အတွဲ(၄) စာစဉ်(၇)
(၁)
နောက်နေ့ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ်မှာခရီးသွားဖို့ ပြင်ရတော့တယ်ဗျ၊ ရွာနီးချုပ်စပ်သွားမှာဆိုတော့လည်း အဝတ်အစားများများမထည်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ လွယ်အိတ်တစ်လုံးထဲ အဝတ်အစားသုံးစံံုံလောက်ထည့်လိုက်ရင်ရပြီပေါ့၊ မနက်စာတောင်မစားရသေးဘူး ဦးဘသာကြီးက အိမ်ရှေ့ကိုရောက်ချလာတယ်ဗျ။
“အလတ်ကောင်ရေ၊ နေမမြင့်ခင် စောစောသွားမဟေ့၊ ငါ့နွားကြီးလည်း ခဏထားခဲ့မကွ”
ဦးဘသာအိမ်မှာကျန်နေတဲ့ နွားကြီးတစ်ကောင်ကို အိမ်မှာလာထားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်းပြင်ဆင်နေတာဆိုတော့ မပြီးသေးဘူးပေါ့ဗျာ၊ အဖေနဲ့ ဦးဘသာနဲ့ကတော့ စကားတွေပြောနေကြတယ်။ အမေကလည်း မီးဖိုချောင်ထဲကထွက်လာတယ်ဗျ။
“ကျုပ်သားလေးကို အပ်ပါတယ်ဦးဘသာရယ်၊ ဒီကောင်လေးက အရူးအပေါလေးဆိုတော့ သေချာဂရုစိုက်ပါတော့”
“အေးပါမသန်းရာ၊ ညည်းသားငါနဲ့လိုက်ရလို့ ဘယ်တုန်းက ဘာဖြစ်ခဲ့ဖူးလို့လဲဟ”
အမေက ခေါင်းညိတ်တယ်။
“ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးကို နွားပညာတွေလည်း သင်ပေးလိုက်ပါအုံးတော့”
“အံမယ်၊ ညည်းသားသာ သင်ချင်ဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပါဟ၊ ငါက သင်ပေးဖို့ဝန်မလေးပါဘူး”
ဦးဘသာက ပြောဆိုရင်း အိမ်ပေါ်ကိုမော့ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဟေ့အလတ်ကောင် မပြီးသေးဘူးလားဟ”
“ပြီး . . . ပြီးပါပြီဗျ”
ကျုပ်လည်း လွယ်အိတ်လွယ်ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကနေပြေးဆင်းလာတာပေါ့ဗျာ၊ ဖိနပ်စီးပြီး ထွက်မယ်လုပ်တော့ အဖေကကျုပ်ကိုပိုက်ဆံလှမ်းပေးတယ်၊ ငါးရာလောက်တော့ရှိမယ်ထင်တယ်ဗျ။
“ရော့အလတ်ကောင်၊ ခြေစောင့်လက်စောင့်ယူသွားဟ”
ကျုပ်လည်း ပိုက်ဆံကို အကျီအိတ်ထဲထည့်ပြီးတော့ အိမ်ကနေထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ခြေလှမ်းတွေသွက်နေတယ်ဗျ၊ ရွာလယ်မန်ကျည်းပင်အောက်နားက မုန့်ဆိုင်မှာ မုန့်ပစ်စလတ်နဲ့ မတ်ပဲကြော်ဝယ်စားပြီး ဗိုက်ဖြည့်ရင်း ခရီးဆက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊
“ဦးဘသာရာ ခရီးထွက်မယ်ဆိုတော့ လှည်းလေးဘာလေးနဲ့လို့ထင်တာဗျ၊ အခုတော့ ခြေကျင်ပါလား”
“ဟကောင်ရ၊ တို့ခရီးက လှည်းနဲ့ထွက်လို့မှမကောင်းတာပဲ၊ လှည်းခေါ်လာတော့ နွားစာအတွက်ဘာအတွက် ပူရတယ်မဟုတ်လား၊ တို့က အေးအေးလူလူနွားကြည့်ဖို့သွားတာဆိုတော့ လှည်းမလိုပါဘူးကွာ”
ဦးဘသာများ ဘယ်လောက်လောသလဲဆို မုန့်တောင်မှ ထိုင်မစားခဲ့ရဘူးဗျာ၊ ဖက်နဲ့ကိုင်လာပြီး လမ်းမှာဖွင့်စားရတာပဲ၊ မုန့်ပစ်စလတ်ဆိုတာကတော့ မုန့်ပျားသလက်ကိုခေါ်တာပါဗျာ၊ ကျုပ်တို့ဘက်တော့ ဒီလိုပဲခေါ်တယ်၊ အဲဒါကို နှမ်းထောင်းလေးဖြူး၊ ဆီလေးဆမ်းပြီးတော့ ရေနွေးကြမ်းလေးနဲ့သောက်ရင် သိပ်ကောင်းတာပ၊ အခုတော့ လမ်းခရီးမှာပဲ လမ်းသွားရင်းစားရတာဆိုတော့ မနှိပ်ဘူးဗျို့။
“ဒါနဲ့ နေပါအုံး ဦးဘသာရဲ့၊ ကျုပ်တို့က အခုဘယ်သွားနေတာလဲဗျ”
“နွားကောင်းဇနပုဒ်ဆိုတဲ့ စာဆိုရှိတယ်မဟုတ်လား၊ နွားကောင်းဟာ ရွာကြီးရွာကောင်းတွေမှာ မရှိတတ်ဘူးကွ၊ ဒီတော့ ငါတို့ တန်းမြင့်ရွာဘက်မသွားဘူးကွာ၊ ပေတောဘက်ကိုသွားကြည့်မလားလို့”
“ကောင်းပါ့ဗျာ၊ ပေတောဘက်တောင် ကျုပ်မရောက်တာ အတော်ကြာပြီဗျ”
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လည်း စကားတပြောပြောနဲ့ ဖုန်ထူထူလမ်းကြီးအတိုင်း လျှောက်သွားကြတာပေါ့ဗျာ။ ခဏကြာတော့ ကျုပ်တို့ရွာကနေ ပေတောရွာဘက်ကိုသွားတဲ့ လမ်းကလေးကိုကွေ့ချိုးလိုက်တယ်ဗျ။ ပေတောရွာသွားတဲ့လမ်းက တော်တော်သာယာတယ်ဗျ၊ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာလည်း တောအုပ်ကလေးတွေ၊ သစ်ပင်ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ နေသိပ်မပူဘူးဗျ၊ အဲ၊ ဒါပေမယ့် လမ်းကတောဖုန်တယ်၊ လှည်းစွပ်ကြောင်းရာတွေနဲ့ဆိုတော့ တော်ရုံစက်ဘီးတို့ဘာတို့ မသွားကြဘူးပေါ့ဗျာ၊ တန်းမြင့်ရွာဘက်သွားတဲ့လမ်းကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကျောက်ခင်းလမ်းဆိုတော့ လမ်းသားကောင်းတယ်၊ ဒါပေမယ့် မကောင်းတာကတော့ ကွင်းတွေကိုဖြတ်သွားရတာမို့ လမ်းမှာအရိပ်မရှိသလောက်ပဲဗျ၊ ရှိရင်လည်းခဏပဲ၊ အခုပေတောရွာသွားတဲ့လမ်းလို အရိပ်မဆက်ဘူးပေါ့ဗျာ။
(၂)
“အလတ်ကောင်၊ မင်းအမေကပြောတော့ မင်းက နွားအကြောင်းသင်ချင်လို့ဆိုကွ”
“ဒါပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာနဲ့ပေါင်းပြီး ဘာမှမတတ်ဘူးဆိုတာတော့ လူကြားမကောင်းဘူးမဟုတ်လား၊ ကျုပ်ကို ဟိုပညာမသင်ပေးရင်တောင်မှ နွားပညာတော့သင်ပေးပေါ့ဗျာ”
“ဟား၊ ဟား ကောင်းပြီလေ၊ အဲဒီတော့ နွားအကြောင်းမင်းဘယ်လောက်သိသလဲ”
“သိတာပေါ့ဗျာ၊ နွားဆိုတာ ခြေလေးချောင်းမှာ ခွာပါတဲ့သတ္တဝါ၊ မြက်စားတာပေါ့”
“ဟား၊ ဟား၊ မင်းအကြောင်းတော့ ငါသိပြီးသားပါကွ၊ ကဲပါ ထားလိုက်တော့ မင်းနွားအကြောင်းမသင်ခင်မှာ အရင်က သိထားတဲ့နွားအကြောင်းတွေအကုန်မေ့ပစ်လိုက်ရမယ်”
“ဘယ်လိုဗျ”
“ဒီလိုကွ ပညာတစ်ခုသင်တဲ့အခါ ဘာမှမသိလေ သင်ကောင်းလေပဲတဲ့၊ ဒါကြောင့် မင်းအနေနဲ့ပညာတစ်ခုကို နက်နက်နဲနဲလေ့လာလိုက်စားချင်ရင်တော့ အရင်က သိထားတဲ့အပေါ်ယံသိတွေကို မေ့ပစ်လိုက်တာကောင်းတယ်၊ ဒါကြောင့် “ဗြောင်သည်ကောင်း၏” လို့ ရှေးပညာရှိတွေ မိန့်ဆိုခဲ့တာကွ”
“ဘယ်လိုဗျ၊ ဗြောင်သည် ကောင်း၏ တဲ့လား”
“အေး၊ စာသင်သားတွေထဲမှာ ဘာမှမတတ်သေးတဲ့ ဗြောင်တွေဆိုရင် သိပ်သင်လို့ကောင်းတယ်လို့ပြောချင်တာကွ၊ မင်းလို နည်းနည်းပါးပါးသိထားပြီးတော့ ကိုယ့််ကိုယ်ကိုယ်ဆရာလောက်ထင်နေတဲ့ကောင်မျိုးဆိုရင်တော့ သင်ရပြုရတာ လက်ပေါက်ကပ်တယ်ပေါ့ကွာ”
“ဦးဘသာကတော့ဗျာ၊ ကျုပ်ဆိုရင်တော့ ပြောလိုက်တာ ရစရာမရှိဘူး”
ဦးဘသာက ကွမ်းချိုးတွေတက်နေတဲ့ သွားတွေပေါ်အောင်ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟေး၊ ဟေး ဒါကတော့ကွာ၊ ဆန်ရင်းနာနာဖွပ်၊ လူရင်း နာနာနှပ်တဲ့၊ ငါက မင်းကိုကောင်းစေချင်လို့ နာနာနှပ်တာပါကွ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
ကျုပ်တို့လမ်းလျှောက်လာရင်း အတော်သွားမိလာတော့ ရှေ့မှာဇရပ်ကလေးတစ်ဆောင်တွေ့တယ်ဗျ၊ အဲဒီဇရပ်ကလေးကတော့ ပေတောရွာနဲ့ကျုပ်တို့ရွာရဲ့ လမ်းခုလတ်နေရာလို့ သတ်မှတ်လို့ရတဲ့ ဇရပ်ကလေးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်း နေကပူပူနဲ့ဆိုတော့ ဇရပ်ကလေးထဲနားမယ်လို့စိတ်ကူးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဇရပ်ကတော့ ဇရပ်ပျက်ကလေးဗျ၊ ကျုပ်လည်းရေဆာတာနဲ့ ဇရပ်ပေါ်မှာ ရေရှိမရှိကိုတက်ကြည့်မိတယ်၊ ထူးဆန်းတာက ဇရပ်ခေါင်းရင်းနားမှာ ရေအိုးကလေးတစ်လုံးတွေ့တာပဲဗျာ၊ အဲဒီရေအိုးကလေးကလည်း ရေတွေစိုနေတာနဲ့ ကျုပ်လည်းထကြည့်တော့ အထဲမှာရေအပြည့်ဗျ၊ ရေအိုးကိုလည်း ဝါးကရွတ်ခွေနဲ့ဖုံးထားသေးသဗျာ၊ အနားက တိုင်မှာလည်း ထန်းသီးမှုတ်ကလေး ချိတ်ထားသေးတယ်၊ ကျုပ်လည်း မုန့်ပစ်စလတ်စားပြီး ရေဆာလာတာနဲ့ ထန်းသီးမှုတ်လေးဖြုတ်ပြီးတော့ ရေသောက်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
ရေကလေးကလည်း အေးနေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်ဆို သုံးလေးမှုတ်လောက်ကို ခပ်သောက်ပစ်လိုက်တာ။
“ရေက အေးနေတာပဲဗျာ၊ ရေလှူတဲ့လူတွေ ကျမ်းမာကြပါစေ၊ ချမ်းသာကြပါစေဗျာ”
ကျုပ်တို့ကတော့ အများသောက်တဲ့ရေအိုးစင်က ရေသောက်ရင် အဲဒီလိုမျိုးဆုတောင်းပေးပြီးမှ သောက်တတ်တာအကျင့်ဗျို့၊ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်ကတည်းက လူကြီးမိဘတွေက သင်ပေးထားတာပေါ့ဗျာ၊ ရေလှူပေးတဲ့လူ ကုသိုလ်ရအောင်လို့ပေါ့၊ တကယ်တော့ ကျုပ်တို့အညာဆိုတာက ရေကခပ်ရှားရှားဗျ၊ အခုလည်းကြည့်လေဗျာ၊ နှစ်ရွာကူးတဲ့လမ်းခုလတ် လူသူမနီးတဲ့နေရာက ရေအိုးကို ရေဖြည့်ထားပေးတယ်ဆိုတော့ ဒီရေကို ပေတောရွာလောက်ကနေ ဝေးဝေးလံလံသယ်လာပြီးတော့ ဖြည့်ထားတာဖြစ်မယ်ဗျ။
ကျုပ်ပြန်ထိုင်တော့ ဦးဘသာကြီးလည်း ရေထသောက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ သူပိုက်လာတဲ့ကွမ်းအစ်ကလေး ဖွင့်ပြီးကွမ်းယာနေပါရော။ အဲဒီဇရပ်ကလေးနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်တစ်ခုရှိတယ်ဗျ၊ အဲဒီဘုန်းကြီးကျောင်းကတော့ အရင်က မန်ကျည်းကိုးပင်ရွာရဲ့ ရွာဦးကျောင်းလို့တော့ ပြောကြတယ်၊ အခုတော့ ဘုရားပျက်၊ ကျောင်းပျက်က ချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေကြားမှာ ငူငူကြီးရှိနေတယ်ဗျာ၊ အဲဒီနေရာကလည်း မြေကြမ်းတယ်လို့ သိပ်နာမည်ကြီးတာဗျ၊ ပြိတ္တာတွေရှိတယ်၊ ဘီလူးတွေရှိတယ်ဆိုပြီးတော့ တော်ရုံလူမသွားကြတဲ့နေရာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ထိုင်နေရင်း နွားတွေလျှောက်လာတာကိုတွေ့တယ်ဗျ၊ နွားအုပ်က အကောင်နှစ်ဆယ်၊ သုံးဆယ်လောက်ကိုရှိမယ်ဗျာ၊ နွားတွေက သရဲမကြောက်တတ်တော့ အဲဒီဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကို ဝင်သွားတော့တာပဲဗျာ၊ အဲဒီအနားမှာ အရိပ်ရအပင်တွေနဲ့ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းလေးဖြစ်နေတာကိုးဗျ၊ လူသူမနီးတော့လည်း သစ်ပင်မြက်ပင်တွေကလည်း တောထနေတာဆိုတော့ နွားတွေအတွက်တော့ အစာမပူရဘူးပေါ့ဗျာ။
ဦးဘသာက ဖြတ်လျှောက်လာတဲ့နွားတွေကိုကြည့်ပြီးတော့
“အလတ်ကောင် နွားဆိုတာ ဘယ်ကဖြစ်လာတာလဲဆိုတာ မင်းသိသလား”
“သိတာပေါ့ဗျာ၊ နွားမကြီးနဲ့ နွားသိုးကြီးနဲ့ချစ်ကြ၊ အဲဒီကနေမှာ နွားကလေးဖြစ်တာလာပေါ့ဗျ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“အဲဒါကိုပြောတာမဟုတ်ဘူးကွ၊ နွားဆိုတဲ့စကား ဘယ်ကဖြစ်လာတာလဲလို့မေးတာ”
ကျုပ်လည်းခေါင်းခါရင်း
“ဒါတော့ ကျုပ်လည်းဘယ်သိမလဲဗျ၊ ဘယ်ပညာရှိကများ ဒီလိုချိုထောင်ထောင်နဲ့အကောင်ကို နွားလို့ပေးလိုက်သလဲမှမသိတာ၊ ဒါနဲ့ နွားလို့ဘာကြောင့်ခေါ်တယ်ဆိုတာ သိထားဖို့လိုလို့လားဗျ”
“မင်းကွာ၊ မှတ်ထားကွ၊ ပညာရပ်တစ်ခုသင်ပြီဆိုရင် ကိုယ်သင်တဲ့ပညာရဲ့ အခေါ်အဝေါ်ကစပြီး သေချာသိထားရတယ်၊ ဒါမှာ သူများကမေးရင် ချက်ချင်းဖြေနိုင်မှာကွ၊ နွားဆိုတာ တကယ်တော့ ဗမာစကားစစ်စစ်ပဲကွ”
“ကဲ ပြောပါအုံးဗျာ”
“အဘိဓါန်ဋီကာမှာ “အနံသကဋံံ ဝဟတီတိ အနဝါဟော” လို့ပါတယ်ကွ၊ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ လှည်းကိုဆောင်တတ်သော သတ္တဝါကို နွားလို့ခေါ်တယ်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ပဲ၊ အဲဒီမှာ အနဝါဟ ဆိုတာ နွားပေါ့ကွာ၊ အချိန်ကြာလာတော့ ဝေါဟာရထုံးစံအရ အတိုဖွဲ့ရင်း အရှေ့က အနဲ့ အနောက်က ဟနဲ့ကို ချေလိုက်တယ်ကွ၊ ဒီတော့ နရယ် ဝါရယ်ပဲကျန်တယ်၊ ဒီတော့ နရဲ့အောက်မှာ ဝကိုကပ်ပြီး ရေးချဆွဲလိုက်တော့ နွာဖြစ်သွားတယ်၊ အဲဒီကနေမှ ခေါ်အောင်းကောင် ခေါ်ကြရင်း နွား ဆိုပြီးဖြစ်သွားတာပဲကွ”
ကျုပ်လည်း တစ်ခါမှမကြားဖူးတော့ သေသေချာချာမှတ်ထားလိုက်တာပေါ့။
“နောက်တစ်နည်းရှိသေးတယ်ကွ၊ အဲဒါကတော့ မဂဓအဘိဓါန်ကနေလာတယ်၊ အဲဒီမှာ နွားကို ဂေါဏ လို့ဖော်ပြတယ်။ ဒါကို မြန်မာမှုပြန်ပြုတော့ သဝေထိုးဂငယ်ကို ဝလုံးအဖြစ်ပြောင်းပြီးတော့ ဏကြီးရဲ့အောက်မှာ ကပ်လိုက်တယ်ကွ၊ ဒီတော့ ဏကြီးဝဆွဲရေးချာ ဏွာလို့ဖြစ်သွားတယ်၊ ဂေါရဲ့အသံရှည်ကိုထိန်းသိမ်းချင်လို့ ဏွာရဲ့အနောက်မှာ ဝစ္စပေါက်ထည့်လိုက်တော့ ဏွားဆိုပြီဖြစ်သွားတာပေါ့ကွာ၊ အဲဒီကနေ အချိန်ကြာမြင့်လာတော့ နငယ်ဝဆွဲရေးချဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီလိုပြောင်းလဲတာကလည်း တော်တော်ကြာပြီရယ်၊ ပုဂံခေတ်မတိုင်ခင် ပျူခေတ်လောက်ကတည်းက နငယ်နဲ့ နွားလို့ရေးကြသတဲ့”
“မှတ်သားရပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်တောင် တစ်သက်လုံး နွားနွားနဲ့ခေါ်လာပြီး ဘာလို့အခုမှ နွားလို့ခေါ်သလဲဆိုတာကို သိတာဗျ”
“နွားဆိုတာ သိုး၊ ဆိတ်၊ မြင်းတို့လို ခွာပါတဲ့အကောင်ပဲကွ၊ ဒါပေမယ့် လူတွေနဲ့အနေနီးပြီး ယဉ်နေတာကြာလို့ တောထဲမှာမကျက်စားတော့ဘဲ မြို့ရွာလူတွေအနီးမှာပဲ အကျိုးပြုတာအတော်ကြာပြီကွ၊ ဒီလိုမျိုး လူတွေနဲ့လက်ပွန်းတတီးနေတတ်တဲ့ အကောင်တွေကိုတော့ ဂါမိယသားမျိုးလို့ခေါ်တယ်၊ ကဲ မေးရအုံးမယ်၊ နွားမျိုး ဘယ်နှမျိုးရှိသလဲဆိုတာ မင်းသိရဲ့လားအလတ်ကောင်”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
“ဦးဘသာပဲ ခုနကပြောတော့ ပညာတစ်ခုသင်တဲ့အခါ ဘာမှမသိလေ ကောင်းလေဆိုဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘာမှမသိတော့ဘူးပေါ့ဗျာ”
“ဟား၊ ဟား မင်းက င့ါစကားနဲ့ ငါ့ကိုပြန်ပြောနေပါပြီ၊ နွားကိုတော့ အသံုံးပြုပုံအပေါ်မူတည်ပြီး သုံးမျိုးခွဲတယ်ကွ၊ ခိုင်းနွား၊ နို့စား၊ အသားစားနွားပေါ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် တို့ဆီမှာတော့ ခိုင်းနွားပဲရှိကြတာ၊ နို့စားနွားနဲ့ အသားတိုးနွားကတော့ သူများနိုင်ငံတွေမှာ မွေးကြတယ်ပြောတာပဲကွ၊ အဲဒီ ခိုင်းနွားထဲမှာမှ အရောင်အဆင်းကိုကြည့်ပြီး လေးမျိုးခွဲကြတယ်၊ နွားရွှေနီ၊ နွားရွှေဝါ၊ နွားပြာ၊ နွားကျားတဲ့ကွ”
ဦးဘသာက ကွမ်းယာကိုပါးစောင်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီးတော့ ဆက်ပြောတယ်။
“စာဆိုတစ်ခုရှိတယ်ကွ “မြို့မသိ ဗာရာဏသီ၊ မင်းမသိ ဗြဟ္မဒဏ်၊ နွားမသိ နွားပြာနီတဲ့ကွ”
“ဟာဗျာ၊ မြို့မသိဗာရာဏသီ၊ မင်းမသိ ဗြဟ္မဒတ်တော့ ကြားဖူးပါတယ်၊ ဦးဘသာကလည့်ကျမှ နွားမသိ နွားပြာနီတဲ့လား”
“အိုကွာ၊ ငါတို့က နွားအကြောင်းပြောနေတာမဟုတ်လား၊ ဒီစာဆိုထဲကအတိုင်းဆိုရင် နွားပြာနီတွေက ပေါ်လွန်းလို့ နွားအကြောင်းမသိတဲ့လူတွေက နွားဆိုရင် နွားပြာနီပဲရှိတယ်ထင်ကြတာမဟုတ်လား”
“ဟင်၊ ခုနကပြောတော့ နွားကလေးမျိုးဆို၊ အခုက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နွားပြာနီဖြစ်သွားတာလဲ”
“ဒါကြောင့်မင်းကိုပြောတာပေါ့ကွ၊ နွားဆိုတာ မျိုးထက်၊ အရောင်အသွေးကိုကြည့်ပြီး ခွဲတာပေါ့၊ နွားပြာကို အနီရောင်စပ်တော့ နွားပြာနီပေါ့ကွာ၊ အဲဒီနွားပြာနီမှာမှ အမဲရောင်ဘက် နည်းနည်းသမ်းတဲ့နွားဆိုရင် နွားပြာနီမင်ကွပ်လို့ခေါ်သကွ၊ မင်းလည်း ကြားဖူးချင်ကြားဖူးမှာပေါ့ကွာ၊ “နွားပြာနီမင်ကွပ် အတက်မတို့နဲ့” ဆိုပြီးပြောကြတယ်မဟုတ်လား၊ နွားပြာနီမင်ကွပ်တွေက စိတ်တအားဆတ်လို့ ကုန်းတက်မှာ ကြိမ်နဲ့တို့လိုက်လို့ကတော့ လှည်းကိုတစ်ခါတည်းဆွဲပြေးလို့ လှည်းပေါ်ကလူ ပြုတ်ကျတတ်တယ်လို့ ပြောခဲ့တာပဲ”
“ထားပါအုံးဗျာ၊ အဲဒီတော့ ခုနက နွားလေးမျိုးကိုဆက်ပြောပါအုံး၊ ဘယ်နွားက အကောင်းဆုံးလဲဗျ”
“ခိုင်းနွားဆိုရင်တော့ နွားရွှေနီ၊ နွားရွှေဝါ အကောင်းဆုံးပဲကွ၊ သိပ်လည်းဦးနှောက်ကောင်းသလို၊ လူစကားလည်းအတော်နားလည်တယ်၊ သိပ်လည်းသစ္စာရှိတဲ့ကောင်ကြီးတွေပေါ့ကွာ၊ ဟိုနေ့က သေသွားတဲ့ ရွှေနီကြီးက နွားရွှေနီပေါ့ကွ၊ မင်းပြောမှ ငါ့ရွှေနီကို သတိရလိုက်တာကွာ”
“နွားပြာကရောဗျ၊ ကျုပ်တို့အိမ်မှာတော့ နွားပြာတွေများတယ်မဟုတ်လား”
“နွားပြာကတော့ အကြမ်းခံနိုင်တယ်၊ ဒုန်းခံနိုင်တယ်ကွ၊ လယ်ထွန်တာတင်မကဘဲနဲ့ ယာထယ်ထိုးတာ၊ ကျောက်လှည်းတိုက်၊ သစ်ဆွဲမှာတော့ နွားပြာတွေက ပိုကောင်းတာ၊ ဒါကြောင့် ယာသမားတော်တော်များများက နွားပြာကြိုက်ကြတာပေါ့ကွာ၊ ဒုန်းခံတာကိုး၊ ဒါပေမယ့် နွားပြာက ပေကပ်ကပ်တော့နိုင်တယ်ကွ”
“ဟုတ်မယ်ဗျ၊ အိမ်ကကောင်တွေဆိုရင် ဘာစကားမှကိုနားမလည်တာ၊ ကြိမ်လေးတို့တို့ပြီး ခိုင်းနိုင်မှရတာ”
“နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ထန်းသီးမွှေးရောင်နဲ့ နွားကျတော့ နွားကျားလို့ခေါ်တယ်ကွ၊ အစင်းကျားလေးတွေပါတာပေါ့၊ အဲဒီနွားကျတော့ ခိုင်းမရပြုမရနဲ့ တော်တော်လည်း ပေကပ်ကပ်နိုင်တဲ့ကောင်တွေမို့ အညံ့ဆုံးလို့သတ်မှတ်တယ်၊ တစ်ချို့ဆိုရင် “နွားပြာကျား မြက်မဝါးစေနဲ့” လို့ပြောတယ်၊ မြက်စားလို့ကုန်တာပဲရှိတယ် ဘာမှသုံးစားရတဲ့ကောင်လို့ ပြောချင်တာပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာ စကားတွေကြားပြီးတော့ ကျုပ်လည်းတော်တော်မှတ်သားရပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်တို့စကားပြောဆိုနေုတုန်း နွားကျောင်းသားလေးတစ်ယောက် လှည်းကလေးနဲ့စီးလာတယ်ဗျ။ အသက်ကတော့ ဆယ့်သုံးလေးနှစ်လောက်တော့ ရှိမယ်ထင်တယ်ဗျ၊ ခုနက နွားအုပ်တွေကလည်း သူကျောင်းနေတဲ့နွားတွေဖြစ်မယ်၊ လှည်းကလေးဆိုတာက ကလေးတွေဆော့သလိုမျိုး အဖြစ်လုပ်ထားတဲ့ လှည်းပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီနွားကျောင်းသားလေးက ရေတစ်အိုးပိုက်ပြီး လှည်းပေါ်ကဆင်းလာတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဇရပ်ပေါ်က ရေအိုးစင်ကိုတက်ဖြည့်ပါရော။
“ဟေ့သူငယ်၊ မင်းဘယ်ကလဲကွ”
“ပေတောကပါ”
“ဒီနွားတွေက မင်းကျောင်းနေတာလား၊ ဒါဆိုရင် ဘယ်သူ့ရဲ့နွားတွေလဲကွ”
“နွားကတော့ အစုံပဲဗျ၊ အများအားဖြင့်ကတော့ ကျုပ်ဘကြီးရဲ့နွားတွေပဲ၊ အဘကြီးတို့က ဘယ်သူတွေလဲ”
“တို့တွေက ဇီးကုန်းကလာတာကွ၊ နွားဝယ်မလို့ နွားလာကြည့်တာ”
“ကြိုက်တဲ့နွားတွေ့ရင်တော့ ဘကြီးဆီသွားပြီး ဈေးစပ်ဗျို့၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကြိုပြောထားမယ်နော် ဘကြီးထွန်းရင်က သူ့နွားတွေကိုသိပ်တန်ဖိုးထားတာဆိုတော့ အဘကြီးတို့ ငွေတော်တော်ပေးမှ ရောင်းမယ့်ပုံပဲဗျ”
“အေးကွာ၊ နွားကောင်းရင်တော့ ပေးပျော်ပါတယ်၊ ဒါနဲ့ မင်းရဲ့နွားတွေက ၀၀ဖီးဖီးကြီးတွေပါလားကွ”
“ဒါကတော့ဗျာ၊ ရွာကလူတွေက ဒီဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်နဲ့ အနောက်ဘက်က စေတီလှတောဘက်ကို ခြေဦးတောင်လှည့်ရဲကြတာမှမဟုတ်တာဗျ၊ ဒီတောထဲမှာက ခုထိမြက်ကောင်းတွေရှိနေတုန်းဗျ”
ကျုပ်လည်း ထူးဆန်းသွားတာပေါ့ဗျာ။
“နေစမ်းပါအုံးကွ၊ ရွာကလူတွေက အဲဒီစေတီလှတောဆိုလား အဲဒီကို ဘာလို့မသွားရဲကြတာလဲကွ”
နွားကျောင်းသားကလေးက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့
“သရဲသိပ်ခြောက်တယ်၊ မြေသိပ်ကြမ်းတယ်လို့ ပြောကြတာကိုးဗျ”
“ဟာ၊ မင်းကတော့ မကြောက်ဘူးလားကွ”
“မကြောက်ပါဘူးဗျာ၊ ပေတောရွာမှာ ဒီစေတီလှတောကိုလာရဲတာ ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းရှိတာဗျ၊ သူတို့ကသာ ဟိုလိုခြောက်တယ်၊ ဒီလိုလှန့်ခံရတယ်ပြောပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ တစ်ခါမှကို အခြောက်အလှန့်မခံရဖူးပါဘူးဗျာ”
ကောင်လေးက ပြောဆိုရင်း ရေအိုးအလွတ်ပိုက်ပြီးတော့ ဆင်းသွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဒီကောင်လေးဇရပ်အောက်မရောက်ခင်
“ဟေ့ကောင်လေး၊ မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲကွ”
“ကျုပ်နာမည် မိုးစွေ၊ နွားကျောင်းသား မိုးစွေဆိုရင် ပေတောမှာ မသိတဲ့လူမရှိဘူးဗျာ၊ ကဲ၊ ကျုပ်သွားပြီ၊ ဟဲ့၊ တောက်”
မိုးစွေက လှည်းကလေးပေါ်ပြန်တက်ပြီး နွားတွေကိုမောင်းချသွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့လည်း နည်းနည်းအပန်းပြေသွားတာနဲ့ ခရီးဆက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ မိုးစွေရဲ့နွားကြီးတွေကို ရပ်ကြည့်နေသေးတယ်၊ ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ နွားတွေက ရောင်စုံ၊ ပုံစံံစုံပဲဗျ။
“ဦးဘသာ ဘာကြည့်နေတာလဲဗျ”
“နွားကောင်းများတွေ့မလားလို့ ကြည့်တာပါကွ”
“ကျုပ်ကြည့်ရသလောက်တော့ ဒီနွားတွေက ခုနက နွားလေးမျိုးထဲကနဲ့ ဆင်တောင်မဆင်ဘူးဗျ၊ ဘာအမျိုးတွေမှန်းကို မသိတော့ပါဘူးဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်ပြီး
“အေးပေါ့ကွ၊ ဒီလိုမျိုး နွားမျိုးတွေက များလွန်းလို့ ရှေးမြန်မာကြီးတွေက နွားရဲ့အမျိုးအစားထက်၊ နွားရဲ့အသွေးအမွေး၊ ရုပ်ရည်အင်္ဂါကိုကြည့်ပြီး ဝယ်ကြတာပေါ့ကွာ၊ နွားပြာ၊ နွားကျားဖြစ်နေပေမယ့် အင်္ဂါကောင်းရင်တော့ သန္ဓေကောင်းတယ်လို့ ယူဆကြတယ်”
“ဘယ်လိုကြည့်ရသလဲဗျ”
“သူတို့အခေါ်အရတော့ စေလေးလံံုံးကို အရင်ကြည့်ရွေးကြတယ်ကွ၊ အဲဒီစေလေးလုံးကတော့ နှာတံခုံးစေ၊ ခွာလုံးစေ၊ မျက်စိပြူးစေ၊ နှာရှူးစေတဲ့ကွ၊ အဲဒါကို စေလေးလံုံးလို့ အတိုကောက်ခေါ်တာ”
“အဲဒီနှာတံံတို့ မျက်စိတို့က ဘာအတွက်လဲဗျ”
“နှာတံံခုံးတယ် နဖူးကျယ်တယ်ဆိုရင် ကျန်းမာတောင့်တင်းတယ်လို့ ယူဆရတယ်၊ ခွာလံံုံးတယ်ဆိုတာကတော့ နွားကောင်းရဲ့ခွာတွေဟာ ရေဖလားကိုမှောက်ထားသလိုမျိုး ရှိနေရတယ်၊ ဒါမှ သွားနိုင်လာနိုင်တယ်ပေါ့ကွာ၊ မျက်စိပြူးတယ်၊ နှာရှူးတယ်ဆိုတာကတော့ ဖျတ်လတ်တက်ကြွတဲ့လက္ခဏာတွေပေါ့၊ ခိုင်းနွားဆိုတာ မပျင်းတော့မှသုံးစားလို့ကောင်းတာမဟုတ်လားကွ”
“ကျုပ်ဖြင့်ခုမှသိတယ်ဗျာ၊ အိမ်ရောက်တော့မှ အိမ်ကနွားတွေကို ဒီစေလေးလံုံးပါမပါ ဖြဲကြည့်ရအုံးမယ်ဗျ”
ဦးဘသာက နွားတွေတစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့ ဆက်လျှောက်သွားတာနဲ့ ကျုပ်လည်းလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ စကားပြောလာကြတာပေါ့။
“နွားအင်္ဂါတွေထဲမှာ အင်္ဂါခြောက်ခုပြည့်စုံတဲ့ နွားကိုကျတော့ နွားကြန်စံုံလို့ခေါ်တယ်ကွ”
“လုပ်ပြန်ပြီဗျာ၊ ခုနက ပြောတော့ စေလေးလံုံးဆို၊ အခုကျတော့ အင်္ဂါခြောက်ခုတဲ့”
“အဲဒီစေလေးလုံးကြည့်လို့ စေလေးလုံးပြည့်စုံပြီဆိုရင် နွားကြန်စုံဟုတ်မဟုတ်ကို အင်္ဂါခြောက်ပါးကြည့်ရတယ်ကွ၊ သိပ်တော့ ထွေထွေထူးထူးမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ အမြီးစွပ်ရမယ်၊ ထိပ်ကွက်ရမယ်၊ ခြေလက် လေးဘက်စလံုံး ဒူးဆစ်အထိ ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေရမယ်၊ အဲဒါပြည့်စုံရင် နွားကြန်စုံပေါ့ကွာ”
“နွားကြန်စုံက ဘာဖြစ်သလဲဗျ”
“တောင်သူလယ်သမားတွေအကြိုက်ပေါ့ကွာ၊ ပြီးတော့ အဲဒီနွားကြန်စုံရှိတဲ့အိမ်က မင်္ဂလာရှိတယ်လို့ ယူဆတယ်၊ ပြီးတော့ ကိုယ်မွေးထားတဲ့နွားတွေထဲ မမွေးအပ်တဲ့နွား၊ ခိုက်တတ်တဲ့နွားတွေပါလာခဲ့ရင်လည်း နွားကြန်စုံရှိနေရင် မခိုက်တော့ဘူးလို့ယူဆကြတယ်၊ အဲဒီနေရာမှာ ကြန်စံုံနွားဖြစ်နေပြီဆိုရင်တော့ တောင်သူတွေက ထမ်းပိုးသုံးတန်နဲ့ စမ်းကြသတဲ့”
“ထမ်းပိုးသုံးတန်၊ ကောင်းရိုးမှန်၊ ကြန်စုံနွားများမင်းတဲ့ကွ”
“ဟာဗျာ၊ ဘယ်နွားက ထမ်းပိုးသုံးခုထမ်းနိုင်မှာလဲဗျ၊ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာဗျာ”
“ဟကောင်ရ၊ ထမ်းပိုးသုံးတန်ဆိုတာ တင်စားပြောတာကွ၊ အရင်ဆုံး လှမ်းထမ်းပိုးထမ်းခိုင်းတယ်ကွ၊ လှမ်းမှာ ကပြီး(တပ်ပြီး) မောင်းခိုင်းတာပေါ့ကွာ၊ ပြီးတော့ ဆီဆံုံထမ်းပိုးမှာ ထမ်းခိုင်းပြီးတော့ ဆီပွတ်ခိုင်းကြည့်တယ်၊ နောက်ဆုံးကတော့ လယ်ထဲယာထဲ ထွန်ဆွဲခိုင်းတာပဲဟေ့၊ နွားကြန်စုံဆိုတာ အဲဒီသုံးမျိုးလုံးကို နိုင်နိုင်နင်းနင်းတတ်တယ်ဆိုပဲကွ၊ ဒါကြောင့် ထမ်းပိုးသုံးတန်နိုင်တဲ့ နွားကြန်စုံမျိုးဟာ ပိုက်ဆံသိန်းနဲ့ချီပေးတောင်မှ မရောင်းနိုင်ကြဘူးတဲ့ကွာ”
“ရှားတော့ရှားမှာပေါ့ဗျာ”
“ရှားတာပေါ့ကွာ၊ တစ်ရွာတစ်ကောင်တောင်မှ မရှိဘူးတဲ့ကွ”
ကျုပ်တို့စကားတပြောပြောနဲ့လာရင်း နောက်ဆုံးတော့ ပေတောရွာကိုရောက်ခဲ့တယ်ဗျ၊ ပေတောရွာမှာ ကျုပ်တို့ဆွေမျိုးတွေလည်း အများကြီးရှိတာဆိုတော့ သိပ်တော့မစိမ်းဘူးပေါ့ဗျာ၊ အဖေနဲ့ အဖေတူမအေကွဲတော်တဲ့ ဘကြီးတစ်ယောက်တောင် ရှိသေးတယ်၊ သူက ကျုပ်ကိုလည်းသိပ်ခင်တာဆိုတော့ သူတို့အိမ်ကိုပဲလာခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဘကြီးကလည်း ကျုပ်တို့ကိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကြိုဆိုပါတယ်၊ ဘကြီးအိမ်မှာ နေ့လည်စာ စားသောက်ပြီးတော့ ရေနွေးကြမ်းဝိုင်းဖွဲ့တာပေါ့။
“နေအုံး၊ အလတ်ကောင် မင်းတို့ ဘာကိစ္စနဲ့လာကြတာလဲကွ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း
“ဒီက ဦးကြီးက နွားကောင်းဝယ်ချင်လို့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ပညာရအောင်ဆိုပြီးတော့ သူနဲ့လိုက်ခဲ့တာပဲ”
“အေးအေး၊ တို့ရွာမယ် နွားကောင်းကတော့ ခပ်ရှားရှားကွ၊ မင်းတို့ကြည့်ချင်ရင် ရွာလယ်ပိုင်းက ထွန်းရင်ဆီမှာတော့ နွားတွေတော်တော်များများရှိတယ်၊ ညနေ နွားသိမ်းပြန်လာတော့ဖြစ်ဖြစ်၊ မနက်လောက်ဖြစ်ဖြစ်သွားကြည့်ကြပေါ့ကွာ၊ ငါသူ့ဆီလိုက်ပို့ပေးမယ်”
ကျုပ်တို့လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
(၃)
ကျုပ်တို့ဘကြီးအိမ်မှာ နားနေရင်း ညနေစောင်းရောက်တော့ ရွာထဲမှာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်ကြတယ်ဗျ၊ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း လူတွေပြေးနေပါရော၊ နောက်တော့ နွားလှည်းတစ်စီးက ဖြတ်သွားပြန်တယ်၊ ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း တစ်ခုခုဖြစ်ရင် သိလိုက်ရမှဆိုတော့ လမ်းပေါ်ထွက်ပြီး စနည်းနာတာပေါ့ဗျာ။
“ဘာများဖြစ်လို့လဲဗျ”
ရွာသားတွေက မျက်နှာစိမ်းဆိုတော့ ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။
“ဟိုလေ၊ နွားကျောင်းသားမိုးစွေ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ တငိုငို တရယ်ရယ်နဲ့ရယ်”
နွားကျောင်းသားမိုးစွေဆိုတော့ ကျုပ်တို့မနက်က တွေ့ခဲ့တဲ့ကောင်လေးပဲဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း လူတွေအနောက်ကိုပြေးလိုက်ခဲ့တော့တာပေါ့ဗျာ၊ ရွာလယ်လောက်ရောက်တော့ လူတွေက ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲကို ဝင်သွားကြတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း လိုက်ဝင်ခဲ့တော့ ခြံကြီးထဲက ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးရဲ့ အရှေ့နားက ကွပ်ပျစ်မှာ နွားကျောင်းသားလေးကို ပက်လက်ချထားပါရောဗျာ၊ နွားကျောင်းသား မိုးစွေက ပက်လက်လန်နေပြီး တဟားဟားနဲ့ရယ်လိုက်၊ တရှုံ့ရနဲ့ ငိုလိုက်လုပ်နေပါရောဗျာ။
“ဟေ့ဟေ့၊ အားလုံးဖယ်ကြစမ်း၊ လူနာအနားမှာ သွားအံံုံမနေကြနဲ့”
လူကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီးတော့ လူတွေက သူ့ကိုပြာပြာသလဲနဲ့ဖယ်ပေးလိုက်ရတယ်ဗျ၊ ဒီလူကတော့ ဦးဖိုးခွေးပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးဆိုတာ ပေတောရွာမှာ သိပ်နာမည်ကြီးတဲ့ ဆေးဆရာကြီးမဟုတ်လား၊ ဦးမှတ်ကြီးနဲ့ မယားလုဖက်တွေပေါ့ဗျာ၊ ပေတောရွာမှာ ဦးဖိုးခွေးဆေးကုတာ စွမ်းလွန်းလို့ ဦးမှတ်ကြီးတစ်ယောက် ကျုပ်တို့ရွာကိုပြောင်းပြေးလာရတာကို မှတ်မိတယ်မဟုတ်လား၊ (ထိုအကြောင်းများကို စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် ဆေးဆရာဦးမှတ်ကြီး (အတွဲ(၁))တွင် ဖော်ပြခဲ့ပြီး)
ဦးဖိုးခွေးက သွေးကြောတွေကို စမ်းတယ်ဗျ၊ စမ်းသပ်ပြီးတော့ ခေါင်းခါလိုက်တယ်။ ဦးဖိုးခွေးအနားကို လူကြီးတစ်ယောက်ကပ်လာတယ်ဗျ၊
“ဘယ်လိုလဲဆေးဆရာကြီး ကျုပ်တူလေး ဘာဖြစ်တာလဲဗျာ”
“သွေးထဲမှာတော့ ပယောဂရှိတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် သူဖြစ်နေတဲ့လက္ခဏာကို ကျုပ်မတွေ့ဖူးဘူး၊ ကဲကဲ၊ အရင်ဆုံး ပယောဂစစ်ကြည့်တာပေါ့”
ဒါနဲ့ပဲ မိုးစွေကို ခြေဆင်းထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ ပယောဂစစ်ကြည့်တာပေါ့ဗျာ၊ ပယောဂလည်း တကယ်ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် စစ်မေးတော့ ဘာမှကိုမထူးတာ၊ ဦးဖိုးခွေးလည်း နည်းမျိုးစံံုံပူးခိုင်း၊ ကပ်ခိုင်း၊ ဖြေခိုင်းပေမယ့် ဘာမှကိုမထူးဘူးဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ဦးဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဇောချွေးတွေပြန်လာတာပေါ့။
“ခင်ဗျားတူက တစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုပဲဗျ၊ ကျုပ်လည်း တတ်သလောက် လုပ်ပေးတာပဲဗျာ”
ကျုပ်ကတော့ တစ်ခုခုထူးခြားနေပြီမှန်း ထင်လိုက်တာပဲ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ခြံံရှေ့မှာလူကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်ဗျ၊ ဦးဖိုးခွေးတို့က အဲဒီလူကြီးကိုကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူရှိမလဲဗျာ၊ ဦးဘသာပေါ့။
“မင်းတို့စမ်းမရရင် ငါစမ်းကြည့်ချင်တယ်ကွ”
တခြားလူတွေက ကန့်ကွက်ဖို့လုပ်တော့ ဦးဖိုးခွေးက လက်ကာပြလိုက်တယ်။
“အကိုဘသာ၊ ခင်ဗျားတကယ်စမ်းကြည့်မလို့လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ မိုးစွေအနားကိုတိုးကပ်သွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ မိုးစွေငယ်ထိပ်ကို လက်နဲ့အုပ်ပြီးကိုင်ထားတယ်။ ဦးဖိုးခွေးအနားကို ဦးလေးကြီးက ကပ်လာတယ်၊ အဲဒီဦးလေးကြီးကတော့ မိုးစွေရဲ့ဘကြီး ဦးထွန်းရင်ဆိုတာပါပဲဗျာ။
“ဆရာကြီး၊ ဒီလူက ဘယ်သူကြီးလဲဗျ”
“မပူပါနဲ့ဗျာ၊ ဒီလူူကြီးကလည်း ထူးဆန်းတဲ့ပညာတွေတတ်တဲ့လူကြီးပါဗျ”
ဦးဘသာက တစ်ခုခုမန်းမှုတ်နေရင်းနဲ့ မျက်လုံးကြီးပြူးသွားတယ်ဗျ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ မိုးစွေလည်း မျက်လုံးတွေပြူးတက်လာတယ်၊ ပြီးတော့မျက်လုံးကြီးတွေနီလာပြီး တအင်းအင်းနဲ့ညည်းနေတော့တယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးကိုကြည့်ရင်း
“ဖိုးခွေးရေ၊ ဒီကောင်လေးကို အန်အောင်လုပ်လို့ရသလား”
ဦးဖိုးခွေးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ သူရဲ့ဆွေးကွမ်းအစ်ကိုဖွင့်တယ်ဗျ၊ အထဲက စက္ကူထုပ်ကလေးတစ်ထုပ်ကိုဖြေလိုက်တော့ အဖြူရောင်အမှုန့်လေးတွေတွေ့တယ်၊ လက်ညှိုးထိပ်ကို တံံံတွေးဆွတ်ပြီးတော့ အဲဒီအမှုန့်ကလေးတွေထဲ နှစ်ပြီး မိုးစွေအနားကိုတိုးလာတယ်။
“အလတ်ကောင် သူ့ပါးစပ်ကိုဖြဲပေးလိုက်စမ်း”
ကျုပ်လည်းပြေးသွားပြီးတော့ မိုးစွေပါးစောင်ကို ညှစ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ မိုးစွေပါးစပ်ပွင့်သွားတော့မှ ဦးဖိုးခွေးက လက်ကိုပါးစပ်ထဲတစ်ဆုံးထိုးထည့်တယ်၊ ပြီးတော့မကြာပါဘူးဗျာ မိုးစွေက တအင့်အင့်နဲ့ပျို့တက်လာပြီးတော့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကိုပဲ အန်ချလိုက်ပါရော။ မိုးစွေပါးစပ်ထဲကနေ ရေတွေအပြင် အနက်ရောင်အတုံးအတုံးတွေ အများကြီးအန်တယ်ဗျာ၊ ပြီးတော့ အန်ဖတ်တွေကလည်း နောက်ချေးနံ့နံလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့၊ ဦးဖိုးခွေးက အနက်ရောင်အဖတ်တစ်ခုကိုကောက်ကိုင်ကြည့်တယ်။
“ဟာ၊ နောက်ချေးအစိုတွေပါလား”
ဦးဘသာက မိုးစွေကိုရေတစ်ခွက် ခပ်တိုက်တယ်ဗျ၊ မိုးစွေက ရေသောက်ပြီးတော့မှ နည်းနည်းထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာတာ။
“ကြောက်တယ်၊ ကြောက်တယ်၊ အီး၊ ဟီး၊ ကြောက်တယ်”
ဦးဖိုးခွေးနဲ့ ဦးထွန်းရင်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကြတာပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့ကောင်မိုးစွေ၊ ငါမင်းဘကြီးပါကွ”
မိုးစွေက ဘာကိုမှမသိဘဲ မျက်လုံးပြူးမျက်ဆန်ပြူးနဲ့
“ကြောက်တယ်၊ ကယ်ကြပါ၊ ကြောက်တယ်ဗျ”
ဦးဘသာက မိုးစွေဇက်ပိုးကို ခပ်နာနာအုပ်ချထည့်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်၊ ကြောက်မနေနဲ့၊ ဒီနေရာမျာ ကြောက်စရာမရှိဘူးကွ”
ဒီတော့မှ မိုးစွေက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ရင်း
“ဟင်၊ ဘ၊ ဘကြီး”
“ဟေ့ကောင်မိုးစွေ၊ မင်းဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ”
မိုးစွေက စဉ်းစားနေရင်း ဦးဘသာကိုလှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဒီ၊ ဒီလိုပါ၊ နေ့လည်တုန်းက ကျုပ်လည်း နွားကျောင်းရင်း ပျင်းလာတာနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါ်တက်အိပ်တာပေါ့ဗျာ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီးက အေးတော့ အိပ်လို့ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်အိပ်နေတုန်း ခြေသံကြားတယ်ဗျ၊ ထကြည့်တော့ ဘုန်းကြီးတစ်ပါးက ကျုပ်ဘေးနားရောက်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုပြောတယ်၊ “ဟေ့ကောင်လေး၊ အိပ်မနေနဲ့ထတော့၊ ထွက်သွားတော့” ဆိုပြီးမောင်းထုတ်တယ်၊ ကျုပ်လည်း ပေကပ်ပြီးပြန်အိပ်နေတာပေါ့ဗျာ”
“ဟာ၊ အဲဒါဘုန်းကြီးသရဲဖြစ်မှာကွ၊ မင်းမို့လို့မကြောက်မရွံံ့ကွာ”
“ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်လည်း သရဲလို့ပဲထင်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်က သူ့ကိုမကြောက်တဲ့အပြင် အရွဲ့တိုက်မယ်ဆိုပြီး ဆက်အိပ်နေတာဗျ၊ နောက်တော့ အဲဒီဘုန်းကြီးက ကျုပ်ကိုလာနှိုးပြန်တယ်၊ ခုနကလို ထတော့၊ သွားတော့လို့ပြောတယ်၊ ကျုပ်လည်း ပေကပ်ပြီးဆက်အိပ်နေတော့ သူက “မင်းဆက်အိပ်နေရင်တော့ မင်းထိုက်နဲ့မင်းကံပေါ့ကွာ၊ သူတို့လာနေပြီဟေ့” လို့ပြောပြီးတော့ ပျောက်သွားတာပဲဗျာ”
ဘကြီးထွန်းရင်က ဆူတော့တယ်။
“မင်းနှယ်ကွာ၊ အဲဒါကိုတောင် မင်းမထဘူးလားကွ”
“ကျုပ်လည်း ဒီသရဲငါ့ကိုလာနှင်နေတယ်ဆိုပြီးတော့ မထဘဲ ဆက်အိပ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ မကြာပါဘူး ခြေသံတွေကြားရတယ်ဗျ၊ ခြေသံက တဒုန်းဒုန်းနဲ့ဗျာ၊ နောက်တော့ ကျုပ်ဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲတာနဲ့ ကျုပ်လည်းထကြည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ အောင်မယ်လေး၊ ကြောက်လိုက်တာဗျာ၊ ကြောက်တယ်”
“ဟေ့ကောင်၊ ဆက်ပြောအုံးကွ၊ ကြောက်မနေနဲ့”
“အဲဒီလူက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပဲဗျ၊ အဝတ်အစားကတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကြီးက စုန်ချွန်းချွန်းကြီးဗျ၊ မျက်လုံးတွေကလည်း အပြင်ကိုပြူးထွက်နေတာပဲ၊ ပါးစပ်ပြဲကြီးကတော့ မသိရင် နားရွက်တက်ချိတ်တော့မဲ့အတိုင်းပဲဗျာ၊ ကျုပ်ကို စကားပြောတော့ သွားစွယ်အချွန်ကြီးတွေ တဖွေးဖွေးနဲ့ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
“သူက မုန့်နပ်တစ်ချပ်ထုတ်ပြတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုစားမလားလို့မေးတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး ခေါင်းညိတ်မိလိုက်တယ်၊ သူ့လက်ထဲက မုန့်နပ်က မွှေးနေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်းဆာဆာနဲ့တစ်ခုလုံးစားလိုက်ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကိုမသိတော့ဘူး”
မုန့်နပ်ဆိုတာကတော့ ဘိန်းမုန့်လို ဆန်နဲ့လုပ်တဲ့မုန့်တစ်မျိုးကိုပြောတာဗျ၊ ဆန်ရယ်ထန်းလျက်ရယ်ဆိုတော့ ခပ်မွှေးမွှေးပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာက ဒေါသထွက်သွားပြီး
“ဟဲ့ကောင်လေးရာ၊ မင်းက ဘာလို့အဲဒီမုန့်ကိုသွားစားတာလဲကွ”
“ဟာဗျာ၊ မုန့်ဆိုတော့ ကျုပ်လည်းစားချင်တာပေါ့”
ဦးဘသာက ဦးထွန်းရင်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
“မကောင်းတော့ဘူးဗျို့၊ ခင်ဗျားတူကို မိစ္ဆာမက မုန့်နပ်ကျွေးလိုက်ပြီဗျ”
ဦးထွန်းရင်မှာ ပြာပြာသလဲနဲ့
“အဲဒါဆို ဘာဆက်ဖြစ်မှာလဲ”
“မိစ္ဆာမက ပြန်လာလိမ့်မယ်ဗျ၊ ဒီကောင်လေးရဲ့အသက်ကိုနှုတ်ဖို့ပြန်လာလိမ့်မယ်”
“ကျုပ်၊ ကျုပ်တို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
ဦးထွန်းရင်ကတော့ အရူးမီးဝိုင်းဖြစ်နေပြီဗျ။ တစ်ရွာလံုံးကလည်း တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ပြောဆိုနေကြတာပေါ့၊ ဦးဘသာက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီးတော့
“မိစ္ဆာမဆိုတာက သိပ်အစွမ်းထက်တယ်ဗျ၊ တကယ်တော့ သူကလည်း နတ်တစ်ပါးပဲ၊ ဒါပေမယ့် နတ်ဆိုးပေါ့၊ တော်ရုံတန်ရုံ ပညာလောက်နဲ့သူ့ကိုတားမလို့မရဘူး၊ ဘုန်းကြီးတွေ၊ ဘုရားတွေကိုလည်း သူတို့ကမကြောက်ဘူး၊ မကြောက်လို့တောင်မှ ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်မှာနေတာပေါ့”
“လုပ်ကြပါအုံးဗျာ၊ ကျုပ်တူလေးကို ကယ်ကြပါအုံး”
ဦးဖိုးခွေးက ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“အကိုဘသာ ကူညီနိုင်တယ်ဆိုရင် ကူညီပါဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးတော့
“ကျုပ်တို့ ညမနက်ခင် အမြန်လုပ်ရမယ်ဗျ၊ ကဲ လှည်းတစ်စီးပြင်ဗျာ၊ ဆန်မှုန့်၊ ထန်းလျက်နဲ့ ဒယ်အိုး၊ မြေစလောင်းဖုံးတစ်ခုယူလာခဲ့၊ ဒီကောင်လေးကိုလည်း လှည်းအပေါ်ကိုတင်ခေါ်ခဲ့၊ ပြီးရင် အဲဒီဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကို သွားမယ်”
ဦးဘသာပြောတဲ့အတိုင်း ဝိုင်းလုပ်ကြရတာပေါ့ဗျာ၊ ဆန်မုန့်ညက်တွေ၊ ထန်းလျက်တွေကို မိန်းမကြီးတွေက ယူပေးရတာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ဒယ်အိုးလေးတစ်လုံးနဲ့ မြေစလောင်းဖံုံးကလေးတစ်ခုကိုယူရတယ်၊ ပြီးတော့ လှည်းသံံုံးစီးနဲ့လူတွေလိုက်ဖို့ပြင်ပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာက အဲဒီလူတွေကိုကြည့်ရင်း
“ဟေ့လူတွေမလိုက်ကြနဲ့၊ လူအရမ်းများလို့မကောင်းဘူးကွ၊ လှည်းမောင်းတဲ့လူရယ်၊ ကိုထွန်းရင်ရယ်၊ မိုးစွေ၊ ကျုပ်နဲ့၊ အလတ်ကောင် ငါးယောက်ပဲသွားမယ်၊ ဖိုးခွေးရော လိုက်အံုံးမလား”
ဆေးဆရာကြီးကလည်း ခေါင်းညိတ်တာနဲ့ ကျုပ်တို့တွေထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ညနေစောင်းပြီးတော့ မှောင်ရီဖျိုးဖျတောင်ဖြစ်နေပြီဗျ၊ လှည်းမောင်းတဲ့လူက လှည်းကိုဒုန်းစိုင်းနှင်ခဲ့တော့ ကျုပ်တို့အဲဒီနေရာကို သိပ်မကြာပါဘူး၊ ရောက်သွားရောဗျို့၊ အဲဒီနေရာကလည်း ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ရှေးဟောင်းဘုန်းကြီးကျောင်းကြီးဆိုတော့ခိုင်ခိုင်ခံ့ခံ့တော့ ရှိနေသေးသဗျ၊ ဒါပေမယ့် ချုံပင်တွေက ကျောင်းကြီးတစ်ခုလုံးကို တွယ်ကပ်ပြီးပေါက်နေတာဆိုတော့ အဝေးကလှမ်းကြည့်တာနဲ့တင် ကြောက်ဖို့လွှတ်ကောင်းဗျာ။
ကျောင်းကြီးအနောက်မှာ စေတီပျက်တစ်ဆူရှိတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက အဲဒီစေတီပျက်နဲ့ ကျောင်းကြီးနဲ့ကြားထဲက မြေသန့်သန့်ကလေးတစ်ခုမှာ လှည်းကိုရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကိုလှည်းပေါ်ကဆင်းခိုင်းတယ်၊ သူလည်း လှည်းပေါ်ကနေဆင်းပြီးတော့ တုတ်တစ်ချောင်းကောက်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လှည်းအနားမှာ စည်းဝိုင်းတစ်ခုတားလိုက်တာပဲဗျာ၊ စည်းဝိုင်းက ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းကလေးဗျ။
“ကဲ အခုအချိန်ကစပြီးတော့ ဘယ်သူမှ ဟောဒီစည်းဝိုင်းထဲက မထွက်ပါနဲ့၊ အလတ်ကောင်ရေ၊ မြေကျင်းတူးပြီးတော့ မီးဖိုစမ်းကွာ”
ကျုပ်လည်း မြေကျင်းတစ်ခုတူးပြီး အသင့်ယူလာတဲ့ ထင်းချောင်းတွေနဲ့ မီးဖိုလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ဘေးနားမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ပါလာတဲ့မုန့်ညက်တွေကို ထန်းလျက်ရည်နည်းနည်းထဲ့ပြီးတော့ နှဲတယ်ဗျ၊ မုန့်ညက်ကိုင်လို့ကောင်းသွားတာနဲ့ လူရုပ်ကလေးတစ်ခုလုပ်တယ်၊ ပြီးတော့ မီးဖိုပေါ်မှာ အိုးကင်းတင်ပြီး ဆီနည်းနည်းလောင်းထည့်တယ်ဗျ၊ ဆီပူလာတော့ ခုနကလုပ်ထားတဲ့ လူရုပ်ကိုထည့်ကြော်ပါရောဗျာ၊ အကြာကြီးကြော်တာတော့မဟုတ်ဘူးဗျ၊ စတိသဘောမျိုးပဲ၊ ကြော်နေရင်းနဲ့လည်း ပါးစပ်က
“မောင်မိုးစွေ၊ ပူပလားဟေ့၊ မောင်မိုးစွေ ကျက်ပလားဟေ့”
တစ်ယောက်တည်းအော်နေတော့တာ၊ ကျုပ်တို့လည်း အထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာလုပ်နေတာတွေကို ဦးထွန်းရင်ကကြည့်နေပေမယ့် မယုံသလိုပဲဗျ၊ ဆေးဆရာဦးဖိုးခွေးကတော့ ကြည့်ရင်းခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်နေတယ်။ ကြော်ပြီးသား မုန့်ကို စလောင်းဖုံးထဲကို ထည့်ပြီးလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားလိုက်တာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုမီးသတ်ခိုင်းတယ်ဗျ။
“အလတ်ကောင်ရေ၊ ပစ္စည်းတွေအားလုံးကို လှည်းပေါ်ပြန်တင်စမ်း၊ ပြီးရင် လှည်းသမားကလည်း လှည်းကိုထွက်ဖို့အသင့်ပြင်ထားနော်”
လှည်းသမားလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ လှည်းကိုအသင့်ပြင်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက စလောင်းဖုံးကို ကိုင်ရင်း စည်းအပြင်ကိုထွက်သွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကျောင်းကြီးဘက်ကိုကြည့်ရင်း လှမ်းအော်တယ်။
“ဟဲ့ မိုးစွေကိုစားချင်တဲ့ဟာမ ထွက်လာခဲ့စမ်း၊ လာစား၊ ဒီမှာမိုးစွေကိုလာစား”
ဦးဘသာအော်လိုက်တော့ ကျောင်းပေါ်ကနေ မည်းမည်းအရိပ်ကြီးတစ်ခုက ခုန်ချလာတာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီကိုလျှောက်လာတာဗျ၊ နေဝင်ပြီးပြီဆိုပေမယ့်လည်း အလင်းရောင်မသဲမကွဲလေး ရှိနေသေးတော အကုန်မြင်သာပါနေပါတယ်ဗျာ၊ မိန်းမတစ်ယောက်ဗျာ၊ ဆံံပင်ကတော့အရှည်ကြီးပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့ဆီကိုမျက်နှာမူပြီးလမ်းလျှောက်လာတယ်ဆိုပေမယ့် သူ့ကိုယ်လံံုံးက နောက်ပြန်ကြီးဗျာ၊ နောက်ပြန်ကြီးလမ်းလျှောက်လာတယ်ထင်ရတာပေါ့၊ ခေါင်းကတော့ အတည့်ဗျ။
“ဟဲ့ ရော့၊ ဒါ နင်စားချင်တဲ မိုးစွေပဲ”
ဦးဘသာက ပြောပြီးတော့ စလောင်းဖုံးကိုလှမ်းပစ်ပေးလိုက်တယ်ဗျ၊ မိစ္ဆာမကြီးက စလောင်းဖုံးကိုလှမ်းဖမ်းပြီးတော့ အထဲကိုသေချာကြည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဒါမဟုတ်ဘူး၊ ဒါမဟုတ်ဘူး၊ ငါစားချင်တာ ဟိုဟာ”
ပြီးတော့ လှည်းပေါ်မှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးလှဲအိပ်နေတဲ့ မိုးစွေကိုလက်ညှိုးထိုးပြပါရောဗျာ။
“ဒါပဲရမယ်၊ နင့်ကိုကျွေးတာစား၊ မဟုတ်တာတွေမတောင်းဆိုနဲ့နော်”
ဦးဘသာကပြောပေမယ့် မိစ္ဆာမက ကျုပ်တို့လှည်းဆီကိုအပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့လျှောက်လာတာဗျ၊ ဒါပေမယ့် စည်းနားရောက်တော့ သူစည်းကိုမဖြတ်ဝံ့ဘူးဗျ။ ဦးဘသာက တစ်ချက်ကြည့်ရင်း
“ကျော်လေ၊ နင်စည်းကိုဖြတ်လိုက်လေဟာ”
မိစ္ဆာမက ခေါင်းခါပြီးတော့ မိုးစွေကို မျက်လုံးနဲ့စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်တယ်ဗျ၊ မိစ္ဆာမကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေက အစိမ်းရောင်ကြီးတွေ လင်းလို့ပေါ့ဗျာ၊ သူကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ လှဲပေါ်မှာလဲနေတဲ့မိုးစွေတစ်ယောက် ငေါက်ခနဲကောက်ထိုင်တယ်ဗျ။
“ကျုပ်သွားရတော့မယ် ဘကြီး၊ ကျုပ်သွားရတော့မယ်”
ဦးထွန်းရင်လည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန် မိုးစွေက လှည်းပေါ်ကနေလွှားခနဲခုန်ချပြီးတော့ မိစ္ဆာမဆီကိုပြေးတာပဲဗျာ၊ အားလံုံးက ဟာခနဲဟင်ခနဲ အံ့သြနေကြတာ၊ ကျုပ်သာမြန်လို့ဗျို့၊ ကျုပ်က မိုးစွေပြေးတဲ့အရှေ့ကို ခုန်ဝင်လိုက်ပြီးတော့ မိုးစွေကိုလက်နဲ့ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်တယ်။ မိုးစွေအားက သန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်လက်ထဲကနေ အတင်းရုန်းတာဗျ၊ ကျုပ်လည်းတောင့်ခံံထားပေမယ့် သူတွန်းတဲ့ဒဏ်ကိုမခံံနိုင်ဘူးဗျာ၊ မိုးစွေကို ခြေကန်တွန်းရင်း ကျုပ်ခြေထောက်နောက်ဖက်က စည်းကိုတောင်နင်းမိနေပြီဗျ။
ဦးဘသာက ကျုပ်တို့ကိုလှမ်းကြည့်ရင်း
“တားထားကြ၊ မိုးစွေကို တားထားကြ”
ဒီတော့မှ လှည်းမောင်းတဲ့လူက ခုန်ဆင်းလာပြီး မိုးစွေကိုဆွဲတော့တာပဲဗျာ၊ ဘကြီးထွန်းးရင်လည်း ပါတာပေါ့၊ ကျုပ်တို့ယောက်ျားသုံးယောက် ဝိုင်းဆွဲတာတောင်မှ မိုးစွေတစ်ယောက်ကို မနည်းဆွဲခေါ်နေရတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက မိစ္ဆာမအနောက်ကိုလာရင်းနဲ့ မိစ္ဆာမရဲ့ကျောကုန်းကို လက်နဲ့ဖိထားလိုက်တယ်။ ကျောကုန်းဆိုပေမယ့် မိစ္ဆာမက နောက်ပြန်ကြီးဆိုတော့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ့ဗျာ။
“အီး၊ ဟီး၊ သေပါပြီ”
“နင်အခုချက်ချင်း သူ့ကိုလွှတ်လိုက်စမ်း”
“ပူလိုက်တာ၊ အောင်မယ်လေး၊ ကယ်ပါ”
“နင်သူ့ကိုချုပ်ထားတာကို လွှတ်လိုက်နော်၊ မဟုတ်ရင် ဒီထက်နာမယ်”
မိစ္ဆာမခမျာ လူးလွန့််နေတာပဲဗျာ။ နောက်တော့မှ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်ဗျ၊ သူခေါင်းညိတ်ပြီးတာနဲ့ မိုးစွေတစ်ယောက် ခွေကျသွားတော့တာပါပဲဗျာ။ မိစ္ဆာမက ဦးဘသာဘက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုလက်နဲ့ပုတ်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာလည်း သူ့လက်နဲ့ခံံလိုက်တော့ ဝုန်းခနဲအသံကြီးထွက်လာပြီး သူတို့နှစ်ယောက် လွင့်ထွက်သွားကြတာပေါ့ဗျာ။
မိစ္ဆာမပြေးတာက လှစ်ခနဲကိုမြန်တာဗျ၊ လှစ်ခနဲလှစ်ခနဲပြေးရင်းနဲ့ ဦးဘသာကို လက်နဲ့ပုတ်နေတာဗျ၊ ဦးဘသာလည်း ခံရတယ်၊ နောက်တော့ ဦးဘသာက မိစ္ဆာမကိုမျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်တော မိစ္ဆာမက ငြိမ်ကုပ်သွားပါရော။
“နင့်ကိုငါ မလုပ်ချင်ဘူးမိစ္ဆာမ၊ နင်ဒီထက်ဆိုးရင် ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်”
မိစ္ဆာမက ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား နင်စွမ်းသလား၊ ငါပဲစွမ်းသလားကြည့်ကြသေးတာပေါ့ စုန်းစုတ်”
မိစ္ဆာမက အလျော့မပေးတော့ ဦးဘသာက လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ပူးပြီးလက်ခုပ်တီးလိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ အဲဒီလက်ဝါးနှစ်ဖက်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ထည့်လိုက်ပြီးတော့
“ရော့၊ ဟောဒါက ခေါင်းဖြတ်စက်”
အဲဒီလိုပြောပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို မိစ္ဆာမဘက်ကို ချိန်ရွယ်ပြီး ပွတ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်၊ ကျုပ်တို့ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ မိစ္ဆာမရဲ့ခေါင်းကြီးက တုံးခနဲပြတ်ကျသွားတာပဲဗျာ၊ ကိုယ်လုံးကြီးကတော့ ငူငူကြီးရပ်လို့ဗျ၊ ခေါင်းက မြေကြီးပေါ်ပြတ်ကျပြီးတော့ ဟိုခုန်ဒီခုန်နဲ့ ခုန်နေသေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ အသံံနက်ကြီးနဲ့ရယ်တာ ကြောက်စရာကြီးဗျာ။ ရယ်ရင်းနဲ့ ခေါင်းကြီးက ဘုန်းကြီးကျောင်းဘက်ကိုခုန်ထွက်ပြီးပြေးသွားတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက လှည်းပေါ်ကိုပြေးတက်လာတယ်။
“ဟေ့ကောင်တွေ မြန်မြန်လုပ်၊ လှည်းကိုမြန်မြန်မောင်းကြ”
ဦးဘသာ ပြာယီးပြာယာဖြစ်နေတာကို ကျုပ်တစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူးလေဗျာ။
“ဘာလုပ်နေတာလဲကွ၊ လှည်းကိုအမြန်မောင်းတော့ဟေ့”
ဦးဘသာပြောတာနဲ့ လှည်းမောင်းတဲ့လူလည်း နွားနှစ်ကောင်ကို ကြိမ်နဲ့ခပ်နာနာလေးနှင်လိုက်တော့ လှည်းက တစ်ဟုန်ထိုးထွက်သွားပါရောဗျာ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာ၊ ဒီမိစ္ဆာမကို အနိုင်မတိုက်ဘူးလားဗျ”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါရင်း
“မရဘူး၊ သူက နတ်တစ်ပါးနီးပါး အစွမ်းရှိတယ်ကွ၊ ငါလုပ်ခဲ့တဲ့စက်တွေတောင်မှ သူ့ကိုခဏလောက်ပဲ ထိန်းထားနိုင်မှာ၊ သူက တော်တော်အဆင့်မြင့်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ပဲကွ”
ဒီအချိန်မှာပဲ ဘုန်းကြီးကျောင်းခေါင်မိုးပေါ်ကနေ ခေါင်းကြီးက တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတာဗျ၊ ခေါင်းအောက်မှာလည်း ကိုယ်လုံးကြီးထွက်လာပါရောဗျာ၊ လူကောင်ကြီးက အတော့်ကိုကြီးတာဗျာ၊ ကျုပ်တို့လှည်းကလေးကို လှမ်းကြည့်ပြီးတော့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးလှမ်းလိုက်ပါရော။ အရပ်ကြီးက ထန်းပင်ကြီးလောက်ရှိမယ်ထင်တယ်ဗျာ၊ ခြေထောက်တစ်ဖက်တစ်ဖက်ကလည်း ထန်းလုံးကြိးနဲ့ကိုတူတယ်၊ အရပ်ဂလန်ဂလားကြီးနဲ့ ကျုပ်တို့လှည်းနောက်ကို တစ်လှမ်းချင်းလိုက်လာတာပေါ့ဗျာ။
ဦးဘသာက လက်ညှိုးနဲ့ထိုးလိုက်ရင် တစ်ချက်ရပ်သွားလိုက်၊ ပြီးရင်ပြန်လှမ်းလာလိုက်နဲ့ပေါ့ဗျာ၊ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့လှည်းက ပေတောရွာအဝင်နားက ညောင်ပင်ကြီးကိုဖြတ်လိုက်တော့မှ မိစ္ဆာမကြီးက ညောင်ပင်အနားမှာ ငူငူကြီးရပ်ပြီး ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ရွာရောက်တော့မှပဲ အားလုံးသက်ပြင်းချနိုင်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ရေဖလားတစ်ခွက်ထဲကို ကွမ်းရွက်တွေလက်နဲ့ချေထည့်ပြီးတော့ နွားကျောင်းသားမိုးစွေရဲ့ ဦးခေါင်းကို လောင်းချလိုက်တော့မှပဲ မိုးစွေက သတိပြန်ကပ်တယ်ဗျ၊ ဦးထွန်းရင်နဲ့ မိုးစွေတို့ဆိုတာ ဦးဘသာကို ကုန်းကုန်းကန်တော့တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့ဗျာ။ ညအိပ်တာတောင်မှ စိတ်မချသေးလို့ သူတို့အိမ်မှာတည်းခိုင်းတာဗျ။ ညနက်တော့မှ မိုးစွေက ဖြစ်ခဲ့သမျှကိုအကုန်ပြောတာ။
“ကျုပ်အရင်က မိုက်ခဲ့ပါတယ်ဗျာ၊ အဲဒီ စေတီလှတောဘက်ကို လူတွေရှောင်ကွင်းသွားပေမယ့် ကျုပ်က မရှောင်ကွင်းဘဲ သရဲတစ္ဆေကို အယုံအကြည်မရှိဘူးဆိုပြီး မိုက်မိုက်ကန်းကန်းသွားမိပါတယ်၊ ကျုပ်ဆရာကြီးတို့ကိုတောင်းပန်ပါတယ်”
“အေးလေ၊ လူဆိုတာတော့ မှားတတ်တာပဲ၊ နောက်ဆိုဆင်ခြင်ပေါ့ကွ”
ှုဦးဘသာက ရေနွေးတစ်ခွက်ကောက်သောက်လိုက်ပြီးတော့
“ဒါနဲ့ အဲဒီကျောင်းက ဘာလို့ကျောင်းပျက်ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ မင်းတို့သိကြလား”
ကျုပ်တို့လူငယ်တွေလည်း ခေါင်းခါလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဘကြီးထွန်းရင်ကတော့
“သရဲတစ္ဆေအရမ်းခြောက်လွန်းလို့တော့ ကြားဖူးတာပဲ၊ ဘုန်းကြီးတွေလည်း သေဖူးတယ်ဆိုလားဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း
“အဲဒီမိစ္ဆာမကြီးက တခြားသူမဟုတ်ဘူးဟေ့၊ အဲဒီကျောင်းတိုက်မှာ ကျောင်းထိုင်သွားတဲ့ ဆရာတော်ကြီးရဲ့မိခင်၊ အဲဒီကျောင်းကြီးတစ်ဆောင်လုံးကို လှူဒါန်းခဲ့တဲ့ ဒကာမကြီးပဲကွ”
“ဗျာ၊ သူက ကောင်းမှုတွေလုပ်ခဲ့ရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ ဒီလိုမိစ္ဆာမဖြစ်သွားတာလဲဗျာ”
“အေး၊ အစွဲပေါ့ကွာ၊ ငါထင်တာတော့ ကျောင်းကိုစွဲတယ်ထင်ပါရဲ့၊ သူ့သား ဘုန်းကြီးပျံလွန်တော်မူပြီးကတည်းက အဲဒီကျောင်းမှာ တခြားဘုန်းကြီးကျောင်းမထိုင်ရဲတော့ဘူးကွ၊ ကျောင်းထိုင်ရင် အမျိုးမျိုးနှောင့်ယှက်တယ်၊ တစ်ခါကလည်း ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးက ကျောင်းကို ကမ္နဝါညှပ်လွတ်တာဆိုပဲ၊ ဒကာမကြီးက မကျေနပ်တော့ အဲဒီဦးဇင်းကို ဒုက္ခပေးရင်း ဦးဇင်းပျံလွန်တော်မူသွားတယ်ဆိုပဲကွာ”
“ဗျာ၊ ဒါဆို တော်တော်ဆိုးတာပဲ”
“ဒါကြောင့် အစွဲဆိုတာ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ပြောတာကွ၊ သူက ကုသိုလ်တွေအများကြီးလုပ်ခဲ့ပေမယ့် သေခါနီးနှလံုံးသွင်းမကောင်းခဲ့တော့ ယုတ်ညံ့တဲ့ဘဝကို ရောက်ရတာပေါ့ကွာ၊ ဟော မကောင်းဆိုးဝါးကြီးဖြစ်သွားတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း သူလုပ်ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ်ကံံံတွေကြောင့် ကမ္မဇိဒ္ဓိလို့ခေါ်တဲ့ တန်ခိုးအစွမ်းတွေရပြီးတော့ မိစ္ဆာမကြီးဖြစ်သွားတာပေါ့ကွာ၊ ဒါကြောင့်် သူ့အရပ်မှာ၊ သူ့အစွမ်းကိုနိုင်ဖို့ခက်တယ်ကွ၊ နောက်မှတ်ထား၊ အဲဒီနေရာကို ယောင်လို့တောင်မသွားကြနဲ့”
“ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဒါနဲ့ သူ့အတွက်အမျှအတန်းပေးဝေမယ်ဆိုရင်ရော၊ သူမကျွတ်လွတ်နိုင်ဘူးလား”
“ဒါကတော့ ကံံပဲကွ၊ သူ့မှာ ပြိတ္တာဖြစ်ရမယ့် အကုသိုလ်ကံရှိနေသရွေ့တော့ သူဒီလိုပဲ နေထိုင်နေရမှာပဲပေါ့ကွာ”
ကျုပ်တို့လည်း သက်ပြင်းချလိုက်တော့တယ်ဗျာ။
အခုတော့အဲဒီနေရာမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းအသစ်နဲ့ ဘုရားစေတီအသစ်နဲ့ဖြစ်သွားခဲ့ပြီဗျ၊ ဖြစ်ပုံကလည်း ထူးဆန်းတယ်ပြောရမယ်၊ ဆရာတော်ကလေးတစ်ပါးက အဲဒီကိုအိပ်မက်အရလာပြီးတော့ ကျောင်းကိုပြင်၊ စေတီကိုပြင်တယ်တဲ့ဗျာ၊ ကျောင်းပြင်ရင်း ကျောင်းတိုက်အောက်နားက ရွှေအိုးတစ်လုံးရတယ်ဆိုပဲ၊ ဒါနဲ့ ကျောင်းအလှူ၊ စေတီအလှူတွေလုပ်ပြီးတော့ အမျှပေးဝေလိုက်တော့ အဲဒီမိစ္ဆာမကြီး ကျွတ်လွတ်သွားတယ်တဲ့ဗျာ၊၊ တစ်ချို့ကပြောတာကတော့ အဲဒီဆရာတော်က အရင်တုန်းက အဲဒီကျောင်းမှာထိုင်သွားခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းထိုင်ဦးဇင်းပြန်ဝင်စားတာလို့ပြောကြတယ်၊ ကျောင်းကိုစောင့်နေတဲ့ မိစ္ဆာမကြီးက သူ့အရင်ဘဝက အမေအဟောင်းပေါ့ဗျာ၊ ဒါကြောင့်လည်း မိစ္ဆာမကြီး ကျွတ်လွတ်သွားတာလားဆိုတာတော့ မသိပါဘူးဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
