Tag: သရဲ

အပိုင်း (၄) “ငါသခင်ကြီးကို အယုံသွင်းရမယ်၊ ပြီးရင် ဒီထဲကနေထွက်ပြေးရမယ်” နောက်ရက်များတွင် စည်သူအား လေးစားသွားသူမှာ နွားကြီးဖြစ်သည်။ ကြက်ဖနှင့် နွားကြီးမှာ ညီအကိုတော်စပ်သည်ဟုဆိုသည်။ သို့သော် ညီအကိုအရင်းများတော့မဟုတ်ကြပေ။ “ဒီလိုဗျ၊ ကျုပ်တို့ရွာကလေးက အေးအေးချမ်းချမ်းရှိတဲ့ရွာကလေးပါ၊ ဒါပေမယ့် ဒုတိယအင်္ဂလိပ်ဗမာစစ်ပွဲဖြစ်တော့ ကျုပ်တို့ရွာက လူတော်တော်များများစစ်ထဲပါသွားကြတယ်၊ ကျုပ်နဲ့ ကြက်ဖနဲ့က စစ်အတွင်းမှာ တွေ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီလိုနဲ့ ရန်ကုန်တိုက်ပွဲမှာ ကျုပ်တို့မရှုမလှရှုံးကြတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျုပ်တို့တပ်ပျက်သွားတာပဲဗျာ၊ တောကြီးအတွင်းမှာ ပြေးလွှားကြရင်း နောက်ဆုံး ကျုပ်နဲ့ ကြက်ဖနှစ်ယောက်သာ ပြန်နိုင်ခဲ့ကြတယ်၊ ကြက်ဖက လူပေလူတေတစ်ယောက်ပါ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ရွာကို ကြက်ဖကို ခေါ်သွားတာပေါ့ဗျာ” “ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ရွာရောက်တော့ ရွာကမရှိတော့ဘူးဗျ၊ အိမ်တွေ လယ်တွေအကုန်မီးသင့်နေခဲ့တာ၊ ဒါနဲ့အနီးအနားက ရွာတွေကို မေးကြည့်တော့ တောင်ပေါ်ကနေဆင်းလာပြီးတိုက်တဲ့ ဓါးပြတွေလက်ချက်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်လေ” “အဲဒီဓါးပြတွေဆိုတာကလည်း…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် စည်သူ၏အမိုက်ဇာတ်သိမ်း” »

အပိုင်း (၃) (၆) ထိုလူကြီးက သူတို့ထံသို့ မလာတော့ပေ။ သို့သော် အစားအသောက်များကိုတော့ အလျှံပယ်ကျွေးမွေးလေသည်။ စည်သူမှာ လေးငါးရက်အတွင်း စိုစိုပြေပြေဖြစ်လာခဲ့သည်။ နွားကြီးနှင့် ကြက်ဖက အမြဲတမ်းစကားများနေတတ်သည်။ “ဟေ့ကောင်နွားကြီး ငါတို့သခင်က ဘယ်သူလဲဆိုတာမင်းသိရဲ့လား” “ငါ့အထင်တော့ သူဌေးကြီးတစ်ယောက်ပဲဖြစ်ရမယ်” ကြက်ဖက နွားကြီးအနားတွင် ကပ်လိုက်ပြီးနောက် ဘေးဘီသို့ကြည့်လျှက် “ဟိုတစ်လောက ထောင်မှူးက စကားမှားသွားတယ်ကွ၊ တို့သခင်ကြီးကို အရှင့်သားလို့ လွှတ်ခနဲခေါ်လိုက်တယ်၊ အဲဒါနဲ့ တို့သခင်ကြီးက ဒေါသထွက်ပြီးတော့ ထောင်မှူးကိုကြည့်ပြီး နောက်တစ်ခါထပ်မှားရင် ခေါင်းဖြတ်ခံရမယ်လို့ ကျိန်းမောင်းလိုက်တယ်ကွ” နွားကြီးက စဉ်းစားလိုက်ပြီး “အရှင့်သားဆိုတော့ ထောင်မှူးရဲ့ သခင်ရဲ့ သားတစ်ယောက်များလား” ကြက်ဖက မျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့လိုက်ပြီး နွားကြီး၏ ခေါင်းကိုလက်ဖြင့်ခေါက်လိုက်သည်။ “မင်းကွာ၊ နွားဆိုတဲ့အတိုင်း ဒုံးဝေးပါ့ကွာ၊ အရှင့်သားဆိုတာ ဘုရင့်သားကိုခေါ်တာ၊ မင်းသားကိုခေါ်တာကွ” ဒီတော့မှ နွားကြီးလည်းခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် စည်သူ၏အမိုက်ဇာတ်သိမ်း” »

အပိုင်း (၂) (၄) ထိုနောက်ပိုင်းရက်များတွင် စည်သူတစ်ယောက် အကျဉ်းခန်းအတွင်း ငေးငိုင်လျှက်ရှိသည်။ အကျဉ်းတိုက်အတွင်းတွင် ပြတင်းတံခါးပေါက်များမရှိဘဲ ခေါင်မိုးပေါ်တွင်ဖောက်ထားသည့် အပေါက်ကလေးများမှသာ အလင်းရောင်ဝင်နေသဖြင့် နေ့အချိန်၊ ညအချိန်ဟု ခွဲခြားနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ စည်သူ၏ ဘေးနားရှိ အကျဉ်းခန်းတွင်တော့ ဦးသက်ရှည်ဟုခေါ်သည့် အဘိုးကြီးတစ်ဦးရှိသည်။ အဘိုးကြီးဟုခေါ်သော်လည်း အသက်အရွယ်အားဖြင့် ငါးဆယ်ခန့်သာရှိသေးပြီး ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း အလွန်ကျစ်လစ်သန်မာလှပေသည်။ မျက်နှာတွင် နှုတ်ခမ်းမွှေးထူထူကြီးရှိသေးသည်။ “မင်းက စကားမပြောတတ်တော့ မင်းနဲ့ဘယ်စကားပြောလို့ရမလဲကွ” စည်သူက ဦးသက်ရှည်ဘက်သို့လှည့်လိုက်ကာ သူ့လျှာကိုထုတ်ပြလိုက်သည်။ လျှာမှာအရင်းမှပြတ်နေပြီး အတွင်းသို့လိပ်ခေါက်ဝင်နေလေသည်။ “သြော်၊ လက်စသတ်တော့ မင်းက လျှာဖြတ်ခံထားရတာကိုး၊ မင်းရော ဘယ်လိုဆိုးရွားတဲ့ပြစ်မှု ကျူးလွန်ခဲ့လို့လဲမသိဘူး” စည်သူက ဦးသက်ရှည်အားမေးငေါ့ပြလိုက်သည်။ ဦးသက်ရှည်က သူ့ကိုယ်သူလက်ညှိုးထိုးပြပြီး “ငါလား၊ ငါကတော့ ပြစ်မှုကျူးလွန်ခဲ့တာမှန်ပေမယ့် မကောင်းတာကျူးလွန်ခဲ့တာတော့မဟုတ်ဘူးကွ” ဦးသက်ရှည်က ခေါင်မိုးပေါ်မှ အပေါက်ကလေးများကိုမော့ကြည့်ရင်း ကြေကွဲနေပုံရသည်။ “ငါ့အဖြစ်ကတော့…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် စည်သူ၏အမိုက်ဇာတ်သိမ်း” »

အပိုင်း (၁) (၁) နေမင်းကြီးက အနောက်ရိုးမတောင်တန်းကြီးပေါ်သို့ မေးတင်လျှက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်တစ်ခွင်တွင် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေက နီညိုရောင်သန်းနေတော့သည်။ အိပ်တန်းတက်မည့် ငှက်ကလေးများက တစာစာအော်မြည်လျှက် ပျံသန်းနေကြလေသည်။ စည်သူလည်း ကိုင်းတောကြီးအတွင်းမှထွက်လိုက်ကာ လမ်းတစ်ခုအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။ မကြာမီ လမ်းဘေးတစ်နေရာတွင် မြင်းကိုအစာကျွေးနေသည့် လူတစ်ဦးကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ စည်သူလည်း ထိုလူထံသို့အပြေးလာခဲ့သည်။ ထိုလူက စည်သူအားအံ့ဩသဖြင့် ငေးမောကြည့်နေလေသည်။ စည်သူက ထိုလူကိုကြည့်လိုက်ပြီး “နောင်ကြီး ကျုပ်ကို နောင်ကြီးရဲ့မြင်းလေး ခဏငှားပေးလို့ရမလား” ထိုလူက စည်သူအားမျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဘာလို့ငှားရမှာလဲဗျ၊ ကျုပ်မြင်းကို ကျုပ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှစီးတာမကြိုက်ဘူး” ထိုအခါ စည်သူက ထိုလူ၏ပုခုံးကိုပုတ်လိုက်ပြီး ထိုလူအား သေချာစိုက်ကြည့်လိုက်ကာ “လုပ်စမ်းပါနောင်ကြီးရာ ခင်ဗျားရဲ့မြင်း ကျုပ်ကိုငှားစမ်းပါဗျ၊ နော်” ထိုလူမှာ စည်သူအားတွေတွေကြီးကြည့်နေပြီး မကြာခင်မှာ ခေါင်းညိတ်သွားလေသည်။ စည်သူ၏ ပီယသျှို နှုတ်အစွမ်းကြောင့်…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် စည်သူ၏အမိုက်ဇာတ်သိမ်း” »

(၁) အချိန်က ၁၉၇၀ ခုနှစ်ဝန်းကျင်။ လိပ်ကုန်းရွာကလေးက အထက်အညာတွင်တည်ရှိသည်။ ရွာကလေးမှာ လိပ်ကျောကုန်းသဏ္ဍာန် ကုန်းကမူကလေးပေါ်တွင် တည်ထားသဖြင့် လိပ်ကုန်းဟု အများကခေါ်ကြသည်။ အိမ်ခြေ ၁၀၀ ကျော်ရှိသည်။ ယာလုပ်ငန်းကို အများဆုံးလုပ်ကိုင်ကြသည်။ ထန်းလုပ်ငန်းကိုလဲ တော်တော်များများလုပ်ကိုင်သည်။ ထန်းရည်ချခြင်း၊ ထန်းညက်ကျိုခြင်း၊ ထန်းလက်များ၊ ထန်းကြောများဖြင့် လူ့အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းများ ပြုလုပ်ကြပြီး ရောင်းချခြင်းဖြင့်လဲ အသက်မွေးကြသူများသည်။ “ဘယ်မလဲ ခွေးမသားတင်အေး” အသံနက်ကြီးဖြင့် အော်ရင်း ရွာလယ်လမ်းတွင် ကိုင်းခုတ်ဓါးကြီးကိုင်ပြီး အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် လမ်းလျှောက်လာသူက အေးချမ်းဖြစ်သည်။ နာမည် စီးသဖြင့်လားမပြောတတ် သူက ဘယ်တော့မှ မအေးချမ်းပေ။ အေးချမ်းက ထန်းတက်သည်။ ထန်းလျက်ဖိုပိုင်သည့် လူမိုက်။ ထန်းရေမူးလျှင် သွေးဆိုးသည်။ ထန်းရေမသောက်လျှင် သူ့အလုပ်သူ အေးအေးဆေးဆေးလုပ်နေတတ်သည်။ ထန်းရေဝင်သွားလျှင်တော့ ပြဿနာကို ကြံဖန်ရှာတတ်သည်။ နွေနေက…

Read More “နတ်ဆိုးမှိုနဲ့ မီးလောင်ကုန်း (စဆုံး)” »

အပိုင်း (၂) (၆) လမင်းကြီးက ထိန်ထိန်သာနေလေသည်။ ငခမ်းတစ်ယောက် ညသန်းခေါင်ရောက်မည့်အချိန်ကိုစောင့်နေလေသည်။ ညအချိန်ဖြစ်သော်လည်း ငခမ်းမှာလင်းနို့စိတ်များကြွနေသည်မို့ နိုးကြားပြီးတက်ကြွနေသည်။ အနီးအနားတွင် လူသူမရှိဘဲ မြက်ခင်းပြင်ကြီးသာရှိသဖြင့် ထိုမြက်များအတွင်းနေထိုင်ကြသည့် ပိုးကောင်လေးများအော်သံမှလွဲ၍ အခြားအသံမရှိဘဲ တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။ နွားအကောင်ငါးဆယ်မှာတော့ မြက်များစားလို့ ဝနေပုံရသည်။ အချို့နွားများမှာ မြေတွင်ငြိမ်သက်ကာ အိပ်ပျော်နေလေသည်။ ထိုစဉ် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ လူနေထိုင်သည့်အိမ်စုကလေးများမှ သန်းခေါင်ယံကြက်အော်သံ သဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရသည်။ အလားတူ နန်းတွင်းဗဟိုရ်စည်မှ စည်တီးခတ်သံကိုကြားလိုက်ရသည့်အတွက် သန်းခေါင်အချိန်ကျရောက်ပြီမှန်း ငခမ်းသိလိုက်ပြီး သစ်ပင်အောက်မှထလာခဲ့သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ချည်နှောင်တပ်ဆင်ထားသည့် ဝါးဆစ်ဘူးများကိုဖြုတ်ကာ မြက်ရုပ်တွင်တပ်ဆင်ပေးလိုက်ပြီး ထိုမြက်ရုပ်ကို သူစီးသည့်မြင်းအပေါ်တွင် တင်လိုက်ကာ ကြိုးတစ်ချောင်းဖြင့်ပြုတ်မကျစေရန် ချည်နှောင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အရိပ်အခြေကြည့်ကာ မြက်ခင်းပြင်ထဲသို့သွားလိုက်သည်။ အေးမြသည့်လရောင်ကိုကြည့်ရင်း သူတစ်ချက်အော်ဟစ်လိုက်သည်။ “ငါလင်းနို့တစ်ကောင်ဖြစ်ပြီ၊ ငါလင်းနို့ကြီးဖြစ်ပြီ” သူ့စိတ်ထဲမှရေရွတ်နေပြီး မကြာခင်မှာပင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်လာပြီး အန်ချင်သလိုဖြစ်လာခဲ့သည်။…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်း ဆရာခမ်းနှင့် မသေမြို့မှလင်းနို့သွမ်း” »

အခန်း(၁) ထိန်ကုန်းကျေးရွာလေးသည်၊ ပဲခူးတိုင်းဒေသကြီး၊ အုတ်တွင်းမြို့နယ်၊ လက်ပံကုန်းကျေးရွာအုပ်စုလေးတွင်ပါဝင်သည်။ ပဲခူးရိုးမတောင်ခြေရွာလေးတစ်ရွာလဲဖြစ်သည်။ ရွာလေးမှာ ဘုဒလက်ကျေးရွာမှနေ၍ ဆိုင်ကယ်လမ်းဖြင့် ဆက်သွားရသည်။ ရွာလေးမှာ ခေါင်သည်ဟု ပြော၍ရသည်။ အိမ်ခြေ ၁၀၀ ခန့်သာရှိပြီး လူဦးရေ ၅၀၀ ခန့်နေထိုင်ကြသည်။ ရွာသူရွာသားအများစုမှာ တောနှင့်ဆိုင်သည့် သစ်ထုတ်၊ မီးသွေးဖုတ်၊ ဝါးခုတ်၊ မျှစ်ချိုး စသည့်လုပ်ငန်းများလုပ်ကိုင်ကြသည်။ လူငယ်အများစုမှာတော့ တိုင်းတစ်ပါးတွင် အလုပ်လုပ်ကိုင်ကြသည်က များသည်။ ကိုဖိုးအေး ဟုပြောလိုက်လျှင် ရွာလေးတွင် ကလေးကအစ ခွေးအဆုံးသိကြသည်။ ထိုသို့ပြောလိုက်သောကြောင့် ကိုဖိုးအေးမှာ လူဆိုးကြီးတစ်ယောက်မဟုတ်ပေ။ ကိုဖိုးအေးမှာ မုဆိုးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ မုဆိုးဆိုသော်လည်း နှယ်နှယ်ရရတော့မဟုတ် မုဆိုးမျိုးဆက် လေးဆက်တိုင်ရှိသည့် မျိုးဆက်ဖြစ်သည်။ ထိုရွာလေးတွင် ဘိုးစဉ်ဘောင်စက် နေထိုင်ကြလေသည်။ ဘိုးစဉ်ဘောင်စက် မုဆိုးအလုပ်ဖြင့် အသက်မွေးကြလေသည်။ ကိုဖိုးအေးမှာ မျက်နှာလေးထောင့်စပ်စပ် နှာခေါင်းတိုတို အရပ်ပုပု…

Read More “နတ်ဆိုးစောင့်တဲ့မှို” »

အပိုင်း(၁) (၁) အမရပူရဟူသည်မှာ သေခြင်းကင်းသည့်မြို့၊ တစ်နည်းအားဖြင့် ပြောရလျှင် မသေမြို့ဟုခေါ်တွင်ကြသည်။ ကုန်းဘောင်မင်းဆက် နန်းစိုက်သည့်မြို့တော်လည်းဖြစ်သည်။ လပြည့်ရက်နီးပြီမို့ လကထိန်ထိန်သာနေသည်။ သို့သော် မြို့အတွင်းရှိ အစုများ၊ အရပ်များတွင်နေထိုင်fကြသည့် မြို့သူမြို့သားများမှာ တစ်ခုခုကိုတွေးဆလျှက် ကြောက်လန်နေကြလေသည်။ “ဘုရား၊ ဘုရား လင်းနို့ကြီးများ ဒီညလာအုံးမှာလား” သာမန်အရပ်သူအရပ်သားများမှာ ကြောက်ရွံ့လွန်းလှသဖြင့် ညနေ နေဝင်ကတည်းက နေအိမ်ထဲမှ မထွက်ကြတော့သည့်အတွက် မြို့အတွင်းစည်ကားနေတတ်သည့် လမ်းများမှာ လူသူမရှိဘဲ ခြောက်ကပ်နေပြီး ခွေးလေခွေးလွင့်များသာ လမ်းမများထက်တွင် မင်းမူနေကြသည်။ သာမန်အရပ်သားများပင် ကြောက်လန့်နေခြင်းမဟုတ်သေးပါ။ မြို့တော်fရှိ ဂိတ်တံခါးပေါက်အသီးသီးနှင့် မြို့ရိုးအသီးသီးတွင် တာဝန်ချထားသည့် ရဲမက်စစ်သည်များမှာလည်း လင်းနို့အရေးကိုတွေးကာ ထိတ်လန့်လျှက်ရှိသည်။ နေပြည်တော်ကြီးတစ်ခုလုံးရှိ ရဲမက်စစ်သည်များကို တပ်လှန့်ထားသဖြင့် ရဲမက်များမှာ လက်နက်များအသင့်ကိုင်ဆောင်လျှက် သတိကြီးကြီးထားကာ စောင့်ကြပ်နေကြရသည်။ သာမန်ပြည်သူများ၊ ရဲမက်များထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေသည်ထက် မြေနန်းဆောင်အတွင်း မူးမတ်ဗိုလ်ပါခြံရံလျှက်…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်း ဆရာခမ်းနှင့် မသေမြို့မှလင်းနို့သွမ်း” »

(၁) ဘူးလယ်အင်းသို့ဆင်းသည့် လမ်းကလေးတွင် ငခမ်းနှင့် စည်သူတို့စကားပြောဆိုနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ညနေစောင်းလာခဲ့ပြီဖြစ်သဖြင့် လေညှင်းကလေးက ဧရာဝတီမြစ်အတွင်းမှ ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်နေလေသည်။ အနီးအနားရှိ သစ်ပင်များမှာ လေတိုးသဖြင့် တရှဲရှဲအော်မြည်နေကြသလို မျက်စိတစ်ဆုံးကျယ်ဝန်းလှသည့် မြက်ရိုင်းတောကြီးကလည်း လေအဝေ့တွင် လှိုင်းထသကဲ့သို့ မြက်ပင်များယိမ်းနွဲ့လှုပ်ခတ်သွားလေသည်။ “အဖြစ်ကတော့ အဲဒါပါပဲစည်သူ” ငခမ်းက သူဖြစ်ခဲ့သမျှအကြောင်းအကုန်လုံးကို စည်သူအားပြောပြလိုက်သည်။ စည်သူက ငခမ်းပြောသည်များကို မယုံနိုင်ဖြစ်နေရသည်။ “မင်းအဖြစ်ကဆန်းကြယ်လိုက်တာကွာ၊ တခြားသူပြောတယ်ဆိုရင် အပိုတွေပြောတယ်လို့ ငါထင်မိမှာကွ” ငခမ်းက သူ့ညာဘက်လက်ကို စည်းနှောင်ထားသည့် အဝတ်စဖြူကြီးကို ဖြေပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ့လက်ဖဝါးရှိ နတ်ဆိုးပါးစပ်ကို စည်သူမြင်ကာ အံ့သြသွားလေသည်။ “နတ်ဆိုးပါးစပ်က အိပ်ပျော်နေတာ၊ မကြာခင် သူနိုးထလာတော့မယ်” စည်သူကတစ်ယောက်တည်းစဉ်းစားနေသည်။ ခေါင်းတွေပူထူလာသဖြင့် အနောက်သို့လှည့်လိုက်ကာ မြက်ရိုင်းတောကြီးအတွင်းသို့ကြည့်လိုက်သည်။ “ခင်ဗျား ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲစည်သူ” “မင်းအကြောင်း၊ ပြီးတော့ အခုဖြစ်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့စံတို့ရဲ့အကြောင်းကို စဉ်းစားနေတာကွ၊…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် စိတ်ခရီးသွား” »

အပိုင်း (၂) “ဟား၊ ဟား၊ ခင်ဗျားအလှည့်ပြီးပြီ၊ ဒီတစ်ခါ ကျုပ်အလှည့်” ငခမ်းက နန္ဒလက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသည့် ဓါးကိုညာလက်ဖြင့်ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး ချိုးချထည့်လိုက်သည်။ ဓါးမှာ ထက်ပိုင်းကျိုးကျသွားလေသည်။ နန္ဒအံ့သြနေသည့်အချိန်မှာပင် ငခမ်းက နန္ဒ၏ လည်ပင်းကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ထည့်လိုက်သည်။ ငခမ်းက ကိုက်ဆွဲထည့်လိုက်ရာ နန္ဒ၏လည်ပင်းကြီးပွင့်ထွက်သွားပြီး သွေးများပန်းထွက်လာလေသည်။ ငခမ်းက ထိုသွေးများကို ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ယူနေလိုက်သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ၊ အရသာရှိလိုက်တာ” ငခမ်းဘာအရသာမှ မရတော့သော်လည်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်သွေး၏ အရသာကတော့ ချိုမြိန်လှသည်။ ငခမ်းလည်း အားရပါးရစုပ်နေသည်မို့ နန္ဒမှာ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေပြီးနောက် ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ဖြူဖပ်သွားလေတော့သည်။ ငခမ်းက သွေးကုန်သွားသည့်အခါ နန္ဒအလောင်းကို မြေပြင်ပေါ်သို့ပစ်ချလိုက်သည်။ နန္ဒ၏နောက်လိုက်များက ငခမ်းအား အံ့သြစွာဖြင့်ကြည့်နေကြလေသည်။ နောက်တော့ မြင်းစီးသမားများမှာ အကုန်ထွက်ပြေးကုန်သည်။ စားတဲကြီးအတွင်းရှိ ဓါးသမားများမှာလည်း ထွက်ပြေးကုန်ကြသည်။ “အကိုကြီး၊ အကိုကြီး” အနောက်မှ…

Read More “နတ်မိစ္ဆာဖမ်းဆရာခမ်းနှင့် တော်ဝင်ဝရမ်းပြေး” »