Tag: ဝတ္ထုတို

(ဖြစ်ရပ်မှန်တစ်ခုအပေါ် အခြေခံလျှက် ရေးသားထားပါသည်) (၁) တိုက်ကြီးအတွင်းကို ဝင်လိုက်သည်နှင့် မို့မို့တစ်ယောက် ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘဲ ကျောချမ်းသွားရတော့သည်။ သူ့ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုအောင်ကတော့ လိုက်ထရပ်ကားကလေးအတွင်းမှ အထုပ်အပိုးတစ်ချို့ကိုသယ်ချလိုက်လေသည်။ ညားခါစလင်မယားမို့ အထုပ်အပိုးက သိပ်မများပေ၊ အထုပ်အပိုးများကို တိုက်အောက်ရှိလှေကားခွင်အတွင်းသို့ ထည့်လိုက်ပြီးသည့်အခါ မို့မို့က ကိုအောင်လက်ကို တို့ထိလိုက်သည်။ “ဟုတ်သားပဲ မို့မို့ကိုပြောဖို့မေ့နေတာ၊ ကိုအောင်တို့အခန်းက ငါးထပ်မြောက် ဘယ်ဖက်အခြမ်း” ကိုအောင်က မွှေ့ယာလိပ်ကြီးကိုထမ်းကာ အရှေ့မှတက်သွားသည်။ မို့မို့လည်း အထုပ်အပိုးတစ်ချို့ကိုသယ်လိုက်ကာ ကိုအောင်အနောက်မှ လိုက်တက်သွားသည်။ တိုက်က တိုက်သစ်ကြီးဖြစ်ပြီး နေထိုင်ခွင့်တောင် ကျမကျမသိရပေ၊ တိုက်တစ်တိုက်လုံးတွင် အိမ်အောက်ထပ် မြေညီထပ်တွင်သာ ဆန်ဆိုင်ဖွင့်ထားပြီး ကျန်သည့်တိုက်ခန်းများတွင်တော့ အိမ်ငှားများတင်ထားလေသည်။ သို့သော် အခန်းတိုင်းလူမရှိသေးဘဲ၊ အခန်းလွတ်များကသာများသည်။ မို့မို့လည်း အထုပ်သယ်ရင်း အကဲခတ်ကြည့်သည့်အခါ သူတို့တက်လာသည့်တစ်လျှောက် ပထမထပ်တွင်သာ လူနေခန်းတစ်ခန်းကိုတွေ့ရပြီး ကျန်သည့်အခန်းများတွင် လူမရှိပေ၊…

Read More “ရှစ်ထပ်တိုက်မှာ ဘယ်သူလဲ (စဆုံး)” »

(ဖြစ်ရပ်မှန်) (၁) ရေတွေအလွန်ကြီးနေသည်။ မောင်ဆေးဆုံတစ်ယောက် မျက်စိတစ်ဆုံးနီးပါး ကျယ်ပြောလှသည့် ရေပြင်ကြီးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကောင်းကင်တစ်ခွင်လုံးလည်း မိုးသားတိမ်လိပ်တွေက အုပ်ဆိုင်းနေကာ မုတ်သုံလေတိုက်ခတ်ရာတစ်လျှောက် လျှင်မြန်စွာခရီးနှင်နေလေသည်။ “ဂျိန်း . . . ဝုန်း” တစ်ချက်တစ်ချက် ထစ်ချုန်းကာ ခြိမ်းလိုက်သည့် မိုးခြိမ်းသံကြီးများနှင့်အတူ လျှပ်စီးလက်သဖြင့် ဝင်းလက်သွားသည့်အလင်းရောင်များက ရေပြင်ကြီးတစ်ခွင်လုံးကို ထိန်လင်းသွားစေသည်။ မောင်ဆေးဆုံလည်း ကန်ပေါင်အနီးတွင်ပေါက်နေသည့် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်လိုက်ကာ ငါးမျှားကြိုးများကို ကန်ထဲသို့ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး ပင်စည်ကိုမှီကာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ စင်စစ်အားဖြင့် မောင်ဆေးဆုံ၏အမြင်အာရုံတွင် မြင်တွေ့နေရသည်မှာ ပင်လယ်ကြီးတစ်ခုမဟုတ်သလို၊ မြစ်ပြင်ကျယ်ကြိးတစ်ခုလည်းမဟုတ်ပေ၊ သူတို့အိမ်နောက်ဖေးရှိ ကြီးမားသည့် ကန်ကြီးတစ်ကန်၏ အစပ်တွင် ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အချို့ကလည်း ထိုကန်ကြီးကို အင်းဟုခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ ကန်ကြီးမှာ ယခုလောက်သိပ်မကြီးသော်လည်း မိုးကောင်းသဖြင့် ကံအနောက်မှ ရေလျှံကွင်းများကိုပါ ရေများဖုံးလွှမ်းနေသဖြင့် မသိလျှင် မြစ်ပြင်ကျယ်ကြီးအလား…

Read More “ကြံရဆုံရ သိုက်လှေကြီးမှာ တစ်ခဏ” »

အခန်း (၁) ဘိုဘိုတို့အဖွဲ့မှာ တောအုပ်ကြီးတစ်ခုအနီးတွင် စခန်းချနေကြသည်။ သူတို့မှာ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္မဏီတစ်ခုမှ ဝန်ထမ်းများဖြစ်ကြသည်။ တောတောင်ကြီးများကို ရှင်းလင်းပြီးနောက် လူနေထိုင်သည့် မြို့သစ်ကြီးတစ်ခုတည်ဆောက်ရန်အတွက် အစိုးရက စီစဉ်ထားပြီးနောက် ကုမ္မဏီများအား ပြန်လည်ကန်ထရိုက်ပေးခဲ့လေသည်။ ဘိုဘိုတို့ အခုရောက်နေသည့် နေရာကတော့ ယခင်က လူပင်အရောက်အပေါက်နည်းသည့် တောကြီးတစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ထိုတောကြီးကို ရှင်းလင်းပြီး လမ်းဖောက်လုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။ လမ်းဖောက်လုပ်ပြီးပါက မြို့ကွက်သစ်ပုံစံချခြင်းနှင့် အဆောက်အအုံများ ဆောက်လုပ်ခြင်းများကို စတင်မည်ဖြစ်သည်။ စခန်းဆိုသော်လည်း အတော်အတန်ပင်ကျယ်ဝန်းသည်။ သစ်များ ဝါးများဖြင့် စခန်းကိုကာရံထားပြီးနောက် အတွင်းတွင် လမ်းဖောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းသုံး စက်ကိရိယာကြီးများကို အစီအရီရပ်ထားကြသည်။ ဘူဒိုဇာကြီးများ၊ ဘက်ဟိုး မြေကော်စက်များ၊ မြေညှိသည့်စက်၊ လမ်းကြိတ်စက် စသည့် စက်များပင် အစီးရေ ၃၀ ခန့်ရှိသည့် စခန်းဖြစ်သည်။ ထိုစခန်းတွင် ဝန်ထမ်းနှင့် ဝန်ထမ်းမိသားစုများက…

Read More “ခုတ်လှဲ၍မရသော သစ်ပင်ကြီး (ဖြစ်ရပ်မှန်) (စဆုံး)” »

(က) နွေရာသီက ပူပြင်းလှသည်။ မိငယ်တို့ ဇီးတော ရွာကလေးက ပဲခူးတိုင်းအတွင်းတည်ရှိသည်။ စစ်တောင်းမြစ်ဝှမ်းဖြစ်ပြီး မြေပြန့်ဒေသဖြစ်သဖြင့် ယခုလို နွေကာလဆိုလျှင် အလွန်ပူပြင်းလှသည်။ ရိတ်သိမ်းထားသော မိုးစပါးတွေက ရိုးပြတ်တွေ တထောင်ထောင်နှင့် ခြောက်သွေ့နေသည်။ လယ်ကွင်းတွေက ကွင်းပြင်ကြီးတွေဖြစ်နေကာ အရိပ်မဲ့ပြီး တံလျှပ်တွေထနေသည်။ သူတို့ဒေသတွင် ရေအခက်အခဲရှိသဖြင့် နွေစပါးမစိုက်ကြ။ မြစ်ကမ်းနားသောင်ပြင်များတွင်သာ ကိုင်းသီးနှံများကို စိုက်ပျိုးကြသည်။ မိငယ်က ဇီးတောရွာ ဇာတိဖြစ်ပြီး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတစ်​​ယောက်ဖြစ်သည်။ ပဲခူးတက္ကသိုလ်တွင် ရူပဗေဒ မေဂျာဖြင့်တက်ရောက်နေသည်။ ကျောင်းဖွင့်သည့်အချိန် ပဲခူးတက္ကသိုလ်အနီးတွင် အဆောင်နေပြီး တက္ကသိုလ်တက်သည်။ သို့သော် ယခုလိုနွေပိတ်ရက်များတွင်တော့ ရွာပြန်ပြီးနေဖြစ်သည်။ မိငယ်က အထွေးဆုံးသမီးမို့ အဖေနှင့်အမေက​ရော၊ အမေကြီး(အဖွား)ကပါ မိငယ်ကို အလွန်ချစ်သည်။ မိငယ်တွင် အစ်မတစ်ယောက်သာရှိပြီး အစ်မက အစိုးရဝန်ထမ်းဖြစ်သဖြင့် တာဝန်ကျရာနေရာတွင် ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်ရသည်။ ထို့ကြောင့် မိငယ်ကို…

Read More “နွေတစ်ည (ဖြစ်ရပ်မှန်)(စဆုံး)” »

(ဖြစ်ရပ်မှန်) (မှတ်ချက်။ ။ မန္တလေးမှ သူရဲဈေးနှင့် ဘာမှမဆိုင်ပါ) (က) တောင်ငူခရိုင် အတွင်းတည်ရှိသည့် ကုန်းကြီးကျေးရွာသည် စည်ကားသည့်ရွာကလေးတစ်ရွာဖြစ်သည်။ ရထားလမ်းပေါက်သဖြင့် ကုန်စည်စီးဆင်းမှု မြန်ဆန်ပြီး စည်ကားလှသည်။ ကုန်းကြီးတွင် ငါးရက်တစ်ဈေးခင်းကြသည်။ ဈေးက သာမန်နေ့များတွင် ဈေးအသေးလေးသာရှိသော်လဲ ငါးရက်တစ်ဈေးကတော့ နီးစပ်ရာ ရွာများမှပါ လာရောက်ရောင်းချကြသဖြင့် အလွန်စည်ကားလှသည်။ မနက် ဝေလီဝေလင်းမှ စတင်ရောင်းချကြပြီး နေ့လည် ၁၀ နာရီလောက်ဆို ဈေးကွဲပြီဖြစ်သည်။ မိဝိုင်းက ကုန်းကြီးရွာ ဇာတိတော့မဟုတ်။ ကုန်းကြီးရွာသား ထွန်းရင်နှင့် အကြောင်းပါပြီး ကုန်းကြီးရွာတွင်နေဖြစ်သည်။ ထွန်းရင်က ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားပြီးတော့ သမီးတစ်ယောက်ကျန်ခဲ့သည်။ သမီးလေးက ငါးနှစ်ခန့်ပင်ရှိသေးသည်။ ထွန်းရင် ဆုံးတော့ မိဝိုင်းရွှေတောင်ကြီးပြိုသလိုဖြစ်သည်။ နဂိုကတည်းက လယ်ပိုင်ယာပိုင်မဟုတ်သလို မိဝိုင်းက တောသူတစ်ယောက်မဟုတ်သည့်အတွက် တောအလုပ်များ မလုပ်ကိုင်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့်…

Read More “သရဲဈေး (စဆုံး)” »

(ဖြစ်ရပ်မှန်) (၁) ကျွန်မတို့မြို့ကလေးမှာ ဘော်ဒါဆောင်တွေအများကြီးရှိတယ်ရှင့်၊ တစ်မြို့လုံးလိုလိုမှာ ဘော်ဒါဆောင်တွေက မှိုလိုပေါက်နေတာပဲ၊ အဲဒီဘော်ဒါဆောင်တွေကလည်း ထူးချွန်တဲ့ကျောင်းသားတွေ အများကြီးမွေးထုတ်ပေးနိုင်တာကြောင့်ပေါ့ရှင်၊ ကျွန်မတို့မြို့ကလေးနာမည်က တစ်နိုင်ငံလုံးမှာ နာမည်ကြီးတဲ့ ဘော်ဒါဆောင်တွေ အများကြီးရှိပါတယ်၊ ဒီအထဲကမှ ကျွန်မတို့ရဲ့ဘော်ဒါဆောင်လည်း တစ်ခုအပါအဝင်ပေါ့ရှင်၊ ဒါပေမယ့် မြို့ခံတွေနှုတ်ဖျားမှာတော့ ကျွန်မတို့ဘော်ဒါဆောင်က သတင်းမမွှေးလှပါဘူးရှင်၊ ကျွန်မတို့ဘော်ဒါဆောင်က သရဲအရမ်းခြောက်တယ်လို့နာမည်ကြီးတယ်၊ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်မတို့ဘော်ဒါဆောင်ကို မြို့ခံတွေသိပ်မတက်ကြဘဲ၊ ရပ်ဝေး နယ်ဝေးကလူတွေသာ လာတက်တာများပါတယ်။ ကျွန်မတို့ဘော်ဒါဆောင်က မြို့အပြင်ဘက်ကျပြီး တခြားမြို့ထဲက ဘော်ဒါဆောင်တွေထက်စာရင် လေကောင်းလေသန့်ရပြီး ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ဘော်ဒါဆောင်ကလေးပါ၊ အရင်ကတော့ အဲဒီနေရာက အစိုးရဌာနတစ်ခုရုံးစိုက်တဲ့အဆောက်အဦးကြီးပေါ့ရှင်၊ ဘော်ဒါဆောင်ကြီးက ကိုလိုနီခေတ်ပုံစံ အုတ်နီနီကြီးတွေနဲ့ ခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်ဆောက်ထားတဲ့ နှစ်ထပ်ကျောင်းဆောင်ကြီးပါ၊ ဘော်ဒါဆောင်ပိုင်ရှင်က အဲဒီမြေကို အစိုးရဆီက ငှားတာလား၊ ဝယ်တာလားတော့မသိပါဘူး၊ သူဘော်ဒါဖွင့်ပြီးတော့မှ အနောက်မှာ ထမင်းစားဆောင်တို့၊ အိမ်သာခန်းတို့၊ ရေချိုးခန်းတွဲကြီးတို့ ဆက်ပြီးဆောက်လိုက်တယ်၊…

Read More “မြို့စွန်နားက ဘော်ဒါဆောင် (စဆုံး)” »

(က) ၉၀ ခုနှစ်ကျော်ကဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မြို့တွင် တောင်ဒဂုံမှာ ယခုမှ မြို့သစ်တည်စအချိန်ဖြစ်သည်။ မြေများကိုရှင်းထားပြီး အကွက်များရိုက်ထားခြင်းဖြစ်ကာ အစိုးရဝန်ထမ်းများ၊ မီးဘေးသင့်သူများကို နေရာချထားပေးသော်လည်း ရပ်ကွက်မှာ ခေါင်လွန်းလှသဖြင့် နေသူများသိပ်မရှိ၊ ခြံကွက်အလွတ်ကြီးတွေက မြက်ရိုင်းများပေါက်နေပြီး တောထူထပ်နေသည်။ သို့သော် လူလုံးဝမနေသည်တော့မဟုတ်၊ တတ်နိုင်သူများက ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးများဆောက်ပြီးနေကြသည်။ ယဉ်ယဉ်တို့လိုမိသားစုအဖို့တော့ ထိုမြေကွက်ကိုပင်ဝယ်ရသည်မှာ အတော်လေးကိုချွေတာစုဆောင်းပြီးမှ ဝယ်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုဖိုးမောင်က လက်သမားဖြစ်သည်။ ထိုခေတ်က သစ်တွေပေါသေးသဖြင့် အိမ်ဆောက်လျှင်အများစုက သစ်နှင့်သာဆောက်ကြသဖြင့် အမြဲလိုလိုအလုပ်အကိုင်ရှိသည်။ သို့သော် ပုံမှန်တော့တွက်၍မရ၊ မိုးတွင်းလို ဝါတွင်းလို ကာလမျိုးတွင် အလုပ်ပြတ်နေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယဉ်ယဉ်ကတစ်ဖက်တစ်လမ်းမှနေပြီး စက်ချုပ်ဆိုင်လေးဖွင့်ရတော့သည်။ သားသမီးနှစ်ယောက်နှင့်မို့ အိမ်စရိတ်က ပြေလည်ရုံသာရှိသည်။ အိမ်ငှားစားသည့် နှစ်ထပ်အိမ်ကလေး၏ အောက်ထပ်ခန်း ကျဉ်းကျဉ်း စုတ်စုတ်ကလေးတွင် အများနှင့်အတူ နေထိုင်ရလေသည်။ ယဉ်ယဉ် တွင် အိပ်မက်တစ်ခုရှိသည်။…

Read More “အိမ်ခေါင်းရင်းက ဗန်ဒါပင် (ဖြစ်ရပ်မှန်စဆုံး)” »

(၁) အလွန်ချမ်းသာသည့် လူကုံထံများသာ နေထိုင်ကြသည့် ဆိပ်ငြိမ်ရပ်ကွက်တစ်ခုတွင် နာရေးတစ်ခုဖြစ်နေလေသည်။ နာရေးဖြစ်သူမှာ မြို့ထဲတွင် လူချမ်းသာတစ်ယောက်ဟု အများက သတ်မှတ်ကြသည့် တရုတ်သူဌေးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ ထိုသူမှာ ဦးဝမ်တိန်ဖြစ်သည်။ ဦးဟုတ်လျှံမှာ သူစီးလာသည့် ကားအကောင်းစားကို နာရေးခြံရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ကာ နာရေးအိမ်ထဲဝင်သွားလေသည်။ ဦးဟုတ်လျှံက အကောင်းစား အနက်ရောင်ဝတ်စုံကို ဝင်ဆင်ထားသည်။ သူ့လက်တွင် ရိုးရွိုက်နာရီက ဝင့်ကြွားနေလေသည်။ ဦးဟုတ်လျှံမှာ ယခုသေဆုံးသွားသော ဦးဝမ်တိန်နှင့် အတော်ပင်ခင်မင်ရင်းနှီးသည်။ ဦးဟုတ်လျှံကိုတွေ့တော့ နာရေးဖြစ်သူ၏ မိသားစုဝင်တွေက ကြိုဆိုလိုက်ကြသည်။ သေဆုံးသူမှာ ဘာသာခြားဖြစ်သဖြင့် ဘာသာခြားနည်းလမ်းဖြင့် နာရေးပြုလုပ်နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသူဌေးကြီး၏ သမီးဖြစ်သူက ညိုးငယ်စွာဖြင့် မတ်တပ်ရပ်နေလေသည်။ “သမီးရယ်၊ ဦးဖြင့် ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး” ”ဟုတ်တယ်ဦး။ ဖေဖေက အဲဒီမနက်ကမှ အကောင်းကြီးရှိသေးတာ၊ ညနေရောက်တော့ တရေးတစ်မောအိပ်မယ်ဆိုပြီး အိပ်လိုက်တာ…

Read More “မရဏသစ်ပင်” »

(ဖြစ်ရပ်မှန်တစ်ခုကိုပြန်လည်ရေးဖွဲ့ပါသည်) (၁) အချိန်အားဖြင့် ၁၉၁၀ခုနှစ်ဝန်းကျင်ခန့်ကဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က မြန်မာနိုင်ငံအား အင်္ဂလိပ်ကိုလိုနီများက အုပ်ချုပ်နေသည့်အချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို အင်္ဂလိပ်များက ခေတ်မီမြို့ကြီးတစ်မြို့ဖြစ်အောင်တည်ထောင်ရာ ပုစွန်တောင်ရပ်ကွက်သည်လည်း တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က ရန်ကုန်မြို့တွင် ပုစွန်တောင်ရပ်ကွက်မှာ အရှေ့ဘက်အကျဆုံးရပ်ကွက်တစ်ခုဖြစ်သလို တိုးတက်မှုအားနည်းသည့် ရပ်ကွက်တစ်ခုလည်းဖြစ်ပြန်သည်။ ထိုရပ်ကွက်တွင် အဆောက်အဦးကြီးကြီးမားမား သိပ်မရှိသေးဘဲ ပျံကျအလုပ်သမားများ အများအပြားနေထိုင်ကြသည့် ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူအများစုမှာ ရန်ကုန်မြို့လယ်တွင် သွားရောက်အလုပ်လုပ်ကိုင်ကြသူများဖြစ်ကြသည်။ လူနေထူထပ်သည့် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးဖြစ်သဖြင့် တဲအိမ်ကလေးများနှင့်သာ နေထိုင်ကြလေသည်။ ရန်ကုန်တွင်မွန်လူမျိုးများ ပေါများသည်ဖြစ်ရာ ပုစွန်တောင်တစ်ဝိုက်တွင်လည်း မွန်လူမျိုးအများအပြားနေထိုင်ကြသည်။ စင်စစ်အားဖြင့် ပုစွန်တောင်ဆိုသည့် အမည်နာမမှာလည်း မွန်အခေါ်အဝေါ်ကို ဗမာအသံဖြင့် အသံဖလှယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မွန်အမည်အရ ပုသုန်ဒေးဟုအမည်ရသည်။ ပုသုန်ဆိုသည်မှာ ငါးခုကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပြီး ဒေးဆိုသည်မှာကတော့ တောင်ကုန်းကလေးများကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအရပ်တွင်ရှိသည့် ညောင်ကုန်း၊ ပေတောကုန်း၊ မအူကုန်း၊ မလွှကုန်း၊…

Read More “တောင်လုံးပြန်က သဘက်ကြီး” »

အခန်း(၁) “မင်းတို့ကွာ ငါသေချာမှာထားရက်နဲ့” ဦးဖိုးခင်က ဒေါသဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ပန်းရံဆရာခေါင်းဆောင် က မျက်နှာလေးဇီးရွက်လောက်သာရှိတော့သည်။ “ရပါတယ် ကျွန်တော် . .. ကျွန်တော်ပြန်လျော်ပေးပါ့မယ်” ပန်းရံဆရာကပြောလေသည်။ “လျော်တာ မလျော်တာ ပြသနာမဟုတ်ဘူးကွာ အဓိကက အချိန်ပဲ အခုကျောင်းက ရေစက်ချတော့မယ် ဘယ်မလဲ ကုဋီ” ဦးဖိုးခင်က ပြောလိုက်သည်။ ပန်းရံဆရာကတော့ ဘာမှမပြောတော့။ ဦးဖိုးခင်ကတော့ စိတ်အလွန်တိုလျှက် ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းထဲမှ ထွက်ခွာသွားလေသည်။ တမာကုန်းရွာကလေးသည် မြစ်သားမြို့နယ်အတွင်းတည်ရှိသည်။ ရွာကလေးမှာ ရွာငယ်ကလေးမကျ ရွာကြီးမကျဖြစ်သည်။ ရွာသူရွာသားများမှာ လယ်ယာကိုင်းကျွန်းဖြင့် အသက်မွေးကြသည်။ ဦးဖိုးခင်က ရွာမှာ လူချမ်းသာတစ်ဦးဖြစ်သည်။ ရပ်မိရပ်ဖလည်းဖြစ်သည်။ ယခင်က ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှူးတစ်ယောက်လဲဖြစ်သည်။ တမာကုန်းရွာဦး ဘုန်းကြီးကျောင်းသည် ရှေးကျောင်းကြီးဖြစ်သည်။ ကျောင်းမှာ အုတ်ခုံပေါ်တွင် သစ်လုံးများဖြင့်တည်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် နှစ်ပရိစေဒ ကြာမြင့်လာသည့်အတွက် ကျောင်းကြီးမှာ…

Read More “ကုဋီထဲက သရဲကြီး (ဖြစ်ရပ်မှန်)(စဆုံး)” »