမှာ ချိတ်ထားတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ကလေးတစ်ခုကိုကြည့်နေတာ။
“နင်လိုချင်လို့လား မိသက်”
မိသက်က ကျုပ်ကိုမကြည့်ဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်၊ သူ့အကြည့်က အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ပေါ်ကနေ မျက်နှာမလွှဲနိုင်ဘူးဖြစ်နေတာနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း ကုန်စုံဆိုင်ဆီကိုတက်ခဲ့တယ်။
“အဒေါ်ကြီး၊ ဟောဟို အင်္ကျီက ဘယ်လောက်လဲ”
ကျုပ်က အင်္ကျီအဝါကလေးကို လက်ညှိုးထိုးပြီးမေးလိုက်တော့ အဒေါ်ကြီးက ခေါင်းခါတယ်။
“အဲဒါတွေက အဆင်ပြဖို့လုပ်ထားတာ၊ ရောင်းဖို့မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီအဆင်ကြိုက်ရင် ပိတ်စဝယ်ပြိးချုပ်ဝတ်ပေါ့”
ကျုပ်တို့ခေတ်က ရယ်ဒီမိတ်ဆိုတာ ခေတ်မစားဘူးဗျ၊ အဆင်ကြိုက်ရင် ပိတ်စဝယ်ပြီး ကိုယ်နဲ့တိုင်းပြီးတော့ ချုပ်ဝတ်တာများတယ်၊ အခုချိတ်ထားတဲ့အင်္ကျီက နမူနာပြထားတဲ့အင်္ကျီတဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်းအဒေါ်ကြီးကို မရမကပြောပြီးတောင်းဝယ်တာနဲ့နောက်ဆုံးတော့ ဈေးတည့်သွားတယ်၊ အင်္ကျီက နည်းနည်းပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေပေမယ့် မိသက်က တစ်ခါတည်းဝတ်လိုက်တယ်။ မဲညစ်နေတဲ့အသားအရေမှာ အဝါရောင်ထိန်ထိန်အဝတ်အစားဝတ်ထားတဲ့မိသက်က ကြည့်ရရုပ်ဆိုးပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မိသက်ကတော့ ကျေနပ်နေပုံရတယ်။ ကျုပ်တို့ဘက်လှည့်ပြီးတော့
“ကိုကြီး၊ လှလား”
လို့သွားဖြဲပြီးမေးရာတယ်၊ ဖိုးတွမ်တီးက ခေါင်းခါပြီး မလှဘူးလို့ပြောမယ်အလုပ်မှာ ကျုပ်က ဖိုးတွမ်တီးပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်လိုက်ပြီးတော့ လက်မထောင်ပြလိုက်တယ်။
“လှတယ်၊ လိုက်တယ်”
မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်အသက်အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကို လှတယ်လို့ပြောမှကြိုက်တာမဟုတ်လား၊ ဖိနပ်မပါတဲ့မိသက်ကို ကျုပ်က ပြည်တွင်းဖြစ် ကတီပါဖိနပ်တစ်ရံဝယ်ပေးလိုက်တယ်၊ မိသက်က ပျော်လွန်းလို့ ဖိနပ်တောင်ချမစီးချင်ဘူးဗျာ၊ ကျုပ်က ပြတ်သွားရင်အသစ်ဝယ်ပေးမယ်၊ စီးသာစီးလို့ပြောတော့မှ ဖိနပ်စီးတာဗျ။
မောက်လင်းရွာထဲ ဖိုးချိုရှိတဲ့အိမ်ကိုရှာမေးပြီးတော့ နောက်ဆုံးအိမ်တစ်အိမ်ရှေ့ကိုရောက်လာတယ်၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ပေါက်၀ကနေအော်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဖိုးချို၊ ဖိုးချို ရှိလား”
ကျုပ်အော်ခေါ်ပြီး သိပ်မကြာဘူး၊ အသက်လေးဆယ်လောက်ရှိမယ့် လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုအသေအချာစူးစိုက်ကြည့်ပြီး
“ဘယ်သူလဲ၊ ဘာအတွက်လဲ”
“ခင်ဗျားကိုခေါ်တာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဖိုးချိုကိုခေါ်တာ”
“ဖိုးချိုဆိုတာ ငါပဲလေ”
ကျုပ်ဖြင့်အံ့ဩသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးချိုဆိုလို့ ကလေးလေးလားလို့မှတ်တာ အခုတော့ ကျုပ်တို့ထက်အသက်ကြီးတဲ့လူကြီးဖြစ်နေပါရော၊ ကျုပ်လည်း လက်အုပ်ချီပြီး
“ကန်တော့နော်၊ ကန်တော့ အကိုကြီး”
“ရပါတယ်၊ တစ်ရွာလုံးက ငါ့ကိုဖိုးချိုခေါ်တော့၊ အသက်ဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဖိုးချိုပဲခေါ်နေကြတာ၊ ကဲ ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ဒီတော့မှ ဖိုးတွမ်တီးက အနောက်ကထွက်လာတာဗျ၊ ပြီးတော့ မခင်ကြည်မှာတဲ့အတိုင်းပိုက်ဆံပေးလိုက်တာပေါ့၊ ကိုဖိုးချိုက ဖိုးတွမ်တီးကိုကြည့်ရင်း အံ့ဩနေတာ။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ မင်းဒီအထိလိုက်လာတယ်လား၊ မင်းအမေသာသိရင်တော့ မင်းဖင်ကျိုးတော့မှာပဲ၊ သွားစမ်း၊ အခုပြန်စမ်း”
“ပြန်မှာပါဗျ၊ ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုဖိုးချိုရ”
“ခုနက တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီး မောက်လင်းရွာထဲကနေဖြတ်သွားတယ်ကွ၊ အဲဒီဘွားတော်ဖြတ်သွားပြီးရင် ရွာမှာ တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုဖြစ်တော့တာပဲ”
ကျုပ်တို့လည်း ကိုဖိုးချိုပြောတာနဲ့ ရွာကိုအမြန်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်ဗျ၊ မိသက်ကတော့ပျော်လို့ရွှင်လို့ဗျ၊ လမ်းလျှောက်တာတောင်မှ ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ရယ်။
(၄)
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးကို သူ့အမေက ဗြင်းတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးချိုမရှိရင်ပြန်မလာဘူး ရပ်ကျော်ရွာကျော်သွားလို့ဆိုပြီး ဆော်တော့တာပေါ့၊ ကျုပ်လည်းဘာမှမကယ်နိုင်ပါဘူးဗျာ၊ မခင်ကြည်က ကျုပ်ကိုတောင်ဆော်ချင်ပုံရတယ်ဗျ၊ အားနာလို့သာ မဆော်တာ။
ညစာထမင်းစားပြီးတော့ ဦးအောင်ရှိန်က ဘုရားအကျယ်ကြီးရှိခိုးနေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြီးကလည်း အဝတ်အစားတွေလဲနေတာနဲ့ကျုပ်လည်းထူးဆန်းနေတာပေါ့ဗျာ။
“ဒီည ဟိုအဘွားကြီးနဲ့ချိန်းထားတဲ့ညပဲကွ”
“ဟာ၊ ဒါဆိုကျုပ်လည်းလိုက်ခဲ့မယ်၊ ကျုပ်လည်းလိုက်ချင်တယ်”
“အစကတော့ ငါနဲ့အောင်ရှိန်နှစ်ယောက်တည်းသွားဖို့စီစဉ်ထားတာ၊ မင်းလဲလိုက်ကြည့်ချင်တယ်ဆိုရင် လိုက်ခဲ့ပေါ့ကွာ၊ ဗဟုသုတရတာပေါ့”
ကျုပ်လည်းအဝတ်အစားလဲပြီးရော ဦးအောင်ရှိန်က အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတယ်ဗျ၊ ညကိုးနာရီခွဲလောက်ရှိပြီဆိုတော့ တစ်ရွာလုံးလည်းတိတ်ဆိတ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က ဘုရားစာတွေရွတ်ပြီး စည်းတွေဘာတွေချတယ်ဗျ။ ရွာပြင်ရောက်တော့ ကျုပ်လည်းစကားစလိုက်တယ်။
“ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ဦးဘသာရဲ့”
“ရွှေဘကုန်းကိုသွားမယ်ကွာ၊ အဲဒီနေရာက လူသူရှင်းတော့ ပြိုင်လို့ကောင်းမယ်ထင်တာပါပဲ”
ကျုပ်တို့ရွာအပြင်ကိုထွက်ပြီး ရွှေဘကုန်းဘက်ကိုခြေဦးလှည့်လိုက်ကြတယ်၊ လပြည့်တော့မှာမို့လို့ လကလည်း ထိန်ထိန်သာနေတာဆိုတော့ လူသွားလမ်းဖြူးဖြူးကလေးကို မြင်နေရတာပေါ့ဗျာ၊ ဟိုးအဝေးက ရွှေဘကုန်းကတော့ လှမ်းကြည့်လိုက်တာနဲ့ သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်နဲ့အုပ်ဆိုင်းနေတာပေါ့ဗျာ။
ရွှေဘကုန်းရောက်တော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်ထဲကို တစ်မတ်စေ့ကလေးတစ်စေ့ပေးတယ်၊ တစ်မတ်စေ့ကလေးက ထက်ပိုင်းချိုးထားတော့ တစ်ခြမ်းပဲရှိပါတယ်။
“ငါက ပညာပြိုင်မယ့်လူ၊ အောင်ရှိန်ကလည်း သူ့ကိုယ်သူစည်းတွေချပြီးတားထားတယ်၊ ဒီတော့ မင်းပဲလွတ်နေတယ်၊ ဟောဒီ မတ်စေ့ခြမ်းကလေးကိုင်ထားပြီးတော့ တစ်နေရာကနေချောင်းကြည့်နေစမ်းကွာ၊ မင်းကို ဘွားတော်က ရန်မူလာနိုင်တယ်မဟုတ်လား”
“ဒီမတ်စေ့ရှိရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား”
“မှန်တယ်၊ အဲဒီ မတ်စေ့ခြမ်းက မင်းကိုစက်တွေလာမထိဘဲ လမ်းလွဲသွားအောင်လုပ်နိုင်တယ်ကွ”
ကျုပ်လည်းဆက်မလိုက်တော့ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်တွေ့လိုက်တယ်ဗျ၊ သစ်ပင်က ခပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အကိုင်းကလည်းဖြာထွက်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်းအဲဒီသစ်ပင်ပေါ်ကို အသာဖက်တက်လိုက်တယ်။ ဦးဘသာနဲ့ ဦးအောင်ရှိန်က ချုံတောတိုးပြီး အုတ်ဂူကြီးတွေအနားကို တက်သွားတာမြင်လိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်နေရာယူမှန်တယ်ပြောရမယ်၊ သစ်ပင်ပေါ်ကနေကြည့်ရင် ရွှေဘကုန်းအလယ်နားက မြေကွက်လပ်ကလေးကို အပေါ်စီးကနေ အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်ဗျ။
“ငါတို့ရောက်ပြီမယ်လုံး၊ နင်ထွက်လာခဲ့တော့”
ဒီအခါ တောက်စလင်းဘွားတော် မယ်လုံးက တောင်ဝှေးကြီးတဒေါက်ဒေါက်နဲ့ထွက်လာခဲ့တယ်၊ ဦးဘသာတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့
“ကျုပ်လည်း စောင့်နေတာကြာပေါ့တော်၊ ကဲပါ စကားတွေမများဘဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ကြစို့၊ ဒါနဲ့ လူပိုတွေဘာလို့ခေါ်လာတာလဲ”
ဒေါ်လုံးက ဦးအောင်ရှိန်ကိုကြည့်ပြောလိုက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က
“စိတ်ချပါမယ်လုံးရာ၊ ဒီပွဲမှာ ငါက ပွဲကြည့်ပရိသတ်ပဲ၊ နင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အနိုင်အရှုံးကို ငါကသက်သေလုပ်ပေးမယ်”
ဦးအောင်ရှိန်က ပြောပြီးတော့ ဦးဘသာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြတယ်၊ နောက်တော့ ဦးဘသာရဲ့ ဘယ်ဖက်စွန်းစွန်း ခပ်ဝေးဝေးကိုသွားလိုက်ပြီး ဘုရားစာတွေရွတ်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်မှာ စည်းဝိုင်းတစ်ခုဆွဲလိုက်ပြီး အဲဒီအထဲကိုဝင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတယ်။
“ကဲ စကြရအောင်မယ်လုံးရာ၊ နင်က အိမ်ရှင်ဆိုတော့ နင်ကြိုက်တဲ့နည်းလမ်းကိုရွေးစမ်း”
ဦးသဘာပြောလိုက်တော့ ဒေါ်လုံးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
“ကောင်းပြီ၊ ငါတို့အရင်ဆုံးလက်အောက်ငယ်သားအချင်းချင်းပြိုင်ကြမယ်ဟေ့”
“ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ ပြိုင်ပွဲဆိုတော့ အလျော်အစားတော့ရှိမှာပေါ့၊ နင်ဘာလိုချင်သလဲ မယ်လုံး”
“ငါနိုင်ရင် နင်ဒီရွာကနေထွက်သွားရမယ်၊ ပြီးတော့ ငါနင့်ရဲ့ပညာတစ်ချို့ကိုနှုတ်ယူမယ်”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်တယ်။
“ရတာပေါ့။ တကယ်လို့ နင်ရှုံးရင်ရော”
“ငါရှုံးရင် နင့်ရှေ့မှာလေးဖက်ထောက်ပြီး နင့်ကိုငါကန်တော့မယ်၊ ပြီးတော့ နင်ခိုင်းတာကို ငါလုပ်မယ်”
ဦးဘသာကခေါင်းညိတ်လိုက်တာနဲ့ ဒေါ်လုံးက အနောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းဆုတ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ တောင်ဝှေးကိုမြေကြီးနဲ့သုံးချက်ခေါက်လိုက်ပြီးတော့
“ငါ့ကောင်တွေ ထွက်ခဲ့ကြစမ်းဟေ့”
ဒေါ်လုံးကြီး အဲဒီလိုခေါ်လိုက်တာနဲ့ အုတ်ဂူကြီးသုံးခုအထဲကနေ မည်းမည်းအကောင်ကြီးသုံးကောင် ကုန်းထလာတယ်၊ အကောင်ကြီးသုံးကောင်မှာ တစ်ကောင်ရဲ့မျက်လုံးတွေကတော့ အစိမ်းရောင်ဖန့်ဖန့်ကြီးလင်းနေတယ်၊ နောက်တစ်ကောင်ကတော့ အနီရောင်ကြီးလင်းနေပြီး ကျန်တဲ့တစ်ကောင်ကတော့ အဝါဖန့်ဖန့်ကြီးလင်းနေပြန်ရောဗျာ၊ သူတို့မျက်လုံးက မီးအလင်းတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာကြီးတွေကို မြင်နေရတယ်။
“ငါ့ကောင်တွေ၊ ဒီလူ့ကိုဖမ်းချုပ်ပြီး မှတ်လောက်သားလောက်အောင် လုပ်ထည့်လိုက်စမ်းဟေ့”
ဒေါ်လုံးက ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးအမိန့်ပေးလိုက်တာနဲ့ သရဲကြီးသုံးကောင်က လွှားခနဲခုန်ထွက်လာတာပဲဗျာ၊ ပါးစပ်ထဲမှာလည်း အစွယ်ကြီးတွေက ဝင်းလို့ဗျ၊ ကျုပ်အထင်တော့ လူတွေပြောသလို ဦးရွှေဘတို့ညီအကိုသုံးယောက်ကိုသတ်ပြီးတော့များ သရဲအဖြစ်မွေးထားတာလားပဲဗျာ၊ အဲ၊ ကျုပ်တစ်ခုသတိထားမိတာကတော့ မိသက်ကိုမတွေ့ဘူးဗျ၊ အင်းလေ၊ ပြိုင်ပွဲရှိတယ်ဆိုတော့လည်း ခဏရှောင်ခိုင်းထားတာလားမှ မသိတာပဲဗျာ။
သရဲကြီးတွေက ပြေးတက်လာပြီး ဦးဘသာကိုကိုင်တယ်၊ သရဲကြီးတစ်ကောင်က ဦးဘသာခေါင်းကိုကိုင်လိုက်တော့ ဝုန်းခနဲအသံမြည်ပြီးတော့ အနောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားတယ်၊ ဆယ်ပေလောက်နီးနီးကိုလွင့်ထွက်သွားတာဗျ၊ တစ်ကောင်လွင့်သွားတော့ ကျန်တဲ့နှစ်ကောင်လည်း မကိုင်ရဲဘဲဆက်ကြည့်နေကြတယ်။
“ကဲ ဆရာကြီးထွက်ခဲ့ပါတော့”
ဦးဘသာရေရွတ်လိုက်တော့ ဦးဘသာအရိပ်ထဲကနေလူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ လူကြီးက အတော်ကြီးကြီးပါဗျာ။ လက်တွေခြေတွေကလည်းအကြီးကြီးတွေပဲဗျ၊ လက်မောင်းတွေ၊ ပေါင်တွေမှာလည်း ဗလကြီးတွေ၊ ကြွက်သားကြီးတွေက အမြှောင်းလိုက်ပဲ၊ ဗိုက်ကြီးကတော့ ပူလို့ဗျ၊ ချက်ကြီးကလည်း စူထွက်နေသေးတယ်၊ ခေါင်းမှာတော့ အမောက်ကြီးတစ်ခုပါပြီး အနောက်ကိုကော့လန်နေတယ်၊ မျက်လုံးနှစ်ဖက်က မီးဝင်းဝင်းတောက်သလိုနီရဲနေပြီးတော့ မျက်ခုံးမွှေးတွေကလည်း ထူလဗျစ်နဲ့၊ ပါသိုင်းမွှေး၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေလည်း ပါသေးရဲ့ဗျာ၊ ပိုပြီးထူးခြားတာကတော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကနေ အပေါ်ကိုထောင်ပြီးထွက်နေတဲ့အစွယ်နှစ်ချောင်းပဲ၊ အစွယ်တွေက လရောင်အောက်မှာ မှန်သားလိုလင်းထိန်နေတာပဲဗျာ။
“ဆရာဘီလူးကြီး၊ သူတို့ကိုနာကျင်အောင်မလုပ်ပါနဲ့၊ မှတ်လောက်အောင်ပဲ ဆုံးမပေးပါ”
ဦးဘသာပြောတော့မှ ဘီလူးမှန်းသိတာဗျ၊ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တယ်၊ သူ့ရုပ်က ကျုပ်တို့ဘုရားတွေ၊ တန်ဆောင်းတွေမှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ဘီလူးရုပ်လိုမျိုးပဲ၊ ဘုရားက ဘီလူးရုပ်တွေကတော့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ကနုတ်ပန်းတွေနဲ့အလှဆင်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီဘီလူးကတော့ ရိုးရိုးပဲဗျ။
သရဲကြီးသုံးကောင်ထက် ဘီလူးကြီးက ခေါင်းတစ်လုံးစာလောက်ပိုမြင့်တယ်၊ သရဲကြီးသုံးကောင်က ဘီလူးကြီးကို ဝင်လုံးပါရောဗျာ၊ အနီရောင်မျက်လုံးရှိတဲ့သရဲကြီးက ဘီလူးကြီးရဲ့ဂုတ်ပေါ်ကိုခုန်တက်ပါရော၊ ဘီလူးကြီးက သရဲကြီးရဲ့ဂုတ်ကိုပြန်ဆွဲလိုက်ပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုပစ်ချလိုက်တာ သရဲကြီးမှာ ဘုတ်ခနဲပြုတ်ကျသွားတာပဲ၊ အဲဒီမှာ ဘီလူးကြီးက သရဲကြီးရဲ့ရင်ဘတ်ကို ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့နင်းလိုက်တော့ သရဲကြီးမလှုပ်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။
မျက်လုံးအစိမ်းနဲ့သရဲကြီးက ဘီလူးကြီးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ပြေးကိုက်ပါရော၊ ဒါပေမယ့် ဘီလူးအသားကိုသူ့အစွယ်က မဖောက်ဖူးထင်ပါရဲ့၊ ဘီလူးက အစိမ်းရောင်သရဲကြီးကို ခါထုတ်လိုက်တော့ အစိမ်းရောင်သရဲကြီးက မြေပေါ်ကိုပြုတ်ကျတယ်၊ ဘီလူးကြီးက အစိမ်းရောင်သရဲကြီးရဲ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ကိုင်ဆွဲပြီးတော့ အဝတ်လျှော်ရင် ရိုက်သလို မြေကြီးနဲ့တဖုန်းဖုန်းရိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ အသံအကျယ်ကြီးက ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ဆယ့်လေးငါးခါလောက်ရိုက်ပြီးတော့ သရဲကြီးက ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကိုကျေရောဗျို့။
မျက်လုံးအဝါနဲ့သရဲကြီးက မဟန်မှန်းသိတော့ ပြေးဖို့လုပ်ပါရော၊ ဒါပေမယ့် ဒေါ်လုံးကြီးက သရဲကြီးကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဟိတ်လို့အော်လိုက်တာနဲ့ သရဲကြီးက ရပ်တန့်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ မြေပေါ်မှလူးလှိမ့်ပြီး အော်ဟစ်နေတယ်။ ဒေါ်လုံးက သရဲကြီးကိုမကျေမနပ်နဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ကိုရွှေဘ၊ ရှင်ကလည်း လူတုန်းကလည်း ကြောက်သလို၊ သရဲဖြစ်သွားတာတောင်မှ ကြောက်နေတုန်းပဲလား”
အဝါရောင်မျက်လုံးနဲ့သရဲကြီးက မြေမှာလူးလှိမ့်ရင်း အော်ဟစ်နေတော့တာပဲ။ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီး ရှုံးသွားပြီဗျ၊ သူ့သရဲသုံးကောင်မှာ နှစ်ကောင်က ဦးဘသာဘီလူးလက်ထဲမှာ ဖမ်းမိနေပြီး တစ်ကောင်ကတော့ သူပညာပြထားလို့ လူးလှိမ့်နေတာကိုးဗျာ၊ ဦးဘသာက ဒေါ်လုံးကိုကြည့်ပြီး
“ကဲ၊ နင့်အစိမ်းသရဲတွေ မကုန်သေးရင် ထပ်လွှတ်ပါအုံး”
ဒေါ်လုံးက ကြောက်စရာအသံကြီးနဲ့ရယ်တယ်ဗျ၊ ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆံပင်ဖြူဖြူဖွာဖွာကြီးကို ဖြဲလိုက်တယ်၊ အဲဒီအခါ ငယ်ထိပ်တည့်တည့်လောက်မှာ အမောက်ကြီးပေါ်လာတာဗျ၊ အမောက်က နီရဲနေပြီးတော့ ကြက်အမောက်လိုပဲ ခပ်ပြားပြားဗျ။ နောက်တော့ အမောက်ကြီးက ဝင်းခနဲလက်ခနဲဖြစ်သွားပြီးတော့ စက်တွေလွှတ်ပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးဆီကို စက်တွေကပြေးသွားပြီးတော့ ဦးဘသာအနားရောက်တော့ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ပေါက်ကွဲပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့်အတော်လန့်သွားတာဗျ၊ ပေါက်ကွဲတဲ့အရှိန်နဲ့မြေကြီးမှာ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထသွားတယ်၊ ဦးဘသာကြီး အလစ်အငိုက်ခံရပြီးတော့ စက်တွေထိသွားပြီများလားလို့ ကျုပ်စိုးရိမ်နေတာပေါ့။
ဖုန်လုံးတွေပျယ်သွားတော့ ဦးဘသာက ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတယ်ဗျ၊ ဒေါ်လုံးကြီးက အသံစာစာနဲ့ ရယ်တော့တယ်။
“ဟား၊ ဟား၊ နင်ရှုံးပြီ၊ နင်ရှုံးပြီဟေ့”
ဦးဘသာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေမှာပေနေတဲ့ဖုန်တွေကို ခါထုတ်လိုက်တယ်။
“ကျုပ်ဘယ်နားမှာ သွားရှုံးလို့လဲ”
ဦးဘသာပြန်ရပ်တာကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်လုံးက အတော်ထူးဆန်းနေပုံပဲ၊ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးတယ်။
“နင် . . . နင်ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား”
“ဟား၊ ဟား နင့်အဆင့်လောက်နဲ့ ငါ့ကိုအလစ်တိုက်နိုင်မယ်ထင်သလား မယ်လုံးရဲ့၊ ကဲပါ ငါကနင့်လို အလစ်အငိုက်မတိုက်ဘူး၊ ငါဘာကောင်လဲဆိုတာကိုတော့ နင်သိအောင်ပြရသေးတာပေါ့”
ဦးဘသာက သူ့ခေါင်းမှာပေါင်းထားတဲ့ ခေါင်းပေါင်းကြီးကိုဖြေပြီးတော့ ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးဘသာရဲ့ငယ်ထိပ်ပြောင်ပြောင်ကြီးမှာ အမောက်ကြီးသုံးခုထွက်လာတယ်ဗျာ၊ ကြက်အမောက်လိုအချွန်အတက်တွေနဲ့ အမောက်ကတော့ အစိမ်းရောင်ရောင်စဉ်တွေ ထွက်နေတယ်၊ ပြီးတော့ အလယ်ကတော့ ယပ်တောင်နဲ့တူတဲ့ ခပ်ဝိုင်းဝိုင်း ပြားပြားအမောက်ကတော့ ရွှေရောင်တွေထွက်နေတယ်၊ နောက်ဆုံးဟိုဖက်အစွန်က တြိဂံပုံစံနဲ့တူတဲ့အမောက်ကတော့ အနီရောင်ဝင်းလက်နေပြီး အခိုးအငွေ့တွေမိုးပေါ်ကိုတိုးထွက်နေတယ်။
ကျုပ်လည်းအံ့ဩသလို၊ ဦးဘသာကြီးကို အသေအချာကြည့်နေတဲ့ ဒေါ်လုံးကြီးဆိုတာ မျက်လုံးကြီးတွေအပြင်ကိုပေါက်ထွက်ကျမတတ်ကို ပြူးကျနေတာပဲဗျာ၊ ဒီလိုအမောက်ကြီးသုံးခုကို တစ်ခါမှမြင်ဖူးပုံမရဘူး၊ ကျုပ်လည်း အခုမှ ဦးဘသာရဲ့အမောက်တွေကို အသေအချာမြင်ဖူးလိုက်တာဗျ၊ ဒေါ်လုံးက အမောက်တွေမြင်ပြီး မှင်တက်နေရာက သတိရသွားတယ်၊ သတိရသွားတာနဲ့ မြေပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီးတော့ သူ့အမောက်ကိုသူ လက်နဲ့သပ်လိုက်တာပဲဗျာ။
အဲဒီလိုသပ်လိုက်တာနဲ့ ဒေါ်လုံးက လင်းတကြီးတစ်ကောင်ဖြစ်သွားပါရောဗျာ၊ လင်းတက အတော်ကြီးတဲ့အကောင်ကြီးဗျ၊ မြန်လိုက်တာလည်းမပြောပါနဲ့၊ လင်းတဖြစ်ပြီးတာနဲ့ မိုးပေါ်ကိုပျံတက်သွားတာပဲဗျို့။ ထမီခြုံရင် လင်းတဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကြားဖူးပေမယ့် အခုမှမြင်ဖူးတော့တာပဲ၊ ဒေါ်လုံးက အဝတ်အစားမပါဘူးဆိုတော့ ထမီတော့မခြုံဘူးပေါ့ဗျာ။
“အောင်မာ၊ နင်ကပြေးချင်သေးတယ်”
ဦးဘသာက ဖနောင့်တစ်ချက်ပေါက်လိုက်ပြီးတော့
“ဆင်းစမ်း၊ အဲဒီကောင်မကို ဆွဲချကြစမ်း”
အဲဒီလိုပြောလိုက်တာနဲ့ မိုးပေါ်ကိုတစ်ဟုန်ထိုးပျံတက်သွားတဲ့လင်းတကြီးက အတောင်ပံတွေစုသွားပြီးတော့ အောက်ကိုပြုတ်ကျလာတာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာရပ်နေတဲ့အရှေ့ကို အရှိန်နဲ့ပြုတ်ကျလို့ ဘုတ်ခနဲတောင် အကျယ်ကြီးမြည်သွားသေးတယ်၊ ဖုန်တွေကလည်း ထူသွားတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာက လင်းတကြီးအနီးကိုလမ်းလျှောက်သွားပြီး လင်းတတောင်ပံကို ခြေထောက်နဲ့နင်းပြီးဖိချေတယ်။
“ဟဲ့မယ်လုံး၊ နင်ရှုံးတာကို လက်မခံချင်တော့ နင်က ထွက်ပြေးတယ်ပေါ့၊ဟုတ်လား။ ငါ့လက်ကနေ ပြေးလို့လွတ်မယ်များထင်နေသလား”
လင်းတတောင်ပံကို ဦးဘသာက ခြေထောက်နဲ့နင်းခြေတော့ လင်းတကြီးက ငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်ရင်းနဲ့ ဒေါ်လုံးအဖြစ်ပြန်ပြောင်းလဲသွားတယ်၊ ဦးဘသာက ဒေါ်လုံးရဲ့လက်မောင်းရင်းကို ခြေထောက်နဲ့နင်းနေတာကိုးဗျာ။
“ကြောက် . . . ကြောက်ပါပြီ ဆရာကြီး”
“နင်အရှုံးပေးပြီလား မယ်လုံး”
“ကြောက်ပါပြီ၊ ဒါပေမယ့် ငါမရှုံးဘူး၊ ငါနင့်ကို အရှုံးမပေးဘူး”
“အောင်မာ၊ အခုထိလေက မလျော့သေးဘူး”
ဦးဘသာထပ်နင်းတော့ ဒေါ်လုံးအော်တာ ငယ်သံပါတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာလည်း ခဏကြာတော့ နင်းတာရပ်လိုက်တယ်။
“ကြောက်ပါတယ်ဆရာကြီး၊ ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးပါ”
“ဟဲ့ ပညာပြိုင်တယ်ဆိုတာ လွှတ်ပေးရုံနဲ့ရရိုးလား၊ အနိုင်အရှုံးသဲကွဲမှဖြစ်မှာပေါ့၊ နင်ရှုံးပါတယ်လို့ဝန်ခံစမ်း၊ အဲဒါဆိုရင် ငါနင့်ကိုလွှတ်ပေးမယ်”
ဒေါ်လုံးက ခေါင်းခါရင်း
“ငါနင့်ကိုမရှုံးဘူး၊ ငါနင့်ကို အရှုံးပေးလို့မရဘူး”
ဒေါ်လုံးက ငိုယိုနေတော့တယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာလည်း သနားသွားလို့ထင်ပါတယ်၊ ဒေါ်လုံးလက်ကိုနင်းထားတာကိုလွှတ်လိုက်တယ်။
“နင့်အရှုံးကို နင်လက်မခံပေမယ့် ငါကတော့ ငါ့အနိုင်ကိုငါလက်ခံတယ်၊ နင်အရှုံးမပေးတာဟာ တစ်ခုခုတော့ရှိရမယ်မဟုတ်လား”
ဒေါ်လုံးက ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်တယ်။ ပြီးတော့ ငိုသံပါကြီးနဲ့
“ကျုပ်ယောကတော်ကို ကတိပေးထားတယ်၊ နောက်တစ်ခါ ပညာထပ်ပြိုင်လို့ ကျုပ်ရှုံးခဲ့ရင် ကျုပ်သေပါစေဆိုပြီး ကျိန်ဆိုထားခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ ကျုပ်က ကိုယ်နိုင်မယ့်လူတွေကိုပဲ ရွေးပြီးပြိုင်ခဲ့တာ၊ ဆရာကြီးကိုလည်း ကျုပ်နိုင်မယ်လို့ တထစ်ချ ဆုံးဖြတ်ထားလို့ပါ”
ဦးဘသာက ကျွတ်သပ်တယ်ဗျ၊
“ကျွတ် . . . ကျွတ်၊ သနားစရာကောင်းလိုက်တာ၊ ဒီလိုကျိန်စာဆိုထားတယ်ဆိုရင် ဘာလို့များသူတစ်ဖက်သားကိုလိုက်ပြီး ပြိုင်ဆိုင်နေသေးသလဲ၊ အခုတော့ နင်ငါ့ကိုရှုံးပြီမဟုတ်လား၊ ငါက နင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေမယ့် နင်ဆိုထားတဲ့ကျိန်စာက နင့်ကိုခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး မယ်လုံး”
ဒေါ်လုံးငိုနေတဲ့အချိန်မှာပဲ ဒေါ်လုံးရဲ့လက်တွေက မီးတောက်တွေလောင်ကျွမ်းလာတော့တယ်၊ ဒေါ်လုံးလည်း မြေပေါ်လူးလိမ့်နေတယ်။
“ပူလိုက်တာ၊ ကယ်ကြပါအုံး . . . ကယ်ကြပါအုံး”
ဦးအောင်ရှိန်က ပြေးသွားပေမယ့် ဦးဘသာက ဦးအောင်ရှိန်လက်ကိုဆွဲထားလိုက်ပြိး ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။
“သူ့ကျိန်စာသူမိတာပဲ အောင်ရှိန်၊ ငါတို့ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး၊ ငရဲမီးတောက်တွေ သူ့ကိုလောင်ကျွမ်းနေပြီ၊ သူ့အနားသွားတဲ့လူတွေ မီးပူလောင်လိမ့်မယ်”
ဒေါ်လုံးလက်တွေက မီးတွေစွဲနေပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့အသားတွေက အရည်ပျော်ကျနေပြီဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်သစ်ပင်အနားမှာ ချုံတိုးသံကြားလိုက်ရတယ်၊ ကျုပ်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်ဝယ်ပေးထားတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားတဲ့ မိသက်ဖြစ်နေတယ်။
“အဘွား . . . အဘွား”
မိသက်က သူ့အဘွားဒေါ်လုံးဆီပြေးသွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဘာမှမမြင်တော့ဘဲ သစ်ပင်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းပြီးတော့ မိသက်နောက်ကိုပြေးလိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ တကယ်လို့ မိသက်သာ ဒေါ်လုံးကို ထိမိရင် ငရဲမီးတောက်တွေ သူ့ကိုလောင်ကျွမ်းကုန်မယ်မဟုတ်လား။
“မိသက် . . . မပြေးနဲ့၊ ရပ်လိုက်”
မိသက်က ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်း သူ့အဘွားဆီကိုပြေးနေတာပါဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သစ်ပင်ပေါ်က ကျထားတာဆိုတော့ ခြေထောက်အတော်နာနေတယ်၊ ဒါပေမယ့်လည်း အားစိုက်ပြီးတော့ ပြေးရတာပေါ့ဗျာ၊ လူကြီးခြေလှမ်းနဲ့ ကလေးခြေလှမ်းဆိုတော့ ကျုပ်ကပိုမြန်တာပေါ့၊ ဒါနဲ့မိသက်ကို မီဖို့လက်တစ်ကမ်းအလိုမှာ ကျုပ်က မိသက်ကိုခုန်အုပ်ထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်းချော်လဲပြီးတော့ မိသက်ကိုလည်းဖမ်းမိလိုက်တယ်၊ ကံကောင်းတယ်ပြောရမယ်ဗျာ၊ မိသက်က ဒေါ်လုံးနဲ့ထိဖို့ လက်တစ်ကမ်းလောက်ပဲလိုတော့တာ။
“အဘွား . . . အဘွားမသွားရဘူး”
ကျုပ်လည်း မိသက်ကို အတင်းအကြပ်ဖမ်းချုပ်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ငရဲမီးတောက်တွေက ကျုပ်တို့ကိုအပူရှိန်ဟပ်တာတင် အတော်ကိုပူတာဗျ၊ သွားသာထိမိလို့ကတော့ လက်တွေချက်ချင်း ပြာဖြစ်သွားမလားမသိပါဘူး။
“အဘွား . . အဘွား”
ဒေါ်လုံးက မိသက်ကိုကြည့်တယ်၊ နောက်ပြီးကျွန်တော့်ကိုကြည့်တယ်၊ သူ့ပါးစပ်က စကားမပြောနိုင်တော့ပါဘူး၊ သူ့နှာခေါင်းတွေ၊ ပါးစပ်ပေါက်ကနေပြီးတော့ အခိုးအငွေ့တွေထွက်နေတယ်ဗျ။ ဒေါ်လုံး ကြည့်တဲ့အကြည့်ကတော့ ကျုပ်ကိုအားကိုးတဲ့အကြည့်ဗျ၊ ကျန်ခဲ့တဲ့သူ့မြေးလေးကို ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်ပေးပါဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဒေါ်လုံးကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့မှ ဒေါ်လုံးက မျက်လုံးတွေမှိတ်သွားတယ်။
နောက်တော့ ဟုန်းခနဲမီးတောက်ကြီးလောင်ပြီးတော့ အပြီးသတ်လောင်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း မိသက်ကိုဆွဲပြီး မီးပုံအနားကနေခွာရတယ်၊ မီးပူချက်က လက်လန်တယ်ဗျာ၊ အကုန်လုံးလည်းလောင်ပြီးရော မီးတောက်တွေက ရှဲခနဲငြိမ်းသွားတယ်ဗျ၊ လောင်ချိန်က ငါးမိနစ်တောင်ကြာမယ်မထင်ဘူး၊ မြေပေါ်မှာတော့ ဒေါ်လုံးရဲ့ပြာမှုန့်တွေက အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
မိသက်ကို ဦးအောင်ရှိန်တို့အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့တယ်၊ အုပ်ထိန်းသူမရှိတဲ့မိသက်ကို ဦးအောင်ရှိန်ကပဲ စောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီနေ့က မိသက်ပညာတွေကို ဖျက်ဆီးတဲ့ပွဲဗျ၊ ရွာကလူတွေဆိုရင် လာကြည့်ကြတာအုံခဲနေတာပဲဗျာ၊ မိသက်ကို ဘုရားစင်ရှေ့ထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ လက်အုပ်ချီထားခိုင်းတယ်။
“ကဲ သမီး၊ နင့်ရဲ့ပညာတွေကို ဘုရားနဲ့ ဘိုးတော်သိကြားမင်း အစရှီတဲ့ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေကို လှူမလား”
မိသက်က ခေါင်းညိတ်ပြီး
“လှူပါ့မယ်ဆရာကြီး”
ဦးအောင်ရှိန်က သုံးကြိမ်သုံးခါမေးပြီးတော့ ဘုရားရုပ်တုကလေးကို မိသက်ငယ်ထိပ်ပေါ်ကိုတင်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရွတ်ဖတ်ပြီးတော့ ရေမန်းတိုက်ပြီးတော့ ပညာတွေဖျက်လိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ မိသက်တစ်ယောက် တစ်ပတ်လောက်ဖျားတယ်ဗျာ။ ပြီးတော့ ဝမ်းတွေလည်းလျောသေးတယ်ဗျ၊ အဲဒီတစ်ပတ်ပြီးသွားတော့ မိသက်လူကောင်းပကတိဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါနဲ့ပဲ လူတောမတိုးတဲ့မိသက်တစ်ယောက် စုန်းအဖြစ်ကိုစွန့်လွှတ်ပြီးတော့ ဆရာကြီးဦးအောင်ရှိန်ရဲ့ မွေးစားသမီးဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ တစ်ခုတော့ကောင်းတာပေါ့၊ ဖိုးတွမ်တီးနဲ့ ကျုပ်နဲ့အဖော်ရတာပေါ့ဗျာ။
အဲဒီမိသက်က အသက်ကြီးတော့ ဆရာကြီးဦးအောင်ရှိန်ဆီကနေပြီး ပညာတွေရခဲ့သေးတယ်၊ အခုဆို အထက်လမ်းပညာနဲ့အသက်မွေးနေတယ်ပြောရင် ခင်ဗျားတို့ယုံချင်မှ ယုံလိမ့်မယ်ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
