Category: အရဟံဓါးသခင် – အတွဲ(၃)

အတွဲ(၃) အခန်း (၆) (၁) မယ်ဖော့တစ်ယောက် သားဖြစ်သူအား ကျွေးမွေးရန်ပြင်ဆင်ထားသည့် ဟင်းလျာပွဲများကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချမိလိုက်သည်။ “ဟင်း၊ သားကသာ ညစာစားမရဘူးလို့ပြောတာ၊ တို့ရသေ့ကြီးနဲ့တော့ကွာပ” မယ်ဖော့ ထို့နောက်စကောတစ်ချပ်တွင် ဖက်ရွက်ခင်းလိုက်ပြီး သူချက်ပြုတ်ထားသည့် ဟင်းလျာများကို စကောအတွင်းသို့ထည့်လိုက်ကာ အိမ်မှထွက်လာခဲ့သည်။ ရွာ၏မြောက်ဘက်တွင် ရသေ့ကြီးနေထိုင်ရန်အတွက် နန်းဆောင်ကဲ့သို့ ခမ်းနားလှသည့် ဝတ်ကျောင်းကြီးတစ်ခုကို ကျောက်ဖြူတုံးများဖြင့် တည်ဆောက်ပေးထားသည်။ ထိုဝတ်ကျောင်းတစ်ဝိုက်တွင်လည်း အနက်ရောင်ခြုံထည်ကြီးများ ခြုံထားကြကာ ကျွဲခေါင်းရိုး၊ နွားခေါင်းရိုးများကို ခေါင်းပေါ်တွင်ဝတ်ဆင်ထားကြသည့် ရသေ့ကြီး၏ တပည့်များက စောင့်ကြပ်နေကြလေသည်။ ရွာသားများက မိမိတို့အိမ်မှ စားသောက်ဖွယ်ရာများကို လင်ပန်းများ၊ စကောများ၊ ဖက်များနှင့်ထုပ်ပိုးလာကြပြီး ဝတ်ကျောင်းတော်ဆီသို့ ချီတက်လာကြသည်။ ရသေ့ကြီး၏ တပည့်များကို အဆင့်ဆင့်ဖြတ်ကျော်ပြီးသည့်အခါ အဖြူရောင်ကျောက်သား၊ ကျောက်တိုင်များဖြင့် အလှဆင်ထားသည့် ဝတ်ကျောင်းတော်ကြီးအတွင်းသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ ဝတ်ကျောင်းတော်ကြီးအတွင်းတွင် ကြီးမားသည့် ကျောက်ခုံကြီးတစ်ခုရှိပြီး…

Read More “အရဟံဓါးသခင်နှင့် ရဲမက်တော်မောင်ဗလ” »

အတွဲ(၃) အခန်း(၅) (၁) မိုးသောက်ချိန်တွင် ဆရာတော်ဦးသောဘိတ၊ ဖိုးလုံးနှင့် ရန်ရှင်းတို့မှာ ခရီးဆက်လက်ထွက်ခွာလာခဲ့ရာ ကျယ်ပြန့်သည့်မြက်ခင်းပြင်ကြီးများကို ဖြတ်ကျော်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ရွာကြီးတစ်ရွာကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးဇင်းက ရွာကိုကြည့်လျှက် ပြုံးပျော်ရွှင်သွားလေသည်။ “ဒကာလေးတို့၊ ဟောဟိုမှာမြင်နေရတာက ဦးဇင်းရဲ့မွေးရပ်မြေ ဟယ်နားရွာပဲ” သို့ဖြင့် သူတို့သုံးဦးဟယ်နားရွာဆီသို့ ချဉ်းကပ်လာခဲ့ကြသည်။ ဟယ်နားရွာမှာ ရွာဟုဆိုသော်လည်း အိမ်ခြေအလွန်များပြားပြီး မြို့ကြီးတစ်မြို့မျှ စည်ကားလှသည်။ အိမ်ခြေတစ်ထောင်ကျော်ရှိပြီး ရွာကြီးကို အရှေ့ပိုင်း၊ အနောက်ပိုင်း၊ တောင်ပိုင်းနှင့် မြောက်ပိုင်းဟူပြီး လေးပိုင်းခွဲခြားထားလေသည်။ ရွာအား သစ်လုံးစည်းရိုးကြီး ကာရံထားသော်လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဝင်ထွက်သွားလာနိုင်သည်။ ဦးဇင်းတို့မှာ ရွာစည်းရိုးကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ပြီးသည့်နောက် ရွာအနောက်ပိုင်းသို့ဦးတည်လာခဲ့သည်။ ရွာကြီးကို ကန့်လန့်ဖြတ်ဖောက်ထားသည့် လမ်းကြီးအတိုင်းလာခဲ့သည်မို့ ရပ်ရွာအခြေအနေများကို အလုံးစုံတွေ့မြင်ရလေသည်။ ကလေးငယ်များက လမ်းဘေးတွင်ဆော့ကစားလျှက်ရှိကြပြီး ရွာလယ်အနီးတွင် ဈေးဆိုင်ခန်းများရှိကြသည်။ ထို့နောက် ရွာသားများက ပြေးလွှားနေသည်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးလုံးနှင်hရန်ရှင်းလည်း ထိုအဖြစ်ကို…

Read More “အရဟံဓါးသခင်နှင့် ဟယ်နားရွာစားမင်” »

အတွဲ (၃) အခန်း (၄) (၁) လမုံရွာကြီး ပျက်သုန်းပြီးသည့်အခါ ရွာသူရွာသားတို့မှာ ခြေဦးတည့်ရာပြေးလွှားနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေ၊ ထိုလမုံရွာကြီး ဘေးဘက်တွင်ရှိနေသည့် မြစ်တစ်စင်းဆီသို့ ဦးတည်ကာ ပြေးလွှားနေခြင်းဖြစ်သည်။ မြစ်ရေက လူကြီးဒူးလောက်ခန့်သာနက်တော့သည်။ ရွာသူရွာသားအပေါင်းတို့က မြစ်အတွင်းပြေးဆင်းကြပြီး လက်ထဲတွင်လည်း ကလေးသူငယ်များကို ချီပိုးထားကြလေသည်။ “လမုံရွာပျက်ရင် နဂါးဖြူရှင်မထွက်မယ်” “လမုံရွာပျက်ရင် နဂါးဖြူရှင်မထွက်မယ်တဲ့ဟေ့” ရွာသူရွာသားများမှာ အော်ဟစ်နေကြပြီး မြစ်အတွင်းဆင်းကာ စုဝေးနေကြလေသည်။ သူတို့လက်များကိုလည်း မိုးပေါ်သို့ဆန့်တန်းပြီး မြစ်ညာဖက်သို့ကြည့်နေကာ ထိုကဲ့သို့ဟစ်ကြွေးနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဆရာတော်နှင့် ဖိုးလုံး၊ ရန်ရှင်းတို့သုံးယောက်မှာ ခရီးဆက်လာရင်း ထိုမြစ်အနီးတွင် ဆောက်လုပ်ထားသည့်မြစ်ကူးသစ်သားတံတားကလေးပေါ်သို့ တက်လာကြလေသည်။ ခဏအကြာတွင် ဦးဇင်းက မောသွားဟန်ဖြင့် သစ်ပင်အောက်တွင်ထိုင်လိုက်လေရာ ဖိုးလုံးတို့လည်း ဦးဇင်းအနီးတွင် ထ်ိုငလိုက်ကြသည်။ “ဦးဇင်းငယ်ငယ်က ဒီဒေသတွေမှာကျင်လည်ခဲ့ပေမယ့် ဒီရွာကြီးကိုလည်း မတွေ့ခဲ့ဖူးသလို၊ ဒီနေရာမှာ မြစ်ကြီးတစ်စင်းရှိနေတာကိုလည်း မတွေ့ခဲ့ရဘူး” “ဦးဇင်းက…

Read More “အရဟံဓါးသခင်နှင့် နဂါးဖြူရှင်မ” »

အတွဲ(၃) အခန်း (၃) (၁) ဖိုးလုံးနှင့် ဆရာတော်ဦးသောဘိတတို့လည်း မြေပြန့်လွင်ပြင်ကလေးအတိုင်း ခရီးဆက်လာကြရင်း တောအုပ်ကြီးထဲတွင် တစ်ညတာ ခိုနားလိုက်ကြလေသည်။ ဦးဇင်းက သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၏ အခြေတွင်ထိုင်ရန် ပြင်ဆင်နေသည်မို့ ဖိုးလုံးက သစ်ပင်ခြေရင်းတွင်ပြန့်ကျဲနေသည့် သစ်ရွက်ခြောက်များနှင့် သစ်ကိုင်းများကို လှဲကျင်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အနီးတွင်အဆင်သင့်တွေ့ရသည့် ကျောက်ဖျာကလေးကို မယူရန်ကြိုးစားလိုက်သည့်အခါ လူတစ်ထိုင်ခန့်ရှိမည့် ကျောက်ဖျာကလေးကို မ မယူနိုင်တော့ပေ၊ ဖိုးလုံးက အားစိုက်ပြီး မလိုက်သော်လည်း ကျောက်ဖျာက ကြွမလာပေ။ “ဪ၊ ဟုတ်သားပဲ၊ ငါ့မှာ မဟိဒ္ဓိ ဓါတ်လုံးမှ မရှိတော့တာပဲ၊ ငါဘယ်လိုလုပ်ပြီး ခွန်အားတွေရှိတော့မှာလည်း” ဖိုးလုံးက တွေးလိုက်ပြီး ကျောက်ဖျာပေါ်တွင်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်၊ ဦးဇင်းကတော့ အနေကထိုင်ခင်းပြီး သစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်နေလေသည်။ ခဏကြာသည့်အခါ ဦးဇင်းက သမထဘာ၀နာပွားများနေသဖြင့် ဖိုးလုံးလည်း ကျောက်ဖျာပေါ်တွင် ကျောခင်းလိုက်တော့သည်။ မကတပင့်ကူများနှင့်…

Read More “အရဟံဓါးသခင်နှင့် ဓါးစက်ြာကဝေမ” »

အတွဲ(၃) အခန်း (၂) (၁) တောင်ကြားကိုကျော်လွန်ပြီးသည့်အခါ မြေပြန့်ချိုင့်ဝှမ်းဒေသတွင် ကျေးရွာကလေးတစ်ရွာက အေးအေးချမ်းချမ်းနှင့်တည်ရှိနေသည်။ လပြည့်ညမို့ လဝန်းကြီးက ဝင်းဝင်းပပသာနေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်တွင် ထိန်ထိန်လင်းနေလေသည်။ ထိုအခိုက် ရွာထဲတွင် ပုလွေသံတစ်သံ ကိုကြားလိုက်ရသည်။ “ပုလွေသံပါလားဟ၊ ဒီအချိန်ကြီးဘယ်သူမှုတ်နေတာတုန်း” ရွာမှလူများက ပုလွေသံကြားသဖြင့်ထွက်ကြည့်ကြသည်။ ထိုအခါတွင် ရွာလယ်လမ်းမကြီးအတိုင်း မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ပုလွေမှုတ်လျှက် တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လှမ်းလာလေသည်။ ထိုမိန်းကလေးက အငြိမ့်မင်းသမီးများဝတ်သည့် အဖြူရောင်ခါးထောင်အကျီကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး ဇတ်မင်းသမီးတစ်ယောက်လို မျက်နှာကိုလည်း ပြင်ဆင်ခြယ်သထားသည်။ သစ်သားပုလွေလေးတစ်ခုဖြင့် ပျော်မြူးဖွယ်တေးသီချင်းတစ်ပုဒ်ကို မှုတ်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း အေးအေးလူလူလျှောက်လမ်းလာသည်။ ပုလွေသံကြားသည့် ရွာသူရွာသားများမှာ မိမိတို့နေထိုင်ရာ အိမ်များအတွင်းမှထွက်လာကြပြီး အရူးများသဖွယ်ဖြစ်ကာ ထိုမိန်းကလေးနောက်သို့ လိုက်ပါလာကြသည်။ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ဖြတ်လျှောက်လာသည့် ထိုမိန်းကလေးနောက်တွင် သက်ကြားအိုအရွယ်မှစပြီး သက်လတ်ပိုင်းများ၊ လူပျိုအပျိုများ၊ သားသည်အမေနှင့် ရင်ခွင်ပိုက်ကလေးများအဆုံး ရွာသားများအကုန် တန်းစီလိုက်ပါလာကြသည်။ သို့နှင့်…

Read More “အရဟံဓါးသခင်နှင့် မာကတပင့်ကူမိစ္ဆာ” »