Category: ဂမ္ဘီရ

အတွဲ(၄) စာစဉ်(၇) (၁) နောက်နေ့ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ်မှာခရီးသွားဖို့ ပြင်ရတော့တယ်ဗျ၊ ရွာနီးချုပ်စပ်သွားမှာဆိုတော့လည်း အဝတ်အစားများများမထည်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ လွယ်အိတ်တစ်လုံးထဲ အဝတ်အစားသုံးစံံုံလောက်ထည့်လိုက်ရင်ရပြီပေါ့၊ မနက်စာတောင်မစားရသေးဘူး ဦးဘသာကြီးက အိမ်ရှေ့ကိုရောက်ချလာတယ်ဗျ။ “အလတ်ကောင်ရေ၊ နေမမြင့်ခင် စောစောသွားမဟေ့၊ ငါ့နွားကြီးလည်း ခဏထားခဲ့မကွ” ဦးဘသာအိမ်မှာကျန်နေတဲ့ နွားကြီးတစ်ကောင်ကို အိမ်မှာလာထားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်းပြင်ဆင်နေတာဆိုတော့ မပြီးသေးဘူးပေါ့ဗျာ၊ အဖေနဲ့ ဦးဘသာနဲ့ကတော့ စကားတွေပြောနေကြတယ်။ အမေကလည်း မီးဖိုချောင်ထဲကထွက်လာတယ်ဗျ။ “ကျုပ်သားလေးကို အပ်ပါတယ်ဦးဘသာရယ်၊ ဒီကောင်လေးက အရူးအပေါလေးဆိုတော့ သေချာဂရုစိုက်ပါတော့” “အေးပါမသန်းရာ၊ ညည်းသားငါနဲ့လိုက်ရလို့ ဘယ်တုန်းက ဘာဖြစ်ခဲ့ဖူးလို့လဲဟ” အမေက ခေါင်းညိတ်တယ်။ “ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးကို နွားပညာတွေလည်း သင်ပေးလိုက်ပါအုံးတော့” “အံမယ်၊ ညည်းသားသာ သင်ချင်ဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပါဟ၊ ငါက သင်ပေးဖို့ဝန်မလေးပါဘူး” ဦးဘသာက ပြောဆိုရင်း အိမ်ပေါ်ကိုမော့ကြည့်တယ်ဗျ။ “ဟေ့အလတ်ကောင် မပြီးသေးဘူးလားဟ” “ပြီး…

Read More “စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် နွားကျောင်းသား မိုးစွေ” »

အပိုင်း(၈) လဘေးဝါးပြောသည့်အတိုင်းပင် လချေရှီး ကျင်းနက်ကြီးအောက်သို့ ရောက်သွားသည့်အခါ ဘီလူးများမှာ သူ့ကို အနံ့ခံမရပေ။ ကဖောလည်း သူ့အနားတွင်နေသဖြင့် အနံ့ခံမရတော့ပေ။ သူထင်ထားသည့်အတိုင်းပင် တွင်းနက်ထဲတွင် အဆင်ပြေနေခဲ့သည်။ လီဝါးတို့၏ ရွာကိုလည်းကောင်း တက်ဒွန်း၏ အဆောင်ခန်းကလေးကိုလည်းကောင်းတွေ့ခဲ့ကြရသည်။ ကဖောလည်း သူ့ကို အားကိုးသည်ထက် ပိုအားကိုးခဲ့သည်ကို ခံစားမိရတော့သည်။ အထူးသဖြင့်ရွာကလေးတွင် ကဖောနှင့်သူ နှစ်ယောက်တည်းရှိနေချိန်များတွင် သူ့နှလုံးသားများက ကဖောအား အလွန်ချစ်ခင်တွယ်တာနေမိသော်လည်း သူ့ဦးနှောက်အတွင်းတွင်တော့ ကဖောအား ရန်သူတစ်ဦးအဖြစ် မနည်းရိုက်သွင်းနေရတော့သည်။ လီဝါးတို့၏ ကျေးရွာကလေးတွင် အလွန်ချွန်ထက်နေသော ဓါးကလေးတစ်ချောင်းကိုတွေ့ခဲ့ရပြီး ကဖောကို လုပ်ကြံရန်အတွက် ထိုဓါးကလေးကို သိမ်းထားလိုက်တော့သည်။ နောက်ဆုံး အားလုံးဖြတ်ကျော်ပြီး၍ တွင်းနက်ကြီးအတွင်းမှ လွတ်ကာနီးမှ ထိုဓါးကလေးဖြင့် ကဖော၏ နောက်ကျောကို ရင်နာနာနှင့်ပင် ထိုးချခဲ့ရတော့သည်။ ကဖောက လိပ်ဘိုးဘိုးပြောသည့်စကားများအား မယုံနိုင်လွန်းသဖြင့် ခေါင်းသာ တွင်တွင်ခါနေမိတော့သည်။…

Read More “မီးလျှံကြားက ပန်းတစ်ပွင့်” »

အပိုင်း (၇) “ဘီ . . ဘီလူးကြီးတွေ နိုးလာကြပြီကဖော” လချေရှီးက အော်လိုက်သည်နှင့် ဘီလူးကြီးများမှာ ကျယ်လောင်သည့်အသံကြီးများနှင့် ဟစ်အော်ကာ ထလာကြတော့သည်။ ထို့နောက် အသံကြားရာသို့ လက်ဖြင့်ရိုက်ပုတ်လိုက်တော့သည်။ ကဖောက လချေရှီးအား တွန်းလှဲပြီး ကျွမ်းထိုးလှိမ့်ရှောင်လိုက်၍သာ သူတို့နှစ်ဦးစလံးဘီလူးလက်ထဲမှ လွတ်မြောက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘီလူးကြီးများက အသံကြားရာသို့ တိုက်ခိုက်တော့သည်။ ကဖောက ဘီလူးတစ်ကောင်၏ ဒူးဆစ်ကိုလှံသွားနှင့်ခုတ်ဖြတ်လိုက်ရာ ဒူးဆစ်မှာ ရွံ့တုံးကိုဖြတ်လိုက်ရသကဲ့သို့ အိခနဲနေ၍ ပြတ်ထွက်သွားတော့သည်။ သို့သော် တစ်ယောက်တည်း ဘီလူးများနဲ့တိုက်ခိုက်နေရသည်မှာ မလွယ်ကူမှန်းကဖောသိလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါ လချေရှီးက ကဖောအားထွက်ပြေးရန်ပြောတော့သည်။ “ကဖော ငါတို့ ဘီလူးတွေကို စိတ်ရှုပ်ထွေးအောင်လုပ်ပြီးတော့ ရှေ့ဆက်ပြေးရအောင်” လချေရှီးက ပြောလိုက်ပြီးနောက် ကျောက်တုံးလေးငါးလုံးကို ကောက်လိုက်ပြီး ဂူအတွင်းသို့ လျှောက်ပစ်လိုက်တော့သည်။ အခြားဘီလူးများမှာလည်း ကျောက်တုံးသံကြားသည့်နေရာများသို့ ထွက်သွားတော့သည်။ ကဖောလည်း အချိန်ကောင်းကိုစောင့်မနေတော့…

Read More “မီးလျှံကြားက ပန်းတစ်ပွင့်” »

အတွဲ(၄) စာစဉ်(၆) (၁) “အသားတွေလတ်တယ်နော်၊ ယူကြအုံးမလား၊ အသားကောင်း၊ အသားလတ်၊ လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့လည်း ပေးအုံးမှာတော့” မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရွာလယ်လမ်းကနေ ခံတောင်းရွက်ပြီးတော့ အော်ဟစ်ရင်း လာတယ်ဗျ၊ အချိန်ကတော့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးရယ်၊ အကိုကြီးတို့ ယာခင်းကျဲတာကို ကျုပ်က လိုက်မသွားဘဲနေခဲ့တာကိုးဗျ၊ အိမ်မှာတော့ ဘယ်သူမှလည်းမရှိဘူးဗျ၊ ညီမနှစ်ယောက်ကလည်း ဘယ်သွားကြမှန်းမသိဘူး၊ အဖေကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရွာပတ်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဆောင်းဆိုပေမယ့်လည်း နေ့ခင်းက သိပ်ပူတာဗျ၊ အဲဒီခံတောင်းရွက်ထားတဲ့မိန်းကလေးက ကျုပ်တို့အိမ်ရှေ့မှာရပ်တယ်၊ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ “အကိုလေး၊ အမဲသားယူပါအုံးလား” ကျုပ်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ခေါင်းညိတ်လိုက်တော့တယ်ဗျ၊ ဒီတော့ မိန်းကလေးက ခြံတံခါးကိုအသာတွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လာတယ်၊ ကျုပ်လည်း ပြေးသွားလိုက်ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲကတောင်းကိုဆွဲယူပြီး အိမ်အရိပ်ထဲမှာ ချလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ “အမေရေ၊ ဒီမှာ အမဲသားလာရောင်းတယ်တဲ့၊ ဝယ်လိုက်ပါအုံးဗျာ” ကျုပ်အော်တော့မှ အမေက အိမ်နောက်ဘက်ကနေပြေးထွက်လာတယ်။ “ဟဲ့အလတ်ကောင်၊ အိမ်မှာဟင်းစားတွေလည်းရှိသားနဲ့” အဲဒီမိန်းကလေးက…

Read More “စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် ရင်ထဲကပန်းတစ်ပွင့်” »

အပိုင်း (၆) အကျဉ်းခန်းထဲအတွင်းသို့ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် နေရောင်များကျရောက်လာသောကြောင့် နေထွက်နေပြီမှန်းကို သိလိုက်တော့သည်။ သို့နှင့်် ကဖောတစ်ယောက် အိပ်နေရာမှ ကုန်းထလိုက်တော့သည်။ မကြာခင် ရဲမက်များက အကျဉ်းခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာကြပြီး သူတို့အကုန်လုံးကို ဖမ်းဆွဲ ထုတ်သွားတော့သည်။ သူတို့အားလုံးကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ကာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ခါးတွင်ကြိုးများထပ်မံချည်ထားပြီးနောက် လမ်းမအတိုင်း တန်းစီပြီးခေါ်သွားကြသည်။ မြို့သူမြို့သားများမှာ ကဖောတို့အကျဉ်းထောင်အတွင်းမှ ထွက်လာသည်ကို ကိုလာရောက်ကြည့်ရှုကြသည်။ သူတို့အားလုံးက ကဖောကို ကြည့်သည့်အကြည့်ထဲတွင် ဂရူဏာမျက်လုံးများလဲပါသလို။ သနားကြင်နာသောမျက်လုံးများလဲပါ၏၊ နာကျည်းစက်ဆုပ်သည့် အကြည့်များလည်း ပါဝင်ကြသည်။ ရဲမက်များက ကဖောဦးဆောင်သည့် လရှီးမျိုးနွယ်စုများအားလုံးကို နန်းတော်အတွင်းမှ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့ကြပြီး နန်းတော်အရှေ့ရှိ ရင်ပြင်ကြီးတွင် တန်းစီကာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။ မြို့သားများလည်း သူတို့အနီးတွင် လာရောက်စုရုံးကြတော့သည်။ “သစ္စာဖောက် ကဖောနှင့် လရှီးမျိုးနွယ်များအားလုံးဟာ ကျောက်တုံးမြို့တော် ဘုရင်ကြီးနဲ့ မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုစော်ကားခြင်း၊…

Read More “မီးလျှံကြားကပန်းတစ်ပွင့်” »

အပိုင်း(၅) “လုပ်စမ်းပါ ကဖောရယ်၊ နင်လုပ်နိုင်ပါတယ်” ကဖောလည်း လချေရှီးကိုတွေ့လိုက်ရသည့်အခါ အားတက်သွားပြီးနောက် ဘန်ဝါး၏ အားနည်းချက်များကို လိုက်ရှာနေတော့သည်။ “ဘန်ဝါးရဲ့ တင်းပုတ်ရိုက်ချက်တွေက အားပြင်းပေမယ့် တစ်ကွက်နဲ့တစ်ကွက် အကူးအပြောင်းမှာ အချိန်နည်းနည်းကြာတယ်၊ အဲဒါ သူ့ရဲ့အားနည်းချက်ပဲ” အဖေဖြစ်သူ၏ ပြောစကားများကို ကြားယောင်နေလိုက်ပြီးနောက် ဘန်ဝါး၏တိုက်ကွက်များကို ပြန်လည်ခုခံရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဘန်ဝါးက တင်းပုတ်ကြီးနှင့် ကဖောကို မိုးရိုက်လိုက်သည့်အခါတွင် ကဖောက မြေကြီးတွင် အသာလှိမ့်ကာရှောင်လိုက်တော့သည်။ ထိုအခါ ဘန်ဝါးက တင်းပုတ်ဖြင့် ဝိုက်ပြီးရိုက်ရန်အတွက် တင်းပုတ်ကို ပြန်မယူလေသည်။ တင်းပုတ်မှာလေးသဖြင့်် ဘန်ဝါးအလျှင်အမြန်မယူသည့်တိုင် အနည်းငယ်ကြာမြင့်နေလေရာ ကဖောကလည်း ထိုအခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံတော့ဘဲ ကျွမ်းတစ်ပတ်လှိမ့်ထိုးလိုက်ပြီးနောက် ဘန်ဝါး၏ ခြေထောက်အနီးသို့သွားလိုက်ကာ ဒူးခေါက်ကွေးကို လှံချွန်ဖြင့်ထိုးချလိုက်တော့သည်။ သစ်သားလှံပင်ဖြစ်သော်လည်း လှံချွန်က စူးနေသည့်အတွက် ဘန်ဝါးနာကျင်သွားကာ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကျသွားတော့သည်။ ထိုအခါ ကဖောက ဘန်ဝါး၏…

Read More “မီးလျှံကြားက ပန်းတစ်ပွင့်” »

အတွဲ(၄) စာစဉ်(၅) (၁) “ဟိတ်ကောင်လေး” ကျုပ်နားထဲ အသံကွဲကြီးကို ကြားလိုက်ရပြန်ရောဗျို့၊ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်မထလို့မရတော့ဘူး၊ မထရင်ဟိုနေ့ကလို ဖျာကြီးနဲ့ကပ်ပြီး ပျံနေမှာစိုးလို့ ငေါက်ခနဲကောက်ထလိုက်တယ်ဗျ။ ကျုပ်ထလိုက်တဲ့နေရာကတော့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးဗျ၊ အဲဒီအိမ်ကိုကျုပ်တစ်ခါမှလည်းမရောက်ဖူးဘူး၊ ကျုပ်လှည့်ပတ်ကြည့်နေတုန်း အိမ်ရှေ့နားမှာ စကားပြောသံကြားတာနဲ့ အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာခဲ့တယ်ဗျ၊ စကားပြောနေတာကတော့ ဒေါ်ပျင်းနဲ့ သူ့အမေ ဘွားမယ်ဖြူကြီးပေါ့ဗျာ။ “ဟဲ့ သမီး၊ ရွာထဲမယ် အထက်လမ်းဆရာတွေရောက်နေတယ်ဆိုပဲ” “အဲဒီသေချင်းဆိုးတွေ ရောက်တာ ကျုပ်ကဘာလုပ်ရမှာလဲအမေရဲ့” ဒေါ်ပျင်းက ပြောရင်းဆိုရင်း ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်ကြီးကိုကောက်ဖွာပြီးတော့ ပါးခွက်နေအောင်ကိုစုပ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဆေးလိပ်ကြီးက တစ်ချက်ရဲခနဲလင်းသွားပြီးတော့ မီးခိုးတွေဆိုတာလည်း ခေါင်းတိုင်ကြီးထွက်သလို တအူအူနဲ့ထွက်လာတော့တာပဲဗျာ။ “အဲဒီလူတွေကို သူကြီးကခေါ်ထားတာတဲ့၊ ဘာလို့ခေါ်ထားတာလဲဆိုတော့ နင့်ကိုဝိုင်းနှိမ်နင်းကြမလို့တဲ့” ဘွားမယ်ဖြူစကားကြားတော့ ဒေါ်ပျင်းက ဟက်ခနဲရယ်တယ်ဗျ၊ သူ့ပါးစပ်ထဲကနေတောင်မှ မီးခိုးတွေအထွေးလိုက်ထွက်သွားသေးတယ်ဗျာ။ ဘွားမယ်ဖြူကတော့ သူပြောတာကိုစိတ်မဝင်စားရကောင်းလားဆိုပြီး ခါးထောက်တယ်ဗျ။ “ညည်းက ရယ်နေ၊ အထက်လမ်းဆရာတွေစုပြီး…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် ဒုံရင်းဆိုက်တဲ့ကိန်း” »

အပိုင်း (၄) ကျောက်တုံးမြို့တော်သို့ ခြေချလိုက်သည်နှင့် ကဖောတစ်ယောက် အံ့သြလွန်းပြီး ပါးစပ်ပင် မပိတ်နိုင်တော့ပေ။ ဤမျှလောက်စည်ကားပြီး ကြီးမားသည့်မြို့ကြီးကို ကဖော တစ်သက်တွင်တစ်ခါမှပင် မမြင်ဖူးချေ။ ကဖောတို့လရှီးမျိုးနွယ်စုများ မြို့အတွင်းသို့ ဝင်လာသည့်အခါ မြို့မှလူတွေက သူတို့အားဝိုင်းကြည့်နေကြပြီး တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နှင့် တီးတိုးရေရွတ်နေကြလေသည်။ သူတို့အုပ်စု မြို့လယ်လမ်းမကြီးအတိုင်း ဖြတ်သန်းလျှောက်သွားကြကာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကျောက်တုံးမြို့တော်၏ နန်းတော်ပေါက်သို့ရောက်သွားကြလေသည်။ နန်းတွင်းမှ ရဲမက်များထွက်လာသည်မို့ လငေါရှီးက သူကိုင်ဆောင်ထားသည့် ကျွဲချိုကိုပေးလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါတွင် ရဲမက်များက သူတို့ကို ဦးဆောင်ကာ ကျောက်တုံးများဖြင့်တည်ဆောက်ထားသည့် အဆောက်အဦးကြီးတစ်ခုထံသို့ခေါ်သွားကြီးပြီး ထိုအဆောက်အဦးအတွင်းရှိ အခန်းကြီးများအတွင်းမှ အခန်းတစ်ခန်းတွင် နေရာချပေးလေသည်။ အခန်းကျယ်ကြီးဖြစ်သဖြင့် သူတို့ ကိုးယောက် နေထိုင်ရန်အတွက် လုံလောက်ပေသည်။ အခန်းကြမ်းပြင်ကို ကောက်ရိုးများဖြင့် ခင်းကျင်းထားပြီး ထိုကောက်ရိုးများအပေါ်တွင် မြက်ဖျာကြမ်းများကို ခင်းထားလေသည်။ ကဖောတို့လည်း ပင်ပန်းလာသဖြင့် ထိုကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ပင်…

Read More “မီးလျှံကြားက ပန်းတစ်ပွင့်” »

အတွဲ(၄) စာစဉ်(၄) (၁) “ဟိတ်ကောင်လေး၊ ထ . . . ထတော့” ကျုပ်အိပ်နေတုန်း နားထဲမှာအသံဆိုးကြီးကြားလိုက်တယ်ဗျ၊ အသံကဘယ်လိုအသံလဲဆိုတော့ ရေငတ်ပြီးရေမသောက်ရလို့ လည်ချောင်းတွေကွဲနေတဲ့အသံမျိုးဗျ၊ ကျုပ်လည်း မထချင်သေးဘူးဗျာ၊ ဆောင်းအဝင်ဆိုတော့ ရာသီဥတုက အေးအေးနဲ့ ဆက်ကွေးနေတာပေါ့ဗျာ။ “ဟဲ့ကောင်လေး” နောက်တော့ ကျုပ်ကိုခေါ်နေတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း မျက်လံုံးကိုမဖွင့်ချင်ပါဘူး၊ ခေါ်နေတာကိုမကြားသလိုလုပ်ပြီးတော့ စောင်ကိုခေါင်းမြီးခြုံပြီးဆက်အိပ်နေလိုက်တယ်။ “သြော်၊ နင်က ငါပါးစပ်နဲ့ပြောတာမရဘူးဆိုတော့၊ လက်တွေ့ပြမှထင်တယ်” အဲဒီအသံကြီးက ပြောတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ “ဟဲ့ကောင်လေး၊ နင်အခုထ” အဲဒီလိုလည်းပြောလိုက်ရော ကျုပ်အိပ်နေတဲ့ဖျာကြီးက ဗြန်းခနဲမတ်တပ်ကြီးဖြစ်သွားတာဗျာ၊ ကျုပ်လည်းလန့်ပြီးမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးထဲမှာ ကျုပ်ရောက်နေပါရော၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလည်းမတ်တပ်ကြီးဗျ၊ မတ်တပ်ကြီးဆိုပေမယ့်လည်း လူကအိပ်နေတာ၊ ခေါင်းအုံးနဲ့စောင်ကြီးလည်းခြုံလို့ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်အိပ်နေတဲ့ဖျာကြီးက မတ်တပ်ကြီးဆိုတော့ ကျုပ်လည်းမတ်တပ်ကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ လက်တွေခြေတွေကိုလှုပ်ပေမယ့် လှုပ်မရဘူးဗျို့။ “ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်သူကျုပ်ကိုခေါ်တာလဲ”…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် နွားပျောက်ကုန်း” »

အပိုင်း (၃) “မင်းလားကွ ကဖောဆိုတာ” “ဟုတ်တယ်” ကဖောက ကျားလူမျိုးခေါင်းဆောင်မေးသည့်စကားကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ဖြေရင်း ခေါင်ရည်ကို တစ်ကျိုက်မော့သောက်လိုက်သည်။ “ဘယ်မှာလဲ မင်းတို့ရွာကလူတွေ” “မရှိတော့ဘူး ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲပဲ ကျန်တယ်” “ဟား . . .ဟား . . . မင်းတစ်ယောက်တည်းနဲ့ တို့တစ်တပ်လုံးကို ခုခံနိုင်မယ်ထင်လို့လား” “လာပါ ၊သိချင်ရင် စမ်းကြည့်ပေါ့” “ဟား . . ဟား၊ ကဲ ငါ့စစ်သည်တွေ တိုက်ကြတော့၊ ဒီကောင်မလေးကို အသေရရ အရှင်ရရ ငါလိုချင်တယ်” လူမျိုးစုခေါင်းဆောင် အမိန့်ပေးလိုက်သည်နှင့် ကျားလူမျိုးများက ကဖောဆီသို့ ညာသံပေးပြီး ပြေးတက်လာကြတော့သည်။ ကဖောက အရှေ့ဆုံးမှ ပြေးဝင်လာသူကျားလူမျိုးစစ်သည်နှစ်ဦးအား အနားတွင်ထိုးစိုက်ထားသည့် လှံတံကိုကောက်ကာ လှံတံဖြင့်ရိုက်ထည့်လိုက်ပြီးနောက် အနောက်သို့ ခုန်ပြီးဆုတ်လိုက်လေသည်။ ထိုစဉ် ကျန်သည့်…

Read More “မီးလျှံကြားက ပန်းတစ်ပွင့်” »