အတွဲ(၅) စာစဉ်(၁)
ပန်ကြားချက်။
ယခုဖော်ပြပါ ဦးဘသာအတွဲ(၅)တွင် ဦးဘသာ၏ ရှုထောင့်မှတင်ဆက်ပေးသွားမည်ဖြစ်ပါသည်။
(၁)
ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေတော့ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်နာမည်သာဒင်ပါ၊ လူတွေကတော့ ဘသာလို့ပဲခေါ်ကြတယ်၊ အသက်ကြီးပြီဆိုတော့ ဦးတပ်ပြီးတော့ ဦးဘသာပဲခေါ်ကြတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ၊ အခုတလော ကျုပ်နေလို့ထိုင်လို့သိပ်မကောင်းဘူးဗျာ၊ နေလို့မကောင်းတာကလည်း ဘာရောဂါကြောင့်ရယ်လို့တော့မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အဓိကကတော့ စိတ်ကြောင့်ပါ၊ စိတ်ကြောင့်လို့ပြောရအောင်လည်း ကျုပ်ကစိတ်ရောဂါဖြစ်နေတာမဟုတ်ဘူးရယ်ဗျ။ ကျုပ်အိမ်ကိုဝင်ထွက်သွားလာနေတဲ့ ကျုပ်တူသားတစ်ယောက်လိုခင်မင်ရတဲ့ ခင်မောင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကြောင့်ပေါ့ဗျာ။ သင်္ကြန်ကျအပြီး သူ့ချစ်သူသေဆုံးသွားကတည်းက ရွာမှာမနေချင်တော့ဘူးဆိုပြီးထွက်သွားတဲ့ဒီကောင်လေးက အခုဆိုတစ်လနီးပါးတောင်ရှိတော့မယ် စာမလာသတင်းမကြားနဲ့ဗျ။ အတူရှိချိန်တုန်းကတော့ ဒီကောင်လေးဟာ ငမွှေလေး၊ ငရှုပ်လေးဆိုပြီး စိတ်ပျက်မိတာတော့အမှန်ပါပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် သူမရှိတော့လည်း ကျုပ်ဘဝကြီးက ပျင်းခြောက်ခြောက်ကြီးဗျ၊ တစ်နေကုန်မနက်အိပ်ရာထ နွားထွက်ကျောင်း၊ ရွာကိုပြန်ဝင် ဒါနဲ့ပဲနှစ်ပါးသွားနေရတော့တာဗျ။
ဒီနေ့လည်း ကျုပ်နွားတွေကိုဆွဲပြီး ရွာပြင်ကိုထွက်လာခဲ့တယ်၊ မိုးဦးကျလို့ မိုးလေးတစ်ဖြောက်နှစ်ဖြောက်လောက်ရွာလိုက်တာနဲ့ ရွာအပြင်က ကွင်းကျယ်ကြီးတွေထဲမှာ မြက်စို့တွေက နုတက်နေတဲ့အချိန်ပေါ့ဗျာ၊ နွားတွေကလည်း ဒီမြက်နုကိုသိပ်ကြိုက်တာမဟုတ်လား၊ ဒါနဲ့ နွားတွေထွက်ကျောင်းရင်း ရွာအပြင်ကုက္ကိုပင်အောက်မှာ တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေမိတယ်ပေါ့ဗျာ။
ဒီအချိန် ရွာထဲကနေ သူကြီးသားအကြီးကောင်က ပေါက်တူးကလေးထမ်းပြီးထွက်လာသဗျ၊ သူ့ညီအငယ်ကောင်လည်းပါသေးတယ်၊ ကျုပ်နဲ့တွေ့တော့ ကျုပ်ကပဲသူတို့ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ်ဗျာ။
“ဟေ့ အကြီးကောင်၊ ဘယ်သွားမလို့လဲကွ”
“ဘယ်သွားရမှာလဲဦးဘသာရာ၊ မိုးကျတော့မယ်ဗျ၊ အဲဒါ ကန်သင်းလေးဘာလေး နည်းနည်းပြင်မလို့လေဗျာ”
“အေးကွာ၊ ဒါနဲ့ မင်းတို့အလတ်ကောင်ဆီက ဘာသတင်းကြားသေးလဲကွ”
အကြီးကောင်က ခေါင်းခါပြရင်း
“ကျုပ်တို့လည်း ဒါပဲသိချင်နေတာဗျ၊ သူရွာကထွက်သွားပြီးတစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ရန်ကုန်ကနေ ဦးဆိုနီက စာပို့လိုက်သဗျာ၊ အလတ်ကောင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ရောက်တဲ့အကြောင်းနဲ့ သူ့ဆီမှာနေရင်း အလုပ်တွေဝိုင်းကူပေးနေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်းစာပြန်လိုက်ပါတယ်၊ အဲဒီနောက်ပိုင်းကတည်းက စာမလာတော့တာပဲဗျ”
ကျုပ်လည်းသက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။
“အေးပါကွာ၊ ဘာပဲပြောပြော အလတ်ကောင်အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင်ပဲ ငါဝမ်းသာပါတယ်”
အကြီးကောင်က ကျုပ်ကိုပြီတီတီကြည့်ရင်း
“ဘာလဲ၊ ဦးဘသာက အလတ်ကောင်မရှိတော့ ပျင်းနေတယ်မဟုတ်လား”
ကျုပ်လည်း ယောင်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်မိလိုက်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့မှ
“ပျင်းတယ်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ”
“ဟာဗျာ၊ ဟန်မဆောင်စမ်းပါနဲ့၊ ခုနက ဦးဘသာခေါင်းညိတ်တာ ကျုပ်မြင်လိုက်တယ်နော်၊ အလတ်ကောင်လို ငမွှေမရှိတော့ ဦးဘသာကြီး ပျင်းနေတယ်မဟုတ်လား”
လူကြီးရှက်တော့ ပြုံးဆိုတဲ့အတိုင်းကျုပ်လည်း ပြုံးရင်း
“ဟာကွာ၊ သိရဲ့သားနဲ့ မေးမနေစမ်းပါနဲ့ကွာ”
အကြီးကောင်ကရယ်ရင်း
“သြော်၊ ဒါနဲ့ ဦးဘသာဒီနှစ်လယ်ထဲ မြေဆီမပြင်သေးပါလားဗျ၊ ပုံမှန်ဆိုရင် နောက်ချေးတွေချ၊ နောက်ချေးတွေဖြန့်ရတော့မယ်လေဗျာ၊ ဘာလဲ လယ်မစိုက်တော့ဘူးလား”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အေးကွ၊ ဒီနှစ်လယ်လုပ်ဖို့ကို စိတ်သိပ်မပါဘူးဖြစ်နေတယ်ကွာ၊ ဒါနဲ့ပဲ လယ်တွေကိုတစ်နှစ်လောက်တော့ အနားပေးထားမလားလို့”
“ဒါပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာတို့လို သူဌေးတွေကတော့ တစ်နှစ်မစိုက်လည်း စားနိုင်သောက်နိုင်တယ်မဟုတ်လား”
“မင်းကတော့ ပြောရော့မယ်၊ သူဌေးမဟုတ်ပါဘူးကွ၊ ငါကတစ်ကိုယ်တည်းသမားဆိုတော့ ပုံမှန်စားဖို့သောက်ဖို့ကတော့ ဘယ်လိုနေနေရပါတယ်ကွ၊ မင်းတို့လို သားကျွေးမှု၊ မယားကျွေးမှုတွေမှ မရှိတာပဲ”
“ကောင်းတယ်ဗျာ၊ ကောင်းတယ်၊ ဦးဘသာကြီးပဲ အေးအေးနေနိုင်ပါတယ်၊ ကျုပ်တို့ကတော့ သားကျွေးမှု၊ မယားကျွေးမှုတွေရှိသေးတာဆိုတော့ စိုက်ချင်လည်းစိုက်၊ မစိုက်ချင်လည်းစိုက်ပေါ့ဗျာ၊ ကဲ ကဲ ကျုပ်တို့သွားပြီနော်”
“အေးအေး၊ ကောင်းကောင်းသွားကြကွာ၊ ဒါနဲ့ အလတ်ကောင်သတင်းလေးဘာလေးကြားရင် ငါ့လည်းပြောစမ်းပါကွ”
“ပြောမယ်ဦးဘသာ၊ ပြောမယ်”
အကြီးကောင်နဲ့အငယ်ကောင် ပေါက်တူးထမ်းသွားတာကြည့်ရင်း ကျုပ်ဖြင့်အလတ်ကောင်ကို အတော်သတိရသွားတယ်ဗျာ၊ တစ်ခါတစ်ခါများဆိုရင် ရွာအဝင်လမ်းအတိုင်း ရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ပြေးလာတတ်တဲ့ အလတ်ကောင်ကို မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်နေမိတယ်ဗျ။
(၂)
“ဟ၊ ဒီနေ့အုန်းမောင်းမခေါက်ပါလားဟ”
တစ်ရက်တော့ မိုးတွေကတဖွဲဖွဲနဲ့ရွာနေပါရောဗျာ၊ ကျုပ်က ပုံမှန်ဆိုရွာဦးကျောင်းက အုန်းမောင်းခေါက်တဲ့အခါ နိုးနေကျဗျ၊ အခုမနက်တော့ အုန်းမောင်းမခေါက်ပေမယ့်လည်း မျက်စိအကျင့် ဝမ်းအချင့်ဆိုသလို ကျုပ်မျက်လုံးက အကျင့်ဖြစ်နေတော့ မျက်စိကအလိုလိုပွင့်ပြီးနိုးလာသဗျ၊ ဒါနဲ့ ညကကျန်တဲ့ထမင်းကြမ်းခဲကို ဆီလေးနည်းနည်းနဲ့ မီးဖိုပေါ်မှာပြန်နွေးပြီးတော့ မြေပဲဆန်လှော်၊ နှမ်းလေးဖြူးပြီးတော့ ရေနွေးကြမ်းလေးနဲ့ မျှောချလိုက်တယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ ကျုပ်မနက်စာထမင်းစားပြီးတော့ ခမောက်ကြီးကောက်ဆောင်းပြီး နွားကျောင်းထွက်မယ်လုပ်တုန်း အကြီးကောင်က အိမ်ကိုပြေးလာသဗျ။
“ဦးဘသာရေ၊ ဗျို့ ဦးဘသာ”
အကြီးကောင်က ပြေးလာရင်းနဲ့ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီးတော့ ကျုပ်အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်ရောက်လာပါရောဗျာ။
“သြော်၊ အေး အကြီးကောင်ပါလား၊ မနက်ခင်းအစောလာပုံထောက်ရင် ဘာကိစ္စလဲကွ”
“ကိစ္စကတော့ အလတ်ကောင်ဆီက စာရောက်လို့ဗျ”
“ဟေ၊ အလတ်ကောင်ဆီက စာရောက်တယ်လား”
“ဟုတ်တယ်၊ မနက်ခင်းစောစော တန်းမြင့်ရွာက ကိုဗိုက်ပူက စက်ဘီးနဲ့လာပို့သွားတာပဲဗျ၊ ရောက်နေတာက မနေ့ကတည်းကတဲ့၊ အိမ်ကိုတစ်စောင်၊ ဦးဘသာအတွက်ဆိုပြီးတစ်စောင်ပါသေးတယ်ဗျ”
ကျုပ်လည်း ဝမ်းသာအားရနဲ့ အကြီးကောင်လက်ထဲက စာကိုလှမ်းယူလိုက်တယ်၊ စာအိတ်အဖြူခပ်ညိုညိုကလေးရဲ့ အနားသတ်မှာ အနီအပြာတုံးကလေးပါတဲ့ စာကလေးတစ်စောင်ပေါ့ဗျာ၊ အကြီးကောင်က ပုဆိုးကြမ်းတစ်ထည်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့အထုပ်ကိုဖြည်ပြီး အထဲက စက္ကူအိတ်ကြီးကိုထုတ်လိုက်သေးတယ်ဗျ။
“ဟ၊ ဒါကရောဘာလဲကွ”
“ဘာဖြစ်ရမလဲဗျ၊ အလတ်ကောင်က အခုရန်ကုန်မှာအဆင်ပြေပြီးတော့ အခြေကျနေပြီတဲ့ဗျာ၊ ဟောဒါကတော့ ဦးဘသာအတွက် သူကန်တော့လိုက်တဲ့ ပုဆိုးတဲ့ဗျ”
ကျုပ်စိတ်ထဲအတိုင်းမသိဝမ်းသာသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ စာကိုအသာချပြီးတော့ စက္ကူအိတ်ကြီးကိုလှမ်းယူလိုက်တယ်၊ စက္ကူညိုညိုကြီးနဲ့လုပ်ထားတဲ့အိတ်ကိုဖြေလိုက်တော့ အထဲမှာစက္ကူအထပ်ထပ်ပတ်ပြီး သားရေပင်းနဲ့စွပ်ထားတဲ့ ကြားက ပုဆိုးကလေးကို ဖွင့်လိုက်မိပါရောဗျာ။ ပုဆိုးကလေးက လှတယ်ဗျ၊ နီညိုရောင်ကိုမှ ခဲရောင်ပြေးလေးတွေနဲ့ဖောက်ထားတာ၊ အကွက်ကလည်းလှတဲ့အပြင် ခဲရောင်ကလေးတွေက ပြောင်ပြောင်လက်လက်နဲ့ရယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ပုဆိုးကိုကြည့်ရင်း
“ဟာ၊ ပုဆိုးကတော့ ကောင်းချက်ကွာ”
“ကောင်းတာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါဘန်ကောက်ပုဆိုးတဲ့ဗျ”
ကျုပ်လည်း ကျုပ်ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ပုဆိုးပတ်ကြည့်ရင်း
“ဟ၊ ငါနဲ့လိုက်တယ်မဟုတ်လားကွ”
အကြီးကောင်က ပြုံးရယ်လျှက်
“လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီး ဒီတစ်ခါအလှူရှိရင်တော့ ပွဲထုတ်လို့ရပြီပေါ့ဗျာ”
ကျုပ်မကွယ်မဝှက်တမ်းပြောရရင် ကျုပ်စိတ်ထဲတော်တော်ပီတိဖြစ်နေသဗျ၊ အဲဒီအပျော်က ဘာအပျော်နဲ့မှမတူဘူးဗျာ၊ ကျုပ်ကတစ်ယောက်တည်းသမားဆိုတော့ ကျုပ်ဘဝမှာ သူများဆီကလက်ဆောင်ရတယ်ဆိုတာ ခပ်ရှားရှားဗျ၊ အဝတ်အစားဆိုရင်ပိုဆိုးတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုယ့်ဖာသာဝယ်ဝတ်ရတာ၊ အခုအလတ်ကောင်က ပုဆိုးကန်တော့တယ်တဲ့ဗျ၊ ပုဆိုးကလည်း သာမန်ချည်ပုဆိုးမဟုတ်ဘဲ ဈေးကြီးပုဆိုးမဟုတ်လားဗျာ၊ ဒီတော့ ကျုပ်ဘယ်လောက်ပျော်တယ်၊ ဘယ်လောက်ဝမ်းသာတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ခန့်မှန်းမိလောက်မှာပါဗျာ။
“သွားတော့မယ် ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ရွာဦးကျောင်းကို သွားစရာရှိသေးတယ်”
ရွာဦးကျောင်းဆိုတော့မှ ကျုပ်လည်းသတိရသွားတယ်။
“ဟေ့၊ ဟေ့ နေစမ်းပါအုံးကွ၊ ဒါနဲ့ မနက်က ရွာဦးကျောင်းက အုန်းမောင်းမခေါက်ဘူးနော်ကွ”
ကျုပ်မေးတော့ အကြီးကောင်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အုန်းမောင်းက ပြတ်ထွက်သွားပြီ”
“ဟေ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ”
“ကိုရင်တွေ ကျောင်းသားတွေဆော့တယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ အဲဒါအုန်းမောင်းထိပ်ဘက်က ကြိုးတွဲတဲ့သစ်သားက ပြုတ်ထွက်ပြီးကျသွားတာပဲ၊ အခု ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်က အုန်းမောင်းအသစ်လုပ်ဖို့ အဖေ့ကိုပြောတာနဲ့ ကျုပ်လည်းသွားရမှာ၊ ဒါနဲ့ အုန်းမောင်းက ပြန်ပြင်မသုံးကောင်းဘူးဆိုဗျ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
“အေးအေး၊ ဒါတော့ဟုတ်တယ်ကွ၊ အုန်းမောင်းပျက်ရင် မဆက်ရ၊ မပြင်ရဘူးကွ၊ အုန်းမောင်းကိုသံနဲ့လည်းမနှက်ရဘူးတဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့များပါလိမ့်ဗျာ”
“အုန်းမောင်းဆိုတာ ရွာတစ်ရွာရဲ့ကျက်သရေပဲကွ၊ မင်းတို့ဒီအတိုင်းကြည့်ရင် ဒီသစ်လုံးကြီးက ဘာမှမထူးဘူးဆိုပေမယ့် လောကီပညာနဲ့ကြည့်ရင် အုန်းမောင်းရဲ့သဘောက ရွာကိုအချက်ပြတဲ့သဘော၊ မနက်နေထွက်ပြီး တစ်နေထွက်လာပြီဖြစ်တဲ့အကြောင်း စတင်တဲ့မင်္ဂလာအသံပဲ၊ ဒီလိုမင်္ဂလာအရာကို မပြင်ကောင်း၊ မပြုကောင်းဘူးကွ”
“အင်းပေါ့ဗျာ၊ ရှေးလူကြီးတွေပြောခဲ့တာဆိုတော့လည်း ဖယ်ရှားလို့မှမရတာဗျ၊ ဦးဘသာပြောတော့မှ ကျုပ်လည်း အုန်းမောင်းခေါက်တာဟာ ဒီလောက်အရေးကြီးသလားဆိုပြီး တွေးမိတော့တာ”
ကျုပ်က အကြီးကောင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး
“မင်းအုန်းမောင်းခေါက်တတ်လား အကြီးကောင်”
“ခေါက်တော့မခေါက်ဖူးဘူးဗျ၊ ဒါပေမယ့် ခေါက်လို့လွယ်မှာပါ၊ ဒီအတိုင်းခေါက်တာပဲ ဥစ္စာ”
“မှားပြီအကြီးကောင်၊ မင်းမှားပြီ အုန်းမောင်းဆိုတာ အရမ်းကာရောခေါက်လို့မရဘူးကွ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါတို့လို အုန်းမောင်းသံကိုနားထောင်ပြီး ထတတ်တဲ့လူတွေရှိတယ်၊ အုန်းမောင်းသံကိုနားထောင်ပြီးတော့ ဒီနေ့ကဘယ်နေ့လဲဆိုတာကို တွက်ချက်တဲ့လူတွေရှိတယ်ကွ”
အကြီးကောင်က အံ့သြသွားတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့
“နေပါအုံးဦးဘသာရ၊ အုန်းမောင်းသံနဲ့အိပ်ရာနိုးတာကတော့ ထားပါတော့ဗျာ၊ အုန်းမောင်းသံနားထောင်ပြီးတော့ ဘယ်နေ့ဘယ်ရက်ဆိုတာ သိနိုင်တယ်တဲ့လား”
“မင်းမှတ်ထား၊ မသိသေးရင်ပြောပြမယ်၊ အုန်းမောင်းခေါက်တယ်ဆိုတာ အချက်ပေးရုံတင်မဟုတ်ဘဲ ဂမ္ဘီရနည်းလမ်းဆန်သကွ၊ အုန်းမောင်းကို ခေါက်တာကတော့ လွယ်တာပေါ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် နည်းမှန်လမ်းမှန်ခေါက်တတ်ဖို့ကတော့ ရှေးဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်တွေနဲ့ တကယ့်ဗဟုသုတရှိတဲ့လူတွေပဲ ခေါက်တတ်တာကွ”
ကျုပ်လည်း တံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်ပြီးတော့
“ဒီလိုကွ အုန်းမောင်းခေါက်တဲ့အခါ ပဌာန်း၂၄ပစ္စည်းရွတ်ကြရတယ်၊ ပြီးရင်အစပိုင်းမှာတော့ ခပ်ဆတ်ဆတ်ခေါက်ရတယ်ကွ ပဌာန်းရွတ်ရင်း ခပ်ဆတ်ဆတ်ခေါက်ပြီးတော့ ပဌာန်းပြီးသွားတဲ့အခါကျတော့ ခေါက်နေတာကိုရပ်လိုက်ရတယ်၊ ပြီးရင်တော့ တနင်္ဂနွေဆို တစ်ချက်ခေါက်၊ တနင်္လာနေ့ဆို နှစ်ချက်ခေါက်၊ အင်္ဂါဆိုသုံးချက်ပေါ့ကွာ၊ စနေဆိုရင်တော့ ခုနစ်ချက်ပေါ့ကွ၊ အဲဒီလိုအချက်တွေကိုတော့ ခပ်လေးလေးခေါက်ရတယ်၊ ခေါက်ပြီးရင်တော့ မနက်လေးနာရီဆိုတဲ့ အချိန်အရ လေးချက်ကိုမလေးမစိတ် ခပ်မှန်မှန်ခေါက်ပေးရတယ်ကွ”
“သြော်၊ ဒီလိုလားဗျ”
“ဒါကြောင့်ရှေးလူကြီးတွေက အိပ်ရာထပြီဆိုရင် အုန်းမောင်းခေါက်တဲ့အသံကိုနားထောင်ပြီးတော့ ဒီနေ့က တနင်္ဂနွေလား၊ တနင်္လာလားဆိုတာကို တွက်ကြတယ်ပေါ့ကွာ၊ မနက်မိုးလင်းကတည်းက ဒီနေ့ဘယ်နေ့ဆိုတာကို သိပြီးမှထကြတဲ့အတွက် နေ့မှားရက်မှားတာတွေဖြစ်ခဲတယ်၊ တို့ငယ်ငယ်တုန်းမြိုင်သာမြို့မှာ ဘကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်ကွ၊ သူ့ကိုဆိုရင် ဘိုးပြက္ခဒိန်လို့ခေါ်ကြတာ၊ သူ့ကိုဘယ်အချိန်ကြုံကြုံ ဒီနေ့ဘာနေ့လဲလို့မေးရင် မြန်မာခုနစ်၊ ရက်၊ လ အတိအကျပြောပြသကွ၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ဒီနေ့က ရက်ရာဇာလား၊ ပြဿဒါးလား၊ အမြိတ္တစုတ်လား၊ မြေခံရက်ကြမ်းလား၊ လပြည့်လကွယ်လား၊ လဆန်းလားဆိုတာတွေကိုတောင် အတိအကျပြောတာကွ”
“ဟာ၊ ဒါကတော့ဗျာ၊ ဒီနေ့ဘာနေ့လဲဆိုတာကို ပြက္ခဒိန်ကြည့်ထားလို့ဖြစ်မှာပေါ့ဗျ”
ကျုပ်လည်းခေါင်းခါပြီး
“မဟုတ်ဘူးအကြီးကောင်ရ၊ သူ့ကိုဒီနေ့တစ်ရက်ထဲမေးလို့ရတာတင်မဟုတ်ဘူးကွ၊ ရှေ့တစ်ပတ်ကဘာနေ့လဲ၊ လာမယ့် အင်္ဂါနေ့က ဘယ်နေ့လဲ၊ တချို့ဆိုရင် မယုံကြလို့ တစ်လတိတိကြိုပြီးမေးကြတာကွ”
“ဟာ၊ သူဖြေတိုင်းမှန်ရောလား”
“အစစ်ပေါ့ကွ၊ သူဖြေတဲ့ရက်ကို ပြက္ခဒိန်မှာသွားကြည့် အဲဒီနေ့၊ အဲဒီရက်ပဲကွ၊ သူက သင်္ချာတွက်ကိန်းတစ်ခုသုံးတာကွ၊ အဲဒီတွက်ကိန်းကိုလည်း စိတ်ထဲမှာဖမ်းတွက်တာနော်၊ ငါတောင်မယုံလို့ သူ့ကိုတစ်နှစ်နဲ့သုံးလတိတိကြိုပြီးမေးကြည့်သေးတယ်”
“မှန်တာပဲလားဗျာ”
“ငါ့ကိုဆဲပါလေရောကွာ၊ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ကိုဆဲတာကွ၊ နောက်တော့ သူ့လက်ချောင်းတွေကိုရေတွက်ပြီးတော့ ရေတွက်တယ်ကွ၊ နောက်တော့သူက နေ့တစ်နေ့ပြောတယ်၊ ငါလည်း အဲဒီနေ့ကို မှတ်စုစာအုပ်ထဲရေးမှတ်ထားတာပေါ့ကွာ၊ ဟော နောက်နှစ် ပြက္ခဒိန်ထွက်ပြီဆိုတော့ အဲဒီနေ့နဲ့တိုက်ကြည့်တာ ကွက်တိပဲကွာ၊ ငါဆိုရင် အဲဒီကတည်းက သူ့ကိုသြချသွားရတာ”
“ထူးပါပေ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးရော အဲဒီလိုနည်းမတတ်ဘူးလားဗျ”
“ငါ့ကိုသင်တော့သင်ပေးတယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် မလွယ်ဘူး၊ သူက သင်္ချာပါရမီပါမှရတာကွ၊ ဒီလိုကွာ အရင်ဆုံးကိုယ်မေးတဲ့ခုနစ်ကိုသူက အရင်တွက်တယ်၊ ပြီးတာနဲ့ လကိုတွက်တယ်၊ နောက်တော့ဘယ်ရက်ဆိုတာကို တွက်တယ်၊ အဲဒီရက်က တနင်္ဂနွေလား၊ တနင်္လာလားဆိုတာကို ထပ်တွက်တယ်၊ ပြီးရင် ဗေဒင်ပညာနဲ့ ရက်ရာဇာလား ဘာလားဆိုတာကို အဆင့်ဆင့်တွက်ရတာကွ၊ တကယ်ကိုမလွယ်ပါဘူးကွာ၊ ဒါပေမယ့် ဦးပြက္ခဒိန်ကတော့ သူ့ကိုရက်မေးလိုက်ရင် မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ပြီး စိတ်မှန်းနဲ့တွက်ချသွားလိုက်တာကွာ၊ တကယ်ကိုခဏလေးပါ၊ တစ်မိနစ်တောင်မကြာဘူး”
အကြီးကောင်က အားတက်သရောနဲ့
“ကျုပ်လည်း ဒီလိုပညာကိုတတ်ချင်လိုက်တာဗျာ”
“မလိုတော့ဘူးလေ အကြီးကောင်ရ၊ ခုခေတ်က ပုံနှိပ်ပြက္ခဒိန်တွေပေါ်နေပြီလေ၊ ဘယ်နေ့က ဘာလဲဆိုတာကို ပြက္ခဒိန်လှန်ပြီးတော့ အလွယ်ရှာလို့ရတာပဲမဟုတ်လား၊ နောက်ပြီး နှစ်တစ်ရာပြက္ခဒိန်ဆိုတာတောင်ရှိသေးတယ်၊ ရှေ့လာမယ့်နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ် သုံးဆယ်လောက်က ပြက္ခဒိန်တွေကို ကြည့်နိုင်တယ်ဆိုတော့ လူတွေက ဒီလိုအရာပဲအားကိုးတာပေါ့ကွာ၊ ဒီတော့ ဦးပြက္ခဒိန်ရဲ့ ပညာတွေကို နောင်လာနောက်သားတွေမဆက်ခံတော့ဘဲ ပျောက်ကွယ်သွားတာကလည်း မဆန်းဘူးလေကွ”
“ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တယ်ဗျ၊ ခုခေတ်ကျတော့ ပြက္ခဒိန်ပြေးကြည့်ပြီး အလွယ်ကလေးသိနိုင်တာဆိုတော့ သူ့လိုအချိန်ကုန်ခံပြီးတော့ နေ့တွေရက်တွေ ဘယ်တွက်ကြတော့မလဲဗျာ”
“အေးကွာ၊ စကားကောင်းနေတာနဲ့ မင်းတောင်နောက်ကျတော့မယ်၊ ရွာဦးကျောင်းကိုသွားလိုက်အုံးကွာ၊ ငါလည်းအလတ်ကောင်ဆီက စာလေးဖောက်ဖတ်ကြည့်လိုက်အုံးမယ်ကွ”
အကြီးကောင်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ထွက်သွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း နွားတင်းကုပ်ဆီကိုလာပြီးတော့ နွားတွေကိုကြိုးဖြည်ပေးရင်း
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဒီနေ့တော့ငါမလိုက်တော့ဘူးကွာ၊ မင်းတို့ကောင်တွေ ငါမလိုက်ဘူးဆိုပြီး ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်းမလုပ်နဲ့၊ စားသောက်ပြီးရင် အိမ်ကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာကြ၊ ဟုတ်ပြီလား”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ နွားကြီးတွေက ခေါင်းညိတ်ပြပြီးတော့ ခြံထဲကနေ တစ်ကောင်ပြီးအတန်းလိုက်ကြီးထွက်သွားတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အလတ်ကောင်ပေးတဲ့ စာအိတ်ကလေးယူပြီး အိမ်ပေါ်ကိုတက်ခဲ့တယ်၊ အိမ်ပြတင်းပေါက် အလင်းရောင်ကောင်းတဲ့နေရာမှာ စာအိတ်ကိုဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ စက္ကူအဖြူအချောပေါ်မှာရေးထားတဲ့ အလတ်ကောင်ရဲ့စာကို တွေ့လိုက်ရတာပါပဲဗျာ။
(၃)
“သို့၊ ဦးဘသာ သတိရခြင်းများစွာဖြင့် စာရေးလိုက်ပါတယ်၊ ဦးဘသာ ကျုပ်ကိုသတိရသေးရဲ့လားဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒီမှာနေတဲ့ရက်တိုင်း၊ အချိန်တိုင်း ဦးဘသာကို အမြဲသတိရနေမိတယ်ဗျ”
ကျုပ်လည်းအလတ်ကောင်စာကိုဖတ်ရင်း
“သတိရတာပေါ့ကွာ၊ မင်းကိုလည်းငါသတိရပါတယ်”
ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်တောင်မသိလိုက်ဘဲ အရူးတစ်ယောက်လိုပြောဆိုနေမိတယ်ဗျာ၊ အမှန်တော့ ကျုပ်ပြန်ပြောတာကိုလည်း အလတ်ကောင်က ကြားနိုင်တာမှမဟုတ်တာဗျ၊ ဒါနဲ့ပဲစာကိုဆက်ဖတ်လိုက်တယ်။
တကယ်တော့ မဟာရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးဆိုတာ ကျုပ်တို့ထင်ထားသလိုမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အလွန်ကိုအလိမ်အညာများလွန်းတဲ့နေရာ၊ အလွန်ကိုကြောက်စရာကောင်းလွန်းတဲ့နေရာကြီးဗျ၊ ကျုပ်ရန်ကုန်ရောက်တဲ့အကြောင်း ပြောရအုံးမယ်ဗျာ၊ ရထားစီးတော့ ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က အဒေါ်ကြီးက ရန်ကုန်ကတဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်းတစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူးဆိုတော့သူ့ကိုအားကိုးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ရထားပေါ်မှာလည်း တစ်လမ်းလုံးစကားတွေပြောသွားကြတာဗျ၊ ဒီအဒေါ်ကြီးက သိပ်လည်းခင်မင်တတ်တာပဲ၊ ကျုပ်ကိုလည်းမုန့်တွေဝယ်ကျွေး၊ ထမင်းတွေကျွေးနဲ့ပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ရန်ကုန်ဘူတာကြီးကို ရောက်ခဲ့ပါရောဗျာ၊ ခက်တာက ကျုပ်မှာဦးဆိုနီရဲ့လိပ်စာပါပေမယ့် ဘယ်ကိုသွားလို့သွားရမယ်မသိဘူးဗျ၊ ပစ္စည်းတွေကလည်း မနည်းမနောပဲလေဗျာ၊ သံသေတ္တာတစ်လုံးရယ်၊ လက်ဆွဲခြင်းတစ်လုံး၊ စောင်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့အထုပ်ကြီးတစ်ထုပ်မဟုတ်လားဗျ၊
ကျုပ်နေဖို့ထိုင်ဖို့၊ စားဖို့သောက်ဖို့ပစ္စည်းတွေ၊ နောက်တော့ဦးဆိုနီတို့အတွက် ရွာကထည့်ပေးလိုက်တဲ့ လက်ဆောင်တွေ၊ စားစရာတွေစုံလို့ပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း လေးဘီးဆင်းငှားတော့ ခုနက အဒေါ်ကြီးက ကျုပ်ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်ထားပေးမယ်တဲ့ဗျာ၊ လေးဘီးဂိတ်က ဘူတာအရှေ့ဘက်ကိုးဗျ၊ ဒါနဲ့ လေးဘီးငှားပြီး ကျုပ်ပြန်လှည့်လာတော့ ကျုပ်ပစ္စည်းတွေမရှိတော့ဘူးဗျာ။ ဘာဆိုဘာမှကို မကျန်တော့တာ၊ ကျုပ်လည်း ဘူတာထဲလိုက်ရှာပါသေးတယ်၊ အတော်ကြာတော့မှ ဒီအဒေါ်ကြီး ကျုပ်ပစ္စည်းတွေကို ယူပြီးပြေးပြီဆိုတာကို သိလိုက်တာဗျ။ ဒါနဲ့ပဲ ပါသမျှပစ္စည်းအကုန်ရေစက်ချပြီးတော့ လွယ်အိတ်တစ်လုံးနဲ့ဆက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ပစ္စည်းတွေပါသွားတာ နှမြောပေမယ့် လွယ်အိတ်ထဲမှာ ငွေတွေဆိုတော့ သိပ်တော့မခံစားရပါဘူး။
လေးဘီးငှားပြီးတော့ ကမာရွတ်လို့ခေါ်တဲ့နေရာမှာ ဆင်းလိုက်တယ်ဗျ၊ ဦးဆိုနီပေးလိုက်တဲ့လိပ်စာထဲက လေးဘီးကားမရောက်ဖူးတဲ့ဗျာ၊ နောက်မှသိတာက လေးဘီးမောင်းတဲ့လူက ကျုပ်ကိုတောသားဆိုပြီး လမ်းခုလတ်မှာချပေးခဲ့တာဗျ၊ အဆုံးထိလိုက်ပို့ပေးနေရင် အချိန်ကုန်မှာစိုးလို့ထင်ပါတယ်၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း မေးစမ်းလိုက်တော့မှ သွားရမယ့်နေရာက တော်တော်ကိုလိုနေသေးတယ်ဗျ၊ လေးဘီးကားသမား မကောင်းကြံတာသိတော့ ကျုပ်လည်း လေးဘီးငှားမစီးရဲတော့ပါဘူးဗျာ၊ လမ်းညွှန်တဲ့လူကတော့ လိုင်းကားစီးရင်ရောက်တယ်ဆိုပြီးညွှန်တာနဲ့ လိုင်းကားစီးရအောင် ကားဂိတ်နားကိုလာခဲ့ရတယ်၊ ကားဂိတ်ရှေ့ရောက်တော့ လမ်းဘေးချုံစပ်ကြားမှာ ရွှေလိုပြောင်လက်လက်အရာကလေးတွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်းအဲဒီအနားသွားကြည့်တော့ လက်ကိုင်ပုဝါတစ်ခုထဲမှာ ရွှေဆွဲကြိုးရယ်၊ လက်ကောက်ရယ်၊ နောက် လက်စွပ်နှစ်ကွင်းရယ်ပါသဗျာ၊ ကျုပ်ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရွှေထုပ်ကျရလောက်အောင်သားနားတဲ့လူလဲမရှိဘူးဗျ၊ ပိုင်ရှင်တော့ နှမြောနေတော့မှာပဲ ကောက်ထားပြီး ဘယ်သူကျတာလဲလို့ ဈေးထဲဝင်မေးမယ်လို့ ကြံပြီး ကျုပ်ကုန်းကောက်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ အရှေ့ဆက်လျှောက်လာတဲ့အခါ ကျုပ်အနောက်ကနေ လူနှစ်ယောက်လိုက်လာတယ်ဗျ။
ကျုပ်ကိုနောင်ကြီးလို့ခေါ်လို့ ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်၊ သူတို့က ရွှေထုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတာနဲ့ အဲဒီရွှေထုပ်ကိုသူတို့ကိုပြန်ပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့ကအတော်စိတ်ပျက်သွားတဲ့ပုံပဲဗျ၊ နောက်တော့ပြောသေးတယ်၊ ဒီရွှေက အကိုတို့ဟာမဟုတ်ပါဘူး၊ တစ်ယောက်ယောက်ကျခဲ့တာဖြစ်မယ်တဲ့ဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာက ဒီလိုကျကျန်တာမျိုးဆိုရင် ပိုင်ရှင်မပေါ်တတ်ဘူး၊ ရသူယူကြေးဆိုပဲဗျ၊ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ လောဘတက်မိတာအမှန်ပဲဗျာ၊ ဒီလူတွေက ကျုပ်ရွှေကောက်တာကိုမြင်လိုက်တယ်တဲ့၊ ကျုပ်တစ်ယောက်တည်း ရွှေထုပ်ယူသွားရင် သူတို့ကရဲတိုင်မယ်တဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်က သူတို့ကိုရွှေထုတ်ပြန်ပေးတော့လည်းမယူဘူး၊ နောက်တော့ ဒီရွှေတွေကို ညီလေးပဲယူပါ၊ အကိုတို့က အချိန်မရလို့ ရွှေတွေရဲ့တန်ကြေးတစ်ဝက်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ညီလေးဆီမှာပါရင်ပေးခဲ့ပါလို့ဆိုတယ်ဗျ၊ ဒီရွှေတွေသွားရောင်းရင် နှစ်သောင်းလောက်တော့ရမှာတဲ့ဗျ၊ ကျုပ်မှာလည်း ဒီလောက်ငွေမပါဘူးလေဗျာ၊ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ဆုံးပါတဲ့ငွေသုံးထောင်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
စာဖတ်ရင်းကျုပ်စိတ်တိုသွားတယ်ဗျ။
“ဟာ၊ အလတ်ကောင်ရာ၊ မင်းတော်တော်အတဲ့ကောင်ပဲကွာ၊ အဲဒါလူလိမ်တွေကွ”
ကျုပ်လည်း ရေရွတ်လိုက်မိပါတယ်ဗျာ။ စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့စာကိုဆက်ဖတ်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။
ကျုပ်လည်း ဌေးပြီဆိုပြီး ရွှေဆိုင်သွားပြတော့မှ ရွှေတွေက အတုတွေတဲ့ဗျာ၊ ရွှေဆိုင်ကလူတွေက ကျုပ်ကိုဟားလိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့၊ ရန်ကုန်မှာ ရွှေထုပ်ချပြီးလိမ်တဲ့နည်းတဲ့၊ အခုခေတ် ခေတ်စားနေတဲ့နည်းတဲ့ဗျာ၊ ဆိုင်ကလူက ရန်ကုန်မှာဘယ်သူမှမယုံဖို့ သင်ပေးလိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုသနားလို့ ငွေငါးဆယ်ပေးပြီးပြန်လွှတ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်လည်း ရွာကပါသမျှတစ်မနက်တည်းကုန်သွားတော့ အတော်စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်ဗျ၊ လူတွေအများကြီးသွားနေတဲ့လမ်းမကြီးမှာထိုင်ပြီး ငိုကိုငိုချလိုက်တာ၊ လူတွေက ကျုပ်ကိုတော့ကြည့်သွားတာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဒီကလူတွေက သွားလာနေတာဆိုတော့ ဘယ်သူမှ စပ်စပ်စုစုတော့ ရပ်မကြည့်ဘူးဗျ၊ အဲဒီအချိန် ကျုပ်ဦးဘသာကို သိပ်သတိရတာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာ သာရှိရင် ဒီလူလိမ်တွေဆီက ပိုက်ဆံပြန်ရနိုင်တယ်မဟုတ်လား၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကို တမိတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြားလားတော့မသိဘူး၊ ပုံမှန်ဆိုရင် ကျုပ်ကတလိုက်ရင် ဦးဘသာက သိတယ်မဟုတ်လား၊ နောက်တော့ ဦးဘသာကြားအောင် အသံအကျယ်ကြီးနဲ့အော်မိတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာ ကျုပ်အော်တာကိုကြားလား၊ ကြားပေမယ့် ရွာမှာအလုပ်တွေများနေလို့ မလာနိုင်တာလား။
“မင်းအော်တာကို ငါကကြားမလားကွ၊ သူ့ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ နယ်ဆိုတာရှိတယ်အလတ်ကောင်ရ၊ အဲဒီလိုအော်တိုင်းသာကြားရင် တယ်လီဖုန်းဆိုတာ မလိုတော့ဘူးပေါ့ကွာ”
ကျုပ်လည်း အလတ်ကောင်စာထဲကဟာကို ပြန်ဖြေရှင်းပြနေမိတယ်။ ဆက်ဖတ်လိုက်တော့
ဦးဘသာမလာတာနဲ့ ကျုပ်လည်းနောက်ဆုံး ဦးဆိုနီဆီကိုလိုက်သွားဖြစ်ပါတယ်ဗျာ၊ လူတစ်ယောက်က ကျုပ်ကိုသူနဲ့အတူတူလိုင်းကားစီးဖို့ခေါ်သွားတော့မှ ရောက်သွားတယ်ဗျ၊ လိုင်းကားဆိုတာကလည်း ကြပ်ညပ်နေတာပါပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့ရွာကနေ မြိုင်သာကိုသွားတဲ့လိုင်းကားတောင်မှ ရန်ကုန်ကလိုင်းကားလောက်ကြပ်မယ်မထင်ဘူးဗျ။ ကားစပယ်ယာက တိုးထား တိုးထားဆိုတာနဲ့ ကျုပ်လည်းတိုးလိုက်တာ ဟိုးကားအထဲရောက်သွားတော့တယ်ဗျာ၊ ဟော ဆင်းရမယ့်မှတ်တိုင်ကျတော့ ကျုပ်ဆင်းမယ်လို့အော်နေပေမယ့် မှတ်တိုင်မှာ ခဏလေးရပ်တာဗျ၊ ကျုပ်လည်း အတင်းအော်ရင်း တိုးဝှေ့ဆင်းတော့မှ အရှေ့နားမှာရပ်ပေးတယ်၊ လူကြားထဲတိုးရင်း ကျုပ်စီးထားတဲ့ဖိနပ်တစ်ဖက် ဘယ်နားကျလို့ကျနေခဲ့မှန်းလဲမသိပါဘူးဗျာ၊ ကားကလည်း ကျုပ်ကိုချပေးပြီးတာနဲ့ ဝူးခနဲမောင်းထွက်သွားတော့တာပါပဲ။
ကျုပ်ဖိနပ်တစ်ဖက်မပါတော့ဘူးဗျ၊ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ချွေးသုတ်မယ်ဆိုပြီး လက်ကိုင်ပုဝါထုတ်တော့မှ ကျုပ်လွယ်အိတ်ကြီးက ဟက်တက်ကြီးကွဲနေသဗျာ၊ အထဲကပစ္စည်းတွေကိုလှည်း မွှေနှောက်ထားတာ ရစရာကိုမရှိပါဘူး။ ကျုပ်လည်း သူများနှိုက်ခံရမှန်းအခုမှသိတာ၊ အစက ကျုပ်လွယ်အိတ်များ မခိုင်လို့ပြဲသွားတာလားလို့ပေါ့။
ကျုပ်လည်းစိတ်ညစ်ညစ်နဲ့လိပ်စာကိုင်ပြီးလျှောက်လာတော့မှ ဦးဆိုနီတို့ရပ်ကွက်က သူဌေးရပ်ကွက်ကြီးဖြစ်နေသဗျ၊ အိမ်ကြီးတွေဆိုရင်လည်း ကြီးလိုက်တာမှ ကျုပ်တို့ရွာက ဘုန်းကြီးကျောင်းထက်တောင်ကြီးသေးသဗျာ၊ ကျုပ်လျှောက်နေတာ မိုးချုပ်နေပြီဆိုပေမယ့် လမ်းမီးတိုင်အလင်းကြောင့် နေ့ခင်းကြီးအလားပါပဲ၊ လိပ်စာအတိုင်းရောက်တော့ ခြံတံခါးကိုထုလိုက်တယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ ဦးဆိုနီလာဖွင့်ပေးတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်က အတော်ဝမ်းသာသွားပေမယ့် ဦးဆိုနီကတော့ အံ့သြနေတဲ့ပုံပါပဲ၊ နောက်မှသိလိုက်ရတာက ဦးဆိုနီက သူဌေးမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊၊ အဲဒီအိမ်က အရာရှိကြီးတစ်ဦးရဲ့အိမ်ဗျ၊ အရာရှိကြီးက မှောင်ခိုပစ္စည်းတွေသွင်းတယ်၊ အဲဒါကို ဦးဆိုနီက လဟာပြင်ဈေးတို့၊ ပန်းဆိုးတန်းတို့မှာ မှောင်ခိုဆိုင်ကြီးတွေဖွင့်ပြီး ရောင်းပေးရသဗျ၊ ရောင်းလို့ရတဲ့အမြတ်ကို အရာရှိကြီးနဲ့ ဦးဆိုနီနဲ့ ပေါင်းစားတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကားကလည်း သူပိုင်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အရာရှိကြီးအိမ်က ကားကိုယူသုံးတာပါ၊ ပြောရရင်တော့ ဦးဆိုနီက သူဌေးမဟုတ်ဘဲ အရာရှိကြီးရဲ့ အောက်ဆွဲပေါ့ဗျာ။
အဲဒီအိမ်ကြီးရဲ့အနောက်ဘက်က သစ်သားအိမ်ကလေးမှာ ဦးဆိုနီက နောက်မိန်းမနဲ့နေသဗျ၊ ကျုပ်ကိုတော့ ခြေရင်းဘက်က အဖီလေးမှာနေရာပေးတယ်၊ အဖီကလည်း စုတ်လိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့ဗျာ၊ မိုးရွာရင် မိုးရေကပက်၊ မိုးရေကလည်းယိုသေးသဗျ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရွာလည်းမပြန်ချင်ဘူးဗျာ၊ ဘာပဲပြောပြောရန်ကုန်မှာနေပြီးတော့ လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်အောင်လုပ်မယ်လို့ တွေးထားတာဆိုတော့ ကုတ်ကပ်ပြီးနေရတာပေါ့။ ဦးဆိုနီဆိုင်မှာပဲ ဈေးဝိုင်းရောင်းပေးရတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဈေးရောင်းတာတော့ တော်တော်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဗျ၊ မှောင်ခိုပစ္စည်းဆိုတာ အမြတ်က သုံးဆလောက်တင်ထားပြီးသားတဲ့၊ မှောင်ခိုလမ်းကနေ တစ်ဆယ်နဲ့ဝယ်လာတဲ့ပစ္စည်းက ဒီရောက်ရင် ငါးဆယ်ဆိုလည်းဟုတ်တယ်၊ တစ်ရာဆိုလည်းဟုတ်တယ်တဲ့ဗျာ၊ ပစ္စည်းတွေကတော့ အစုံပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့တစ်သက်လုံး မမြင်ဖူးတဲ့ပစ္စည်းတွေများ မနည်းမနောပါပဲ။
တစ်ရက်တော့ ဦးဆိုနီနဲ့အရာရှိကြီးနဲ့ စကားများတယ်ဗျ။ အဲဒီနေ့ညနေဆိုင်ထွက်တော့ ဦးဆိုနီက ဆိုင်ဖွင့်ပြီးတော့ သွားစရာရှိလို့ဆိုပြီးထွက်သွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ခင်းနေတုန်း ရဲတွေရောက်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖမ်းတော့တာပါပဲဗျာ၊ သူတို့ပြောတာကတော့ မှောင်ခိုပစ္စည်းတွေ့တယ်ဆိုလားပဲဗျ၊ ဖမ်းစရာရှိရင် တစ်ဈေးလုံးဖမ်းရမှာ၊ ကျုပ်ရောင်းတဲ့ပစ္စည်းက တခြားဆိုင်တွေမှာလည်း ရောင်းနေတာပဲလေဗျာ၊ အဲဒါကျတော့ မဖမ်းဘဲ ကျုပ်ကိုပဲကွက်ဖမ်းပြီး အချုပ်ထဲထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ဦးဆိုနီလည်း အဲဒီကတည်းက မပေါ်လာတော့ဘူး၊ အချုပ်ထဲမှာ ဒုစရိုက်သမားတွေနဲ့ နေရတာဆိုတော့ သိပ်အားငယ်ဖို့ကောင်းတယ်ဗျာ။
ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကစိတ်ထားကောင်းလို့လားတော့မသိဘူး၊ ကူညီတဲ့လူတော့ ပေါ်လာစမြဲပဲဗျ၊ ကျုပ်အချုပ်ကျနေတုန်း အချုပ်ထဲမှာ အတူနေတဲ့ဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုခင်သဗျာ၊ ဒီဦးလေးကြီးက သိပ်တော့ကျပ်ပြည့်ပုံမရဘူးဗျ၊ စကားတွေက တောင်ပြောမြောက်ပြောနဲ့၊ ရဲတွေကတော့ ရူးနေလို့ဖမ်းလာတယ်ဆိုလားပဲ၊ တစ်ရက်လောက်ကြာတော့ သူ့မိန်းမက သူ့ကိုလာထုတ်ပေးတယ်ဗျာ၊ သူ့မိန်းမက ချောလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့၊ သူ့ကိုထုတ်ရင်း ကျုပ်ကိုပါသနားလို့ဆိုပြီး ဒီလူကြီးက ထုတ်ခိုင်းပါရောဗျာ၊ အဲဒါနဲ့သူတို့အိမ်ရောက်သွားတယ်။
သူတို့ကလည်း ချမ်းသာတယ်ဗျာ၊ မြို့ထဲမှာ အိမ်ကြီးနဲ့နေတာ၊ ကျုပ်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကျွေးတယ်၊ ပိုက်ဆံတွေလည်း မုန့်ဖိုးဆိုပြီးတအားပေးတာဗျ၊ ဦးဆိုနီအိမ်မှာ တစ်လလောက်ကြာပေမယ့် ဘာမှမရခဲ့ပါဘူးဗျာ၊ အခုအိမ်ကတော့ အတော်အဆင်ပြေတယ်၊ ကျုပ်အတော်စုဆောင်းမိနေပြီဗျာ၊ အလုပ်ကတော့ အိမ်မှာ တောက်တိုမယ်ရ အကုန်လုပ်ရတာပေါ့ဗျာ၊ အခု အဖေတို့ကိုလည်း ငွေတစ်ထောင်နဲ့ လက်ဆောင်တွေထည့်ပေးလိုက်တယ်၊ ဦးဘသာကိုပေးလိုက်တဲ့ပုဆိုးကလည်း အခုအိမ်ရှင်တွေ ကျုပ်ကိုလက်ဆောင်ပေးတဲ့ပုဆိုးဗျ၊ သြော်၊ မေ့လို့ အိမ်ရှင်နာမည်တွေပြောဖို့ကျန်သေးတယ်၊ ကျုပ်ပြောတဲ့ အသက်ခြောက်ဆယ်လောက်ရှိတဲ့ ဂေါက်တောက်တောက်အဘိုးကြီးကတော့ ဦးဖိုးထူးတဲ့ဗျ၊ သူ့မိန်းမက အသက်သုံးဆယ့်ငါးလောက်ပဲရှိမယ်၊ သူ့နာမည်ကတော့ မရွှေတောင်ဆိုပဲဗျာ၊ အခုမကြာခင် သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက် ပုဂံဘုရားစုံသွားဖူးကြမယ်တဲ့၊ ကျုပ်ကိုလည်း ခေါ်မယ်တဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ အတိုင်းအထက်အလွန်ပေါ့။
စာလည်းတော်တော်ရှည်နေပြီဆိုတော့ ဦးဘသာကိုကျုပ်နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်အဆင်ပြေရင် ဦးဘသာကိုအလည်ခေါ်အုံးမယ်၊ ဦးဖိုးထူးတို့၊ မရွှေတောင်တို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်၊ ဒီလူတွေက သူတော်ကောင်းတွေပါဗျာ၊ ရက်ရောချက်ကလည်း အံ့မခန်းပဲဗျ၊ ဦးဘသာကြီးနဲ့ တစ်ရက်ပေးဆုံချင်ပါသေးတယ်ဗျာ။ အမြဲသတိရလျက် အလတ်ကောင်။
စာဆုံးတော့ ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်မိလိုက်တယ်။
“အေး၊ ဆုံကြမှာပေါ့ကွာ၊ ဆုံကြအုံးမှာပေါ့”
စာဖတ်ပြီးတော့ ကျုပ်စိတ်တွေလေးလာတယ်ဗျာ၊ စိတ်ထဲပျော်နေရမှာဆိုပေမယ့် တစ်မျိုးပဲဗျ၊ အလတ်ကောင်ကိုလွမ်းတာကြောင့်လားတော့မသိပါဘူး၊ ဘာပဲပြောပြော၊ ဒီကောင်လေးအဆင်ပြေတယ်ကြားရတော့ ကျုပ်ဝမ်းသာပါတယ်၊ ရန်ကုန်ရောက်ပြီဆိုတော့ သူလည်း မျက်စိပွင့်နားပွင့်ဖြစ်နေပြီပေါ့ဗျာ။
(၄)
သုံးရက်လောက်ကြာပြီးတော့မှ အုန်းမောင်းခေါက်သံကိုပြန်ကြားရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း မျက်စိနှစ်လုံးဖွင့်ပြီး အုန်းမောင်းသံကိုနားထောင်နေတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒီလိုအုန်းမောင်းသံက ကျုပ်တို့တောရွာမှာပဲ နားထောင်ရတဲ့ မင်္ဂလာအသံတစ်မျိုးမဟုတ်လားဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ထူးထူးဆန်းဆန်း အုန်းမောင်းခေါက်သံကြားပြီးတော့ ကျုပ်ကျောထဲစိမ့်ခနဲအေးသွားသဗျာ။
နွားကျောင်းဖို့အတွက် ရွာထဲထွက်ခဲ့ရင်း တစ်နေရာရောက်တော့ ခြံဝိုင်းတစ်ခုနားကအဖြတ် အထဲကလူတွေ စကားများနေကြပါရောဗျာ၊ အဲဒီခြံဝိုင်းထဲမှာ မောင်နှမတွေအိမ်တွေဆောက်ပြီးနေကြတဲ့ခြံပါ။ ဘိုးဘွားပိုင်ခြံဝိုင်းထဲမှာ မောင်နှမသုံးယောက် အိမ်သုံးလုံးဆောက်ပြီးနေတဲ့ခြံဗျ၊ မောင်ကြီးမောင်ငယ်ခြံဆိုရင် လူတိုင်းသိတယ်၊ အဲဒီမောင်နှမတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်း သိပ်ချစ်ကြတာ၊ အခုတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ ခြေရင်းအိမ်က ညီနဲ့ခေါင်းရင်းအိမ်က အကိုကြီးနဲ့ရန်ဖြစ်ကြပါရောဗျာ၊ ရန်ဖြစ်ပြီးမကြာခင်မှာပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ထိုးကြကြိတ်ကြတော့တယ်၊ ဟိုဖက်ဒီဖက်မိသားစုတွေကလည်း ဝင်မဆွဲဘဲ တုတ်တွေဓါးတွေဆွဲချလာပါရောဗျာ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်ကမနေနိုင်လို့ ခြံထဲဝင်ပြီး တားရတယ်ပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့ကောင်တွေရပ်လိုက်ကြစမ်း၊ တစ်ဖင်ထဲထွက်ထားတဲ့ မောင်နှမတွေချင်းပဲကွာ၊ ဘာဖြစ်လို့ တုတ်တွေဓါးတွေနဲ့ ဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ”
မောင်ငယ်က ဒေါသတကြီးနဲ့
“ဦးဘသာ အသာနေစမ်းပါဗျာ၊ ကျုပ်သည်းခံလာတာကြာပြီဗျ၊ ဒီနေ့တော့ အကိုကြီးကိုကျုပ်ရအောင်သတ်မယ်”
မောင်ကြီးကလည်း ဓါးတဝင့်ဝင့်နဲ့
“အောင်မာ၊ မင်းသတ်ချင်တိုင်းရမလားကွ၊ ငါ့မှာလည်းလက်ပါတယ်၊ မင်းငါ့အသားကိုထိရဲထိကြည့်စမ်း၊ မောင်ကြီးတို့ကတော့ အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ်”
ကျုပ်က ကြားဝင်ပြီးတော့
“နေကြပါအုံးကွာ၊ မင်းတို့မောင်နှမတွေဆိုတာ သိပ်ချစ်ကြတာမဟုတ်လားကွ၊ အခုဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ၊ ဘာကိစ္စပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်နှမတွေဆိုတာ သည်းခံရတယ်၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တိုင်တိုင်ပင်ပင်လုပ်ကြရတယ်ကွ၊ သူစိမ်းတွေမှမဟုတ်ဘဲကွာ၊ အခုတော့ တုတ်တစ်ပြက်၊ ဓါးတစ်ပြက်နဲ့၊ ဆုံးသွားတဲ့မင်းအဖေကြီးသာ ဒီမြင်ကွင်းမြင်ရင် ဘယ်လောက်တောင်ဝမ်းနည်းလိမ့်မလဲကွာ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မောင်ကြီးက လက်ထဲက ဓါးကိုပစ်ချလိုက်တယ်ဗျ။
“ကျုပ်မှားပါပြီဦးဘသာ”
မောင်ကြီးဓါးချတော့ မောင်ငယ်ကလည်း
“ကျုပ်လည်းမှားပါတယ်အကိုကြီး၊ တကယ်တော့ ကျွန်တော်ကသည်းခံရမှာပါ”
ဒီတော့မှ ညီအကိုနှစ်ယောက်က ပြန်တည့််သွားသဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း နွားတွေဆွဲပြီး ရွာထဲလမ်းလျှောက်အလာ တစ်ခြံရောက်တော့ အမေနဲ့သမီးက တစ်ယောက်တစ်ခွန်းနဲ့ ခွန်းကြီးခွန်းငယ်ပြောပြီး ဆဲဆိုနေပါရောဗျာ၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ရွာလမ်းအတိုင်းလဲ ခေါင်းမှာသွေးသံရဲရဲနဲ့လူတစ်ယောက်ပြေးလာပြန်တယ်ဗျ၊ ကာလသား ကိုမြင့်တို့ကိုလည်းတွေ့လိုက်တာနဲ့
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲကွ”
“မသိဘူးဦးဘသာရာ၊ ဒီနေ့ကတော့ ရွာထဲမှာ နောင်ဂျိန်သတ်တဲ့နေ့ပဲဗျ”
ကျုပ်လည်း မျက်ခုံးပင့်ရင်း
“ဟေ၊ ဒီအတိုင်းဆို တစ်ရွာလုံးရန်ဖြစ်နေတာများလား”
ကျုပ်လည်း တစ်ခုစဉ်းစားမိပြီးတော့ သူကြီးအိမ်ကိုလာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ သူကြီးအိမ်ရောက်တော့ လူတွေကိုပြည့်ကျပ်နေတာ ခြံဝန်းအပြည့်ပါပဲဗျာ။ ကျုပ်လည်း လူအုပ်ကြားထဲတိုးဝင်သွားတော့ သူကြီးအိမ်မှာ လင်မယားအချင်းချင်းကွာရှင်းမဲ့လူတွေ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မကျေနပ်လို့ သူကြီးကိုရှင်းခိုင်းမဲ့လူတွေ အများကြီးပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း အရှေ့ကိုတိုးကပ်ခဲ့ပြီးတော့
“သူကြီး၊ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲဗျာ”
သူကြီးက တော်တော်စိတ်ပျက်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာမြင်တဲ့အတိုင်းပါပဲဗျာ၊ ဒီမနက်ကျတော့မှ ဘာတွေထဖြစ်မှန်းကိုမသိတော့ဘူး”
သူကြီးကလည်း ခေါင်းကိုတဗျင်းဗျင်းကုတ်တယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း သူကြီးအနားကပ်သွားလိုက်ပြီးတော့
“ဒီလိုဖြစ်တာ အကြောင်းရှိတယ်သူကြီး၊ ဒါအလကားဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး ကျုပ်အထင်ရွာခိုက်နေတာပဲ”
သူကြီးမျက်လုံးပြူးသွားပြီးတော့
“ရွာခိုက်တာတဲ့လား၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဦးဘသာ”
“တစ်ရွာလုံးကို မကောင်းတဲ့အရာတစ်ခုခုစီးနေတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါကြောင့် အေးချမ်းတဲ့ကျုပ်တို့ရွာကလေးက အခုလိုဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာပေါ့ဗျ”
သူကြီးက ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ဦးဘသာ တစ်ခုခုသိထားပြီထင်တယ်ဗျ၊ ဘာကြောင့်အခုလိုဖြစ်နေရတာလဲဗျာ”
ကျုပ်လည်း ကျုပ်ထင်ထားတဲ့အတိုင်း
“တခြားတော့မဟုတ်ဘူးသူကြီး၊ ကျုပ်ကတော့ အုန်းမောင်းကြောင့်လို့ထင်တယ်”
သူကြီးက အံ့သြသွားပြီးတော့
“အုန်းမောင်း . . . အုန်းမောင်းတဲ့လားဗျာ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သူ့ဖာသာသူနေတဲ့အုန်းမောင်းက ကျုပ်တို့ရွာနဲ့ဘာဆိုင်မှာလဲဗျ”
“ဒီလိုတော့ တထစ်ချပြောလို့မရဘူးသူကြီး၊ အုန်းမောင်းက သူ့ဖာသာသူ ဘုန်းကြီးကျောင်းနေတယ်ဆိုပေမယ့် သူ့ရဲ့အသံက ရွာတစ်ခွင်ကိုပြန့်နှံ့တယ်မဟုတ်လားဗျာ၊ ဒီအုန်းမောင်းသံမှာလည်း ဂမ္ဘီရဆန်တဲ့ အစွမ်းတွေရှိတယ်ဗျ၊ ကျုပ်အထင်မမှားဘူးဆိုရင် ဒီအုန်းမောင်းကြောင့်ပဲ”
သူကြီးက ချက်ချင်းမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး
“ကဲ ဒါဖြင့် ရွာဦးကျောင်းသွားတာပေါ့ဗျာ၊ အကြီးကောင်ရေ ဒီလူတွေကို မင်းကြည့်ထိန်းထားလိုက်စမ်းကွာ၊ ငါဦးဘသာနဲ့ ရွာဦးကျောင်းလိုက်သွားအုံးမယ်ကွ”
အကြီးကောင်က မျက်လုံးပြူးမျက်ဆန်ပြူးနဲ့
“ဟာ၊ အဖေကလဲဗျာ၊ ဒီလူတွေအကုန်လုံးကို ကျုပ်ဘယ်လိုထိန်းမှာလဲဗျ၊ အခုတောင်စကားများရင်း လက်ပါချင်နေပြီ၊ ကြာရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထသတ်ကုန်မလားပဲ”
“အိုကွာ၊ ထိန်းသာထိန်းထားလိုက်စမ်းပါ၊ ငါ့ခြံထဲမှာ လက်ပါတဲ့လူ ထိပ်တုံးနော် . . . ထိပ်တုံးဟေ့”
သူကြီးက အဲဒီလိုပြောပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့အတူတူ ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းကိုထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။
ရွာဦးကျောင်းရောက်တော့ သူကြီးက ဆရာတော်ကိုဦးတင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဆရာတော်ရဲ့အရှေ့မှာတော့ ကိုရင်နှစ်ပါးက ထိုင်လို့ဗျို့။ သူကြီးက ဆရာတော်ကိုကြည့်ရင်း
“အရှင်ဘုရား ဘာဖြစ်တာပါလဲဘုရား”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲသူကြီးရယ်၊ ဒီကိုရင်နှစ်ပါးက ဆွမ်းခံမလိုက်ခင်မှာပဲ ခွန်းကြီးခွန်းငယ်ဖြစ်ရာကနေ ထပြီးထိုးကြကြိတ်ကြတာပဲ၊ ဒါနဲ့ သူတို့ကိုဒဏ်ပေးမလို့၊ သူကြီးက ကျောင်းကိုလာပုံထောက်တော့ ကိစ္စထူးတစ်ခုရှိရမယ်ထင်တယ်”
သူကြီးက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“တင်ပါ့၊ အရှင်ဘုရားကျောင်းက အုန်းမောင်းကြီးကိုကြည့်ချင်လို့ပါဘုရား”
“အုန်းမောင်းအသစ်ကိုပြောတာထင်တယ်၊ ကြည့်ဗျာ၊ ဟောဟိုကျောင်းထောင့်မှာချိတ်ထားတယ် ကြည့်ပေတော့”
ဆရာတော်က ပြောလည်းပြော သူလည်းထပြီးတော့လိုက်ပြတယ်ဗျ၊ ကျောင်းအတက်အဆင်းလှေကားရဲ့ဘေးနား ကျောင်းထောင့်မှာ အုန်းမောင်းအသစ်ကိုချိတ်ဆွဲထားပါရောဗျာ။ ကျုပ်လည်းအုန်းမောင်းကိုသေချာကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ကိုယ့်နဖူးကိုယ်လက်နဲ့ပြန်ရိုက်မိတယ်ဗျ၊ သူကြီးက ကျုပ်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး
“အုန်းမောင်းက တစ်ခုခုထူးနေတယ်မဟုတ်လား ဦးဘသာ”
“ထူးတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရူးတာ ရူးနေတာ”
ဆရာတော်က အထူးအဆန်းနဲ့
“နေပါအုံး ဦးဘသာရာ၊ အုန်းမောင်းက လူမှမဟုတ်တာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ရူးမှာလဲ”
“တင်ပါ့၊ အုန်းမောင်းက မရူးပေမယ့် အုန်းမောင်းလုပ်တဲ့လူက ရူးတာပါဘုရား၊ တပည့်တော်မေးပါရစေ၊ ဒီအုန်းမောင်းကို ဘယ်သူလုပ်တာပါလဲဘုရား”
“ရွာက ကာလသားတွေဦးစီးပြီးလုပ်ကြတာလေကွာ၊ သြော်၊ ကပ္ပိယကြီးက ဦးဆောင်တာပေါ့”
ကျုပ်လည်းသိလိုက်ပြီဗျ။
“တင်ပါ့၊ အဲဒီကပ္ပိယကြီးကိုရော တွေ့လို့ရမလား”
ဆရာတော်က ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“မောင်ကျောင်းသား၊ ကပ္ပိယကြီးကိုသွားခေါ်ခဲ့ကွာ”
ကျောင်းဝန်းထဲမှာရှိတဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ကိုဆရာတော်က အော်လိုက်တော့ ကျောင်းသားက ကျောင်းအနောက်ဘက်ကိုပြေးသွားပြီး ကပ္ပိယကြီးကိုသွားခေါ်တယ်၊ ကပ္ပိယကြီးက ကျောင်းအနောက်ဘက်မှာ တဲကလေးထိုးပြီး သီးသန့်နေတယ်မဟုတ်လားဗျာ၊ မကြာခင်မှာပဲ ကပ္ပိယကြီးက ကျုပ်တို့အနားကိုရောက်လာတယ်။
“အရှင်ဘုရားခေါ်တယ်ဆို”
ဆရာတော်ကို ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြပြီး
“ဘာမှတော့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဦးဘသာက မင်းကိုတွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့ပါ”
ဒီအခါ ကပ္ပိယကြီးကကျုပ်ကိုတစ်ချက် မျက်စောင်းထိုးပြီးကြည့်တယ်ဗျ၊ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း အရင်က ဆေးဆရာမှတ်ကြီးက ကျုပ်မကောင်းကြောင်းတွေပြောထားတာဆိုတော့ ကျုပ်ကိုအမြင်မကြည်တဲ့အဖွဲ့ထဲမှာ ကပ္ပိယကြီးလည်း ပါသဗျာ။
“ဟုတ်ကဲ့ စုန်းထီးကြီးက ဘာများသိချင်လို့လဲဗျ”
ကျုပ်ကိုစုန်းထီးလို့ လူတွေရှေ့ခေါ်ပြီးတော့ သက်သက်ဖိနှိပ်တာဗျ၊ ကျုပ်ကလည်း သူဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ဂရုမစိုက်ပါဘူးဗျာ။
“ကပ္ပိယကြီးက အုန်းမောင်းခေါက်တဲ့နည်းတော့ သိတယ်မဟုတ်လား”
“သိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ရွှေဘိုမှာဘုန်းကြီးကျောင်းသားဗျ၊ အခုဒီရွာမှာလည်း ကပ္ပိယလုပ်လာတာ ဘုန်းကြီးနှစ်ဆက်ရှိပြီမဟုတ်လား၊ ဒါနဲ့နေပါအုံး ခင်ဗျားလိုစုန်းက ဘာဖြစ်လို့ အုန်းမောင်းခေါက်နည်းသိချင်တာလဲ၊ ဘာလဲဗျ၊ စုန်းက ကပ္ပိယလုပ်မလို့လား၊ ဒါမျိုးက မလုပ်ကောင်းဘူးနော်ဗျ”
ကပ္ပိယကြီးက ကျုပ်ကိုမထိတထိနဲ့ရွဲ့တယ်ဗျ၊ သူကြီးက မျက်နှာပျက်သွားပေမယ့် ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်နဲ့ ကပ္ပိယကြီးနဲ့က တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်လှမ်းကြည့်ပြီးပြုံးနေကြတယ်၊ ကျုပ်ကိုစကားနဲ့တင်စီးနိုင်တာကို ကျေနပ်နေတဲ့ပုံပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ သူတို့ကိုဘယ်လိုမှမမြင်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ရွာသားအချင်းချင်းမဟုတ်လားဗျာ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်က ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“စုန်းက စုန်းအလုပ်လုပ်၊ ဘုန်းကြီးက ဘုန်းကြီးအလုပ်လုပ်ရင် ကျုပ်ကျောင်းအထိလာစရာမလိုဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့နေပါအုံး၊ ဒီအုန်းမောင်းကိုဘယ်သူလုပ်တာလဲ”
ကပ္ပိယကြီးက ရင်ကိုကော့ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်သူလက်မနဲ့ထိုးပြလိုက်ရင်း
“ကျုပ်လုပ်တာလေဗျာ”
“ဒါဆို အုန်းမောင်းလုပ်နည်းရောသိရဲ့လား”
ကပ္ပိယကြီးက မျက်လုံးပြူးသွားပြီး ဒေါသတကြီးနဲ့
“ဟ၊ အုန်းမောင်းလုပ်တာ ဘာနည်းလိုလို့လဲဗျ၊ သစ်လုံးကြီးကို အခေါင်းထွင်းပြီး ချိတ်ထားရုံလေဗျာ၊ ဘာနည်းတွေ ဘာနက်တွေလုပ်နေအုံးမှာလဲ စုန်းကြီးရ”
“ခင်ဗျားမသိရင် မသိဘူးလို့ဝန်ခံလိုက်စမ်းပါ ကပ္ပိယကြီးရာ၊ ရှေးလူကြီးတွေဆိုတာ ဘယ်အရာမဆို မျက်နှာလွှဲခဲပစ် ပြီးပြီးရောဆိုပြီး လုပ်လေ့မရှိဘူးဗျ၊ အရာအားလုံးမှာ သူ့နည်းနဲ့သူ စံနစ်တကျသတ်မှတ်ပြီး သမားစဉ်အတိုင်းလုပ်ကြတာ”
ကပ္ပိယကြီးက ကျုပ်ကိုမကျေနပ်တဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ရင်း ဆရာတော်ဘက်ကိုလှည့်ကာ
“အရှင်ဘုရားကြည့်ပြောပါအုံးဗျာ၊ စုန်းကဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလာပြီးတော့ နောက်ဆိုအရှင်ဘုရားကိုတောင်မှ စာဝါချမလားပဲ”
ကြည့်ပါအုံးဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ဆရာတော်ကို ရန်တိုက်ပေးတာ၊ ဒါပေမယ့် ဆရာတော်က စာဖတ်တဲ့သူဆိုတော့ စိတ်ဖြောင့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“ပြောပါအုံး ဦးဘသာရာ၊ အုန်းမောင်းလုပ်တာ ရှေးလူကြီးတွေ ဘယ်လိုလုပ်ကြသလဲဆိုတာ”
“အရှင်ဘုရားမေးတော့လဲ ပြောရတာပေါ့ဘုရား၊ ရှေးလူကြီးတွေ စပ်ဆိုခဲ့တဲ့ အုန်းမောင်းလုပ်ပုံ လင်္ကာလေးရှိတယ်ဘုရား၊ အဲဒါကတော့ ထိပ်ဝတစ်ပြန်၊ အနားချန်၊ လေးပြန်အဝထား၊ ထိပ်ထူခေါင်ပါး၊ အဝေးကြားတဲ့ဘုရား”
ဆရာတော်ရော ကပ္ပိယကြီးပါ တော်တော်အံ့သြသွားတယ်ဗျ၊ သူကြီးက
“ရှင်းပါအုံးဦးဘသာရာ”
“ဒီလိုပါ ဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင်တော့ ထိပ်ဝတစ်ပေထားမယ့်် အုန်းမောင်းဆိုရင် အနားအဖြစ်တစ်ပေချန်ထားရမယ်လို့ဆိုလိုတာပါ၊ အနားဆိုတာတော့ အုန်းမောင်းရဲ့အောက်ဆုံးနဲ့ ထိပ်ဆုံးက နေရာပါ၊ ဒီတော့ ထိပ်ဝတစ်ပေရှိတဲ့သစ်လုံးမှာ အောက်ခြေအနားကလည်း တစ်ပေရှိရပါမယ်၊ လေးပြန်အဝထားဆိုတာကတော့ အုန်းမောင်းအဖြစ်ထွင်းမယ့်အခေါင်းဝက ထိပ်ဝရဲ့လေးပြန်ရှိရမယ်လို့ဆိုလိုတာပါ၊ ဒါဆိုရင် အောက်ခြေအနားက တစ်ပေ၊ လေးပြန်ဆိုတော့ အဲဒီအပေါ်က လေးပေက အခေါင်းထွင်းရမယ့်နေရာပါ၊ ပြီးရင် အဲဒီအပေါ်ကနေ အနားအဖြစ် နောက်ထပ်တစ်ပြန် တစ်ပေထပ်ထားရပါတယ်”
ကျုပ်ပြောတော့မှ ဆရာတော်က ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်းဆက်ပြီးတော့
“ထိပ်ထူခေါင်ပါးဆိုတာကတော့ ထိပ်လို့ခေါ်တဲ့ အုန်းမောင်းချိတ်မယ့် အထက်ပိုင်းက အခေါင်းကိုကျတော့ ခေါင်လို့ခေါ်ပြီးတော့ သူ့ကိုပါးပါးလေးထွင်းပေးပြီးတော့ အောက်ခြေဘက်က ထိပ်လို့ခေါ်တဲ့နေရာက အသားတွေကိုတော့ ခပ်ထူထူလေးထွင်းပေးရပါတယ်ဘုရား၊ အောက်ခြေကပါးရင် အသံကအဝေးမထွက်ပါဘူးဘုရား”
“ဒကာကြီးပြောမှပဲ ဦးဇင်းလဲသိတော့တယ်၊ ဟဲ့ ကပ္ပိယကြီး ဒီအုန်းမောင်းကို မင်းဘယ်လိုထွင်းလိုက်တာလဲ”
ကပ္ပိယကြီးလည်း အခုမှ ပျာပျာသလဲနဲ့
“တင်ပါ့၊ အရင်အုန်းမောင်းအဟောင်းပုံစံကို တုပပြီးတော့ထွင်းလိုက်ပါတယ်ဘုရား”
ကျုပ်လည်း
“အင်းပေါ့ဗျာ၊ ပုံစံတူလုပ်တယ်ဆိုပေမယ့်လည်း နည်းစနစ်မတူတော့ မကောင်းဘူးမဟုတ်လား၊ ပြီးတော့ အုန်းမောင်းဆိုတာ တွေ့ကရာအသားနဲ့လုပ်လို့မရဘူး၊ အုန်းမောင်းလုပ်ဖို့ အကောင်းဆုံးသစ်သားကတော့ ဘုမ္မဲဇာအသားဗျ၊ အဲဒီအသားရှားတော့ ပိတောက်သား၊ ပိန္နဲသားတွေနဲ့လုပ်ကြတယ်၊ ဒီအသားတွေကသာ အုန်းမောင်းလုပ်လို့အကောင်းဆုံးပါဘုရား”
သူကြီးက စိတ်မရှည်တော့ဘဲ
“နေပါအုံး ဦးဘသာရ၊ အဲဒီအုန်းမောင်းအသားနဲ့ အခုရွာထဲမှာဖြစ်နေတဲ့ ရန်ပွဲတွေနဲ့က ဘာဆိုင်လို့လဲဗျ”
“ကျုပ်ပြောတာ ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံးဗျာ၊ အုန်းမောင်းလုပ်တဲ့သစ်သားကို ရွေးချယ်တဲ့အခါမှာလည်း လင်းနေ၊ လင်းစုန်းလို လင်းပါတဲ့အသားတွေမရွေးရဘူး၊ သစ်စုန်း၊ သစ်ခြောက်၊ သစ်မီးတောက်လို့ခေါ်တဲ့ သူ့အလိုလိုပွတ်တိုက်ပြီး မီးတောက်တဲ့သစ်သားတွေ မသုံးရဘူးဗျ၊ ပြီးတော့ ပိုးထိုးထားတဲ့သစ်တွေကျတော့ အုန်းမောင်းရဲ့ကြာရှည်ခံနိုင်မှုကိုထိခိုက်လို့မသုံးသင့်ဘူး၊ ဒါ့အပြင် ရေဆန်၊ ရေမြောလာတဲ့သစ်တွေ၊ နတ်ရဲစောင့်တဲ့သစ်၊ နောက်ပြီးတော့ အပင်စောင့်နတ်မကျေနပ်ဘဲ ခုတ်လာတဲ့သစ်တွေ ဒီသစ်တွေကိုမသုံးရဘူး။ သုံးရင်တော့ အဲဒီအုန်းမောင်းသံကြားတဲ့ရွာက ခိုက်တယ်၊ ရွာနာတယ်တဲ့ဗျ၊ ဒီတော့ သူကြီးစဉ်းစားကြည့်ပါ၊ ဒီလိုတရွာလုံးဖြစ်တဲ့ကိစ္စက သာမန်ပဲဖြစ်နိုင်သလား”
“ဖြစ်တော့မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ တစ်ခုခုကြောင့်ပဲဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်၊ ဘယ့်နှယ့်ဗျာ၊ ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုရင်လည်း တစ်ပွဲတစ်လေပေါ့၊ ခုတော့ ရွာကလူတွေအကုန်လုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်မြင်တာနဲ့ ရန်ပဲထဖြစ်နေကြတာက ထူးတာပေါ့”
ဦးဇင်းလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီး
“အေး၊ တို့ကျောင်းလည်း မနက်က မောင်ကျောင်းသားတွေတစ်ပွဲဖြစ်ပြီးပြီ၊ အခု ကိုရင်တစ်ခါဖြစ်တယ်မဟုတ်လား၊ ဒါဆိုရင် ဒီအုန်းမောင်းကြောင့် ဒီလိုတွေဖြစ်နေတယ်လို့ ဒကာကြီးက ယူဆတာလား”
“တင်ပါ့ဘုရား၊ ဒီသစ်သားဘယ်ကရသလဲဆိုတာ သိချင်ပါတယ်”
ဆရာတော်က ကပ္ပိယကြီးကိုကြည့်တယ်ဗျ၊ ကပ္ပိယကြီးက ခေါင်းကုပ်ပြီးတော့
“ကာလသားငမြင့်က ဖိုးတေတို့ခြံဝိုင်းထဲက သစ်တုံးကြီးကိုယူခဲ့တာပါဘုရား”
ကျုပ်လည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့အုန်းမောင်းအနားကပ်ပြီးတော့ အုန်းမောင်းကိုလက်နဲ့ပွတ်သပ်ရင်း အာရုံခံလိုက်မိတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲဗျာ၊ အုန်းမောင်းကိုကျုပ်လက်နဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်တက်သွားပြီးတော့ ကြက်သီးတွေထောင်လာတာ မနည်းဘူးဗျာ၊ ဒါနဲ့ အုန်းမောင်းကိုကြည့်ပြီး
“ဒီသစ်လုံးထဲက အကောင်ထွက်ခဲ့စမ်းဟဲ့”
ကျုပ်အော်လိုက်ပြီးမကြာပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့အနားမှာရပ်ပြီးကြည့်နေတဲ့ မောင်ကျောင်းသားလေးက ခွေခနဲလဲကျသွားတာပဲ၊ ကျုပ်တို့အံ့သြနေတဲ့အချိန်မှာပဲ မောင်ကျောင်းသားက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီး ထိုင်လိုက်သဗျ။
“အောင်မာ၊ ငါမွေးရင် ငါ့မြစ်လောက်ရှိမယ့် ကောင်တွေကများ ငါ့ကိုအကောင်တဲ့လား”
ကျုပ်လည်း ဒီပုဂ္ဂိုလ်က တစ်ခုခုပဲဆိုတာကို သိလိုက်ပြီဗျ။ သူက သာမန်သရဲမဟုတ်ဘူး၊ မောင်ကျောင်းသားလို ဘုရားတရားရှိတဲ့လူကိုတောင် ဝင်ပူးတယ်ဆိုကတည်း အဆင့်မြင့်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ဆိုတာ ကျုပ်သိပြီးသားပါ။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း
“စော်ကားမိတာရှိရင်တောင်းပန်ပါတယ်၊ အခု မောင်ကျောင်းသားကိုယ်ထဲရောက်နေတာ ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်လဲဆိုတာ သိချင်ပါတယ်”
“ငါက ဒီသစ်ပင်မှာနေတဲ့နတ်မင်းပဲ၊ ဖိုးတေက ငါအတန်တန်တားတဲ့ကြားထဲက ငါ့အပင်ကိုခုတ်လို့ ငါနေရာပျောက်တယ်၊ အခုဒီသစ်လုံးကြီးမှာ ချို့ချို့တဲ့တဲ့နေရတယ်၊ ဖိုးတေကိုလည်း ငါမကျေနပ်လို့ ဒင်းတို့အိမ်ကိုမီးလောင်အောင်တိုက်လိုက်ပြီး ဒင်းလည်းအိမ်မှာမနေနိုင်ပဲ လျှောက်သွားနေရတယ်မဟုတ်လား”
ဖိုးတေဆိုတာ သစ်ခုတ်သမားဗျ၊ အခုနတ်မင်းပြောပုံအရဆို ဖိုးတေဖြစ်ခဲ့တာတွေနဲ့ ကွက်တိပဲဗျာ၊ ဧကန္တတော့ သူ့သစ်ပင်ကိုခုတ်လို့ ဖိုးတေတို့အိမ်ကိုမီးလောင်တိုက်သွင်းတာနေမှာဗျ၊ ဖိုးတေအိမ်မီးလောင်ပြီး ဖိုးတေလည်း အရက်ကြောင်ကြောင်ပြီးတော့ အခုဆိုရင် ရွာထဲ ဟိုနားအိပ်၊ ဒီနားအိပ်နဲ့ရယ်ဗျ”
“အခုလုပ်နေတဲ့ ရွာထဲက ကိစ္စတွေက ခင်ဗျားလုပ်တာလား”
“ဟုတ်တယ် ငါလုပ်တာ၊ ငါ့ဗိမ္မာန်ရှိတဲ့အပင်ကို အခေါင်းဖောက်ပြီး အုန်းမောင်းတဒေါက်ဒေါက်ထုတာ မခံနိုင်လို့ လုပ်လိုက်တာ”
“မှားတာရှိရင် ကျုပ်ကပဲတောင်းပန်ပါတယ်၊ နတ်မင်းကို ကျေနပ်အောင်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်၊ နတ်မင်းရွာကိုမလုပ်ပါနဲ့”
“ဒါဆို ငါ့ကိုသစ်ပင်တစ်ပင်အစားပေးပါ၊ ဟောဒီကျောင်းဝန်းထဲမှာ ငါနေရတာပျော်တယ်၊ တစ်နေရာပေးပါ”
ကျုပ်လည်း ဦးဇင်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ဦးဇင်းက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်ဗျ။
“ကဲ ဒါဆို နတ်မင်းသင့်တော်မယ့်အပင်ကိုပြောပါ”
မောင်ကျောင်းသားက ကျောင်းအနောက်တောင်ထောင့်ကိုလက်ညှိုးညွှန်ပြပြီးတော့
“အဲဒီနားမှာ ညောင်ပင်တစ်ပင်ရှိတယ်၊ အဲဒီညောင်ပင်မှာ အပိုင်မရှိသေးဘူး ဒီတော့ ငါနေမယ်၊ အဲဒီညောင်ပင်ကို ဘယ်သူမှမခုတ်ပါနဲ့”
ဆရာတော်က
“နေပါ၊ နေပါ၊ ကျုပ်နေရာပေးပါတယ်၊ ဘယ်သူမှ မခုတ်စေရဘူးလို့လည်း ကတိပေးပါတယ်”
မောင်ကျောင်းသားက ဦးဇင်းကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး မျက်စောင်းထိုးရင်းနဲ့
“ဘုန်းကြီး ကတိ ဘုန်းကြီးတည်နော်”
အဲဒီလိုပြောပြီး ဇက်ကျိုးကျသွားတာပဲဗျာ၊ ကိစ္စတစ်ခုတော့ ပြေလည်သွားပြီဗျ၊ ဒါနဲ့ ဦးဇင်းက
“ကပ္ပိယကြီးက ဦးဘသာပြောတဲ့နည်းအတိုင်း အုန်းမောင်းတစ်ခုပြန်လုပ်ပါ၊ သစ်သားကိုတော့ သေသေချာချာရွေးပါ၊ ကျုပ်တို့ကြောင့် ရွာနာတာမျိုးမဖြစ်စေချင်ဘူး”
“တင်ပါ့ဘုရား”
ကပ္ပိယကြီးလည်း ဒီတော့မှ နည်းနည်းအပိုးကျိုးသွားတယ်ဗျ၊ ဦးဇင်းက မောင်ကျောင်းသားညွှန်ပြတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီးတော့
“အဲဒီနေရာမှာ ညောင်ပင်မရှိပါဘူးကွာ”
“ရှိလို့ပြောတာနေမှာပေါ့ဘုရား”
ဒါနဲ့မယုံလို့ ကျုပ်တို့တွေသွားရှာကြည့်တယ်၊ မိုးဦးကျဆိုတော့လည်း ချုံပင်တွေက စိမ်းစိုနေပြီပေါ့ဗျာ၊ ချုံတွေကြားမှာ သေချာရှာလိုက်တော့မှ ဒူးလောက်ရှိတဲ့ညောင်ပင်ကလေးတစ်ပင်က အသစ်ထွက်နေသဗျ၊ ဆရာတော်အမိန့်နဲ့ အဲဒီညောင်ပင်အနားကိုရှင်းလင်းပြီးတော့ ခြံစည်းရိုးအကြမ်းကလေး ခတ်ထားလိုက်တယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။
ကျုပ်နဲ့သူကြီးနဲ့ရွာထဲပြန်လာတော့ ရန်ဖြစ်နေတဲ့လူတွေက ငူငူကြီးတွေဖြစ်နေတယ်ဗျ၊ နောက်ပြီးတော့မှ မောင်နဲ့နှမ၊ သားနဲ့အမိ၊ လင်မယားတွေအဆင်ပြန်ပြေသွားကြတယ်၊ သူကြီးအိမ်ရောက်တော့ သူကြီးအိမ်ထဲကနေ လူတွေတဖွဲဖွဲထွက်လာနေကြပါရော၊ သူကြီးက လူတွေကိုကြည့်ရင်း
“ဟေ့မောင်ပိန်နဲ့ မဝတုတ်၊ မင်းတို့ပဲခုနက လင်မယားချင်းကွဲမယ်ဆိုကွာ”
မောင်ပိန်က ခေါင်းကုတ်ပြီး
“မကွဲတော့ပါဘူးသူကြီးရာ၊ ကွဲချင်စိတ်လည်းမရှိတော့ပါဘူး”
လို့ပြောပြီးတော့ ပြန်ထွက်သွားကြတယ်၊ သူကြီးကတော့ ပြုံးရင်းကျုပ်ကိုကြည့်တယ်ဗျ၊ သူကြီးရဲ့အပြုံးကတော့ ကျုပ်ကိုလေးစားတဲ့အပြုံး၊ အားကိုးတဲ့အပြုံး၊ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေတဲ့အပြုံးဆိုတာကို ကျုပ်နားလည်လိုက်ပါတယ်ဗျာ။
ဆက်ရန်။
