Tag: သရဲ

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၁၄) (၁) ကျုပ်တို့မြန်မာတွေ ပြောလေ့ရှိတဲ့စကားတစ်ခွန်းရှိတယ်ဗျ၊ အပြောနဲ့အလုပ်နဲ့ မညီတဲ့သူဆိုရင်တော့ “ပါးစပ်က ဘုရားဘုရား၊ လက်က ကားယားကားယား” လို့ပြောဆိုတတ်ကြတယ်မဟုတ်လားဗျာ။ ကျုပ်တို့ရွာမှာလည်း အဲဒီစကားနဲ့လိုက်တဲ့လူတစ်ယောက်ရှိတယ်ဗျ၊ အဲဒီလူကတော့ ဘုရားဒကာကြီး ဦးဘဖြူပဲ။ ဘုရားတရားနဲ့ပတ်သက်လို့ကတော့ ဦးဘဖြူလောက်သိတဲ့လူ ရွာမှာမရှိဘူးဗျ၊ အသက်ကတော့ ခုနစ်ဆယ်ကျော်ပြီး ရှစ်ဆယ်နားတောင်ကပ်နေပါပြီဗျာ၊ လူက ခပ်ပုပု၊ အညာသားဆိုတော့ အသားကခပ်မဲမဲပေါ့၊ ငယ်နာမည်ကတော့ ဦးဖိုးလှတဲ့ဗျ၊ နာမည်နဲ့လူနဲ့ကတော့ တခြားစီပါဗျာ၊ အသက်ငါးဆယ်ကျော်တော့ ခရုသင်းသမင်ဖြူတွေ တစ်ကိုယ်လုံးပေါက်ပြီးတော့ အသားအရေက ဖြူတက်လာတာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ရွာရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ငယ်နာမည်ပျောက်ပြီးတော့ ဦးဘဖြူလို့ခေါ်ကြပါရောဗျာ၊ ခရုသင်းတွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးဖြူနေတော့ မသိရင် ဘိုကြီးလိုလို၊ တရုတ်ကြီးလိုလိုပေါ့ဗျာ၊ ခရုသင်းဆိုတာကလည်း ဖွေးဖွေးဆွတ်အောင်ဖြူတာဆိုတော့ ဦးဘဖြူဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ အံကိုက်ပါပဲဗျာ။ ကျုပ်တို့ခေတ်က သံဃာတွေလည်း ဂိုဏ်းဂဏတွေ ကွဲကြတယ်၊ လူတွေလည်း…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် ဘုရားဒကာ ဦးဘဖြူ” »

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၁၃) (၁) အညာဒေသရဲ့ထွက်ကုန်ဆိုရင် သနပ်ခါးဆိုတာကလည်း မပါမဖြစ်ပဲဗျ၊ သနပ်ခါးဆိုတာက မြန်မာ့ရိုးရာ လိမ်းကျံစရာအလှကုန်လည်းဖြစ်၊ ဆေးဘက်လည်းဝင်တယ်ဆိုတော့ အထက်အညာသူပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အောက်အကြေသူသာမက၊ ဟိုးတောင်တန်းပေါ်က ရှမ်းမတွေတောင်မှ သနပ်ခါးဆို လူတိုင်းကြိုက်တယ်မဟုတ်လားဗျာ။ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်တုန်းကဆို မွေးကတည်းက သနပ်ခါးလိမ်းပြီးကြီးလာကြတာပဲ၊ နွေရာသီလိုမျိုးဆို ကလေးကို ဖင်ကြားပါမကျန် သနပ်ခါးပွတ်ထားတတ်တာ၊ ဟော နည်းနည်းလည်းကြီးလာပြီဆိုပြန်တော့ သနပ်ခါးကိုသွေးသွေးပြီး ခွံ့တတ်ကြသေးတာပဲ၊ ဆေးဖက်ဝင်တယ်ဆိုပေမယ့် သူ့အရသာက ဖန်ခါးခါးဆိုတော့ ကလေးတွေကတော့ ဘယ်ကြိုက်ပါ့မလဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ထဲအတင်းခွံ့တယ်ဆိုတော့ ကြောက်ကြောက်နဲ့မြိုချရတာပေါ့။ အရွယ်ရောက်လာပြီး ကျောင်းတက်တဲ့အရွယ်ရောက်ပြီဆိုရင်လည်း သနပ်ခါးဟာ မပါမဖြစ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့ကတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းတက်တာပေါ့၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းတက်လို့ မျက်နှာမှာ သနပ်ခါးမပါဘူးဆိုလို့ကတော့ ဆရာတော်က ကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်ပါလေရောဗျာ၊ သနပ်ခါးမပါတဲ့မျက်နှာက ကျက်သရေမရှိဘူးတဲ့၊ ယောက်ျားလေးတွေဖြစ်ပေမယ့် မနက်မိုးလင်းရင် သနပ်ခါးခြေဆုံးခေါင်းဆုံးလူးပြီးမှ ဘုန်းကြီးကျောင်းတက်ရတာဗျ။ အသက်နည်းနည်းကြီးလာတော့လည်း သနပ်ခါးပဲ၊…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် အမေ့ပါးက သနပ်ခါး” »

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၁၂) (၁) ဘာလိုလိုနဲ့ ကျုပ်အကိုကြီးတော့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရတော့မယ်ဗျို့၊ ကျုပ်မရီးကတော့ အကိုကြီးကိုမကျေနပ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ အိမ်ကနေဆင်းမယ်ချည်း တကဲကဲလုပ်နေတာ၊ အမေတို့ပြောထားလို့သာငြိမ်နေတာဗျို့၊ အဲဒီရက်တွေတော့ အကိုကြီးက အိပ်ခန်းထဲဝင်မအိပ်ပါဘူးဗျာ၊ အိမ်ရှေ့မှာပဲ ကျုပ်တို့ညီအကိုနဲ့လာအိပ်တတ်တယ်။ ကျုပ်ရယ်၊ အငယ်ကောင်ရယ်၊ အကိုကြီးရယ်ဆိုတော့ ခြင်ထောင်အကြီးကြီးထောင်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အိပ်ကြရတာပေါ့ဗျာ။ အဖေကတော့ မခင်နှောင်းနဲ့ သေသေချာချာမစီစဉ်ရသေးတဲ့အတွက် မခင်နှောင်းအိမ်ကို သွားမအိပ်ခိုင်းဘူးဗျ။ တစ်ရက်တော့ အကိုကြီးနဲ့ကျုပ်နဲ့ လယ်ထဲမှာ စကားပြောဖြစ်တယ်၊ အကိုကြီးကတော့ သစ်ပင်အောက်မှာထိုင်ပြီးတော့ တွေဝေပြီး ငေးမောနေတာပေါ့ဗျာ။ “အကိုကြီးကို ကျုပ်ယောက်ျားသားချင်းမို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးမယ်နော်” အကိုကြီးက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆက်ငေးနေတယ်ဗျ။ “အကိုကြီး မခင်နှောင်းကိုတကယ်ချစ်သလား” အကိုကြီးက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ “ချစ်ခဲ့တာပေါ့ကွာ၊ ခင်နှောင်းနဲ့ငါနဲ့ဆိုတာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကစားဖော်၊ ကစားဖက်၊ သွားဖော်၊ သွားဖက် မဟုတ်လားကွ၊ နည်းနည်းအသက်အရွယ်ရလာတော့လည်း…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် ရွာသူ ခင်နှောင်း” »

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၁၁) (၁) “ပီလောရယ်တဲ့၊ မှိုနတို၊ ဟင်းချိုအောင် ပုစွန်ခပ်တယ်၊ ကိုသာဇံ၊ သူ့လယ်တော . . .မှာ” ကျုုပ်တို့ကြားဖူးနေတဲ့ ခွန်းထောက်ကလေးကို အသံနေအသံထားနဲ့ဆိုနေရင်း လက်ကတော့ ဦးဘသာလယ်ထဲက ပေါင်းပင်တွေကို ကောက်ပေးနေတယ်ဗျ၊ ပေါင်းနှုတ်တာကိုတော့ ကျုပ်တို့အရပ်မှာ ပေါင်းကောက်တယ်ပဲခေါ်တာ၊ ကျုပ်တို့လယ်ကတော့ ပေါင်းတွေကောက်ပြီးလို့ရှင်းနေပြီလေ၊ ဒီတော့ အားတဲ့အချိန်လေး ဦးဘသာလယ်ထဲကိုလည်း ပေါင်းကောက်ပေးတာပေါ့ဗျာ၊ နေ့လည်ခင်းထမင်းစားပြီးတော့ ဦးဘသာနဲ့ကျုပ်နဲ့သူ့လယ်ထဲ ပေါက်နေတဲ့ ပေါင်းပင်တွေကို အတူတူနှုတ်ရင်း တောင်းကြီးတစ်လုံးထဲ ထည့်နေတာပေါ့ဗျာ။ “ဗျို့ ဦးဘသာ၊ ကိုသာဇံသူ့လယ်တောဆိုလို့ အဖေကပြောတော့ ဦးဘသာနာမည်က သာစံတဲ့၊ ဦးဘသာကျတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သာဒင်ဆိုပါလား” ကျုပ်လှမ်းမေးလိုက်တော့ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့ဝါးရင်း ပေါင်းကောက်နေတဲ့ဦးဘသာက ပြုံးတယ်ဗျ၊ သူက ကျုပ်ကိုစကားပြောချင်တာနဲ့ နှုတ်ပြီးသားပေါင်းပင်တွေ ထည့်ထားတဲ့ တောင်းထဲကို ကွမ်းတံတွေး…

Read More “စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် ပီလောမွှေတဲ့ဇာတ်” »

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၁၀) (၁) တစ်မနက်ခင်းတော့ ကျုပ်လည်းအိပ်ရာကနိုးလာပြီးတော့ အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာတာပေါ့ဗျာ၊ အိပ်ရာက နိုးစမှာ ရေနွေးပူမသောက်ရဘူးဆိုတဲ့ စကားရှိတာမို့လို့ သောက်ရေအိုးဆီလာခဲ့တာပေါ့။ သံပန်းကန်ပြားပေါ်မှာ မှောက်ထားတဲ့ ရေသောက်တဲ့မတ်ခွက်ကို ကိုင်လိုက်ရင်း ပန်းကန်ပြားကိုအသာကလေးလှပ်ရင်း ရေတစ်ခွက်ခပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲသောက်ချလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ “အောင်မယ်လေး၊ စပ်တယ်၊ စပ်တယ်” ကျုပ်ရေခွက်ကိုင်ပြီး ထအော်တော့ ခုံတန်းမှာထိုင်နေတဲ့အဖေနဲ့ မီးဖိုထဲကနေ အုပ်ကလေးကိုင်ပြီး ထွက်လာတဲ့အမေက ကျုပ်ကိုတအံ့တသြနဲ့ကြည့်တယ်ဗျ။ အမေက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း “လုပ်ပြန်ပြီအလတ်ကောင်ရာ၊ ရေသောက်တာ စပ်မလားဟ” ကျုပ်လည်း ပါးစပ်ကိုအမြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လျှာပေါ်မှာ အမည်းရောင်အကောင်ကလေးတစ်ကောင်တင်နေတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း လျျာကိုပွတ်ရင်း လက်ထဲမှာကြေပြီးပါလာတဲ့ အဲဒီအကောင်လေးကိုကြည့်လိုက်တယ်။ “မဟုတ်ဘူးအမေရ ပျားကောင်ထင်တယ်” “မှန်းစမ်း” အမေက ကျုပ်ဆီကိုလာကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ သောက်ရေအိုးကိုသွားကြည့်တဲ့အခါ သောက်ရေအိုးဖုံးတဲ့ သံပန်းကန်ပြားထဲမှာ ပျားကောင်တွေကျပြီးသေနေတာကိုမြင်ပါရော။ “ဟဲ့အလတ်ကောင်၊ သောက်ရေအိုးထဲ ပျားတွေကျနေတာ…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် ပန်းပေါင်းတစ်ထောင် ဘီလူးဆောင်” »

အတွဲ(၃) စာစဉ် (၉) (၁) ဒီနှစ်က မိုးဦးကောင်းတဲ့နှစ်ဗျ၊ မိုးဦးကောင်းတော့ ဝါဆို၊ ဝါခေါင် ရေဖောင်ဖောင်ဆိုတဲ့အတိုင်း လယ်ကွင်းတွေပြည့်မတတ် မိုးတွေရွာတာပေါ့ဗျာ၊ မိုးဦးကောင်းတဲ့အခါ ဝါခေါင်လလောက်ဆိုရင် အနောက်ဘက်တောင်ရိုးပေါ်မှာ မှိုတွေပွင့်တတ်တယ်ဗျ၊ လယ်ကွင်းတွေကလည်း စပါးပင်တွေသန်တဲ့အချိန်ဆိုတော့ လက်လွှတ်ထားလို့ရတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီအချိန်မှာတော့ ကျုပ်တို့ရွာကလူတွေ မှိုကောက်ထွက်ကြတာပေါ့ဗျာ။ မှိုကောက်တယ်ဆိုတာ ကျုပ်တို့အညာအခေါ်ပေါ့ဗျာ၊ မြေမှာကျနေတဲ့အရာကို ကောက်တာကိုပြောချင်တာပေါ့၊ လက်ပံကောက်တယ်၊ ပိုက်ဆံကောက်တယ် အဲဒီလိုခေါ်ကြသလိုပဲ မြေကြီးမှာပေါက်တဲ့မှိုကို လက်နဲ့လိုက်ခူးတာကျတော့ မှိုကောက်တယ်ပဲခေါ်ကြတာဗျ။ တခြားဒေသတွေမှာတော့ အသုံးအနှုန်းကွဲချင်ကွဲမယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်တို့ဘက်တို့ မှိုကောက်တယ်ပဲခေါ်တာ။ မိုးဦးကောင်းတဲ့နှစ်ဆိုရင် ဝါခေါင်လောက်ဆို နေကနည်းနည်းပူလာပြီဗျ၊ ဒီအချိန်ဆိုရင်တော့ တောင်ရိုးပေါ်မှာ မှိုတွေအလေ့ကျပေါက်ပြီပေါ့၊ မိုးဦးမကောင်းတဲ့ နှစ်ဆိုရင်တော့ သီတင်းကျွတ်လောက်မှ မှိုတွေက ပွင့်တတ်ကြတာ။ မှိုဆိုတာ ကျုပ်တို့တောကလူတွေအတွက်တော့ ဟင်းကောင်းတစ်ခွက်ပေါ့ဗျာ၊ စားချင်တိုင်းလည်း စားလို့မရဘူးဗျ၊ သူပေါက်တဲ့အချိန်မှသာ စားကြရတာကိုး၊ ဒါကြောင့်…

Read More “စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် မျောက်ခေါင်းမှို” »